ديدار با امام زمان (ع) در چادر مني در مجلس روضه حضرت ابوالفضل (ع)

در سال 1372 هجري شمسي كه با عده اي از دوستان به حج تمتع مشرف شده بوديم، در روز يازدهم ذيحجه 1413 هجري قمري مطابق با 11/3/1372 هجري شمسي، مجلس روضه اي در چادر كاروان ما برگزار شد كه بسيار با معنويت بود. چند ماه پس از بازگشت از سفر حج يكي از دوستان كه راضي نيست نامش در كتاب آورده شود جرياني را كه در آن جلسه برايش اتفاق افتاده بود با مقدمه اي برايم چنين نقل نمود:

قبل از مسافرت به مكه در حرم مطهر آقا علي بن موسي الرضا (ع) از درگاه خداوند طلب نمودم كه در اين سفر عنايت امام زمان (ع) شامل حالم گردد. شنيده بودم كه عده اي از عاشقان آن حضرت در جريان سفر به مكه خدمت آن بزرگوار رسيده اند، لذا از ابتداي سفر بياد امام زمان (ع) بودم.

در مدينه منوره كه مدت يك هفته اقامت داشتيم، همواره دنبال حضرت مي گشتم در مسجد النبي (ص)، در روضه منوره، كنار منبر، محراب، ماذنه، نزديك ستون توبه، جايگاه اصحاب صفه، محراب تهجد پيامبر، كنار درب خانه حضرت زهرا (س) و در بين سيل جمعيت، در قبرستان بقيع، كنار قبور خراب شده چهار امام مظلوم و غريب و در بين زائرين مدينه دنبال كسي مي گشتم كه نشانيهاي او را داشته باشد.

ايام توقف ما در مدينه سپري گشت و ما با چشم گريان و قلب سوزان از پيامبر اكرم (ص)، دخت گراميش و ائمه بقيع با كوله باري از خاطره جدا شده و خداحافظي نموديم. در مكه نيز در حين انجام اعمال عمره تمتع، در مطاف، پشت مقام حضرت ابراهيم (ع)، در زمزم، در سعي صفا و مروه، بياد حضرت بودم. چند روز بين اعمال عمره تمتع و حج تمتع نيز در جاي جاي مسجدالحرام خاطره حضرت د رذهنم بود، گاهي اوقات به عاشقان دلسوخته امام زمان (ع) برخورد مي نمودم كه به او متوسل شده و در هجران او مي سوزند، گاهي نيز باخود زمزمه مي كردم:

اعمال حج تمتع شروع شد به صحراي عرفات رفتيم، شب عرفه گذشت، روز عرفه در جبل الرحمه، در بين چادرها و در بين دعاي عرفه امام حسين (ع) بياد آن يوسف گمگشته بودم، غروب روز عرفه پس از نماز مغرب و عشاء سرزميني را كه مطمئن بودم حضرت در آنجا بين جمعيت بوده اند بطرف مشعرالحرام پشت سر نهاديم، روز دهم ذيحجه در مني اعمال روز عيد قربان را انجام داديم. هوا در سرزمين مني بسيار گرم و ما در زير چادرها بسر مي برديم، عصرها بقدري هوا گرم بود كه امكان استراحت و خوابيدن نبود.

عصر روز يازدهم همانطور كه مردها چند نفر در چادر دور هم جمع شده بوديم و از هر دري سخن مي گفتيم و عده اي نيز در حال بيداري دراز كشيده بودند بدون اينكه از قبل برنامه ريزي خاصي شده باشد روحاني كاروان شروع كرد به زمزمه كردن اشعاري در مورد امام زمان (ع) در نتيجه همگي نشسته و شروع به گوش كردن كرديم ناخودآگاه مجلسي برقرار شد و بعد هم مداح كاروان توسلي به حضرت نمود، حال خوشي در مجلس پيدا شده بود، سپس يكي از برادران اشعاري را خطاب به آن حضرت در رابطه با سفر حج خواند كه دو بيت آن چنين بود:

و در ضمن خواندن اشعار خطاب به حضرت مي گفت: آقا جان در اين سرزمين خيمه ها و چادرها زيادند و ما نمي توانيم همه آنها را يك به يك بگرديم تا خيمه شما را پيدا نمائيم. اما شما ميدانيد خيمه و چادر كاروان ما كجاست، شما به ما عنايتي بفرمائيد، شما بما سر بزنيد، همه افراد گريه مي كردند و اشك مي ريختند، بعد هم يكي از برادارن ديگر توسلي به حضرت ابوالفضل العباس (ع) پيدا نمود و گفت: آقا شما به روضه عمويتان خيلي علاقه داريد و خودتان سفارش به خواندن اين روضه كرده ايد، همينطور كه ايشان روضه مي خواند و همگي با حال منقلب اشك مي ريختند و منهم گريه مي كردم، سرم را بلند كردم ديدم آقايي با لباس سفيد عربي و به هيئت عربها در داخل چادر جلو درب روي دو زانو بطور سرپا نشسته اند، روي سر ايشان دستمالي بود كه آنهم سفيد رنگ بود و طوري قرار گرفته بود كه قسمت زيادي از پيشاني ايشان را هم پوشانده بود. من در چادر جايي نشسته بودم كه تنها سمت چپ صورت و محاسن ايشان را مي ديدم كه حالت گندمگون داشت چند ثانيه اي ايشان را نگاه كردم، آقايي بودند تنومند و باوقار كه شايد حدود چهل و چند ساله بنظر مي رسيد. سپس جلو درب چادر را نگاه كردم ديدم دو نفر جوان كه سن آنها تقريباً زير بيست سال بود با لباس سفيد بلند عربي درست جلو قسمت ورودي چادر ايستاده اند و حدود يكي دو متر پشت سر آقا بودند.

در آن لحظه چنين تصور نمودم كه اينها عربهايي هستند كه از جلو چادر ما عبور مي كرده اند صداي روضه را شنيده لذا داخل چادر آمده اند تا به روضه گوش دهند. مجدداً سرم را پائين انداخته و اشك مي ريختم دقيقاً نمي دانم چقدر طول كشيد ولي مطمئن هستم كه مدت زيادي نگذشت مجدداً سرم را بلند كردم ديدم از آقا و جوانها خبري نيست ولي در آن زمان چنان تصرفي در ذهنم ايجاد شده بود كه تنها درباره آنها چنين فكر مي كردم كه اينها عرب بوده و براي گوش كردن به روضه به مجلس آمده اند. حتي پس از پايان اين مجلس بسيار با معنويت اصلاً در ذهنم خطور نكرد كه در اين مورد با ديگر اعضا كاروان صحبتي نمايم، روز بعد شنيدم كه يكي دو نفر از افراد كاروان راجع يه آقايي كه به مجلس آمده بودند صحبت مي كردند، از آنها پرسيدم شما چگونگي آمدن و رفتن آن آقا را متوجه شديد، گفتند: نه ما فقط ديده ايم ايشان جلو درب چادر نشسته اند.

ان وقت به خود آمدم و كمي در مورد جرياني كه اتفاق افتاده بود فكر كردم و به تصور خودم در مورد اين واقعه تامل نمودم. بخود گفتم اگر اينها عرب بودند چگونه به روضه اي كه به زبان فارسي خوانده ميشد گوش مي دادند؟! چرا در زمانيكه همگي در عزاي حضرت ابوالفضل (ع) گريه مي كردند ايشان تشريف آورده بودند؟! صداي روضه آنقدر بلند نبود كه به بيرون چادر برود تا كسي با شنيدن صداي روضه داخل شود!! چطور كسي دقيقاً متوجه چگونگي آمدن و رفتن آنها نشده بود!! چطور در اثر تصرفي كه در ذهن من ايجاد شده بود به اين تصورم كه اينها عرب هستند و به روضه فارسي گوش مي دهند شك نكرده ام!!

همه اين سئوالاتي كه اكنون در ذهنم ايجاد شده بود مرا اميدوار ساخت كه ايشان خود حضرت يعني امام زمان (ع) بوده اند و تاسف خوردم كه چرا در همان لحظه حضرت را نشناختم.