حديث دل <p/> - دیوان حضرت امام خمینی (ره) نسخه متنی

مژده فروردين ز نو، بنمود گيتى را مسخّر
يتش افراشت پرچم زين مُقَرنس چرخ اخضر
بر جهان و هر چه اندر اوست يكسر حكمران شد
از فراز توده آنوِرسْ تا سر حدّ غازان
هم، طراز دشت و كوهستان و هم، پهناى عمان
كرد لشكر را ز ابر تيره، اردويى منظّم
بر سرانِ لشكر از خورشيد نيّر ، داد پرچم
برق از بهر سلام عيد نو آتشفشان شد
هم اميران سپه آماده شد از ترك و تاجيك
زان سپس دادى بر آن غژمان سپه، فرمان شليك
از شليك لشكرى بر خاك تيره، خون بريزد
هم به خاك تيره از گُردان دو صد ميليون بريزد
ليك زين بمباردمان، عالم بهشت جاودان شد
چرخْ پيروز و جهانْ بهروز و خوش اقبال دنيا
بس كه اسبابِ طرب، گرديد از هر سو مهيّا
سر به سر دوشيزگان بوستان چون نوعروسان
كرده خلوت با جوانهاى سحابى در گلستان
من گزارش را نمى‏دانم دگر آنجا چسان شد
نسترن آبستن آمد سنبل تر پُر ثمر گشت
اين زمان طفلش يكى دوشيزه و آن ديگر، پسر گشت
چند روزى رفت تا ز ايّام فصل نو بهارى
دست قدرت قابله گرديد هر يك را به يارى
پاك يزدان هر چه را تقدير فرمود، آن‏چنان شد
غيرت ليلى شد و هر كس ورا گرديد مجنون
خواستگارى كرد و بردش از سراى مام بيرون
سيب سيم اندامْ فتّان گشت و شد دلدار عيّار
تا كه "به" روزى ورا ديد و ز جان گشتش خريدار
چهره‏اش زرد و رخش پرگرد و حالش ناتوان شد
گوييا چون من، گرفتار بتى بى‏اعتبار است
يا كه چون فرهادِ خونين‏دل، قتيل راه يار است
جانفزا بزمى طرب انگيز و خوش ، آراست بلبل
"تار" صَلصَل زد، "نوا" طوطى و گرمِ "رقص" سنبل
برخلاف شيوه معشوقگان تصنيف خوان شد
يا كه اندر بوستانهاى زمينى، عيش برپاست
قدسيان را نيز در لاهوت، جشنى شادى افزاست
مصدرِ هر هشت گردون، مبدا هر هفت اختر
و الى هر چار عنصر، حكمران هر سه دختر
آنكه جودش شهره نُه آسمان بل لامكان شد
هم حسين قدرت، على زهد و محمّد علم مَهر و شاه جعفر
هم تقى تقوا، نقى بخشايش و هم عسكرى مو
پادشاه عسكرى طلعت، تقى حشمت، نقى فر
علم باقر، زهد سجّاد و حسينى تاج و افسر
مصطفى اوصاف و مجلاى خداوند جهان شد
فيض بى‏حدّش به بخشش، ثانىِ مجلاى اقدس
نطق من هر جا چو شمشير است و در وصف شه، اخرس
دست تقديرش به نيرو، جلوه عقل مجرّد
حكم و فرمانش محكّم، امر و گفتارش مُسدّد
آنكه از "يزدان خدا" بر جمله پيدا و نهان شد
ليك از آدم بُدى فرمانْش تا عيسى مقرّر
وز طرازِ قبّه ناسوت تا لاهوت، يكسر
پادشاها، كار اسلام است و اسلامى پريشان
بنگرم از هر طرف، هر بيدلى سر در گريبان
خاصه اين آيت كه پشت و ملجا اسلاميان شد
كشتى اسلام را، از مهر پشتيبان نبودى
اسمى از اسلاميان و رسمى از ايمان نبودى
جاى دارد گر نهد رو، آسمان بر آستانش
نيّرِ اعظم به خدمت آيد و هم اخترانش
چون كه بر كشتى اسلامى، يگانه پشتبان شد
پيكرش بى‏روح و روح اقدسش از تن برون بود
قلب پيغمبر، دلِ حيدر ز مظلوميش خون بود
ابر فيضش بر سر اسلاميان، گوهر فشان است
دادِ علمش شهره دستان، شهود داستان است
آنكه از جودش زمين ساكن، گرايان آسمان شد
تا نبوّت را محمّد (ص)، تا خلافت راست حيدر
پوستْ زندان، رگْ سنان و مژّهْ پيكان، موىْ نشتر
باد، آن كس را كه خصم جاه تو از انس و جان شد

بـــــــر ســــــر كوى تو اى مى زده، ديوانه شدم
دور آن شمــــع دل افـــــــــــــروز چو پروانه شدم
درد دل را بــــــه كـــــــــــه گويم كه دوايى بدهد
دوستــــــــىّ رُخش آميختـــــــه انــــــدر گِل من
حــــــق ســــــــرافكنــــده شود در قِبَل باطل من
مـــــــــژده اى ســـــــــاكن بتخانه كه پيروز تويى
خـــــــــادم صـــــــــــومعه فتنــــــــه برافروز تويى
شــــــــايد آن شــــــاه، نــــوايى به گدايى بدهد
گفت و گويــــى است كه نايش برسد بر دل گوش
هـــــــر دو عالــــــم نكشد بـــــــ-ار امانت بر دوش
اى گـــل بـــــــــاغ وفـــــــــــــا، درد مرا درمان كن
را ز ميخوارگــــــــى‏ام از همــــــــــه كس پنهان كن
باشد آن شــــــــاهد دلــــــــــــــدار سرايى بدهد
درد عشــــــــــــــــّاق قلندر به همين درمان است
حضرت روحِ قُدُس منتظــــــر فــــــرمــــــــان است
پـــــــرده بــــــــــرداشت ز اســــرار ازل، پيـــر مغان
را ز هستــــــى بگشــــــود از كـــــــــــرم درويشان
دوست شــــــايد كـــــــــــه به دريوزه ردايى بدهد
را ه پيـــــدا نكنــــــم، راهنمــــــايى بــــــرســـــان
از مــــــن غمــــــــزده بـــــ-ر پير، ندايـــى برسان
كــــه به ايــن مى زده در ميكده جايى بدهد