٤) جزء چهاردهم قرآن کریم، آیات ٦٧ الى ٨٦ سورهی حِجْر
نشانهاى براى هوشمندان
قوم لوط(ع) مردمى گناهكار و فاسد بودند و ارتباط با مردان را به ازدواج با زنان ترجیح مىدادند. نصیحتها و راهنمایىهاى حضرت لوط(ع) بر آنان اثرى نداشت. این قوم به جاى این كه به حضرت لوط(ع) ایمان بیاورند، او را تهدید مىكردند كه اگر آنان را راحت نگذارد، او و خانوادهاش را از شهر بیرون مىكنند و به پیامبر خدا هشدار داده بودند كه اجازه ندارد میهمان داشته باشد یا كسى را در خانهی خود پناه دهد. آن شب، همسر لوط(ع) كه با مردم شهر همدست بود، به آنان خبر داد كه لوط(ع) میهمان دارد و ناگهان مردم، بلافاصله پشت در خانهی لوط(ع) جمع شدند. پیامبر خدا باز هم آنان را نصیحت كرد كه سنت زشت خود را رها كنند و با دختران ازدواج كنند؛ اما آنان جواب دادند: «ما قبلاً به تو گفته بودیم كه اجازه ندارى میهمان دعوت كنى» و با كمال بىشرمى قصد ورود به خانهی لوط(ع) را داشتند كه به فرمان خدا همگى بینایى خود را از دست دادند و به خانههایشان برگشتند. روز بعد، هنگام طلوع آفتاب، شهرشان زیر و رو شد و بارانى از سنگ گِل بر آنان بارید. داستان را در قرآن چنین مىخوانیم:
و مردم شهر در حالى كه به یكدیگر مژده مىدادند، آمدند. گفت: اینان میهمانان من هستند؛ پس مرا رسوا نكنید و از خدا بترسید و مرا خوار نسازید. گفتند: آیا تو را از جهانیان منع نكرده بودیم. گفت: اگر مىخواهید انجام دهید، اینان دختران منند. به جان تو سوگند! كه آنان در مستى خود سرگردان بودند. پس هنگام طلوع آفتاب صدایى مرگبار آنان را گرفت و آن را زیر و رو كردیم و بر آنان، سنگهایى از گِلسخت باراندیم. به راستى در آن، براى هوشمندان نشانههایى است و آن بر سر راهى برقرار است. به راستى در آن براى مومنان نشانهاى است.
آیات 67 الى 77
اصحاب ایكه
قوم حضرت شعیب(ع) در سرزمینى آباد و سرسبز زندگى مىكردند. این قوم در قرآن اصحاب «ایكه» نامیده شدهاند. ایكه به معنى «درختان در هم پیچیده» است. آنان با آن كه بسیار ثروتمند بودند، در معاملات تقلب و كمفروشى مىكردند. حضرت شعیب(ع) آنان را به خداپرستى و ترك گناه دعوت مىكرد. اما آن مردمِ مالدوست، توجهى نمىكردند و آنقدر به گناه و آزار پیامبرشان ادامه دادند كه عذاب الهى نازل شد و گناهكاران را نابود كرد. آثار سرزمین قوم لوط(ع) و سرزمین قوم شعیب(ع) براى عبرت دیگران هنوز برجاست. خداوند مهربان مىفرماید:
و به راستى اهل ایكه ستمكار بودند. پس، از آنان انتقام گرفتیم و به راستى آن دو بر سر راهى آشكار است.
آیات 78 و 79
اصحاب حِجْر
گفتهاند اصحاب حِجْر، همان قوم ثمودند كه در سرزمین حِجْر زندگى مىكردند و حضرت صالح(ع) پیامبرشان بود. سرزمین حجر بین مدینه و شام واقع شده بود. این مردم، بسیار ثروتمند بودند و خانههایشان را در دل كوهها مىساختند كه از هر آسیبى در امان باشند. حضرت صالح(ع) آنان را به پرستش خداى یگانه و انجام كارهاى شایسته دعوت مىكرد، اما آنان نه تنها ایمان نیاوردند، بلكه شتر مادهاى را كه معجزهی حضرت صالح بود، كشتند و دچار عذاب الهى شدند. صدایى مرگبار آنان را فراگرفت و تمام آنان را هلاك كرد. خداوند یگانه مىفرماید:
و اهل حِجْر پیامبران را دروغ خواندند؛ و آیات خود را به آنان دادیم، ولى از آنها رویگردان بودند؛ و از كوهها خانههایى مىتراشیدند كه در امان باشند. پس صبحگاهان فریادى مرگبار، آنان را فراگرفت؛ و آنچه به دست مىآوردند، فایدهاى برایشان نداشت.
آیات 80 الى 84
گذشتى نیكو
خداوند بخشنده، به پیامبر اكرم(ص) فرمود كه در مقابل نادانى و لجاجت و آزار مخالفان، گذشت كند. گذشتى زیبا و نیكو كه با ملامت و سرزنش همراه نباشد. زیرا دین پیامبر(ص) دین مهربانى، منطق و عقل است و نیازى به خشونت و تندى ندارد. سرانجام روز قیامت فرا مىرسد و پروردگارى كه به تمام امور آگاه است، پاداش و كیفر یاران و مخالفان او را به عهده گرفته است و فرموده است:
و ما آسمانها و زمین و آنچه بین آنهاست را جز به حق نیافریدیم؛ و حتماً قیامت، آمدنى است. پس گذشت كن، گذشتى نیكو! به راستى پروردگارت آفرینندهی داناست.
آیات 85 و 86
منبع: آشنایی با قرآن کریم برای نوجوانان
جزء چهاردهم قرآن کریم، آیات ١ الى ٩٩ سورهی حِجْر