دست ها بالا بود

هر كس سهم خودش را طلبيد

سهم هر كس كه رسيد داغ تر از دل ما بود

نوبت من كه رسيد

سهم من يخ زده بود

سهم من چيست مگر

يك پاسخ

پاسخ يك حسرت

سهم من كوچك بود

قد انگشتانم

عمق آن وسعت داشت

وسعتي تا ته دلتنگي ها

شايد از وسعت آن بود كه بي پاسخ ماند

گفتم : بهار

خنده زد و گفت:« اي دريغ ،

ديگر بهار رفته نمي آيد. »

گفتم : پرنده؟

.........گفت: « اينجا پرنده نيست.

اينجا گلي كه باز كند لب به خنده نيست.»

گفتم : درون چشم تو ديگر...؟

گفت: « ديگر نشان ز باده مستي دهنده نيست.

اينجا بجز سكوت ، سكوتي تلخ و گزنده نيست»