بانوی نابینا به دنبال مدال پارالمپیک

زمین فرعی ورزشگاه آفتاب انقلاب پذیرای هاجر تكتاز ملی ‌پوش نابینای پرتاب وزنه ایران به همراه بهزادی مربی‌ این ورزشكار است كه در روزهای گرم و طولانی تمرینات فشرده خود را كمی با فاصله از سایر ملی‌پوشان پارالمپیكی كه در گوشه ای دیگر این زمین تمرین می كنند، ادامه می دهد.

او كه اولین بانوی پارالمپیكی پرتاب وزنه ایران محسوب می شود، انگیزه بالایی دارد كه در اولین حضورش در پارالمپیك بر روی سكوی قهرمانی قرار گیرد هر چند تكتاز به خداحافظی پس از رقابت های لندن هم فكر می كند و می گوید كه شاید پس از پارالمپیك ورزش قهرمانی را كنار بگذارد و تنها برای خودش ورزش كند.

این ملی‌پوش پرتاب وزنه پارالمپیكی درباره روند تمرینی خود به خبرنگار ورزشی ایسنا می گوید: از سطح آمادگی خوبی برخوردار هستم و نسبت به اوایل تمرین‌هایم بهتر شده‌ام. به طوری كه در 6 روز هفته تمرین‌هایم را در ورزشگاه آفتاب انقلاب و آكادمی المپیك انجام می‌دهم.

وی با اشاره به اینكه قرار است 25 خرداد به تورنمنت آلمان اعزام شود اضافه می كند: پس از كسب سهمیه تاكنون هیچ اردوی برون‌مرزی نداشتم در حالی كه اعزام به چنین اردوهایی از نظر روحی تاثیر بسیار مثبتی برایم داشت و می‌توانست انگیزه‌ام را بیشتر كند و حتی متوجه شوم كه رقبایم در چه سطحی قرار دارند.

تك‌تاز ادامه می‌دهد: هیچ شناخت خاصی از رقبایم ندارم و البته تلاشی هم در این رابطه نمی‌كنم چون برایم مهم است كه تمرین‌هایم را مد نظر قرار دهم و حواسم به عملكرد خودم باشد. برای المپیك هم باید بتوانم ركورد 10 را بزنم تا بر روی سكو بروم كه هنوز ركوردم حدود 9 است و با امتیاز مورد نظر فاصله دارم. همچنین مسابقه‌ها به صورت ادغام شده در كلاس‌های b1 ,b2,b3 برگزار می‌شود كه این ادغام شرایط را برای ما سخت‌تر می‌كند اما ناامید نیستم و تمام تلاش خود را می‌كنم تا در این رقابت‌ها كسب مدال داشته باشم.

وی با تاكید بر اینكه تمرین‌هایم را به صورت فشرده از 24 شهریور سال گذشته آغاز كرده ام، می‌گوید: از زمان آغاز تمرین‌هایم تا به امروز هیچ گاه فكر نكرده‌ام كه در پارالمپیك مدال كسب نمی‌كنم و همیشه به چیزهای مثبت فكر كرده‌ام و در مجموع از عملكرد خود راضی هستم.

تكتاز درباره چگونگی‌ ورودش به حیطه ورزش و انتخاب این ماده دوومیدانی می‌گوید: زمانی كه هنوز بینایی‌ام را به صورت كامل از دست نداده بودم، ورز ش را از طریق تلویزیون پیگیری می‌كردم و بیشتر هم به رشته‌های دوومیدانی علاقه داشتم. وقتی در سن 19 سالگی به صورت كامل بینایی‌ام را از دست دادم، دچار افسردگی شدم و در آن زمان مربی تربیت بدنی مدرسه‌ام بسیار تلاش كرد تا من را به ورزش ترغیب كند هرچند در آن زمان خانواده‌ام با حضور در میادین ورزشی راضی نبودند، چون احساس می‌كردند كه برایم سخت است و مشكلات زیادی را برایم خواهم داشت تا اینكه دو سه ماه طول كشید تا خانواده‌ام راضی شدند وارد ورزش شوم.

این ورزشكار پارالمپیكی خاطرنشان می‌كند: تمام موفقیت‌های خود را مدیون پدرم هستم چون زمانی كه در سالن شهید كشوری تمرین می‌كردم پدرم ساعت‌ها منتظر می‌ماند تا تمرینم تمام شود و من را دوباره به خانه بازگرداند.

تكتاز یادآور می شود: وقتی كه وارد ورزش دوومیدانی شدم ماده‌های مختلفی همچون دوی 800 متر، پرتاب دیسك و وزنه همچنین دوی 400 * 4 و 400 متر امدادی را تجربه كردم و حتی مقام قهرمانی هم در این ماده‌ها دارم تا اینكه در سال 82 در ماده پرتاب وزنه به مسابقه‌های جهانی كانادا اعزام شدم اما نتوانستم مدالی بیاورم.

وی ادامه می‌دهد: در مسابقات آسیایی – اقیانوسیه كه در سال 85 برگزار شد، توانستم مقام نایب قهرمانی در پرتاب وزنه به دست بیاورم. همچنین در سال گذشته كه به مسابقات جهانی آنتالیای تركیه اعزام شده بودم، با ركورد 7 متر و 85 سانتیمتر مقام سومی را به خود اختصاص دادم و توانستم سهمیه پارالمپیك را كسب كنم. هرچند در آن زمان به صورت قطعی راهیابی به پارالمپیك من اعلام نشد تا اینكه در بیست‌وسوم شهریور همان سال ركوردگیری كشوری انجام شد و در حالی كه توانسته بودم با پای آسیب‌دیده 7 متر و 90 سانتیمتر ركورد بزنم، دیگر ورودی پارالمپیك را به دست آوردم.

تكتاز با بیان اینكه همیشه راه‌یابی به پارالمپیك هدفم بوده و می دانستم كه می توانم به این هدفم برسم، اضافه می كند: در ابتدای حضورم به قهرمانی در جهان فكر می‌كردم اما زمانی كه توانستم مقام‌های مختلفی را در مسابقات جهانی كسب كنم، به این یقین رسیدم كه می‌توانم به پارالمپیك برسم و حالا هم قطعا به یك مدال‌آوری فكر می‌كنم اما تعیین رنگ مدال برایم سخت است و نمی‌توانم بگویم بر روی كدام سكو خواهم ایستاد.

این قهرمان پاراالمپیك درباره برنامه خود پس از مسابقات لندن می‌گوید: اگر بتوانم نتیجه خوبی را در این رقابت‌ها كسب كنم، ممكن است ورزش حرفه‌ای را كنار بگذارم و دلیلش آن است كه به شدت خسته شده‌ام و دچار آسیب‌دیدگی زیادی هستم و فكر می‌كنم بهترین زمان برای درمان مصدومیت‌هایم است به خصوص اینكه سال گذشته پایم به دلیل شكستگی آسیب شدیدی دید و حالا هم این آسیب دیدگی همراه من است. البته اگر ورزش را هم به صورت حرفه‌ای كنار بگذارم، هیچ‌گاه آن را ترك نخواهم كرد و برای خودم تمرین می‌كنم.

به گزارش ایسنا، بهزادی مربی هاجر تكتاز كه این روزها پا به پای شاگرد المپیكی خود تمرین می كند هم درباره وضعیت وی می‌گوید: رقابت‌های المپیك و پارالمپیك از سطح كیفی بالایی برخوردار است و تمام كشورهای جهان سعی می‌كنند با آمادگی كامل در این رقابت‌ها حضور یابند و مدال‌آوری كنند. پس از مسابقات گوانگجو تمرینات ما به صورت جدی آغاز شد كه روند آمادگی تكتاز تاكنون صعودی بوده و ركوردهای خوبی داشته است.

مربی این پرتابگر پارالمپیكی اظهار می‌كند: تكتاز در حال حاضر به آمادگی 70 درصدی خود رسیده و امیدوارم با تمرینات سختی كه انجام می‌دهد بتواند به سطح آمادگی كامل تا زمان شروع مسابقات پارالمپیك برسد. او انگیزه بسیار بالایی برای به دست آوردن مدال در این رقابت‌ها دارد.

به گفته بهزادی با توجه به ادغام كلاس‌های مختلف در این رقابت‌ها كمی شرایط برای ورزشكاران سخت‌تر شده كه این موضوع هم شامل تكتاز می‌شود. هرچند امید به كسب نتیجه مطلوب توسط این پرتابگر وجود دارد.

وی با بیان اینكه كشورهای اروپایی همچون روس و بلاروس از جمله رقبای تكتاز در این رقابت‌ها هستند، تاكید می كند: اگر تكتاز بتواند تا پارالمپیك ركورد خود را افزایش دهد، شانس مدال‌آوری‌اش زیاد است.

منبع: ایسنا