عقبگرد فوتبال ایران بعد از جام جهانی

اول به این دلیل که «فقر مالی» فدراسیون فوتبال با «کمک مالی» فیفا، اندکی جبران می گردد. دوم اینکه، نام فوتبال ما بیشتر بر سر زبان ها می افتد و «فقر رسانه ای» ما در سطح بین المللی، یا شاید بهتر باشد بگوییم «بایکوت خبری» ما جبران و شکسته می شود. سوم اینکه، «فقر بازی های بین المللی» را بدینوسیله و با حداقل سه بازی بزرگ، تا حدودی جبران می کنیم. و چهارم اینکه، «فقر بازیکن لژیونر» را با اعزام بازیکن به کشورهای دیگر تا حدودی از بین می بریم. اما از بین همه این ها، حداقل مورد چهارم، محقق نشد! یعنی در حالیکه اینگونه می پنداشتیم بعد از هر جام جهانی، سیلی از بازیکنان ایرانی به سوی اروپا روانه خواهد شد و ما تا چند سال بازیکنان لژیونر فراوانی خواهیم داشت، اما نه تنها اینگونه نشد، که امروز می بینیم به عنوان مثال، با پایان فصل نقل و انتقالات، و چنانچه فدراسیون فوتبال ما باز هم تبصره و ماده و استثناء نگذارد، کاپیتان تیم ملی ایران حتی در داخل کشور بدون تیم مانده، و هرچند که دوباره «اوساسونا» او را خواست، اما بعید است پس از چند سال دوری از سطح اول فوتبال اسپانیا، امروز با همان عزت و احترام و همان قردادهای چشمگیر به آنجا بازگشته باشد!

این مسئله از دو جنبه قابل بررسی است؛ یکی اینکه به نظر می رسد خوشبختانه تیم های ایرانی «نیز» مانند اغلب تیم های حرفه ای جهان، نه به تحقیق و مطالعه، که به تجربه تلخ آموخته اند که کمتر روی بازیکنان نامی اما مسن سرمایه گذاری کنند. این است که شاید «آرژانتین» با آن همه ستاره و «ایران» ، بدلیل «پیر» بودن، کمترین سهم را در بازار نقل و انتقالات پس از جام جهانی داشته باشند! دومین مسئله این است که بازیکنان لژیونر بازگشته به لیگ برتر، خاطرات بدی از خود بر جای گذاشته اند. یعنی به جای اینکه عصای دست فوتبال ما و باشگاهشان باشند، تبدیل به معضلی برای آنها شده اند! همه می دانیم و دیدیم که «تقریبا هیچکدام» از لژیونرهای ما در بازگشت از دیار فرنگ، نه توانستند از نظر «فنی» برای تیمشان مفید باشند، نه توانستند تکنولوژی و علم «مدیریت» فوتبال حرفه ای غرب را به کشورمان منتقل کنند، و نه حتی نزد جوان تر ها الگویی برای «زندگی حرفه ای» باشند!!! آنان آمدند و بالاترین دستمزد را در فوتبال ما گرفتند، اما در عمل، یا به فکر این بودند که زیر آب مربی تیمشان را بزنند، یا بابت تاخیر در پرداخت هایشان زمین و آسمان را به هم دوختند و تیمشان را به هم ریختند، یا با قرار گرفتن در کانون توجه و اخبار رسانه ای، از خود بیخود شده و مرتب به تمام فوتبال و ارکان آن انتقاد کرده و از آن ایراد گرفتند، و یا به قدری افت کردند که تیمشان را با خود پایین کشیدند!

جالب اینجاست که حتی «بازی خداحافظی» برخی از آنان به یک مشکل بزرگ لاینحل تبدیل می شد و در مجموع، اکثر تیم ها را از به کارگیری و عقد قرارداد با آنها پشیمان می ساخت! این مسایل آنقدر تکرار شد و اذهان مدیران و مربیان ما را تیره ساخت، که اگر تک و توک بازیکنی از این دست هم وجود داشت که به واقع اینگونه نبود، به دلیل همین «بدبینی» بوجود آمده در مسئولین و مربیان باشگاه ها، باز هم این بازیکنان مقصر اصلی اتفاقات ناخوشایند رخ داده در تیم هایشان به نظر می رسیدند!

به هر حال، اینکه ملی پوشان ما بلافاصله پس از جام جهانی، نتوانند مورد توجه حتی تیم های داخلی قرار گیرند، گرچه کمی تاسف آور است، اما از برخی جهات نشانه مثبتی است:

1- به ما و بازیکنان ما فهماند که صرف حضور در جام جهانی نمی تواند متضمن افزایش تعداد لژیونرهای ما باشد.

2- نشان داد که تیم های داخلی هم درک کرده اند نباید در به خدمت گرفتن ستاره های پا به سن گذاشته و لژیونرهای از فرنگ برگشته «هول» شوند و پول هایشان را صرف خرید کسانی کنند که گاهی می توانند بجای قاتق نان، قاتل جان باشند.

اینها از نظر نگارنده یعنی گام برداشتن «عملی» به سوی «جوانگرایی» و «صرفه جویی»! یعنی همان چیزهایی که همه به دنبالش بودیم.