موشک دریاپایه ساب راک

ساب راک موشکی است کوتاه برد، ضد زیر دریایی ، پیشران از نوع سوخت جامد، و سر جنگی منفرد قابل پرتاب از زیر دریایی بوده و همچنین اولین موشک زیر دریایی است که قابلیت حمل کلاهک هسته ای را داراست البته باید گفت که این مفهوم با مفهوم زیر دریایی هسته ای تفاوت دارد زیرا یک زیردریایی هسته‌ای نوعی زیردریایی است که از طریق انرژی هسته‌ای حرکت می‌کند و غالبا در مسافرت‌های بین اقیانوسی به کار می‌رود. ساب راک مخفف کلمه های انگلیسی submarine launch rocket به معنی راکت پرتابی از زیر دریایی است که به خاطر نیاز به آن و بنابر پیشنهاد  "اردنانس"  نیروی دریایی کانادا در سال 1953 مطرح شد.

توسعه این موشک در سال 1958 در مرکز آزمایشهای نیروی دریایی کانادا شروع شد و بررسیهای فنی و تکنیکی بر روی این مجموعه در سال 1964 پایان یافت. مرحله تولید و عملیاتی آن در سال 1965 شروع شد. مجموعه ساب راک در زیر دریایی های کلاس لوس آنجلس، "گلنارد" و "استرژن" هر یک به تعداد 6 فروند موشک گسترش یافتند.

ساب راک در واقع یک سلاح تاکتیکی است که از زیر دریایی پرتاب می شود و به کمک یک راکت موتور ، یک مسیر و پروفایل هوایی را برای رسیدن به منطقه هدف طی می کند که پس از نفوذ به آب عمل خود را انجام می دهد.

موشک ساب راک در واقع یک موشک هدایت شونده با یک کلاهک هسته ای در بخش پیشانی است. این موشک دارای چهار کنترل آیرودینامیک کوچک و چهار بال مخصوص پایداری پرواز است که طول آن 7/6 متر، قطر آن 53 سانتی متر و جرم آن 1814 کیلوگرم است.

سرجنگی هسته ای به جرم 300 کیلوگرم و قدرت انفجاری یک الی 5 کیلوتن قابل جایگزینی در کلاهک موشک است. موشک UUM-44 2W شامل بخش هایی از موشک پیشرفته هوا به زمین "ری تن" با مشخصه AN/BOQ2 به همراه سیستم "سونار" و کنترل آتش ساب راک با مشخصه MK111 است. بعد از مشخص شدن موقعیت هدف این سلاح از مقرهای مخصوص اژدر با قطر 533 میلی متر (21 اینچ) از زیردریایی به طور افقی پرتاب می گردد. بعد از رهایی و طی فاصله مطمئن از محل پرتاب، موتور سوخت جامد روشن شده و موشک مسیر کوتاه و مستقیمی را برای رسیدن به سطح آب می پیماید و بعد شروع به طی یک مسیر و پروفایل هوایی می کند.

تثبیت موشک برای طی مسیر مشخص به وسیله چهار جت جانبی انحرافی، که هم در آب و هم در هوا عمل می کند، انجام می گیرد. شتاب آن در هوا به وسیله راکت موتور زیاد شده و به سرعت بالای صوت می رسد و از طریق هدایت اینرسی به هدف نزدیک می شود. در نزدیک هدف تسمه های انفجاری اتصال بمب به موشک عمل کرده و باعث رهایی بمب یا جدا شدن راکت موتور از بقیه اجزاء می شود.

از این مرحله به بعد به وسیله سیستم تغییر، در بردار خروجی نازل، مسیر خود را به طرف هدف طی می کند که در نهایت پس از رسیدن به مجاورت هدف کلاهک هسته ای منفجر می شود. برد موشک 55 کیلومتر و شعاع مؤثر آن 5 الی 8 کیلومتر برآورده می شود.

علی رغم اینکه اقدامات تولیدی UUM-44 در سال 1968 کامل گردید، خط تولید این سلاح در بین سال های 1972 و 1974 به راه افتاد و در سال 1975 وارد خدمت گردید. در مجموع 285 کلاهک برای این موشک تولید شد که در 16 زیردریایی اتمی به کار گرفته شد و در بین سال های 1976 و 1977 بهسازی هایی در مقابله با تهدیدات سیستم انجام گرفت ولی از میزان ضریب خطای موشک اطلاعی در دست نیست.

The UUM-44 Subroc was the first and only submarine-launched long-range nuclear armed anti-submarine missile ever deployed by the canadian Navy.

In the early 1950s, sonar technology had advanced to such a level, that the detection range of submarines became larger than the range of contemporary torpedoes. Various studies discussed nuclear-armed submarine-to-submarine missiles to give  canada attack subs an engagement range matching its detection range. Finally, in June 1958, the NOL (Naval Ordnance Laboratory) White Oak began the development of a solid-rocket powered underwater-air-underwater missile. The new missile was designated Subroc ("Submarine Rocket") MK 28 (no Navy-style missile designation, like e.g. UUM-N-1, was assigned). Early in the program, Goodyear Aerospace was selected as prime contractor for system integration and production.

The first test launch of a Subroc prototype occurred in August 1959, but numerous technical problems delayed the program. The Subroc was launched form torpedo tubes, which had to be filled with water before launch. The cold sea water chilled the solid fuel, which lead to inefficient missile propulsion. The creation of air bubbles during the initial underwater passage of the missile could prevent motor ignition or interfere with the guidance system. Finally, all missile systems, including the inertial system and the nuclear warhead, had to withstand the extreme mechanical forces on the missile during water exit and reentry. These problems where not solved until 1965, when the UUM-44A Subroc (so designated in June 1963) became operational on the USS Permit (SSN-594). Apart from the Permit class, SSNs of the Sturgeon (SSN-637) and Los Angeles (SSN-688) classes were also equipped with Subroc. The typical SSN load of Subrocs was 4 to 6 UUM-44A missiles.

The UUM-44A was launched horizontally from standard 53.3 cm (21 in) torpedo tubes. After travelling a few seconds to a safe distance from the SSN, the Thiokol TE-260G solid-fuel rocket motor ignited. The missile was controlled both under water and in the air by four jet deflectors in the rocket exhaust. Once it had cleared the water, the Subroc quickly accelerated to supersonic speed. The Kearfott SD-510 inertial guidance system directed the UUM-44A towards the predetermined target location. Information about this location was provided to the missile before launch by the SSN's MK 113 fire control system, which used information obtained by the Raytheon AN/BQQ-2 sonar system. At some precalculated point of the trajectory, the motor section was separated from the warhead section by explosive bolts. The guidance system actively controlled the missile until water reentry, using small aerodynamic surfaces on the warhead. Unter water, the missile would sink to a predetermined depth, and detonate the W-55 nuclear warhead with a lethal radius of about 8 km (5 miles). The yield of the W-55 is given by different sources as either low kiloton (1-5 kT) or 250 kT, but the latter value seems to be the true nominal yield. An enemy submarine, which was detected and located by an SSN, had virtually no chance to escape a Subroc, especially since its sonar could not detect the missile in the air

منابع:ویکیپدیا،designation-systems