شوق انتظار

آنچه را كه هزاران سال است بشر در آرزویش نشسته ، هزاران هزار دل در انتظارش لحظه شمارى كرده ، پدران به فرزندان نویدش را داده اند ، مادران قصّه اش را بر كودكان خوانده اند ; عروسان حجله نشین به حسرتش بودند و گلهاىِ گریبان دریده باغ در غیرتش ، شمعها بسى اشكها در فراقش ریختند و بلبلان غزلها به وصفش سرودند ، و پروانگان در آتش هجرانش به خاكستر نشستند و عاشقان آستین به خون دیده شستند هر نامه را كه مى گشودند سخن از او مى گفت ، و هر كه مى رسید سراغ از او مى جست ، پیام آورى نبود كه مژده وصلش را نمى داد ، و در كنار راهش به انتظارش نمى نشست ، آدم به عشقش ترك جنان كرد و نوح از هجرش دل به طوفان سپرد ، از سوز جدائیش خلیل تن به آتش داد و طرّه اى از زلفش هوش از سر موسى برد نفخه اى از دمش شور عشق به قلب عیسى افكند و بى تاب ظهورش نمود .

آرى همه جا و همیشه سخن از او بوده ، شیعه به انتظارش گریبان دریده و عیسوى چشم به راهش دوخته ، كلیمى نیز به آمدنش لحظه شمرده است ، همه و همه مى گویند خواهد آمد آنكه جهان را مالامال از عدل مى كند و خواهد آمد آنكه صلح   به ارمغان مى آورد ; صلحى فراگیر از قلّه ها تا قعر دریاها ; كران تا كران را پر خواهد كرد ، صحرا و دشت به عطرش رشك فردوس مى شوند ، و شور در دل ابرها مى افكند ، و زمین مستانه آنچه دارد بر طبق اخلاص مى ریزد .

صلحى كه از گِلها به دلها نفوذ مى كند ، صلحى كه دل سنگها را نرم كرده ، سنگدلان را ذوب مى كند ، اینها همه امید و آمال بشر بوده و هست ، اینها همه وعدهائى است كه پبامبران گذشته داده اند ، و اینها نویدهاى جانبخش امامانى است كه انسانها را به آینده اى زیبا امید مى بخشند.

بشنوید از حضرت امیر المؤمنین (علیه السلام) كه از آن دوران چگونه یاد مى كنند : لو قد قام قائمنا لأنزلت السماء قطرها ولأخرجت الأرض نباتها .(1) یعنی آنگاه كه قائم ما قیام مى كند آسمان قطره هایش را نازل مى كند و زمین گیاهانش را بیرون مى ریزد .

این سخن اشاره به آن دارد كه قبل از قیام آن بزرگوار آسمان از بارش قطراتش دریغ مى كند و زمین از بیرون ریختن بركاتش بخل مى ورزد و اگر چه نزول بركات از آسمان و زمین به خاطر قدوم مسعود آن ولىّ الله الأعظم است الاّ اینكه مردم  نیز دست از كردار سابق خود برمى دارند و فرامین حضرت را به جان قبول مى كنند ، در نتیجه صلح و آرامش بر روى زمین سایه مى افكند ، و او نیز بركاتش را از مردم دریغ نمى كند و آسمان نیز رحمتش را نازل مى نماید ، و روایاتى بر این مضمون هست كه گناه و معصیت موجب حبس بركات مى گردد .

حضرت امیر المؤمنین (علیه السلام) در دعاى كمیل به این مهمّ اشاره مى فرمایند و باب رحمت الهى را پیش روى بندگان گنهكار مى گشایند و راه و رسم توبه را اینگونه تعلیم مى كنند : أللّهمّ اغفر لی الذنوب الّتی تنزل النقم ، أللّهمّ اغفر لی الذنوب الّتی تغیّر النعم ، أللّهمّ اغفر لی الذنوب الّتی تحبس الدعاء ، أللّهمّ اغفر لی الذنوب الّتی تنزل البلاء .(2) یعنی پروردگارا ; ببخش بر من گناهانى كه عذاب را نازل مى كند، پروردگارا ; ببخش بر من گناهانى كه نعمتها را تغییر مى دهد ، پروردگارا ; ببخش بر من گناهانى كه دعا را حبس مى كند ، پروردگارا ; ببخش بر من گناهانى كه بلا را نازل مى كند .

پس بعضى گناهان موجب نزول بلا و عذاب ، و بعضى موجب از بین رفتن نعمتهاى الهى و حبس دعاها مى گردند ، در نهایت آن زمانى كه تمام زمین از انواع گناه مالامال شده ; هر گناهى اثر خود را مى گذارد و به همین جهت زمین از خارج نمودن بركت خود امتناع مى ورزد و آسمان نیز از بارش رحمتش دریغ مى كند ، امّا وقتى كه زمین از لوث گناهان پاك گردید و گناهكاران اصلاح شدند و آنچه مانع بركات بوده برداشته شد ; زمین و آسمان رحمت خود را نازل مى كند و گوئى دوران صلح زمین با زمینیان فرا مى رسد .