درمان بیماری "زیاد حرف زدن"

اذا تَمَّ العَقلُ نَقصَ الکلامُ

هنگامي که عقل انسان کامل گردد، گفتارش کوتاه مي‌شود. _{^{حکمت 71 نهج البلاغه}}

انسان، هر اندازه که عقل و شعورش بيشتر شود و به سوي کمال برود، به همان نسبت، کمتر حرف مي‌زند و در عوض بيشتر فکر مي‌کند.

کساني که زياد حرف مي‌زنند و جلوي زبان خود را نمي‌گيرند، عقلشان کم و فکرشان کوتاه است. به همين دليل، هنگام سخن گفتن، درباره آنچه مي‌گويند، فکر نمي کنند، و هر چه به زبانشان آيد، بدون فکر و انديشه، بيان مي‌کنند.

اما بر عکس، افراد عاقل، تا زماني که موضوعي را خوب بررسي نکرده اند، و درباره خوب و بد آن نينديشيده اند، سخني بر زبان نمي آورند. به همين دليل، شخص عاقل، کمتر حرف مي‌زند، چون مقداري از وقت خود را، به فکر کردن درباره گفتاري که مي‌خواهد بر زبان آورد، مي‌گذراند.

حضرت علي عليه السلام، در جمله ديگري مي‌فرمايد: «زبان عاقل، در پشت عقل او قرار دارد».

يعني: شخص عاقل، عقل خود را پيش از زبانش به کار مي‌اندازد. در هر کاري، اول فکر مي‌کند، عقل و شعور خود را به کار مي‌گيرد، و هنگامي که به درستي سخن خود مطمئن شد، زبان به گفتار مي‌گشايد. در حاليکه شخص نادان، پيش از آنکه فکر خود را بکار اندازد، شروع به حرف زدن مي‌کند، و چه بسا که با سخنان بي‌معني و حساب نشده اش، هم خود و هم ديگران را بزحمت و ناراحتي دچار مي‌سازد.

خوب است اکنون که این حدیث را باهم خواندیم، کمی بیندیشیم آیا دچار این بیماری هستیم یا نه و بعد تصمیم بگیریم که بعد از این حرفهایمان را کمی دیرتر بزنیم تا فرصت اندیشیدن داشته باشیم!!