آن عزیز سفر کرده

پس از این که هواپیمای حامل امام(ره) و فرزندشان، شهید مصطفی، در عراق فرود آمد، امام(ره) و فرزند به حرم رفتند. هنگامی که صاحب مسافرخانه از هویت مسافران تازه واردش با خبر شد، در مقام تجلیل و تکریم برآمد؛ با اصرار، ایشان را به منزل شخصی خویش برد و منزل را دربست در اختیار آنان قرار داد.

دیری نپایید که خبر ورود امام(ره) به عراق، برق آسا، در محافل روحانی نجف اشرف طنین افکند و سرزبان ها افتاد، ولی این خبر برای هیچ کس باور کردنی نبود. روحانیون و طلاب علوم اسلامی برای آگاهی از درست یا اشتباه بودن این خبر، به مدرسه آیت الله العظمی بروجردی رو آوردند و در انتظار رسیدن خبر قطعی از کاظمین در آن جا گرد آمدند. طولی نکشید که ورود امام(ره) به کاظمین تأیید شد. روحانیون جوان با شنیدن این خبر به شادی پرداختند و مدرسه یکپارچه در شور و شعف فرو رفت.

شماری از مقامات علمی و روحانی نجف، با دریافت خبر ورود امام(ره) در همان ساعت راهی کاظمین شدند و پاسی از شب گذشته بود که به محل سکونت امام(ره) رسیدند. روحانیونی هم که از نجف اشرف رسیده بودند، با دیدن عمامه امام(ره) به سوی آن هجوم بردند، آن را برداشتند، می بوسیدند و به چشم می مالیدند.

فردای آن روز نیز انبوهی از عالمان و روحانیون نجف و کربلا برای دیدار امام(ره) به کاظمین رفتند و ورود ایشان و حاج سید مصطفی را به عراق تبریک گفتند. علمای طراز اول نجف هم برای عرض خیر مقدم به امام(ره)، هر یک فرزند خود یا نماینده ای راهی کاظمین کردند.

دو روز پس از ورود امام(ره) کاظمین، ایشان همراه حاج آقا مصطفی و انبوهی از روحانیون نجف و کاظمین به سامرا رفتند.

در سامرا، تعداد زیادی از برادران سنی و شیعه، همراه با علما و روحانیون خود، به استقبال امام(ره) شتافتند و به شعار «یعیش الخمینی، فلیسقط الشاه»؛ مقدم ایشان را گرامی داشتند. همچنین مجلس جشنی به مناسبت ورود امام(ره) به سامرا، در مدرسه مرحم میرزای شیرازی برگزار نمودند که در آن، افزون بر مقامات روحانی و شماری از طبقات گوناگون مردم، بعضی از مقامات دولتی نیز شرکت داشتند.

پس از عزیمت امام(ره) و همراهان به کربلا، در سی کیلومتری این شهر، نزدیک به پانصد نفر از علما و روحانیون علوم اسلامی کربلا و نجف و  شماری از مردم به استقبال امام(ره) شتافتند. هنگام ورود به کربلا، بلندگوی صحن مطهر امام حسین علیه السلام به صدا درآمد و ورود امام(ره) را به پیشگاه امام حسین علیه السلام تبریک گفت: «امروز یکی از فرزندان فداکارت که به پیروی از راه و فکر تو قیام کرده و به آوارگی کشیده شده است، به حضورت می آید».(1)