ادب دعا کردن

دعا كردن براى خود آدابى دارد كه در كتب احادیث و دعا آمده است و نمونه‏هایى از آن در قرآن نیز آمده است.

1. یكى از آنها همان اجابت دستورات و به جای آوردن فرامین اوست.

2. دیگر این است كه دعا كننده با تضرع و خشوع دعا كند: اُدعُوا َربَكُم تَضَرُّعَا وَ خُفیَة اِنَّهُ لا یُحِبُّ المُعتَدینَ (اعراف / 55) پروردگار خود را با زارى و پنهانى دعوت كنید همانا او تجاوزگران را دوست ندارد.

3. دیگر اینكه دعا از روى ترس از غضب خدا و طمع در رحمت او باشد: وَ ادْعُوهُ خَوْفًا وَطَمَعًا (اعراف / 56)

و او را از روى ترس و طمع بخوانید.

3. دیگر اینكه پیش از دعا كارهاى خیرى انجام بدهد:

انهم كانوا یسارعون فى الخیرات و یدعوننا رغبا و رهبا (انبیاء / 90)

آنها در انجام كارهاى خیر شتاب مى‏كردند و ما را از روى رغبت و ترس مى‏خواندند.

4. همچنین شایسته است كه در مقام دعا، خدا را با نامهاى نیكوى او كه همه آنها نیكوست، بخواند:

وَ لِلّهِ الْأَسْمآءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها(اعراف /180)

 و براى خداست نامهاى نیكو، پس او را با آنها بخوانید.

این رهنمود بزرگى براى بشر است كه چگونه با خداى خود ارتباط بر قرار كنند و او را بخوانند. در آیه ی اخیر ادب دعا كردن را هم مى‏آموزد كه باید همراه با ذكر نامهاى خدا باشد.

بهتر است كه از میان نامهاى خداوند، نام یا نامهایى را به زبان آورد كه متناسب با حاجت او باشد.

نوشته‌ی:  یعقوب جعفری، تفسیر کوثر، با تصرف

تنظیم: گروه دین و اندیشه تبیان