جایگاه جهاد در پیروزی انقلاب

روایت اول :

پیر و جوان، زن و مرد، از همه قشری به خیابان ها آمده بودند. همصدا با امامشان سقوط طاغوت را می خواستند و استقلال آزادی و جمهوری اسلامی را. خیلی ها که بیرون از مرزهای ایران به ایران آمده بودند از این همه اراده ، ایمان و شجاعت شگفت زده شده بودند. خیلی از مادرها بچه های شیرخواره شان را بغل داشتند و آمده بودند تظاهرات و مقابله با نیروهای مسلح شاه.

بعد از انقلاب هم جنگی شد که یک طرفش ایران بود و طرف دیگرش به ظاهر صدام و ارتش بعث عراق . اما اسناد خودشان نشان داد ما با چندین کشور می جنگیدیم که مهم ترینشان دو ابرقدرت آمریکا و شووری بود. اولین نتیجه ی هشت سال جنگ این بود که پس از سال ها در ایران جنگی شد و یک وجب هم از خاک ایران کم نشد. بزرگ تر از آن فرهنگ ایستادگی و جهاد و شهادت مردمی بود که بر کشور حاکم شد و هنوز هم حاکم است.

روایت دوم :

احمد بن بلا ، نخستین رییس جمهور الجزایر پس از استقلال و یکی از رهبران انقلاب الجزایر ، می گوید: «آنچه برای من در مورد انقلاب ایران مهم است این است که برای نخستین بار انقلابی با طرح فرهنگی تولد یافته است و قبل از هر چیز یک انقلاب فرهنگی است. انقلاب های بسیاری طی سال های اخیر در جهان روی داده است که در آن ها به تغییر رژیم بسنده شده است، بدون تغییر در اعماق فکری انسان ها. انقلاب اسلامی ایران روحیه ی انسان ها را از بن دگرگون کرد و حیثیت اسلامی را به آن ها بازگرداند. امروز آوای امام خمینی در دور افتاده ترین نقاط جهان به گوش می رسد.»(1)

امام خمینی مفهوم جدیدی از زندگی و مرگ را به انسان ها آموخت که یکی از برکاتش پیروزی انقلاب اسلامی بود.

پیوندی که مردم ایران با امام برقرار کرده بودند جدای از رابطه ی جنگ جو های زمان نادرشاه با نادر بود که از دیدن شجاعت و مهارتش در میدان جنگ به هیجان بیایند و خوب بجنگند. بسیاری از سال های مبارزه، امام در کنار انقلابی ها نبود و در تبعید بود. اما مردم عاشق اسلامی بودند که امام از آن برایشان گفته بود. امام زندگی را با عزت تعریف کرده بود و مرگ را با سعادت و شهادت. و مردم ایران، پیر و جوان و زن و مرد، به خیابان ها آمده بودند تا به زندگی با عزت برسند یا به شهادت و مرگی با سعادت .

مرگ اسرارآمیزترین لحظه ی زندگی انسان هاست؛ لحظه ی پایان زندگی. دین اسلام با تعریف شهادت معنای دیگری را از مرگ نشان می دهد و امام خمینی این تعریف را برای مردم جا انداخته بود که مرگ پایان زندگی نیست ؛ آغاز زندگی دیگری است و شهادت مرگی است که زندگی دیگر را سعادتمند و جاودانه می کند . امام خودش هم ، پای حرفش ایستاده بود و مردم بارها دیده و شنیده بودند که او از مرگ نمی ترسد. همین بود که به خیابان ها آمدند و مقابل سربازان مسلح شاه ایستادند. حتی زن ها با بچه ی شیرخواره ی در بغل به راهپیمایی می آمدند.

دکتر فتحی شقاقی، دبیر کل شهید نهضت جهاد اسلامی فلسطین، می نویسد: «جهانیان مات و مبهوت نظاره گر بانوان ایرانی بودند که از شهرهای ایران به خیابان ها سرازیر می شدند و مشت های گره کرده ی خود را در برابر نظامیان داخلی، نفت خواران و انحصارطلبی های ابرقدرت ها بلند می کردند. منطق صدر اسلام دوباره ظاهر شده بود و رسانه های غربی انگشت به دهان مانده بودند. کامپیوترهای آمریکایی از سر ناتوانی درمانده شده اند که میان شهادت امام حسین(ع) در بیش از 1300 سال پیش و انقلاب ایران چه سری وجود دارد.»(2)

انقلابی پیروز شد که بزرگ ترین دست آوردش پیروزی و اثبات روش مبارزه اش بود؛ اثبات کارآمدی اسلام انقلابی. انقلاب نشان داد، می شود با دستان خالی، اما با ایمان و اراده پیروز شد. انقلاب نشان داد که مرگ پایان زندگی نیست و مرگ با عزت یا همان شهادت از زندگی ذلیلانه بهتر است و این ها از مکتب تشیع ریشه می گیرد و این نکته بسیاری از مسلمان ها را در بیرون از مرزهای ایران تحت تاثیر قرار داد.

دکتر منوچهر محمدی، کارشناس و نویسنده ی مطرح در حوزه ی انقلاب ها، می نویسد: «شاید مهم ترین سوالی که در اذهان مسلمین جهان وجود داشت، نحوه ی پیروزی انقلاب اسلامی بود و این که چه مؤلفه هایی در مکتب انقلاب و تاکتیک های به کار برده شده ی آن وجود داشت که ملتی با دست خالی بر رژیم تا دندان مسلح پهلوی فایق آمد. بر همین اساس مؤلفه های خاص انقلاب اسلامی برجستگی یافت و مساله ی الگو قرار دادن قیام عاشورای حسینی و مقایسه ی شاه با یزید و امام خمینی(ره) با امام حسین(ع)، عنصر شهادت، ویژگی های مشروعیت رهبران انقلاب به عنوان جانشین امام غایب، موضوع اجتهاد و تقلید، مکتب تشیع و اصل ولایت فقیه همه از مؤلفه هایی بود مختص مکتب تشیع و ایران که به خودی خود افکار مسلمانان، و به ویژه اندیشمندان جهان اسلام را به خود جلب نمود.»(3)

انقلاب اسلامی با روحیه ی جهادی رهبر انقلاب و مردم ایران به پیروزی رسید و در سال های پس از انقلاب هم باز این روحیه بود که مردم و انقلاب را سرِ پا نگه داشت.

روحیه ی جهاد و شهادت در جنگ

جنگ حادثه ای است که هم مرگ ها را زیاد می کند هم ویرانی ها و آوارگی ها را. و چه سخت است دوست داشتن جنگ. جنگ ها هیچ کجای دنیا دوست داشتنی نیستند. هیچ مردمی کشتن، آوارگی و ویرانی را دوست ندارند. اما اگر مردم ایران از خاطرات سال های جنگیدن و دفاع از کشور و انقلابشان به خوبی یاد می کنند، از ویرانی و کشتار و مرگ به نیکی یاد نمی کنند؛ از روحیه های دوست داشتنی ای یاد می کنند که در وجود بسیاری شکل گرفته بود. روحیه ی جهاد و شهادت، ایثار و مهربانی؛ آن هم در میدان سخت جنگ. از غرور ملی و دینی ای یاد می کنند که در سایه ی این روحیه ها حفظ شد. دست آوردی که در تاریخ ثبت شد.

سه روز بعد از آن که صدام در مجلس عراق و جلوی دوربین های تلویزیونی قرارداد الجزایر را پاره کرد، جنگ شروع شد. صدام گفته بود: «در برابر شما اعلام می کنم که ما قرارداد مارس 1975 را کاملا ملغی شده می دانیم و شورای فرماندهی انقلاب تصمیم خود را در این زمینه اتخاذ خواهد کرد. ما تصمیم تاریخی خود را برای اعاده ی حاکمیت کامل خود بر سرزمین و آب خود گرفته ایم و با قدرت هر چه تمام تر در برابر هر کس که این تصمیم قانونی را نادیده بگیرد می ایستیم. رژیم عراق تصمیم گرفته سرزمین های خود را با زور پس بگیرد.»(4) قرارداد الجزایر را صدام، خودش، با شاه ایران امضا کرده بود.

دوشنبه 31 شهریور 1359 ساعت 14:15 هواپیماهای عراقی به فرودگاه مهرآباد و پایگاه های هوایی بقیه ی شهرهای ایران حمله کردند. حمله ای که همه را یاد جنگ شش روزه ی اعراب و اسراییل و حمله ی اسراییلی ها به فرودگاه های مصر انداخت. اسراییل در آن حمله موفق شد قدرت هوایی مصر و بقیه ی کشورهای عربی را از کار بیندازد و نهایتا جنگ را شش روزه به نفع خود تمام کند؛ اما در شکست طرح عراق همین بس که فردای عملیات عراق نیروی هوایی ایران بیش از 140 سورتی پرواز بر فراز عراق انجام داد و بسیاری از نقاط حساس عراق را بمب باران کرد.

پاورقی ها:

1- رویارویی انقلاب اسلامی ایران و آمریکا، ص 123.

2- امام خمینی تنها گزینه، ص 21 .

3- بازتاب جهانی انقلاب اسلامی، ص 75 .

4- آغاز تا پایان، ص 15.

منبع :

دست آورد های انقلاب اسلامی  - جلد 5

تنظیم برای تبیان :

بخش هنر مردان خدا - سیفی