من چای می دهم!

هنگامی كه قرار بود امام تشریف بیاورند، ما در دانشگاه تهران تحصن داشتیم، جمعی از رفقای نزدیكی كه با هم كار می كردیم و همه شان در طول مدت انقلاب، نام و نشان هایی پیدا كردند و بعضی از آنها هم به شهادت رسیدند، مثل شهید بهشتی، شهید مطهری، آقای هاشمی، مرحوم ربانی شیرازی، مرحوم ربانی املشی و ... با هم می نشستیم و در مورد قضایای گوناگون مشورت می كردیم. گفتیم كه امام دو سه روز دیگر وارد تهران می شوند و ما آمادگی لازم را نداریم. بیائیم سازماندهی كنیم كه وقتی ایشان آمدند و مراجعات زیاد و كارها از همه طرف به اینجا ارجاع شد، معطل نمانیم. صحبت از دولت هم در میان نبود. ساعتی را در عصر یك روز معین كردیم و رفتیم در اتاقی نشستیم. صحبت از تقسیم مسئولیت ها شد و در آنجا گفتم مسئولیت من این باشد كه چای بدهم! همه تعجب كردند. یعنی چه؟ چای؟ گفتم: بله، من چای درست كردن را خوب بلدم. با گفتن این پیشنهاد، جلسه حالی پیدا كرد. مشخص شد كه می شود آدم بگوید كه مثلاً قسمت دفتر مراجعات، به عهده من باشد. تنافس و تعارض كه نیست. ما می خواهیم این مجموعه را با همدیگر اداره كنیم، هر جایش هم كه قرار گرفتیم، اگر توانستیم كار آنجا را انجام بدهیم، خوب است.

این روحیه من بوده است. البته آن حرفی كه در آنجا زدم، می دانستم كه كسی من را برای چای ریختن معین نخواهد كرد و نمی گذارند كه من در آنجا بنشینم و چای بریزم، اما واقعاً اگر كار به اینجا می رسید كه بگویند درست كردن چای به عهده شماست، می رفتم عبایم را كنار می گذاشتم و آستین هایم را بالا می زدم و چای درست می كردم! این پیشنهاد نه تنها برای این بود كه چیزی گفته باشم، واقعاً برای این كار آماده بودم.

من با این روحیه وارد شدم و بارها به دوستانم می گفتم كه آن كسی نیستم كه اگر وارد اتاقی شدم، بگویم آن صندلی متعلق به من است و اگر خالی بود، بروم آنجا بنشینم و اگر خالی نبود، قهر كنم و بیرون بروم. نخیر، من هیچ صندلی خاصی در هیچ اتاقی ندارم. من وارد اتاق می شوم و هر جا خالی بود، همان جا می نشینم. اگر مجموعه احساس كرد كه اینجا برای من كم است و روی صندلی دیگری نشاند، می نشینم و اگر همان كار را نیز مناسب دانست، آن را انجام می دهم.

گفتن این مطالب شاید چندان آسان نباشد و ممكن است حمل بر چیزهای دیگری شود، اما واقعاً اعتقادم این است كه برای انقلاب باید این طوری باشیم. از پیش معین نكنیم كه صندلی ما آنجاست و اگر دیدیم آن صندلی را به ما دادند، خوشحال بشویم و برویم بنشینیم و بگوئیم حقمان بود و اگر دیدیم آن صندلی نشد و یا گوشه اش ذره ای سائیده بود، بگوئیم به ما ظلم شد و قبول نداریم و قهر كنیم و بیرون برویم. من از اول این روحیه را نداشتم و سعی نكردم این طوری باشم. در مجموعه انقلاب، تكلیف ما این است.

مطلب مرتبط :

خاطره زیبای رهبر از روز بازگشت امام

منبع :

حدیث ولایت، جلد اول، صفحه 40

تنظیم برای تبیان :

بخش هنر مردان خدا