طلبه شهید  محمد احمدعباسی

در بیابان جنون، در زمینی تفتیده از عشق، فانوسی آسمانی ـ که به نور خدا میسوخت ـ ملائک را برگرد خود جمع کرده بود. در آن مه صبحگاهی مردی از راه رسید که بوی خدا میداد.مردی که سبزی سبزهها از او طراوت میگرفت. مردی از جنس دریا که مروارید جانش در صدف آفرینش به سال 1330 در قوچان تولد یافت . نامش را محمداحمد گذاشتند.

از همان کودکی با شوری کودکانه به فراگیری قرآن مشغول شد. وی در میان کوچه پس کوچه های شهر، همنوا با محرومین رشد یافت. درد محرومین سینه اش را تنگ کرده بود و  از ظلم ظالمین به تنگ آمده بود . برای  همین بود که برای از بین بردن حکومت نحس پهلوی از هیچ کوششی دریغ نمیکرد و در سوز سرمای زمستان، علیه رژیم شاه بر روی دیوارها شعار می نوشت.

 شهید عباسی در سر، عشق به خمینی را میپروراند و در هر کوی و برزن سخن از او میگفت. او یک دنیا شیدایی بود و آیینه جانش رو به سوی تجلی حضرت دوست معطوف بود وتمام زیباییها را در نگار خود میدید .در نجوای دل اینچنین میسرود :«آنچه خوبان همه دارند تو یکجا داری» او برای آنکه راه و رسم عاشقی را بیاموزد، واردحوزة علمیه گرگان شد ودر این راه ازهیچ کوششی دریغ نمیکرد. اهل دعا بود و با سحرگاهان  ، انس عجیبی داشت چرا که شنیده بود خدا گفته است دروغ میگوید آنکه می گوید مرا دوست دارد ولی در خلوت سحرگان در بستر خواب است .

 شلمچه، مرز آفتابی بندگان خوب خداست. آن خاک سوخته از عشق، رازی از خون بر دل دارد که نشانی از سرمستی فرزندان آدم است. محمد احمد عازم دیار نور شد تا تحقق وعدة الهی را به دیدة جان ببیند. در تاریخ 21 / 11 / 65 از طرف بسیج ترکمن به جبهه اعزام شد . تیرها سفیران الهی هستند و مرز میان دنیا و آخرت، و صفیر هرگلوله مژدة وصال برای مجاهدان خدا است . تقدیر این بود که میعادگاه شهید عباسی با معشوق خویش، سرزمین پاک شلمچه باشد.

سرانجام در روز 11 اسفند 65 دری از باغ بهشت به سوی او گشوده شد و ندای« ارجعی» او را تا عالم قدس بالا برد. و در جوار شهیدان جای داد. جسم پاکش پس از تشییع بر روی دستان صدها عاشق کوی شهادت ،در گلزار شهدای بندر ترکمن به خاک سپرده شد. « روح پاکش با اهلبیت(ع) محشور باد

تنظیم برای تبیان حسن رضایی گروه حوزه علمیه