ساقى عطشان
عباس یعنى تا شهادت یکه تازى | |
عباس یعنى عشق یعنى پاکبازى |
|
عباس یعنى با شهیدان همنوازى | |
عباس یعنى یک نیستان تکنوازى |
|
عباس یعنى رنگ سرخ پرچم عشق | |
یعنى مسیر سبز پر پیچ و خم عشق |
|
با عشق بودن تا جنون، یعنى ابو الفضل | |
خورشید در دریاى خون، یعنى ابوالفضل |
|
جوشیدن بحر وفا، معناى عباس | |
لب تشنه رفتن تا خدا، معناى عباس |
|
صد چاک رفتن تا حریم کبریائى | |
صد پاره گشتن در مسیر آشنائى |
|
بى دست با شاه شهیدان، دست دادن | |
بى سر، به راه عشق و ایمان سرنهادن |
|
بى چشم، دیدن چهره رؤیائى یار | |
جارى شدن در دیده دریائى یار |
|
بى لب نهادن لب به جام باده عشق | |
بى کام نوشیدن تمام باده عشق |
|
این است مفهوم بلند نام عباس | |
در ساحل بى ساحل آرام عباس |
|
یک مشک آب عشق و دریائى طراوت | |
یک بارقه از حق و خورشیدى حرارت |
|
وقتى که از آب گوارا روزه مىکرد | |
دریاى تشنه آب را دریوزه مىکرد |
|
وقتى که اقیانوس را در مشک مىریخت | |
از چشمه چشمان دریا اشک مىریخت |
|
در آرزوى نوش یک جرعه از آن لب | |
جان فرات تشنه آتش بود از تب |
|
خون على عباس را تقریر مىکرد | |
آیات سرخ عشق را تفسیر مىکرد |
|
وقتى ز فرط تشنگى آلاله مىسوخت | |
گلهاى زهرا از لهیب ناله مىسوخت مىسوخت |
|
در چنگال شب باغ ستاره | |
مىسوخت جانش از تف داغ ستاره |
|
آمد به سوى خیمه، اقیانوس بر دوش | |
آمد نداى خون حق را حلقه برگوش |
|
عباس بود و لشگر شب در مقابل | |
عباس بود و مجمر خورشید در دل |
|
رگبار تیر کینه بر عباس بارید | |
اختر ز ابر سینه بر عباس بارید |
|
وقتى که قامت پیش خورشید آب مىکرد | |
طفل حزین عشق را سیراب مىکرد |
|
وقتى ید پورعلى از دست مىرفت | |
تا خلوت ساقى کوثر مست مىرفت |
|
وقتى که چشمش تیر را خوناب مىکرد | |
روى عروس عشق را سیماب مىکرد |
|
پایان او آغاز قاموس وفا بود | |
پایان او آغاز کار مصطفى بود |
|
با گامهاى شور آهنگى دگر زد | |
بر چهره شب رنگ رخسار سحر زد |
|
عباس یعنى یک نیستان تکنوازى | |
هفتاد و دو آهنگ حق را همنوازى |
|
" خلیل شفیعى " |