السلام عليك يا امام رئوف

روز سیزدهم آبان 1357 از روزهای به یاد ماندنی دوران انقلاب است که به نام روز دانش آموز نام گذاری شده است. در آن روزها که دانشگاه تهران محل تجمع تمامی اقشار مردم بخصوص جوانان انقلابی از قشر دانشجو گرفته تا دانش آموز، استاد، معلم، کارگر و غیره بود، راهپیمایی هایی عظیم با صنوف به هم فشرده تشکیل می شد و حاضرین با شعارهای «درود بر خمینی» با رهبر انقلاب بیعت و هم پیمانی خود را اعلام می نمودند. روز سیزدهم آبان دانشگاه تهران حال وهوای دیگری پیدا کرده بود و دانش آموزان تهرانی اراده کرده بودند که برای اعلام همبستگی خود با امام و امت درس و کلاس خویش را تعطیل نموده و در مقابل دانشگاه تجمع نمایند. ساعاتی از آغاز تجمع نگذشته بود که نیروهای مسلح با شلیک گلوله های گاز اشک آور به دانش آموزان هجوم بردند. مقاومت جانانه و عدم پراکنده شدن دانش آموزان نشان از شکست سرکوبگران در برابر نوجوانان بود. در گام بعدی صدای رگبار مسلسل بود که به گوش رسید و در مقابل صدای فریاد مظلومیت نوجوانانی به گوش می رسیدند که یکی پس از دیگری به خون خویش می غلطیدند. درگیری ها تا بعد از ظهر به طول انجامید و صدای آژیر آمبولانس ها فضای دانشگاه تهران و اطراف آن را پر کرده بود. این جنایت خونبار رژیم موجب رسوایی حکومت پهلوی و سقوط دولت دست نشانده آشتی ملی به ریاست شریف امامی بود . روز بعد دولت نظامی ازهاری جایگزین دولت پیشین شد و در ادامه همین درگیریها مدارس و دانشگاه ها به تعطیلی کشیده شد و تا پیروزی انقلاب اسلامی این تعطیلی ادامه یافت. حضرت امام طی پیامی در( 30/11/57 ) بازگشایی مدارس و دانشگاه ها را خواستار شدند و مرقوم فرمودند:« اکنون که مدارس پس از یک مبارزه بزرگ اسلامی دوباره گشوده می شود از دانش آموزان و دانشجویان و معلمان و دبیران و استادان عزیز ( وفقهم الله تعالی ) تشکر می کنم و از کارمندان و کارکنان آموزش و پرورش سپاسگزارم . یادآوری این نکته ضروری است که این انقلاب تا رسیدن به نتیجه نهایی که قطع ید آمریکا، شوروی، انگلستان و سایر دول استعمارگر است ادامه دارد.
فرزندان عزیزم! دیگر این شمائید که باید هر چه بیشتر کوشش کنید تا نهال آزادی و استقلال کشور را آبیاری کنید. فردای شما فردای دشواری است که اگر مجهز به علم و تقوا و شعور انقلابی- اسلامی شدید، پیروزی تان حتمی است و اگر خدای نکرده در این مرحله کوتاهی کنید مسئولیت آن به عهده خود شما است. هرگز اجازه ندهید که عده ای معدود چون گذشته تلخ روزهای استبداد بر شما حکومت کنند. ... مطمئن باشید که خمینی تا قطع ریشه های استعماری چپ و راست همسنگر شماست و رسالت اسلامی هر فرد مسلمان تا مرگ ادامه دارد. من چشم امیدم به شماست.»