با گام‏ های استوار رفتند؛ تا فتح قلّه‏ی انقلاب، فریادگر و پرخروش، مصمم و پرامید، در صف‏ هایی به هم پیوسته و دل ‏هایی از هم نگسسته؛ مردم روزِ بیست و دوّم بهمن را می‏گویم!
آن روز کوچه‏ ها عطر خوش انقلاب را حس می‏کرد و مردم در زمستانی سرد، گرمی آغوش همدیگر را در تبریک پیروزی می‏ چشیدند. اصحاب عاشورای خمینی (رحمت الله علیه) و دانش آموختگان دانشگاه حسینی، این بار حماسه‏ ای دیگرگونه آفریده بودند و کعبه ‏ی میهن را از بُت‏های زر و زور و تزویر پاک کرده بودند. آنان که ایمان را با مائده‏ های آسمانی‏اش، در بازار شهر گسترده بودند و تلاش را میهمان زندگی مردم کرده بودند. هم آنان که خون را کمترین متاع به درگاه پروردگارشان می‏ پنداشتند و هستی خود را خالصانه برای رهبر خود می‏گماشتند.
آن روز، حقیقت گُل متجلّی شد و باغ به این همه زیبایی خود تبریک گفت. آن روز پرنده‏ هایی که کوچیده بودند بازگشتند و فضای آسمان در کثرت آنان، پنجره پنجره شده بود. آن روز درختان سرو به آزادی و آزادگیِ همگان، پیام تبریک فرستادند و برکه‏ ها زلالیِ مردان و زنان انقلابی را درود گفتند. آن روز اقیانوس، مبهوت تلاطم‏ های دلیرانه ‏ای بود که کویر تشنه‏ ی ایران را سیراب ساخته بود و سیلی خروشان شده بود، تا خانه‏ ی عصیان را از جا بَر کند. آری، آن روز، روز خدا بود.
اینک در یاد روز آن بهارِ فراموش ناشدنی، به روح پاک شهیدان درود می‏ فرستیم و با گرامی داشت خاطره‏ ی آن مسیح انقلاب، راه پرافتخار خویش را ادامه می‏ دهیم.

نویسندگان: سید امیرحسین کامرانی راد، جواد محمد زمانی
منبع: سایت راسخون