اين بنا به صورت يك بقعه و دو مناره است كه بر روى قبر "عمو عبدالله" از زهاد و صُلحاى معروف قرن هشتم هجرى بنا شده است. از جمله مناره‌هاي بسيار معروف اصفهان كه در واقع دومناره در كناره هم است، "منارجنبان" مي باشد كه در 6 كيلومتري غرب اصفهان، در راه نجف آباد قرار دارد.
ايوان منارجنبان يكى از نمونه هاى ابنيه سبك مغولى ايران است و از آن دوره كاشىكارىهايى هم دارد. مناره ها بعداً و در تاريخى كه درست معلوم نيست و احتمالاً در آخر عصر صفويه به ايوان مزبور اضافه شده و با حركت دادن يكى از آنها، نه تنها مناره ديگر به حركت درمىآيد بلكه تمامى اين ساختمان مرتعش مىشود.
شهرت منارجنبان اصفهان از ديرباز به اين خاطر بوده است كه هر گاه يكى از منارههاى طرفين ايوان بنا را مى جنبانده اند اين حركت به مناره ديگر هم منتقل مى شده است. چگونگى اين حركت و انتقال آن به مناره ديگر - اگر چه ديرگاهى تعجب بسيارى از مردم و بازديدكنندگان آن را بر مى انگيخته است. از ديدگاه صاحب نظران و آنان كه بر امورى چون معمارى آگاهند، چندان شگفت و غير طبيعى نيست آنان بر اين باورند كه در تمام بناهايى كه چنين شكل و مناره هايى دارند حركت هست و اگر در اينجا بسيار چشمگيرتر است دليل آن باريكى و سبكى اين مناره هاست و گرنه جهانگردان و سياحان به مناره ها و ساختمان هايى كه به همين طريق مى جنبيده اند در نقاط ديگر جهان اشاره كرده اند.
اين مكان در اصل به صورت يك بقعه است كه در بالاي آن ايواني ساخته شده كه حدود نه ذرع (10 متر) ارتفاع دارد و دو ستون جنبي آن به صورت مناره با ارتفاعي در حدود پنج ذرع (17 متر) از سطح ايوان بالاتر كشيده شده است. فاصله دو مناره در سطح پشت بام حدود نه متر و محيط هر مناره چهار متر و نيم است.
منارجنبان اصفهان در حقيقت بقعه اى است كه بر مزار شيخى زاهد و عابد به نام عمو عبدالله كه در ذيحجه سال 716 هجرى قمرى وفات يافته، ساخته شده است و در آغاز تنها ايرانى بوده است كه بعدها دو مناره معروف منارجنبان را به ساختمان آن افزوده اند. بنابراين بى شك ساختمان ايوان و مناره ها پس از سال 716 هجرى قمرى آغاز شده و به انجام رسيده است. منارجنبان بر سر راه اصفهان به نجف آباد در روستايى به نام كاردالان قرار دارد. هر يك از دو مناره اين بنا 17 متر بلندى دارد و ارتفاع بنا 10 متر است.
كاشي هاى لاجوردى و فيروزهاى زينت بخش اين بناست و برمزار آن روحانى زاهد و عابد قطعه سنگى مرمرى قرار داده اند كه سوره يس از قرآن كريم حاشيه آن را زينت داده است. كتيبه هاى ديگرى نيز در اين آرامگاه هست كه از آن جمله است كتيبه اى بر سنگ مرمر بالاى سنگ اصلى كه از عمد عبدالله به عنوان يك مرد پرهيزگار و زاهد نام مى برد و تاريخ او را نيز ذكر مى كند.
در ارتفاعات كوه پشمين ملكشاهي مهران؛ آثاري از دو برج و يك آتشكده از دوران ساساني برجاي مانده است. ارتفاع اين آتشكده پنج متر و مساحت آن 27 متر است. اين آتشكده با دارا بودن چهار دهانه ورودي، يك باغ وسيع و چندين درخت زيتون وحشي در كنار چشمه ساري زيبا نظر هر بيننده اي را به سوي خود جلب مي كند. گفتني است بر پيكره اين بناي تاريخي آسيب هايي نقش بسته اند.
بقعه امامزاده صالح (ع) فرزند عبيد الله الاعرج فرزند حسين، فرزند امام سجاد(ع) است. امامزاده علي صالح از معاصرين حضرت امام موسي كاظم (ع) بوده اند كه همزمان با طغيان خلفاي عباسي به ايران هجرت نموده و در زمان امام رضا (ع) در محل صالح آباد به شهادت رسيدند. در زمان هلاكو خان مغول ساختماني كوچك بر روي مقبره آن احداث گرديد ولي اين ساختمان در زمان قاجار به دستور والي ابوقداره تجديد بنا شده و پس از پيروزي انقلاب اسلامي به طور كلي تجديد بنا گرديد همچنين وجود مزار شهداي جنگ تحميلي استان به اهميت زيارتي آن افزوده و شاخص ترين مكان زيارتي استان بشمار مي آيد . اين بقعه در شهر صالح آبادواقع در شهرستان مهران قرار دارد.
