به نام خدا
چهارشنبه

 دلم نمي خواد هيچ كس بخنده. دلم مي خواد همه ي صداها رو خفه كنم! 

خواهش مي كنم جماعت بريد دنبال زندگي هاي شيرين خودتون! خواهش مي كنم نگيد چش شده! حداقل كه مي دونيد چيزي هست اون طوري به من نگاه نكنيد! واي چقدر حرف مي زنند_ چقدر بحث مي كنند_ چقدر مي خندن_ چقدر سؤال مي كنند_ چقدر غر مي زنند_ چقدر فضولن_ عصبي مي كنند آدم رو! حالا هم عزاردارم هم اعصابم خورد شده! چقدر من ضعيف هستم كه نمي تونم جلوي ديگران بغضم رو نگه دارم؟ حسابي آبروم رفت... همه فهميدن! 

ايمان

به نام خدا
فعلا دعا نمي كنم كه خدا عقلم رو زياد كنه! چون حتي اگر عقل كل هم باشي، در زندگي كم مياري مادامي كه ايمان نداري. ايمان فقط همين نيست كه به خدا ايمان بياري و تموم. كمتر كسي از پلكان ايمان بالا مي ره. براي بالا رفتن بايد مقاوتم بيشتر بشه. اون وقت به خدا، به خودم، به مردم، به زندگي و به جهان معرفتي پيدا كنم تا سختي ها برام آسون بشه. اگر براي پاكي سعي و مقاومت كردي، اينجا خدا بهت بر مي گردونه و كوه مشكلات در برابرت ذوب مي شه. اون وقت دلي بهت مي ده قرص و محكم. فقط اين نيست. كلّا زندگيت عوض مي شه. ديگه بيخودي غصه نمي خوري و تو كوچه هاي باريك زندگي گير نمي كني تا خسته بشي و زندگي مزخرفت رو ادامه بدي. وارد ميدون بزرگ زندگي خواهي شد كه من اون جاها رو بلد نيستم...
ايمان ارزشمند ترين محور زندگيه. براي اينكه در اين محور قرار بگيري بايد تقوا داشته باشي. تقوا همون مقاومتيه كه برامون سخته و ايمان يكي از گنجهايي هست كه براي شيرين كردن زندگي، آرامش، اميد و اطمينان، از معدن تقوا استخراج مي شه.
هرچند ايمان زندگي رو صفا مي ده ولي باز هم ممكنه يه زندگي سخت ِتلخ داشته باشي. دنيا اينجوريه ديگه تقصير تو كه نيست. نكنه وقتي ديدي اوضاع وفق مرادت نيست خام بشي و يهو برگردي هرچي نهال كاشتي خراب كني. يعني صبر نكني تا نهال ها بزرگ بشن.
زندگي مسيري پرپيچ و خمه. آدمي زاد وقتي از بالا نگاه مي كنه نمي دونه راه درست كدومه، راه غلط كدوم. نمي دونه تو چه موقعيت هايي بايد تقوا داشته باشه. از روي بي حوصلگي از آدم شدن پشيمون مي شه. خدا براي اينكه اون فرد دچار اين اشتباه نشه آيه اي رو نازل كرده:

والذين جاهدوا فينا لنهدينّهم سبلنا وانّ الله لمع المحسنين/69 عنكبوت

يعني از تو حركت از خدا بركت! تازه آخر آيه به آدم اميدي مي ده بيش از حد انتظار! اينجا اين آدم خوش شانس به يه توكل كننده تبديل ميشه:

وما لنا الّا نتوكل علي الله و قد هدانا سبلنا و لنصبرن علي ما اذيتمونا و علي الله فليتوكل المتوكلون/12 ابراهيم

به نام خدا

کاملا می فهمم چقدر نارسایی عقلی دارم. خوبه که اینو فهمیدم فعلا! بذار چند لحظه با خودم باشم...
بعضی وقتا دلم می خواد گریه کنم ولی بهانه ای پیدا نمی کنم که دلم قبول کنه. اون مواقع دلم سخت می گیره. باید یه موقع که حال داشت بهانه رو بهش عرضه کنم تایید کنه بعد یه عالمه گریه کنم ...بعضی وقتا دلم مهربون می شه ولی بهانه پیدا نمی کنم. آخه این شخصیته ما داریم؟ الان دلم می گه گریه کن بهانه ای نیست برام. هی. از خدا می خوام و باز دعا می کنم چون فقط با دعا کردن نجات پیدا می کنم همیشه.
قل ما یعبأ بکم ربّی لولا دعاءکم فقط کذّبتم فسوف یکون لزاما_آیه آخر سوره فرقان
هر وقت فکر و خیالم نارسایی پیدا کنه و یا دلم تنگ بشه برای فرج دعا می کنم. فرج روح. یا فرج برای رسیدن به خوبی. چون هرچی تلاش کنم به خوبی نمی رسم مگر اینکه خدا بخواد مخصوصا اینکه گریه کنم و دلشکسته و غریب باشم اون وقت خدا به من نظر لطف می کنه. این جوری پیش نمی رم. خدایا امشب هم یه اتفاق تازه ی فکری یا قلبی برای من بیفته تا یه تغییری کنم. می دونم که:
إنّ الله لا یغیّر ما بقوم حتّی یغیّروا ما بأنفسهم
ولی من که قوم نیستم. اگه قوم بودم به همدیگه کمک می کردیم و هرجا کم می آوردیم دست هم دیگرو می گرفتیم.
حالا سعی خودم رو می کنم و تغییر به وجود میارم و می رم دنبال سوژه برای تغییر و تحول. تو این دنیای کوچیکم سوژه یافت نمی شه. مغزم زیاد خیلی سوخت و ساز می کنه. سوخت و ساز خوبه ولی در صورتی که نتیجه به بار بیاره. این روزها کم نتیجه می گیرم. چون که کم قرآن می خونم. یعنی با مکث قرآن نخوندم و اثرهای بدش رو روی روحیم دیدم. وقتی میگم قرآن خوندن منظورم خوندن با مکث فیلسوفانه است. نه چیزی که رایجه.
این که از قرآن چه چیزی رو درک کنم به شخصیت خودم بسته است. نباید از برداشت و نسخه ی مخصوص خودم بگذرم. اگر لطف خدا شامل حالم نشه محروم خواهم ماند: (بی ادب محروم گشت از لطف رب)
لا یمسّه الّا المطهّرون
عشق به کلام خدا نشانه ی تقواست:
و قیل للذین اتقوا ماذا أنزل ربکم قالوا خیرا. للذین أحسنوا فی هذه الدنیا حسنة و لدار الأخرة خیر و لنعم دارالمتقین
بی علاقگی به قرآن و قدر ندونستن کلام وحی نشانه ی مسکتبران است:
وإذا قیل لهم ماذا أنزل ربّکم قالوا أساطیر الأولین
اصلا نباید منتظر باشم دیگران قلب منو جلا بدن! من شک ندارم که انس بیشتر راه بدون واسطه ای برای بهره بردن از کلام وحی هست. حتی اگرلطف خدا شامل حال کسی بشه، به قدری از قرآن بهره می بره که به تزکیه نفس می رسه.
و ننزّل من القرآن ما هو شفاء و رحمة للمؤمنین و لایزد الظالمین الا خسارا
خب هر کس شخصیتش مؤمن باشه حقیقت رو دریافت می کنه.
درحالی که فقط بعضی از آیه ها نیاز به تفکر دارند، همه ی آیه ها بار روحانی بی نظیری دارند. این اثر روحانی هست که خواص و عوام نمی شناسه. تنها کتابی هست که همه و همه می تونن ازش بهره ببرند. حتی قسمت هایی که نیاز به تفکر دارند، سخت نیستند و هرکس به اندازه ی خودش می تونه مفاهیمش رو درک کنه. بعضی ها کم تر، بعضیا که با معرفت و زبل هستند، بیشتر!
گفتم قرآن برای همه کس، منظورم آدم کم سواد، کم ایمان، دانشمند و مؤمن بود و باید از این بترسم که مبادا با گناهان زیاد جزء مردمی بشم که بد کلام خدا رو می فهمند! اشتباه، ناقص، مغرضانه، سودجویانه، بدون بینش الهی، بدتر از اینها، خیلی بدتر از اینها، اینه که درست و خوب کلام خدا رو بفهمی و خودت رو به اون راه بزنی:
انّ الذین یکتمون ما أنزلنا من البیّنات و الهدی من بعد ما بینّاه للنّاس فی الکتاب اولئک یلعنهم الله و یلعنهم اللّاعنون 159_بقره
و یا در عمل به خاطر ضعیف النفس بودن کم بیاری:
ولا تهنوا و تدعوا الی السّلم و أنتم الأعلون و الله معکم و لن یترکم أعمالکم_آیه آخر سوره محمّد_صلّی الله علیه و اله
این آیه تنبلی و ضعف نشون دادن رو محکوم کرده و امری رو که خدا واجب کرده سهل و آسون می دونه به خاطر اینکه خدا همراه مؤمنان است. از اعمال آدم چیزی کم نمی کنه! و آدمی زاد هروقت در مسیر حق گام برمی داره احساس می کنه چیزی ازش کم شده.