چگونه می توانید بازیگر شوید؟

برای بازیگر شدن اول از همه باید با خستگی و نا امیدی قهر کنید .

برای هر کاری خستگی ناپذیر بودن، شرط است. برای بازیگر شدن، برای این که بهترین باشی، باید قید ناامید شدن را بزنی. دست کم از میان بهترین بازیگران تاریخ سینمای ایران، چهار نفر را می شود مثال زد که این مفهوم خستگی ناپذیر بودن را وجدان کرده اند،  باطنی پذیرفته اند .

در درون خودشان بومی کرده اند. عزت ا... انتظامی، پرویز پرستویی و رضا کیانیان و خسرو شکیبایی .

آقای بازیگر، وقتی در گاو مهرجویی بازی کرد، مورد تحسین و ستایش قرار گرفت.

اما احوالات حضورش در سینما، آن چنان به سامان نشد،  تا وقتی که انقلاب اسلامی در سال پنجاه و هفت پیروز شد و اوضاع برای آقای بازیگر فرق کرد. در مورد پرویز پرستویی و رضا کیانیان هم رکودی چند ساله در کارنامه ی سینماییشان دیده می شود. قطعاً پاسخ خودشان در مورد فاصله ای که از اولین فیلم هایشان تا بعد به وجود آمد ،  از هر تحلیلی درست تر خواهد بود.

خستگی ناپذیر بودن در یک کار هنری ، به موازات فعالیت ها ی دیگر نیست .

وقتی به دنبال یک هدف علمی یا اقتصادی هستیم نمونه هایی از افق آینده در کار مشخص می شود. اما برای یک کار هنری باید چند سال پشت خط بمانی و مورد سرزنش یا استهزاء قرار بگیری و دست مایه ی عینی برای نشان دادن تلاشت هم نداشته باشی.  که چه؟ که این که مثلاً راهی که می روی خطا نیست. نتیجه می دهد. باید اطرافیانت را راضی کنی ، آرام کنی ، به آینده امیدوارشان کنی ، در حالیکه در حال مشق کردن هستی .

بازی مرحوم شکیبایی در دزد و نویسنده، ترن و شکار،  تقریباً در سال های  ابتدایی دهه ی شصت بود ،  چند سالی از شکیبایی خبری نبود و به یکباره در هامون دوباره متولد شد. رضا کیانیان هم حکایتی شبیه همین دارد. پاتال و آرزوهای کوچک فانتزی کودکانه ای بود که کیانیان در آن بازی کرد و البته تمام وسوسه های زمین تنها تجربه ی سینمایی مرحوم حمید سمندریان. بعد از آن هم رضا کیانیان معلوم نشد کجا رفت، تا وقتی که در یکی دو سریال تلویزیونی دوباره دیده شد و بعد هم با کیمیای درویش، خودش را اثبات کرد.

همان طور که می بینید هیچ کدام از بازیگرانی که حالا  بدون هیچ  حب و بغض و تعصبی باید بپذیریم که بهترین هستند، از همان ابتدا، روجلدی نبوده اند. چند سالی دوران فترت داشته اند. اما خسته نشده اند.زندگی این چهار نفر و دیگرانی که کم هم نیستند، مایه ی امید برای جوانانی است که از ضوابط رابطه مند بی خبرند.

برای بازیگر شدن ،باید کتاب خواند. روان شناسی دانست. تاریخ مطالعه کرد و البته مشق نقش بازی آموخت. اگر همه ی این کارها را انجام بدهی ولی خسته و ناامید بشوی ، می شوی مثل خیل عظیمی که حالا از مرور آرزوهای جوانیشان خجالت می کشند .

بعد از همه ی این هاست که باید به یک هدف اصلی رسید: قرائت درست دراماتیک . دانش بازیگری مشمول ابزاری است ، که فرهنگ استفاده از آن ، قرائت درست از یک متن نمایشی است .بازیگری که داستانی را لمس کند.شخصیتی را بفهمد  آن وقت تکنیک های نقش بازی را منطبق با آن معرفت شناسی پیاده می کند .

مجتبی شاعری

بخش سینما و تلویزیون تبیان