داستان غم انگیز یک خانواده فلسطینی
ساختمان پنج طبقه آنها که 52 نفر در آن زندگی می کردند در سومین روز جنگ که رژیم صهیونیستی در اواخر سال 2008 م به غزه آغاز کرد، مستقیماً هدف اصابت موشک های جنگنده اف. 16 قرار گرفت و تخریب شد. چند نفری که از آن حمله جان سالم به در بردند، تمام مایملکی که برایشان باقی ماند، لباس هایی بود که بر تن داشتند. رژیم اشغالگر صهیونیستی خانه آنها را بدون آنکه کسی چیزی بفهمد ویران کرد و با وجودی که دومین سال حمله وحشیانه رژیم صهیونیستی به نوار غزه فرا رسیده است، این خانواده هنوز در چادری کهنه با چند عدد پتو و لباس های کهنه زندگی می کنند.
حاجیه فاطمه احمد سالم زقوت (84 ساله) پس از آنکه گروهک های صهیونیست وی را در سال 1948 از زادگاهش اسدود کوچاندند، در بیت لاهیا (شمال، نوار غزه ) زندگی می کند. این بانوی 80 ساله سرگذشت دردناک خود و فرزندانش را برای خبرنگار مرکز اطلاع رسانی فلسطینی که به دیدن آنها رفته بود، تعریف می کند.
رژیم اشغالگر فرزندانش را کشت و خانواده اش را آواره ساخت
حاجیه فاطمه از مشکلات و مصیبتی که پس از ویران شدن منزلش در ابتدای جنگ متجاوزانه رژیم صهیونیستی به نوار غزه، به او و خانواده اش وارد آمده بود، سخن گفت. سرگذشتش را این گونه شرح داد: «وطنمان را ویران کردند، ما را از زادگاهمان اسدود بیرون کردند، اما اینجا هم ما را راحت نگذاشتند، پسران (ایاد 34 ساله و بلال 22 ساله) و نوه هایم را کشتند. خانه ما را که متشکل از 5 طبقه بود، بمباران کردند. همه اثاثیه منزل در زیر آوار ماند و چیزی نتوانستیم از خانه خود که 50 نفر در آن زندگی می کردند و اکثرشان زن و کودک بودند، بیرون آوریم. الآن در این چادر پوسیده که خودتان می بینید، زندگی می کنیم. الله تعالی برای ما بس است که او بهترین پشتیبان است و جنایتکاران را به او واگذار می کنیم.»
وی در ادامه افزود: « از سرمای شدید داریم می میریم، به بیماری آنفلونزا و فلج دچار شده ایم؛ نه پتویی داریم و نه اثاثیه ای و نه هیچ یک از ضروریات و مستلزمات زندگی».
سازمان امدادرسانی «آنروا» کجاست؟
آنچه بیش از همه ما را غمگین کرد کودک خردسال هفت ساله ای بود که از شدت سرما به مادربزرگش چسبیده بود، حاجیه فاطمه سرگذشت دردناک خود را با سرزنش سازمان امدادرسانی آنروا ادامه داد:«ما آواره ایم، اما آنروا کجاست که از حال و روز ما باخبر شود؟ آنروا فقط یک بار به دیدار ما آمد و به ما قول داد که هزینه اجاره منزلی را به مدت یک سال به ما بدهد، الان ما دومین سالی است که آواره ایم نه مسکنی داریم و نه سرپناهی تا ما را از سرمای زمستان و گرمای تابستان محافظت کند، می ترسم سال ها بگذرد و کسی به درد ما رسیدگی نکند! برای این گرفتاری باید چاره ای اندیشید».
عدالت کجاست؟
در حالی که حاجیه فاطمه اشک هایش را ـ که بر روی گونه های چروکیده اش سرازیر شده بود ـ پاک می کرد به عکس پســـر 33 ســــاله اش که به همراه زن و 4 فرزندش به دست نیروهای اشغالگر شهید شده بود و نیز نوه 22 ساله اش نگاه می کرد و به حال پسر سوم خود «کمال» که صاحب پنج فرزند بود و همسرش را به سبب بیماری لاعلاج از دست داده بود، ابراز ناراحتی می کرد.
در اثنای صحبت های این پیرزن هشتاد ساله فلسطینی، عروسش صحبتش را قطع کرد و گفت:ما همگی از این تعجب می کنیم که همه جهان در کنار رژیم اشغالگر و جلاد ایستاده اند و به ضرر قربانیان و مظلومان عمل می کنند، سئوال ما این است که آنها از کدام عدالت صحبت می کنند؟!! ایستادن در کنار اشغالگر ویرانگری که صاحب انواع هواپیماهای (جنگی) است و خانه ها را بمباران و ویران می سازد و اموال غیر نظامیان را نابود می کند به جای ایستادن در کنار ما که مظلوم و جنگ زده هستیم ظلم واقعی و غیر قابل قبولی است.
ما امید خود را به عرب ها کاملاً از دست داده ایم
وی در ادامه افزود: « چادری که در حال حاضر می بینید 10 نفر در آن زندگی می کنند، وضعیت ما بیانگر یک فاجعه واقعی است، رژیم اشغالگر صهیونیستی ما را از هم جدا کرده است و هر خانواده ای در مکانی دورتر از هم زندگی می کنند». عروس خانواده زقوت اضافه کرد:ما از دولت های عربی می خواهیم که از ما حمایت کنند و به دور از حس عاطفی و نزدیکی زبانی نگرشی واقعی نسبت به وضعیت ما داشته باشند نه آنکه به محاصره ما کمک کنند و در آن مسئول باشند. ما در وضعیت اسفباری زندگی می کنیم، به این کودکان نگاه کنید، سرمای شدید آنها را زمین گیر کرده است، دخترم 3 ماه است که به سبب سرما قدرت راه رفتن خود را از دست داده است، او را برای معالجه به نزد پزشک بردیم، اما افاقه نکرد مگر اینکه پروردگارم او را شفا دهد.
در حین صحبت «مازن» 41 ساله ـ یکی از پسران حاجیه فاطمه که نامش را پیش تر ذکر کردیم ـ وارد چادر شد و خبرنگار ما مستقیماً از او پرسید: چه پیامی برای حکام عرب دارید؟ وی پس از تبسمی تلخ پاسخ داد:به الله سوگند، آنها احساس ندارند، آنها باید به خاطر اقداماتی که انجام داده اند و با این رفتارها اعلام کرده اند که نیازی به ما ندارند، از خون هایی که ریخته شده است، شرمنده باشند. وی از دادن پیام به حکومت های عربی امتناع ورزید و گفت:گمان نمی کنم که دادن پیام به آنها سودی داشته باشد، امیدمان به آنها برای همیشه از دست رفته است، از این رو من برای آنها پیامی ندارم؛ زیرا آنها ما را به هیچ وجه به حساب نمی آورند.
اعتماد به مقاومت نه سازش!
جا و مکان چادری که در آن بودیم، با آمدن ماهر (46 ساله) ـ پسر دیگر حاجیه فاطمه ـ تنگ تر شد. از او درباره نقش سازمان امدادرسانی در گردهم آوردن خانواده گسترده شان سئوال کردیم و او پاسخ داد:سازمانی که از مؤسسه قذافی برای تعمیر منزلمان میلیون ها دلار را دریافت کرد، کجاست؟ این پول ها کجا رفتند؟ ما از آنروا می خواهیم که آشکارا به ما پاسخ دهد.
ماهر در عین حال با تمجید از مقاومت، گفت:ما راه چاره ای جز مقاومت نداریم، ما به رژیم اشغالگر صهیونیستی می گوییم که ما همچنان خانه هایمان را می سازیم، تو ویران می کنی، تخریب می کنی؛ زیرا اشغالگر، وحشی، جنایتکار و نژاد پرست هستی، ما هرگز در مقابله با اشغالگر و مقاومت در برابر آن نه سست می شویم و نه خسته.
وی در ادامه افزود:ما روند بیهوده سازش را در مدت بیش از 20 سال تجربه کرده ایم، اما استفاده ای از آن نبرده ایم، برعکس روند سازش مورد ادعا، گرفتاری، ویرانی و خرابی را برای ملت فلسطین به ارمغان آورده است که شهرک سازی شبه ترین نشانه برای آن است که در سایه درخواست های آنها برای صلح همچنان ادامه دارد!
خسارات وارده به خانواده زقوت
ماهر تصریح کرد که آنها بر اثر بمبارانی که ساختمان پنج طبقه شان هدف قرار گرفت، بیش از 250 هزار دلار خسارت دیدند، اما خاطر نشان ساخت:ما به گزینه مقاومت پایبند هستیم و تا زمانی که زنده ایم، از آن حمایت می کنیم، زیرا تنها مقاومت می تواند حقوقمان را به ما بازگرداند.
ماهر رژیم اشغالگر صهیونیستی را مسئول تمامی خسارات وارده به خانه شان می داند. وی گفت:رژیم اشغالگر عبری هنگامی که خانه ما را موشک باران می کرد، می دانست که در این ساختمان زنان و کودکان زندگی می کنند و یک ساختمان غیر نظامی است نه هدف جنگی، بالگردهای اف 16 بدون دلیل آن را موشکباران کردند و این در حالیست که ما نه هواپیما داریم، نه تانک، نه موشک و نه سلاح. این جنایتی بود که به سلسله جنایات مکرر رژیم اشغالگر صهیونیستی در حق هموطنان فلسطینی ما افزوده شد.
وی در ادامه افزود:رژیم صهیونیستی مقر آنروا را که در آن شیرخشک کودکان و آرد نگهداری می شد، بمباران کرد. مدرسه فاخوره را بمباران کرد که در آن ده ها دانش آموز خردسال به شهادت رسیدند. مردم را در خیابان ها موشکباران کرد و آنها را به قتل رساند. نظامیان صهیونیست وارد منزل خانواده سمونی شدند و نزدیک به 50 تن از اعضای این خانواده را که اغلب زن و کودک بودند با خونسردی به شهادت رساندند. به اشغالگران می گویم:هدف شما از این کارها چه بود؟ آیا در این مکان ها سلاح یا چیزی از این قبیل وجود داشت، آیا پاسخی برای افکار عمومی جهان دارید؟!
مصیبت 62 سال است که ادامه دارد
این خانواده مصیبت زده به اتفاق آرا بر این باورند که رژیم صهیونیستی می کوشد بین مقاومت و مردم شکاف ایجاد کند. ماهر می گوید: اما خلاف انتظار این رژیم، ما به مقاومت عشق می ورزیم،نیروهای اشغالگر در تلاشند که نشان دهند، مقاومت عامل اصلی مصیبت های ماست، اما ما می گوییم که رژیم اشغالگر صهیونیستی عامل اصلی مصیبت هایی است که ما به آن دچار شده ایم، اوست که ما را بیش از 62 سال است که تعقیب می کند و می کشد و انواع جنایات ضد بشری که در تاریخ سابقه نداشته است، علیه ما اعمال می کند.
این شهروند جنگ زده تأکید کرد که دولت عبری به جهان دروغ می گوید و با هدف قرار دادن خانه های غیر نظامیان و مدارس و قتل کودکان نشان می دهد که از نظر نظامی شکست خورده است. وی پیامی نیز برای مقاومت فلسطینی داشت و از آن خواست که خود را برای مقابله با هر تجاوز احتمالی رژیم صهیونیستی به نوار غزه آماده کند و وحدت خود را حفظ نماید، وی گفت که اشغالگر زبانی جز زبان زور و مقاومت زبان دیگری را نمی فهمد.
پیام به اتحادیه عرب
وی از اتحادیه عرب خواست که خودش را از وابستگی ها و محاسبات غلط آزاد کند. وی گفت:اتحادیه عرب به مکانی برای دیکته سیاست آمریکایی ها تبدیل شده است. این اتحادیه در سایه سیاست های کنونی اش نمی تواند خدمتی به عرب ها و مسلمانان بکند.
وی از دولت مصر خواست که در کنار ملت فلسطین باشد. ماهر افزود: ما در دفاع از مصر در خط مقدم هستیم، که حمایت ما به مثابه حمایت از مصر است. ما از آنها می خواهیم که اجازه ورود مواد عمرانی از طریق گذرگاه رفح را بدهند تا این امکان را برایمان فراهم سازند که به جای زندگی در چادرهای پوسیده در خانه های مناسبی زندگی کنیم. وی همچنین از عرب ها خواست که دوباره راه رشد و ترقی خود را از سر گیرند و به اندیشه خود متکی باشند.
نقض حقوق بشر توسط اروپا
ماهر در پایان صحبت هایش پیامی به اروپا داد و گفت:ای کشورهای اروپایی پس کجاست آن حقوق بشری که از آن دم می زنید؟ چه شد آن ادعاهایی که درباره مسئولیت خود در قبال حقوق بشر سر می دهید؟ وی اضافه کرد:ما می دانیم که شما (اروپایی ها) از اسرائیلی که ما و کودکانمان را شبانه روز می کشد، علیه ما زورگویی می کند، خانه هایمان را ویران می سازد، حمایت می کنید. ما به شما می گویم که از حمایت این جلاد دست بردارید. به قربانی ها رحم کنید؛ زیرا که تاریخ هرگز به شما رحم نخواهد کرد و این موضعگیری های شما را ثبت می کند.
در حالی که چشمان حاجیه فاطمه در خلال صحبت های افراد خانواده با خبرنگار مرکز اطلاع رسانی فلسطین اشک می ریخت، و بدنش به خاطر شدت سرما می لرزید، گفت که چند شب است به علت سرمای شدید نتوانسته است بخوابد.
بخش فرهنگ پایداری تبیان
