چطور به «امام زاده داوود» برویم؟

امام زاده داوود و جاده معروف آن برای نسل های مختلف ایرانیان، دارای خاطرات شیرین و تکرار نشدنی است. از «تپه سلام» که در آن برای  اولین بار گنبد امامزاده داوود را می‌شود دید و به آن حضرت می‌شود سلام داد تا شهر بازی بیرون امام زاده و بازارچه دوست داشتنی آن.

فضای امامزاده داوود و ده اطرافش با این شیروانی‌ها و آن هوای فوق‌العاده خنک یادآور شمال کشور است. در واقع شما نیم‌ساعته می‌توانید تا شمال بروید؛ هم زیارت، هم سیاحت.

شهرت اصلی امامزاده داوود، به خاطر مسیر سخت و کوهستانی آن است. زمانی فقط با کمک قاطرچی‌ها می‌شد این راه را طی کرد. حتی الان هم که مسیر راحت و آسفالته‌ای برای رسیدن به امامزاده کشیده شده، در انتهای مسیر ماشین‌رو، حداقل یک ربع باید سربالایی تندی را پیاده رفت. مسیر کوهستانی و سخت امامزاده داوود، البته باعث دوچندان شدن لذت زیارت هم می‌شد و برای همین بود که یکی از نذرهای رایج در تهران قدیم، نذر زیارت امامزاده داوود بود.

در قدیم اهالی تهران برای زیارت امامزاده داوود، معمولا شب را در فرحزاد می‌گذراندند و صبح روز بعد با کمک همین قاطرچی‌ها به امامزاده می‌رفتند. این امر اختصاص به طبقه خاصی هم نداشت و تقریبا همه زوار این کار را می‌کردند؛ مثلا در «روزنامه خاطرات اعتمادالسلطنه» آمده که ناصرالدین شاه روز دوشنبه 17محرم 1306قمری را در فرحزاد گذراند تا روز بعد به زیارت امامزاده داوود برود. فرحزاد که آب و هوایی فوق‌العاده خوش دارد، آن‌قدر برای تهرانی‌ها جذاب بوده که برای آن ضرب‌المثل هم بسازند: «تا بگویی ف، من رفته‌ام فرحزاد.»...

دعایی‌ها به صف

زیارت امامزاده داوود، از زمان قاجاریه به یکی از عادات تهرانی‌ها تبدیل شد. طوری که ناصرالدین شاه قاجار، در قریه خوش‌آب‌وهوای  شهرستانک که بسیار به این امامزاده نزدیک است، قصری ساخت تا بعد از زیارت، در آنجا استراحت بکند. در واقع شهرستانک پشت قله‌ای به نام شاه‌نشین است که دره امامزاده داوود در جنوب این قله قرار دارد. معمولا کسانی که برای کوهنوردی به این منطقه می‌آیند، به شهرستانک هم می‌روند. از آن طرف، از شهرستانک هم می‌شود به امامزاده داوود آمد...

اینجا چراغی روشن است

امروز البته از دعانویس‌هایی که دعایی‌ها پیش آنها می‌رفتند، چندان خبری نیست و در عوض، اطراف امامزاده پر است از مسافرخانه‌ها و کاسب‌های دستفروش. هم به علت سختی راه و هم به خاطر آب و هوای خوش این منطقه، شب ماندن در مسافرخانه‌های اطراف امامزاده کاملا مرسوم است...

علاوه بر مسافرخانه‌ها، امامزاده داوود به بازارش هم شهرت دارد. توی این بازار، هر چیزی که فکرش را بکنید می‌شود پیدا کرد؛ از خوراکی‌های عصر پدربزرگ‌ها تا کیف و سینی منقش به تصویر جومونگ؛ یک‌جور همنشینی سنت و مدرنیته.

ساختمان امامزاده، طبق الگوی اصلی بناهای آرامگاهی ایران ساخته شده است: دو مسجد که هر دو به بقعه امامزاده در وسط راه دارند.

خود بقعه، در زمان صفویه بنا شده است ولی چیزی که در حال حاضر از آن بنا به جا مانده، یک بقعه هشت‌ضلعی به طول و عرض تقریبی شش متر با سرداب زیر آن است‌. ساختمان اصلی اما متعلق به دوره قاجاریه است. روی در ورودی حرم، هشت بیت شعر نوشته شده که در آنها اسم فتحعلی شاه آمده و معلوم می‌شود که این حرم در آن زمان ساخته شده است. آن طور که از «روزنامه خاطرات عزیزالسلطان» برمی‌آید، در زمان قاجار، بنای این امامزاده یک شیروانی سبزرنگ معروف هم داشته که الان دیگر خبری از آن نیست.

بقعه ساده امامزاده از یک ضریح ساده، معروف به ضریح جعفری تشکیل شده است با طول 2/5 و عرض 1/30 متر. دخیل بستن به این ضریح، جزو آداب اصلی زیارت امامزاده داوود است، طوری که روی شبکه‌های ضریح، به سختی می‌شود جای خالی پیدا کرد. در گوشه شمال‌شرقی بقعه یک دریچه آهنی است که به سرداب باز می‌شود. امامزاده در این سرداب مدفون است.

مهمان ایران

در نسب امامزاده داوود اختلاف نظر هست. طبق زیارتنامه موجود در بقعه، ایشان «داوود بن عماد بن جعفر بن نوح بن عقیل بن‌هادی بن یحیی بن قاسم بن ابراهیم بر اسماعیل بن ابراهیم بن حسن المثنی بن‌امام‌حسن‌مجتبی(ع)» معرفی شده‌اند اما متن اذن دخول کمی متفاوت است: «... عقیل بن یحیی الهادی بن جواد بن قاسم. ..» که در هر دو عبارت، آن حضرت نسل یازدهم امام مجتبی(ع) به حساب می‌آید. با این حال در دره‌های مجاور امامزاده، در سمت غرب و جنوب غربی، در آبادی‌های رندان و سنگان بقعه‌های کوچک‌تری به نام امامزاده عمادالدین، امامزاده علاءالدین، امامزاده قاسم و امامزاده عقیل وجود دارد که مردم محلی معتقدند پدر (امامزاده عمادالدین) و برادران امامزاده داوود هستند.

آنچه شیخ ذبیح‌الله محلاتی در کتاب «اختران تابناک»  و مرحوم عباس اقبال آشتیانی در مقاله «جغرافیای بلاد و نواحی» خود، درباره امام زاده داوود گفته اند هم در این گزارش آمده است.

چطور برویم؟

راحت‌ترین مسیر برای رسیدن به امامزاده داوود، جاده کن – سولقون است. از انتهای بلوار آبشناسان (یا نیایش) وارد فلکه دوم شهران می‌شوید. از آنجا 25 کیلومتر تا امامزاده راه است که به دلیل سربالایی تندش، 45 دقیقه‌ای طول می‌کشد تا به پارکینگ امامزاده برسید. از آنجا هم تقریبا یک ربع پیاده باید بروید تا به صحن امامزاده برسید.

راه  دیگری هم هست. مسیر دوم از انتهای اتوبان یادگار امام شروع می‌شود، از دره کنار رودخانه فرحزاد می‌گذرد و بعد از 15 کیلومتر به «تپه سلام» می‌رسد؛ جایی که اولین بار در طول مسیر گنبد امامزاده داوود دیده می‌شود و بایدهمین راه را تا انتها رفت.

یک مسیر دیگر هم برای کوهنوردان وجود دارد، می‌توانید با تله‌کابین توچال تا ایستگاه هفت بروید و از آنجا به سمت قله توچال بروید. جاده را پیدا بکنید  و از آنجا تا قله‌ شاه‌نشین در پشت شهرستانک بیایید. با دورزدن قله به امامزاده‌ می‌رسید.یادتان باشد که در فصل زمستان، این دو مسیر قابل استفاده نیست.

گروه گردشگری تبیان- الهام مرادی

منبع: سرزمین من