مخمسی از مرحوم علامه طباطبایی (ره)
این مخمس تقریبا بین سال 1327-1328 شمسی توسظ استاد سروده شد و غیر از قسمت اول بقیه استقبال از پنچ بیت از ابیات غزل 439 خواجه حافظ شیرازی می باشد و ایشان آن را طی نامه ای به برادر عارف خود مرحوم آیت الله حاج سید حسن الهی ارسال داشته تا در مجلس عزای عصرهای شنبه که در منزل بیت الشرف حاج سید احمد قاضی طباطبایی برادر مکرم آیت الله حاج سید علی قاضی طباطبایی قدس سره منعقد می شده خوانده شود.
مخمسی از مرحوم علامه طباطبایی (ره)
گفت آن شاه شـهیدان که بلا شد ســویم با همین قـــــــافله ام راه فـــــنا می پویم
دست همت ز سراب دو جهان مس شویم شـــور یعقوب کنان یوسف خود می جویم
که گمان شد ز غمش قامت چون شمشادم
گفت هر چند عطش، کنده بن و بنیادم زیــــر شمشیرم و در دام بلا افتادم
هدف تیرم و چون فاجته پر بگـــــشادم فاش می گویم و از گفته خود دلشادم
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
من به میدان بلا روز ازل بودم طاق کــــشته یارم و با هستی او بسته وثاق
مَنِ دل رفته کجا و کجا دشت عراق طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
که در این دامگه حادثه چون افتادم
تا در این بزم بتابید مه طلعت یار من کنم خون دل و یار کند تیر نثار
پرده بدریده سرگرم به دیدار نگار نیست بر لوح دلم جر الف قامت یار
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
تشنه وصل وی ام آتش دل کارم ساخت شربت مرگ همی خواهم و جانم بگداخت
از چه از کئی تو ام دست قصا دور انداخت کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت
یا رب ار مادر گستی به چه طالع زادم
لوحه سینه کم گر شکند سم ستور ور سرم سیر کند شهر به شهر از ره دور
باک نبود مرا نیست به جز عشق حضور ساسه طوبی و غلمان و قصور و قدحور
به هوای سر کوی تو برفت از یادم
