آن زمان كه بنهادم سر به پای آزادی/ دست خود ز جان شستم از برای آزادی/ تا مگر به دست آرم دامن وصالش را/ می دوم به پای سر در قفای آزادی/ با عوامل تكفیر صنف ارتجاعی باز/ حمله میكند دایم بر بنای آزادی/ در محیط طوفان زای ، ماهرانه در جنگ است/ ناخدای استبداد با خدای آزادی/ شیخ از آن كند اصرار بر خرابی احرار/ چون بقای خود بیند در فنای آزادی/ دامن محبت را گر كنی ز خون رنگین/ می توان تو را گفتن پیشوای آزادی/ فرخی ز جان و دل می كند در این محفل/ دل نثار استقلال ، جان فدای آزادی. «فرخی یزدی»
