احترام مادر

«اویس قرنی» که از عاشقان پیامبر (ص) بود و در سرزمین یمن زندگی می کرد، شیفته دیدار پیامبر بود. او مادر پیری داشت که دوری فرزند را نمی توانست تحمل کند.
روز از مادرش اجازه خواست، تا به دیدار پیامبر (ص) برود.
مادر، مقابل اصرار همراه با شیفتگی اویس، گفت:
- اجازه می دهم؛ به شرط آن که بیش از نصف روز در مدینه نمانی!
اویس پذیرفت و به سوی مدینه رهسپار شد و هنگامی که به شهر وارد شد، بدون آن که لحظه ای وقت را تلف کند، سراغ رسول خدا را گرفت.
کسی به او گفت که : « پیامبر از مدینه خارج شده و تا غروب باز نمی گردد»
اویس که آن راه طولانی را برای دیدار محمد(ص) پیموده بود، ناراحت و اندوهگین شد؛ زیرا بر طبق قولی که به مادرش داده بود، نمی توانست تا هنگام مراجعت حضرت رسول خدا در مدینه بماند.
پس با دلی شکسته و حسرت زده ، به یمن بازگشت.
هنگامی که پیامبر (ص) به مدینه بازگشت ، سخن بسیار عجیبی بر زبان آورد: « این نور از کیست که در خانه ی ما تابیده است ؟!»
عرض کردند:
- مرد شتر چرانی بود که از یمن آمد و اویس نام داشت . او قصد دیدار شما را داشت؛ اما نتوانست بماند و رفت.
- پیامبر، پس از شنیدن این سخن فرمود:
- آری ؛ اویس ، در خانه ی ما، این نور را به هدیه گذاشت و رفت.
سپس ادامه داد که:
- بوی بهشت، از سرزمین یمن می وزد. ای اویس! چه بسیار مشتاق دیدار تو می باشم. هر که با اویس ملاقات کرد، سلامم را به او برساند.
طبیعت یا تربیت
سلطانی با وزیر خودش گفتگو می کرد که آیا طبیعت بر تربیت مقدم است، یا تربیت بر طبیعت رحجان دارد؟
وزیر گفت:
- تربیت تقدیم دارد.
سپس برای اثبات سخن خویش، سلطان را به صرف شام دعوت کرد.
وقتی سلطان وارد مجلس شد، مشاهده کرد که در اطراف سفره، گربه هایی شمع بر دست، ایستاده و مجلس را روشن کرده اند.
وزیر در این هنگام به سلطان گفت :
- طبیعت گربه کجا و شمع داری کجا؟ این تربیت است که گربه را به نگهداری شمع و روشنایی افروزی وادشته است.
سلطان پس از شنیدن سخنان وزیر خودش، دستور داد تا موشی را آورده و در آن اتاق رها سازند.
به محض این که چشم گربه ها به موش افتاد، شمع ها را انداخته و در پی موش دویدند.
سلطان گفت:
- این، دلیل بر آن است که طبیعت بر تربیت مقدم می باشد.