تبیان، دستیار زندگی
گریه ها حلقه شدند پا به ركابش كردند دست ها چنگ زنان مرد ربابش كردند مادر تشنه ی شش ماهه خود اقیانوس است ربِّ آب است و در این جلوه سرابش كردند
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

اشعار حضرت علی اصغر علیه السلام

حضرت علی اصغر

مدار كهكشان و ممكنات

زلال اشك تو رشك فرات است

فرات از صافى چشم تو مات است

وجود تو تعادل بخش این نهر

كه بى تو آبگیرى بى ثبات است

نماز صبر مى‏خواند كنارت

غمت گرداب كشتى نجات است

نیازى نیست تا حكمت بخوانیم

وجودت شرح اسماء و صفات است

من از عمر كمت خواندم كه روحت

به این كثرت سرا بى‏ التفات است

نخ قنداقه پر پیچ و تابت

مدار كهكشان و ممكنات است

رضا جعفری

***

ربِّ آب

گریه ها حلقه شدند پا به ركابش كردند                                دست ها چنگ زنان مرد ربابش كردند

مادر تشنه ی شش ماهه خود اقیانوس است                        ربِّ آب است و در این جلوه سرابش كردند

بی زره آمده از بس كه شهامت دارد                         كس حریفش نشد و زود جوابش كردند

تیر مرد افكن و بر طفلك شش ماهه زدند                               یعنی اندازه ی عباس حسابش كردند

زودرس بود، بزرگ همه ی قوم شدن                                    چون خدا خواست بدین شیوه خضابش كردند

سر شب شیر نمی خورد، نمی خفت علی                           این كه خوابیده، گُمانم كه عتابش كردند

شورِ چشم تر او داشت اثر می بخشید                                 كوفیان هلهله كردند و خرابش كردند

باخت چون سر، به تراش نوك نی منزل كرد                            این نگین را ز درون برده ركابش كردند

بعد از این خاك سرِ هر چه ثواب است كه قوم             هر چه كردند به شه بهر ثوابش كردند

نخریدند دلِ سوخته ی سلطان را                                         لیك اصغر جگری داشت كه آبش كردند

محمد سهرابی

***

عصای پیریِ یك مادر

می خواستم بزرگ شوی محشری شوی

تا چند سالِ بعد علی اكبری شوی

می خواستم كه قد بكشی مثل دیگران

شاید عصای پیریِ یك مادری شوی

لحظه به لحظه رنگ تو تغییر میكند

چیزی نمانده است كه نیلوفری شوی

مثل دو تكه چوب لبت را به هم نزن

اسبابِ خجلتم جلویِ دیگری شوی

این مادری ِ من كه به دردت نمیخورد

تو حاضری علی كه تاج سری شوی؟!

علی اكبر لطیفیان

***
حضرت علی اصغر

شراب وصل

ای بر غریبیِ تو درود و سلام من                              شد آخرین جهاد سپاهت به نام من

«هل من معین» تو گفتی و «لبیک» سهم من                        یعنی شراب وصل تو باشد به کام من

بیهوده خیمه، نغمه لالایی ام زند                             گهواره نیست در خور شأن و مقام من

گر شیرخواره ام، اسدلله زاده ام                               شیر خداست سَروَر و جدّ گرام من

من آخرین مجاهد نستوه لشگرم                             باید شود فدای ولایت تمام من

یک قطره آب از لب دریایشان محال                           شد شیر مادرم ز جفاها حرام من

من تشنه شهادت و مجنون دلبرم                            مرهون آب کِی شود ای قوم، جام من

دریای آب و حنجر عطشان! عجیب نیست؟                این علت شکست شما و دوام من

می خواستم، هدایتتان با عطش کنم                       دل های سنگتان نشد ای قوم رام من

تا حال اگر به لشگر کوفی مجال بود                         حالا شکستِ قطعی شان از قیام من

قنداقه ام، همین کفن و گریه ام، رجز                       این آخرین دفاعم و آخر کلام من

تیر سه شعبه بر گلویم می زنی؟! بزن                     من صید، کِی شوم؟ تو بیفتی به دام من

وقتی به مرگ، قهقهه، مستانه می زنم                   حیرت کنند، دشمنِ اندیشه خام من

باور نداشت دشمن اگر، خنده مرا                            پس از گلوی پاره بپرسد مرام من

تا قتلگاهِ من، شود آغوش گرم دوست                      شد مرکبم دو دست بلند امام من

خمّ غدیرِ کرب و بلا را نشان، منم                            تا بر فراز دست حسین است بام من

در حرب گاهِ عشق، که از من بزرگتر؟                        با خون زدم به قلب سپاه ای امام من

حلقم ز تیر حرمله پاشیده شد ز هم                        در پشت خیمه سخت شود انسجام من

از خون من محاسن بابا خضاب شد                          گیرد امام عصر، یقین انتقام من

محمود ژولیده

***

ذبح عظیم

ای داده خونِ حنجر تو آبرو به من

گردیده با تبسم خود رو به رو به من

با آن که گریه کردی و آبی ندادمت

دادی به خنده آب ز خون گلو به من

تا بشنوم صدای تو یک بار العطش

مثل برادرت علی اکبر بگو به من

شستم ز خون پاک تو رخسار خویش را

دادی ز حلق تشنه ات آب وضو به من

از بس که بود ذبح تو در دست من عظیم

آمد ندای تسلیت از ذات هو به من

تیر سه شعبه را که کشیدم ز حنجرت

می گفت وصف حال تو را مو به مو به من

نفرین به حرمله، به خدا می خورم قسم

بیش از سپاه کوفه ستم کرد او به من

این غنچه ای که تیر جفا کرده پرپرش

تازه گرفته بود در این دشت خو به من

با آن که رنگ و بوی خدایی بُوَد مرا

بخشید خون حنجر تو رنگ و بو به من

چشمی فکن به "میثم" بی آبرو حسین

تنها دهد نگاه شما آبرو به من

غلامرضا سازگار

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.