جدایی با دلی آکنده از وابستگی
دختری هستم 20 ساله. امسال هم کنکور دارم. البته پارسال هم پشت کنکوری بودم اما انتخاب رشته نکردم چون نتیجه کنکور اصلاً مورد قبول خودم و خانواده ام نبود. قضیه این است که من چند وقتی است برای رفع خستگی و البته کسب اطلاعات در مورد درس و کنکور بهنت می آیم. در همین گیر و دار با پسری آشنا شدم که 23 ساله و دارای مدرک مهندسی است. اوائل صحبت های معمولی در مورد درس و کنکور بین ما رد و بدل می شد اما بعد از حدود یکماه از آشنایی گفت که به من علاقمند شده. من که درگیر کنکور بودم به حرف او توجهی نداشتم.
من با پسرهای خیلی زیادی چت کرده ام و هدفم از این کار به دست آوردن شناخت نسبی از پسرها بوده. مطالب زیادی در مورد فریبکاری دخترها شنیده ام. کتاب های زیادی را خوانده ام و به خودم قول داده بودم که هیچ وقت با هیچ پسری رفاقت نکنم و حواسم را جمع کنم که فریب حرف های عاشقانه آنها را نخورم. همیشه حماقت دخترهایی را که دل به صحبت های علاقمندانه پسران می سپارند به مسخره می گرفتم و اساساً دوستی دختر و پسر را اشتباه می دانستم. بهرحال سعی می کردم او را از لحاظ صداقت محک بزنم. بحث های ما شده بود بحث های درس و کنکور و گاهی هم اتفاقات سیاسی. بتدریج و پس از ارتباطات مکرر متوجه شدم که این پسر با پسرهای دیگر تفاوت داره.
اصلاً متوجه نشدم که مباحثات درسی و سیاسی چرا کار من را به علاقه کشاند. من که تجربه بسیاری (به نظر خودم) در مورد این نوع رابطه داشتم پس چرا داشتم به او دل می بستم.
صداقت خاصی در کلامش پیدا می کردم و ... پس از مدتی خواستار این شد که از من شماره تلفنی داشته باشد تا به غیر از نت ارتباط تلفنی هم داشته باشیم. اصلاً متوجه نشدم که مباحثات درسی و سیاسی چرا کار من را به علاقه کشاند. من که تجربه بسیاری (به نظر خودم) در مورد این نوع رابطه داشتم پس چرا داشتم به او دل می بستم. داشتم مطمئن می شدم که او مرد زندگی من است و قرار بود تا چند وقت دیگه قضیه رو به خانواده هایمان اطلاع دهیم. اما با یک پیامک عاشقانه از طرف او که خطاب به شخص دیگری بود و اشتباهاً به گوشی من ارسال شده بود همه چیز تغییر کرد. اعتبار و اعتمادی که برای او قائل بودم به یک دفعه از بین رفت و ...
**************************
دوستی های خیابانی یا دوستی هایی در نت مبحثی است که در مجامع و مطبوعات و سایت ها بسیار مورد توجه کارشناسان اجتماعی قرار گرفته. روانشناسان مکرراً به این قضیه اشاره دارند که اینترنت و فضاهای مجازی محیط مناسبی برای دوستی و آشنایی و ازدواج ، حتی کمک گرفتن برای مسائل درسی نیست. افراد در دنیای حقیقی هم می توانند با هزار فریب و نیرنگ ارتباط های صمیمانه برقرار کنند و به اصطلاح گنجشک را به جای قناری رنگ کنند و بفروشند چه رسد به فضاهای مجازی که هیچ ضمانتی برای شنیده ها و گفته ها و حتی دیدنی ها وجود ندارد.
درست است که دوران جوانی چنین اقتضا می کند که جوان خود تجربه کند و خود به آزمون و خطا بپردازد. اما بسیاری از مسائل ارزش آن را دارد که پای صحبت بزرگترها بنشینیم و از تجارب سیاه و سفید آنها عبرت بگیریم. بسیاری از جوانان به بهانه تفاوت نسل ها می خواهند روزگار را خود بر دوش بکشند و خود به کارزار شناخت وارد شوند و با استفاده از موقعیت های گوناگون طرف مقابل را به محک بگذارند اما غافل از اینکه برای شناخت انسان این موجود پیچیده باید هزاران هزار دید و شنید و به یک نوع ارتباط نمی توان بسنده کرد. در پاسخ بسیاری افراد ابزار می کنند که خب آشنایی اولیه را در این فضا ایجاد می کنیم و در صورت مقبول بودن قرار را به دنیای حقیقی و ملاقات ها می کشانیم در حالی که در آن زمان دلبستگی ها و علاقمندی اجازه تفکرات منطقی و معقولانه را از دو طرف سلب می کند و هر دو تنها در غالب منطق اما با احساسات صرف به ادامه رابطه می پردازند.
دسته ای دیگر نیز به بهانه دوستی، خوش گذرانی، سر کار گذاشتن، شناخت جنس مخالف و ویژگی های آن به روابط پا می گذارند غافل از این که طبیعت چنین اقتضا می کند که رابطه زمان دار دو شخص از جنس مخالف گاه هدف و نیت نمی شناسد و علم غیب هم نمی داند. ناگهان زمانی چشم عقل باز می شود که گرفتار و درگیر احساسات شده اند و زمان ،زمان جدایی است اما با دلی آکنده از وابستگی. خیلی ها معتقدند که ما فریب احساس را نمی خوریم اما باید خدمت این عده عرض کرد که خیلی مطمئن نباشید و برای کسب تجربه قصه گذشتگان را بخوانید به علاوه چه ضمانتی برای به دام نیفتادن مخاطب شما در این ارتباط وجود دارد؟ مراکز مشاوره بسیار دیده جوانانی را که از رهگذر زمان و به علت علاقه به تجربه اندوزی و یا استقلال در شناخت افراد به خدمات روانشناختی و مشاوره پناه آورده اند و قصه پشیمانی و نجات و رهایی. اما ....
فهیمه کهتری - خانواده و زندگی
مقالات مرتبط
