اِستاده آن سو تر

بغل بگشوده من را سوی خود می خواند , اما

وای ازین بغضی که در سینه ست

نگاهم می کند , اما

نمی خواند مرا دیگر!

من در سکوتی سرد می مانم

برایش پاسخی؟؟ هرگز

غروری کور فرمان می دهد , خاموش

که این هم حکم تقدیرست

و اینک یک سلام و

کاشکی دستان پر مهری ,

تا که بفشارد

دو دست خالی من را

و دستانم, که انگشتان تنهای مرا در خویش , می کاود

نگاهش می دود تا پشت چشمانم

دو پلک بسته ام , در میزند , اما

نباید چشم بگشایم

که می ترسم , بلرزد قلب من

فرمان دهد , آغوش بگشایم

دوباره باز, می خواند مرا

این قلب مجنونم!

و می خواهد که پیوندی زنم من

این طناب الفت دیرینه را اکنون

درون سینه ام غوغاست

دلم می خواهد آغوش محبت را برویش , باز بگشایم

ببخشم , تا رها گردم من از دردی

که هر لحظه مرا رنجور می سازد

دلم پر می کشد تا او

دوباره , حس تاریکی مرا فریاد می آرد

ولی نه

او دلت را سخت آزرده ست

چه باید کرد؟

خدا می بخشد , اما من نمی بخشم!!!؟؟

با که این را می توانم گفت

دلم می خواست من را او بخواند

تا بگویم , دوستش دارم

بگویم , من دعا کردم بیاید بار دیگر

زیر باران های وحشی

بر عمود پنجره ، میان چشم من هنگامه ای سازد!

و من ، در زیر افسون تمام بارشش

یکریز گویم: دوستت دارم ! تو را ای بهترینِ بهترینِ من...

تا ببخشد او , ببخشم من

تا شروع دیگری باشد

ولی اکنون که او اینجاست

نمی خواند مرا

اینک کلام مهربانی بر زبان من , نمی آید

دلم می خواهد او باور کند , دیگر برایم نیست

اما هست

و می ترسم که از چشمانم , این را او بفهمد

چشم می بندم

نگاهش باز می کوبد , به پشت پلک های بسته ام

اما , نباید چشم بگشایم

دلم می خواهد او باور کند بغض مرا دیگر

و او باید بفهمد , خاطرم را سخت آزردست

و نور روشنی , در من به نجوا باز می گوید

ولی آخر تو هم ای خوب , بد کردی

و او را هم تو آزردی

نمی دانم

ولی حالا که من بخشیده ام

باید بفهمد او , که او را سخت می خواهم

و من این هدیه را , آسان نخواهم داد

به کام لحظه هایم , طعم باران اوج می گیرد

و می سازد همین اوقات زیبا را

همین ای کاش های بی تمنا را

و ای کاش و هزاران آه در پی

اگر یک بار دیگر

او بخواند این من خاموش را

و آغوش محبت را به رویم , باز بگشاید

سلام و دست و لبخندی...

خدا داند همان دم

در کنارش من رها می گشتم از بودن

برای آخرین تصویرِ چشمانم, نگاهش را

فقط یک لحظه او را و دیگر هیچ ...

آه ازین بازی نازیبای بی فرجام

میان بودن و نابودنِ یک فرصت دیگر

در آن هنگامه من