المأمون که از ادامه کار خسته شده و نتیجه ای از زحمات خود بدست نیاورده بود،در فرصتی مناسب مقداری طلا و جواهر در گوشه ای از این اطاق پنهان کرد و سپس کارگران را برای حفاری در آن محل هدایت نمود و باین ترتیب به افراد خود دلگرمی و امیدواری داد و در ضمن خود نیز از مخمصه شکست در جریان این ماجراجوئی نجات یافت.بنابراین اولین تلاش انسانها برای گشودن راز و رمز این ساختمان عظیم بجائی نرسید.450 سال بعد،زلزله های شدید قسمتی از سنگهای روپوش و محافظ هرم را فرو ریخت،با اینحال قرنها هیچکس دیگر پا بدرون آن ننهاد.

سالها گذشت تا آنکه در قرن دوازدهم بعد از میلاد،ماجراجوی دیگری بنام رابی بنیامین که جسارت ورود به این هرم را پیدا کرده بود،ادعا کرد که این بنا ساخته دست جادوگرانست.متعاقب وی عبداللطیف بغدادی دانشجوی پزشکی و تاریخ یکبار دیگر پا بدرون هرم نهاد،اما به محض ورود از ترس مدتی بیهوش شد و در بازگشت به یک مرده بیشتر شباهت پیدا کرده بود.

در سال 1638 میلادی "جان گریوز" ستاره شناس و استاد ریاضیات مدارس عالی انگلستان به امید یافتن گنجینه هائی متفاوت از آنچه المامون یافته بود وارد هرم بزرگ شد.او که در جستجوی اطلاعاتی برای اندازه گیری مشخصات سیاره زمین بود با بهره گیری از تلاشهای پیشینیان به محل سالن بزرگ راه یافت،اما برای وی تصور اینکه ساختمانی با این عظمت تنها برای حفاظت و نگاهبانی از یک مقبره ساخته شده باشد غیر قابل باور بود،و بر اساس همین تصور،به جستجوی اطلاعات جدید ادامه داد و یادداشتهای فراوانی از یافته های خود تهیه کرد.

این یادداشتها توجه اسحاق نیوتن را جلب کرد و مقاله ای تحت عنوان (واحد اندازه گیری طول در مذهب یهود و بسیاری مذاهب دیگر) منتشر کرد که بموجب آن واحد طول مورد استفاده سازندگان هرم در عهد ممفیس را که به نسلهای بعد منتقل شده بود مشخص میساخت.جستجو و کشف واحد طول نه بر اساس تصادف بلکه بر پایه کنجکاوی محض بود،چرا که در آنزمان نیوتن،هنوز از نتیجه کشف "قانون جاذبه عمومی" خود که بر مبنای اندازه گیری دقیق محیط زمین استوار بود امینان کاملی نداشت و منبع اطلاعات وی تا آن تاریخ ارقام بدست آمده از محاسبات "آراتوستن" ستاره شناس یونانی و پیروان او بود که این ارقام محاسباتی را که نیوتن برای اثبات صحت تئوری خود مینمود،تائید نمیکرد.

اندازه گیری های "جان گریوز" از ابعاد هرم در ارتباط با محیط زمین گر چه به واقعیت نزدیک مینمود بعلت وجود خاک و سنگ فراوان در اطراف هرم،فاقد دقت لازم بود و به همین دلیل نیوتن کشف قانون جاذبه عمومی خود را چند سال بعد و بر اساس محاسبات ستاره شناس فرانسوی بنام "ژان پیکارد" به جهانیان اعلام داشت.در آنزمان چه نیوتن و چه پیروان او هیچگونه اطلاعی نداشتند که مجسمه ابوالهول و ستون سنگی چهار ضلعی که در میان پنجه های این پیکره سهمناک قرار دارد بعنوان وسیله ای برای تعیین دقیق اولین روز سال یعنی روزی که طول شبانه روز دقیقاً با هم برابری می کنند بکار میرفته است و هرگز نمیتوانستند تصور کنند که سایه این ستون برای محاسبه دقیق محیط کره زمین در رابطه با عرض جغرافیائی محل مورد استفاده دانشمندان وقت بوده است.

چندی بعد "ناتانیل دیویس" جنرال کنسول انگلیس در الجزایر،پا بدرون هرم گذاشت و پس از دقت و بررسی زیاد یک سوراخ مستطیل شکل در سقف سالن بزرگ (سالن فرعون) مشاهده کرد و هنگامیکه با اشکالات فراوان از درون این سوراخ بالا رفت به کشف سالنی دیگر با ابعادی مشابه سالن بزرگ،اما با سقفی بسیار کوتاه نائل آمد.در این سالن نیز که بنام کاشف آن "دیویس" نامیده میشود،هیچگونه گنجینه یا سنگنبشته ای بدست نیامد و این معما همچنان ادامه داشت تا آنکه در زمان اشغال مصر توسط ناپلئون یکبار دیگر هرم بزرگ مورد توجه دانشمندان و ریاضی دانان فرانسوی از جمله "ادم فرانسوا،جمار "و" کلنل ژان ماری" قرار گرفت.این دانشمندان با پاک کردن اطراف هرم از سنگ و خاک و با توجه به موقعیت ساختمانی آن سنگ بنای اصلی هرم را کشف کردند و بر این اساس اندازه گیریهای بسیار دقیقی از ابعاد خارجی آن بعمل آمد.

در اوائل قرن نوزدهم "کاپیتان کاویگلیا" و "کلنل هوارد ویس" تلاش مشترکی را آغاز کردند و در سال 1836 به کشف سه سالن دیگر تقریباً با ابعادی همانند سالن اصلی و در بالای آن نائل شدند که تصور میرفت این سالنها در مجموع به منظور تخفیف فشار سنگهای فوقانی که ارتفاع آنها به حدود 62 متری بالغ میشد بر روی دیواره های سالن اصلی ساخته شده اند.

"هوارد ویس" همچنین موفق شد دو سوراخ هواکش طولانی بطول تقریبی 62 متر کشف کند که که مستقیماً به سالن اصلی مربوط میشد و با تمیز کردن مجاری این هواکش ها،هوای تازه به درون هرم نفوذ کرد و حرارت داخل محوطه در تمامی طول سال به 20درجه سانیگراد تثبیت گردید.