فکند سیب ز نخدان او به چاه مرا    بکشت غمزه‌ی آن شوخ بی‌گناه مرا

 کاسیر خویش کند زنگی سیاه مرا    غلام هندوی خالش شدم ندانستم

 ز راه رفتن او دل بشد ز راه مرا    دلم بجا و دماغم سلیم بود ولی

 هنوز هیچ نمیباشد انتباه مرا    هزار بار فتادم به دام دیده و دل

 ز خاک گور اگر بردمد گیاه مرا    ز مهر او نتوانم که روی برتابم

 اگر به چشم عنایت کند نگاه مرا    به جور او چو بمیرم ز نو شوم زنده

عبید از کرم یار بر مدار امید که لطف شامل او بس امیدگاه مرا

     چه گویی، هرزه بود آن یا محقق        کدامین نقطه را جوش است انا الحق

   سلوک و سیر او چون گشت حاصل        چرا مخلوق را گویند واصل

   حدیث قرب و بعد و بیش و کم چیست        وصال ممکن و واجب به هم چیست

   ز قعر او چه گوهر حاصل آمد        چه بحر است آنکه علمش ساحل آمد

   کجا زو موج آن دریا نشان کن        صدف چون دارد آن معنی بیان کن

   طریق جستن آن جزو چون است        چه جزو است آن که او از کل فزون است

   که این عالم شد آن دیگر خدا شد        قدیم و محدث از هم چون جدا شد

   معین شد حقیقت بهر هر یک        دو عالم ما سوی الله است بی‌شک

   چه جای اتصال و انفصال است        دویی ثابت شد آنگه این محال است

   خیالی گشت هر گفت و شنودی        اگر عالم ندارد خود وجودی

   وگرنه کار عالم باژگونه است        تو ثابت کن که این و آن چگونه است

   که دارد سوی چشم و لب اشارت        چه خواهد مرد معنی زان عبارت

   کسی کاندر مقامات است و احوال        چه جوید از سر زلف و خط و خال

   خراباتی شدن آخر چه دعوی است        شراب و شمع و شاهد را چه معنی است