اول بهمن 43 سال پیش، مصادف با سالروز جنگ بدر در صدر اسلام گردیده بود؛ درست در همان روز که ستون خیام دشمنان اسلام به دست سپاه اندک مسلمانان در دومین سال هجری فروریخت و ابوجهل را راهی جهنم نمود، یاران امام خمینی در موتلفه اسلامی نیز با جمعی اندک اما متصل به ایمان الهی، ستون خیام دشمن را هدف قرار دادند و حکم الهی را درباره حسنعلی منصور که وجوه مشترک بسیاری با ابوجهل داشت، در عملیاتی که به تبرک آنرا بدر نامیده بودند؛ اجرا نمودند.
ابعاد این حرکت که با دریافت مجوز شرعی از مراجع و نمایندگان شرعی امام در زمان تبعید ایشان به وقوع انجامید، به کرات بیان گردیده و تکرار مکرر آن چندان لطفی ندارد، اما آثار این اقدام بیشتر مورد غفلت واقع گردیده است.
تردیدی نیست که در زمان وقوع این حرکت، موجی از تردید و نا امیدی حاصل از شکست تلاشهای آیت الله کاشانی و شهید نواب صفوی در جامعه گسترده بوده است و خفقان پس از کشتار بی سابقه رژیم ستمشاهی در 15 خرداد ماه 1342 همچنان بر جامعه سنگینی می نمود که به دستور آمریکا امام خمینی دستگیر و تبعید می گردند و با تبعید آن بزرگوار آیه های یاس بسیاری سروده می گردد که هیچ راهی در مقابله با شاه که مستظهر به حمایت بی شائبه غرب است وجود ندارد. در چنین شرایطی سرنگون شدن نخست وزیری که حکم خود را رسما از آمریکا دریافت نموده بود، بارقه های امید را در دلهای انقلابیون احیا کرد و آمریکا نیز که با تبعید امام، نهضت او را تمام شده انگاشته بود، در چهلمین روز از تبعید با چنین واکنشی مواجه گردید تا بداند مقاومت مردم ایران با رفتارهای تهدید آمیز درهم نمی شکند.
اینک 43 سال از بهمن 43 گذشته است و شهد حاکمیت اسلام در میهنمان، به برکت خون شهیدانی همچون امانی، بخارایی، صفارهرندی و نیک نژاد سالهاست کام مردم را شیرین نموده و رنگ حکمرانی آمریکایی از کشور برچیده شده است.
اینک آمریکا که همچون ببری زخم خورده چهار دهه است که به انتظار وارد کردن ضربه ای به نهضت امام خمینی (ره) از هیچ راهی غفلت نورزیده، در تلاش است با همکاری و حمایت خود از کسانی که همچون آل سفیان عقده بدر در گلو دارند و بدون هیچ اعتقادی به بنیانگذار انقلاب، منافقانه در تلاش برای انحراف مسیر نهضت و حاکمیت معاویه و یزیدها بر کشور هستند، از ادامه حکمرانی اسلام بر کشور جلوگیری نماید.
یکی از این راهکارها، وارد نمودن عناصری نفوذی به مجلس شورای اسلامی است تا از آن طریق بر فتنه های خود علیه کشور اسلامیان عمق بخشد و حتی از ابراز آن ابایی ندارد؛ بوش رسما از حمایت خود از گروهی سخن می گوید که سابقه عملکرد سیاهی از خود به جای گذاشته اند. اینک که حاکمیت اسلامی در کشور حکمفرماست، تداوم راه آن شهیدان برای ما بی شک ساز و کار دیگر می طلب، اگرچه نقش ابزارهای نظارتی در این میان بخش عمده ای از تکلیف ما را سبک کرده است اما به راستی وظیفه ما در برای جلوگیری از رخنه نیروهای آمریکایی چیست؟