من را معاف کرده ا ی از دیدنت چشمم پر آب کرده ای از رفتنت
گویی که سحر گشته ام گم گشته ام اما زبانم بسته ام از گفتنت
آری معشوقه شدی و بیخبر تر از منی ای کاش که دیدنی بود خندیدنت
مهرت افتاده به دل روزی چند بند سختی است به دل جوییدنت
دل هزاری خواسته تا که از زبان بر آید تا نهان جمله ی دل گفتنت
گر اگر فکر کنم شاید تو از آن منی آروزیم همه باشد امید به روییدنت
حال که همه روز و شبم رفت به یاد دل سخت شده تنگ , تنگ دیدنت
تو چه دا نی ز من و من هم ندانم که شود یا نشود نثار من بوییدنت
همه فکر و دل و لحظه های من شده کابوس از من تو را دزدیدنت
کاش دست آسمان بنویسد بر تو عشق من بر ورای این پری دامنت