ستایشگران

ستایشگران

دسته

بدون موضوع (47)

آرشیو

ازتاریخ 1388/05/01 تا تاریخ 1388/05/31

ازتاریخ 1388/04/01 تا تاریخ 1388/04/31

ازتاریخ 1388/03/01 تا تاریخ 1388/03/31

ازتاریخ 1388/02/01 تا تاریخ 1388/02/31

ازتاریخ 1388/01/01 تا تاریخ 1388/01/31

آمار وبلاگ

تعداد بازدید : 58555

تعداد نوشته ها : 49

تعداد نظرات : 3

Rss

طراح قالب

محمدرضا عابدي

سرودولادت حضرت ابالفضل ع

سرود اول

دلم می کشد امشب مرا سوی مدینه

ندارد دمی آرام دلم درون سینه

دلم گشته کبوتر زند بال وزند پر

پرد سوی مدینه سوی خانۀ حیدر

ببین بیت ولارا ببین شیر خدارا

ببین ام بنین را ببین شور .وصفارا

زگلخانۀ حیدر دمیده گل احساس

که امشب متولد شده حضرت عباس

گل ولاله بیارید بریزید به پایش

سر وجان وتن خویش نمائید فدایش

بنی هاشمیان را فروزان قمر آمد

تو گوئی که ملک هست به شکل بشر آمد

زگلزار ولایت چه نیکو ثمر است این

علی شیر خدارا حسینی دگر است این

علی وقت ولادت زده بوسه به دستش

زده بوسه به دست وبر آن دیدۀ مستش

بیائید عزیزان بیفتیم به پایش

ببوسیم رخش را بمیریم برایش

که این یار حسین است علمدار حسین است

به هرورطه وهرجا نددکار حسین است

به ایمان وارادت نه با شکّ وتزلزل

به قنداقه اش امشب زنیم دست توسل

بود باب الحوائج دهد حاجت مارا

نمائیم تمنا از او کرببلارا *** **** **** ***

سرودی دیگر

امشب گل ام البنین روئیده از گلزار دین

از این ولادت درشعف باشد امیر المؤمنین

مولا ابو فاضل مدد مولا ابو فاضل مدد

سرو صنوبر آمده یار برادر آمده

بهر حسین ابن علی سردار لشکر آمده

مولا ابو فاضل مدد مولا ابو فاضل مدد

ای مظهر مهر ووفا ای نور چشم مرتضی

باب الحوائج هستی ای بحر عطا کان سخا

مولا ابو فاضل مدد مولا ابو فاضل مدد

عالم همه حیران تو جان همه قربان تو

در شام میلادت شها دست من ودامان تو

مولا ابو فاضل مدد مولا ابو فاضل مدد

تو ماه آل هاشمی جان رسول خاتمی

چشم وچراغ اهل بیت امید اهل عالمی

مولا ابو فاضل مدد مولا ابو فاضل مدد

ای افتخار عالمین ای جان وجانان حسین

ای مایۀ آرامش قلب حسین وزینبین

مولا ابو فاضل مدد مولا ابو فاضل مدد

مولای من این شام عید مرغ من پر کشید

آمد به سوی کربلا دارم به تو چشم امید

مولا ابو فاضل مدد مولا ابو فاضل مدد

ای خادم اهل حرم سقائی و صاحب علم

من تشنۀ جام توأم یک جرعه ام ده از کرم

مولا ابو فاضل مدد مولا ابو فاضل مدد

تو روح ایمان منی تو جان جانان منی

تو موجب رفع عطش از کام عطشان منی

مولا ابو فاضل مدد مولا ابو فاضل مدد

ای چشمۀ آب بقا صاحب لوای کربلا

اشفع لنا اشفع لنا ای با غم ما آشنا

مولا ابو فاضل مدد مولا ابو فاضل مدد

مرآت حسن داوری نور دو چشم حیدری

تو بر حسین بن علی در ورطۀ غم یاوری

مولا ابو فاضل مدد مولا ابو فاضل مدد

دسته ها :

جمعه نهم 5 1388

قصیده ولادت آقا ابالفضل ع

ای بام صبح خورشید ،ای شب سحرمبارک

در دامن ستاره ، قرص قمر مبارک

بر گلبن ولایت یاس دگر مبارک

طوبا ثمر مبارک دریا گهر مبارک

میلاد ماه آمد، خورشید راه آمد

یوسف زچاه آمد ، میر سپاه آمد

شمشیر آل هاشم شیر حسین وحیدر

دریای معرفت را در کف گهر ببینید

بعد از طلوع خورشید قرص قمر ببینید

شیر خدا علی را شیر دگر ببینید

در روی ماه عباس روی پدر ببینید

روح فتوت است این

, جان محبت است این

دریای غیرت است این

سقای عترت است این

دادند بوالحسن را امشب حسین دیگر

گلبوسه ولایت بر چشم وفرق ودستش

ناخورده شیر دادند پیمانه الستش

شد در نگاه اول وقف حسین هستش

از اشک شوق لبریز شد جام چشم مستش

از عشق رنگ وبو داشت

درمهد های وهو داشت

با یار گفتگو داشت انگار آرزو داشت

ناخورده شیر گردد قربانی برادر

ام البنین گرفته در دست ماهپاره

ای آسمان بیفشان در مقدمش ستاره

آغوش یاربراو گردیده گاهواره

گوید هزار نکته چشمش به یک اشاره

من جان نثار یارم سرروی دست دارم

این قلب بی قرارم این چشم اشکبارم

از گاهواره روحم در کربلا زند پر

در هر نی وجودم آوای نی نوائی است

شورم همه حسینی عشقم همه خدائی است

جانم ، تنم ، وجودم ،دستم ، سرم ، فدائی است

عالم همه بدانند ، عباس کربلائی است

ایثار ِدین ودَینم زخم است زیب وزینم

مرگ است نور عینم من عاشق حسینم

کو مرگ تا بگیرم اورا چوروح در بر

دریای سرخ غیرت روح وفاست عباس

خون حسین، یعنی خون خداست عباس

عشاق جان به کف رافرمان رواست عباس

باب الوائج خلق مشکل گشاست عباس

مهر و وفاش عادت دلداده اش عبادت

از لحظه ولادت تا لحظه شهادت

عشق حسین دردل شورحسین در سر

ناخورده شیر مادر زد ساغر بلا را

در مهد ناز میدید صحرای کربلا را

خوشتر زشیر نوشیدصهبای سرخ لا را

از لحظه ولادت بشنید این صدارا

تو کشتۀ ولائی تو عاشق بلائی

عطشان بحر لائی سقای کربلائی

زیبد که بوسدت دست شیر خدا مکرر

تا حشر می درخشد در موج بحر نامت

در عین خشک کامی دریاست تشنه کامت

حسرت برند عاشق در حشر بر مقامت

از اولیا درودت از انبیا سلامت

خون برادر تو جوشد به پیکر تو

از پای تا سر تو زهراست مادر تو

بهرشفاعت آرد دست تورا به محشر

ای تشنۀ لب تو، آب فرات عباس

باب المراد عباس ، باب النجات عباس

گردیده دور قبرت آب فرات عباس

خون خدات فرمود جانم فدات عباس

خون حسین خونت روی حسین رویت

چشم حسین سویت میثم گدای کویت

لطفت نمی گذارد اورا برانی از در

** ** ** **

دسته ها :

جمعه نهم 5 1388

قصیده ولادت حضرت ابالفضل ع

ای بام صبح خورشید ،ای شب سحرمبارک

در دامن ستاره ، قرص قمر مبارک

بر گلبن ولایت یاس دگر مبارک

طوبا ثمر مبارک دریا گهر مبارک

میلاد ماه آمد، خورشید راه آمد

یوسف زچاه آمد ، میر سپاه آمد

شمشیر آل هاشم شیر حسین وحیدر

دریای معرفت را در کف گهر ببینید

بعد از طلوع خورشید قرص قمر ببینید

شیر خدا علی را شیر دگر ببینید

در روی ماه عباس روی پدر ببینید

روح فتوت است این , جان محبت است این

دریای غیرت است این سقای عترت است این

دادند بوالحسن را امشب حسین دیگر

گلبوسه ولایت بر چشم وفرق ودستش

ناخورده شیر دادند پیمانه الستش

شد در نگاه اول وقف حسین هستش

از اشک شوق لبریز شد جام چشم مستش

از عشق رنگ وبو داشت درمهد های وهو داشت

با یار گفتگو داشت انگار آرزو داشت

ناخورده شیر گردد قربانی برادر

ام البنین گرفته در دست ماهپاره

ای آسمان بیفشان در مقدمش ستاره

آغوش یاربراو گردیده گاهواره

گوید هزار نکته چشمش به یک اشاره

من جان نثار یارم سرروی دست دارم

این قلب بی قرارم این چشم اشکبارم

از گاهواره روحم در کربلا زند پر

در هر نی وجودم آوای نی نوائی است

شورم همه حسینی عشقم همه خدائی است

جانم ، تنم ، وجودم ،دستم ، سرم ، فدائی است

عالم همه بدانند ، عباس کربلائی است

ایثار ِدین ودَینم زخم است زیب وزینم

مرگ است نور عینم من عاشق حسینم

کو مرگ تا بگیرم اورا چوروح در بر

دریای سرخ غیرت روح وفاست عباس

خون حسین، یعنی خون خداست عباس

عشاق جان به کف رافرمان رواست عباس

باب الوائج خلق مشکل گشاست عباس

مهر و وفاش عادت دلداده اش عبادت

از لحظه ولادت تا لحظه شهادت

عشق حسین دردل شورحسین در سر

ناخورده شیر مادر زد ساغر بلا را

در مهد ناز میدید صحرای کربلا را

خوشتر زشیر نوشیدصهبای سرخ لا را

از لحظه ولادت بشنید این صدارا

تو کشتۀ ولائی تو عاشق بلائی

عطشان بحر لائی سقای کربلائی

زیبد که بوسدت دست شیر خدا مکرر

تا حشر می درخشد در موج بحر نامت

در عین خشک کامی دریاست تشنه کامت

حسرت برند عاشق در حشر بر مقامت

از اولیا درودت از انبیا سلامت

خون برادر تو جوشد به پیکر تو

از پای تا سر تو زهراست مادر تو

بهرشفاعت آرد دست تورا به محشر

ای تشنۀ لب تو، آب فرات عباس

باب المراد عباس ، باب النجات عباس

گردیده دور قبرت آب فرات عباس

خون خدات فرمود جانم فدات عباس

خون حسین خونت روی حسین رویت

چشم حسین سویت میثم گدای کویت

لطفت نمی گذارد اورا برانی از در

دسته ها :

جمعه نهم 5 1388

قصیده ولادت حضرت ابالفضل ع

امشب شب عیــد است عید اشرف النــاس

عیــد ادب عیــد شرافت عیــد عبّــا س

امشب مـدینـه غــرق شادی وسـرور است

بیت الـولای مـرتضی چون کوه طــور است

امشب دل شــاه ولایت شــادمـــان است

زیـرا که میـــلاد ابالفضــل جــوان است

پیچیـده امشب در فضـا بــوی گــل یاس

روئیـده یــاس هاشمــی در باغ احساس

از دامــن ام البنـین مـاهــی درخشیــد

این مــاه را شیــر خدا عبّــاس نــامیـد

ای شیعیـان امّ البنـین مـــادر شد امشب

یک دستـه گل تقــدیم بر حیدر شد امشب

این دستــه گــل بـوی عطــر یـاس دارد

بُـرّنــدگی افـزونــتر از المـــــاس دارد

روشن زنــور طلـعـتش بیت الــــولا شد

باغ ولا بــا عطـــر این گــل باصفــا شد

باشد بـراین کــــودک علـی را چشم امّید

آز آن سبب دستــان این مــولــود بوسید

اورابغــل بنمــود وزد بــــوسه بدستـش

هم بوسه زد بردست وهم برچشـم مستـش

این بوسه ها معنا ومفهـومــی دگــر داشت

هم بوسه میزدمرتضــی هم چشم تـرداشت

مـی گفت عبّاسم علـــی را نـــور عینـی

ای نــور عینـــم تــــو علمدار حسینـی

عبّــاس یعنــی آنکـه مــــاه آل هاشـم

هـــم یار وهـــم پشت وپنــاه آل هاشم

عبّــاس یعنـــی راد مــــردی وفتــوّت

عبـــاس یعنـی عــدل واحسان ومــروّت

عبـــاس یعنـی بذل وبخشش مهــر وایثار

عبّـــاس یعنـی با وفــــا یعنـی فـدا کـار

عبـــّاس یعنـی صـبر یعنـــی استقــامت

عبـــّاس یعنــی روح مــردی0 وشهــامت

عبــّـاس یعنـــی جلـــوه انـــوار سرمد

عبّــــاس یعنــی غــــیرت آل محـمّد

بـر عالمی درس ادب آمـــوخت عبّــــاس

درپای شمع آل عصمت سـوخت عبــــّاس

عبّاس یعنـی بـی قـرین نیکـــو شمــایل

هـم باب حــاجـات است هـم باب الفضائل

عبــّاس یعنـی عاشقـی تـا بــی نهــایت

عبـّــاس یعنــی ذوب در ُهــــرم ولایت

عبّـــاس پـــرچمـدار توحیــد است آری

در کـــربلا او نـــــور امّیــد است آری

عبّـــاس یعنــی رمــز عشق و راز هستی

عبّــاس یعنــی اســوه در یکتا پــرستی

عبّــاس یعنـی تا ابد بـــی مثل ومــانند

عبد حسین وبنـده ی خـــوب خـداونــد

عبّــاس یعـنـی روشنـی بخش محـــافل

دلـــداده آل عبـــا سلـطـان هــر دل

عبــــّّاس یاس حیــدر وامّ البنـین است

خـوش قـامت وزیبا جمال ومه جبین است

خـدمتگـذار و خـادم دربار عشق است

حامـی عصمت میر وپرچمدار عشق است

امشب شب عبّـاس مـــاه مشرقین است

عبّـــاس فخـر خلقت اندر عالمین است

باب الحـــوائج هست این فـرزند حیـدر

این منصـبش کــرده عطـا خلّاق اکــبر

امشب شب وجــد وسـرور آل طـاهاست

هنگام عیدی خواستن ازدست مـولا ست

باب الحــوائــج هست این مـاه دل آرا

عبّـــاس بـر مـی آورد حـاجـات مـارا

مـا میهمــان سفــره وخـان امیــریم

بایـد که امشب عیدی خـود را بگــیریم

عیـــدی ما اوّل ظــهــور یـار بـاشد

دیــدار وپـابـوسـی آ ن دلـدار بـاشد

آقـا بیــاید عقــده دل وانمـــائیــم

هــر درد دل داریـم با مـولا نمـــائیم

ای دردمند امشب بخــواه از پیشگـاهش

تا شامل حـال تـو گــرددیک نگـاهش

بـا یک نگـاهش درد هـا درمان پذیـرد

هم بــی سرو سامانیت سامان پذیــرد

عبّــــاس دارد آبـرو نـزد خـداونــد

دل را بـزن بــر دامن عبـّـاس پیــوند

بیدست شد تـا دست افتـــاده بگــیرد

بر سفره اش بنشین که مهمـان می پذیرد

مـا جملگی مهمـان عبّــاسیــم امشب

مهمـــان خـوان اشرف النـّاسیم امشب

باب الفضائل میــــزبان مامیهمـــانیم

مـا میهمــان خـوان آن آرام جـانیـــم

حـاشا اگــر عبـّاس مــارا واگــــذارد

مارا به وقت درد وغــــم تنهـا گــذارد

مشکل گشا مشکل گشائــی مـی نمایـد

عشاق خـــود را رهنمائــی مـی نمـاید

ای« محسنی» عبّاس دائم دست گیـر است

در بـذل واحسان ومحبّت بی نظیــر است

دسته ها :

جمعه نهم 5 1388

بخش سوم زندگانی حضرت ابالفضل ع

امان نامهصدایی از پشت خیمه‏های امام حسین(ع) به گوش رسید. صدای ابلیس، صدای وسواس خنّاس، صدای «شمر» که میگفت: «خواهر زادگانِ ما کجایند؟» او اباالفضل و سه برادرش را صدا می‏زد برای آنان امان نامه آورده بود. یک بار دیگر نیز پیش از این، دایی اباالفضل از ابن زیاد برای او خطّ امان گرفته بود، ولی عباس مؤدّبانه آن را ردّ کرده بود این بار شمر برای جدا کردن اباالفضل از جمع یاران امام آمده بود. عباس ابتدا اعتنایی نکرد و گوش به آن صدا نسپرد، چون صاحب صدا و هدف او را می‏دانست. امام حسین(ع) فرمود: برادرم عباس، هر چند او فاسق است، ولی جوابش را بده و ببین چه کار دارد. عباس همراه سه برادر دیگرش از خیمه بیرون آمدند. شمر امان نامه‏ای را که از ابن زیاد، والی کوفه، برای آنان گرفته بود به عباس عرضه کرد و گفت: اگردست از حسین بکشید و به سوی ما بیایید جانتان در امان خواهد بود.عباس، خشمگین از این همه گستاخی و پررویی، نگاهی غضب آلود به شمر افکند و بر سرش فریاد کشید:«نفرین و خشم و لعنت خدا بر تو و بر «امان» تو! دستت شکسته باد ای بی آزرم پست ! ایا از ما می‏خواهی که دست از یاری شریف‏ ترین مجاهد راه خدا، حسین پسر فاطمه برداریم و او را تنها گذاریم و طوق اطاعت و فرمانبرداری لعینان و فرومایگان را به گردن افکنیم؟ آیا برای ما امان می‏آوری درحالی که پسر رسول خدا را امانی نیست؟!»در نقل دیگری است که فرمود: «امان خدا بهتر از امان عبیداللّه است» آن تبهکار سرافکنده و ناکام بازگشت. شمر می‏خواست با جذب عباس، ضمن آن که ضربه‏ای به سپاه حسین بن علی(ع) می‏زند، جبهة کوفه را هم تقویت کند. بی شک، عباس دلیرمردی جنگاور بود و مظهر خشم علی(ع)، حضورش در میان اصحاب سیدالشهدا بسیار با اهمیت و مایة قوّت قلب آنان بود. امّا دشمنان حق و پیروان باطل، همیشه نادان وکوردلند. مگرعباس در این لحظه‏های سرنوشت ساز و در آستانة شهادتی شکوهمند، فرزند فاطمه را تنها میگذارد و خود را از یک سعادت ابدی محروم می‏سازد!شمر به آن سوی رفت، عباس بن علی هم به سوی امام آمد. در این هنگام «زُهیر» به عباس گفت: می‏خواهی ماجرایی را برایت نقل کنم و سخنی را که خودم شنیده‏ام بازگویم؟عباس گفت: بگو.آنگاه زهیر بن قین ماجرای درخواستِ علی(ع) از عقیل را در مورد معرّفی زنی از قبیلة شجاعان، که برای او فرزندی رشید و شجاع بیاورد، بازگو کرد و افزود: پدرت علی، تو را برای چنین روزی می‏خواست؛ مبادا امروز از یاری برادر و حمایت برادرانت کوتاهی کنی!عباس پاسخ داد: ای زهیر، آیا در روزی این چنین، تو می‏خواهی به من روحیه بدهی و تشویقم کنی؟ به خدا سوگند، امروز چیزی نشان دهم که هرگز ندیده‏ای و حماسه‏ای بیافرینم که نشنیده‏ایمن و از حق جدا گشتن، شگفتا به ناحق، همصدا گشتن، شگفتامن و راه خطا، هیهات هیهات من و ترک وفا، هیهات هیهات مهلت شب عاشورابعد از ظهر روز نهم محرّم بود. روز به آخر می‏رسید، امّا به نظر می‏رسید که جنگ، اجتناب ناپذیر است. آفتاب می‏رفت تا چهرة خونرنگ خود را در نقاب مغرب پنهان سازد و غروبی غمگین از افق اشکار شود. در میان سپاه کوفه هلهله‏ای بود که صدای آن به گوش یاران امام هم می‏رسید. گویا برای حمله آماده می‏شدند. آنان به‏غلط می‏پنداشتند که می‏توانند حسینیان را به سازش و تسلیم وا دارند، درحالی که جبهة حق، سعادت را در شهادت و بهشت را زیر سایة شمشیرها می‏دانستند: »الجنّةُ تحتگ ظِلال السُّیوفِ«. عمرسعد (فرمانده سپاه کوفه) فرمان حمله داد. نیروهای دشمن آماده شدند، جمعی هم به طرف اردوگاه امام حسین(ع) تاختند. صدای سم اسبهایشان هرچه نزدیک‏تر می‏شد.امام که درون خیمه بود، برادرش «عباس» را مأموریت داد تا از هدف وخواستة آنان کسب اطلاع کند. این سرور جوانان بهشتی، پارة تن پیامبر و سالار شهیدان عالم به برادرش فرمود: جانم فدایت عباس! سوار شو، برو ببین اینان چه میگویند، چه می‏خواهند، برای چه به این سو تاخته‏اند.عباسِ رشید همراه بیست تن از یاران، بیرون شتافتند و برای گفتگو با مهاجمان به آن سوی رفتند. عباس پیام امام را رساند و هدفشان را جویا شد. آنان گفتند: حسین بن علی یا باید تسلیم شود و سر بر فرمانِ امیر کوفه نهد و با یزید بیعت کند یا آمادة نبرد باشد. عباس با شتاب، عنان کشید تا حرف آنان را به امام برساند. در این فاصله برخی از همراهان عباس ازجمله زهیربن قین و حبیب بن مظاهر با آنان به گفتگو پرداختند و نصیحتشان کردند که دست از جنگ با حسین بردارند و دامان خود را به ننگ کشتنِ فرزند پیغمبر نیالایند، امّا آنان گوش شنوایی برای این گونه حرفها نداشتند. امام پاسخ داد: بیعت و سازش که هرگز، امّا برای جنگ آماده‏ایم؛ ولی برادرم عباس، برو و اگر بتوانی از اینان امشب را مهلت بگیر تا فردا صبح، می‏خواهم امشب را به عبادت خدا و نماز و دعا بپردازم؛ من نماز و تلاوت قران و دعا و استغفار را بسی دوست می‏دارمو... مهلت داده شد. یک واحد از سواران عمرسعد، در شمال کاروان حسین(ع) موضع گرفتند و به نوعی محاصره پرداختند، شاید برای آن که مانع رسیدن نیروهای امدادی به اردوی امام شوند یا مانع برداشتن آب یا مانع فرار....سپاه کوفه و فرماندهان آن، با خیالی خام، همچنان امید داشتندکه فردا شود و حسین بن علی تسلیم گردد و او را نزد امیر،عبیدالله بن زیاد ببرند.عباس، جانِ جدایی ناپذیر از حسین بود. در همین ایام، در دیدار شبانة امام حسین(ع) و عمر سعد، که در محلّی میان دو اردوگاه انجام گرفت و امام می‏کوشید که عمر سعد را از دست زدن به جنگ باز دارد، امام به همة همراهان فرمود که بروند؛ تنها عباس و علی اکبر را با خود داشت. عمر سعد هم فقط پسر وغلام خود را در کنار خویش داشت. حضور عباس در کنار امام حسین(ع) در دیدار و مذاکره‏ای با آن حساسیت، جایگاه والای او را نزد امام نشان می‏دهد. او دل به امام سپرده وعاشق امام بود. تصوّر جدایی از امام در ذهن او راه نداشت: دل رهاندن ز دست تو مشکل جان فشاندن به پای تو آسانبندگانیم جان و دل برکفچشم بر حکم و گوش بر فرمانو او هم دل به امام باخته بود و هم گوش به فرمانش سپرده بود. شب تجلّی وفابرای یاران ابا عبدالله شب عاشورا آخرین شب بود. فردایش روز فداکاری و حماسه آفرینی و روز به اثبات رساندن ادّعای صدق و وفا بود. روز از خود گذشتن، به خدا رسیدن، در راه دین عاشقانه جان دادن و از مرگ نهراسیدن و به‏روی مرگ لبخند زدن.در آن شب، امام حسین(ع) آخرین سخنها و سخن آخر را با یاران در میان نهاد. همة اصحاب را در خیمه‏ای گرد آورد. پس از حمد و ثنای الهی، با صدایی رسا و پرحماسه، آنان را مخاطب قرار داد و از جنگ سخت فردا و انبوه دشمن و سرنوشت شهادت سخن گفت و از این که هرکس بماند، شهید خواهد شد. از آنان خواست که هرکس می‏خواهد برود، مانعی نیست و این که فردا هر شمشیری که از نیام بر آید دگربار نیامش را نخواهد دید.سپرها سینه‏ها هستندشرابی نیست، خوابی نیستکنار آب می‏جنگیم و آبی نیستبه پاس پاکی ایمان ز ناپاکان کافر، داد میگیریمتمام دشت را یکباربه زیر هیبت فریاد میگیریمو پیروزی از ان ماستچه با رفتن، چه با ماندنو سکوت... تا هر که می‏خواهد در تاریکی شب برود. رفتنی‏ها قبلا رفته بودند، آنان که مانده‏اند گران عهد و وفادار و استوارند، با ایمان، شهادت طلب و آهنین اراده. سخن امام به پایان نرسیده، پاسخ وفا از یاران برخاست. نخستین کسی که برخاست و اعلام وفاداری و نبردتا آخرین قطرة خون کرد، عبّاس بود. دیگران هم لای در لای سخنانی همانگونه بر زبان آوردند و پاسخشان این بود که: چرا برویم، کجا برویم، برویم که پس از تو زنده بمانیم؟! خداوند چنین روزی را هرگز نیاورد! به مردم چه بگوییم؟ اگر نزد آنان برگشتیم، بگوییم سید و سرور و تکیه گاهمان را رها کردیم و در معرض تیرها و شمشیرها و نیزه‏ها گذاشتیم و طعمة درندگان ساختیم و به خاطرعلاقه به زندگی، گریختیم؟ معاذالله! بلکه باحیات تو زنده می‏مانیم و در رکاب تو می‏میریمالا... فرزند پیغمبر،سخن ازجان مگو، جان چیز ناچیز استتو جان هستی،أگر نابود گردی، بی تو جانی نیستچه بی تو، پیروانت را امانی نیست.پس از عباس، سخن یاران دیگر هرکدام موجی از صداقت و وفا داشت. آنچه که فرزندانِ عقیل گفتند، کلام شورانگیز مسلم بن عوسجه و سعید بن عبداللّه، سخنان حماسی زهیربن قین، وفاداری محمد بن بشیر، حتی آنچه قاسم نوجوان گفت و شهادت در رکاب عموجان را شیرین‏تر از عسل دانست، همه و همه جلوه‏هایی از ایمان سرشار آنان بود.اصحاب امام به خیمه‏های خود رفتند: هم به آماده سازی سلاح خویش برای نبرد فردا مشغول شدند، هم به عبادت و تلاوت و نیایش پرداختند.امّا عباس در این واپسین شب، مأموریت ویژه ای هم داشت. او چشمِ بیدارِ اردوگاه امام وقهرمان نستوه جبهة حق بود. کار کشیک و نگهبانی و حفاظت از خیمه‏ها بر عهدة او بود. سوار بر اسب، شمشیر را حمایل ساخته و نیزه‏ای در دست،اطراف خیمه‏ها میگشت و در این آخرین شب می‏خواست کودکان و زنان، آسوده و بی هراس بخوابند و از تعرّض و تعدّی دشمن در امان باشند.آن شب، دشمنان بیمناک بودند و فرزندان حسین آسوده به خواب رفتند. امّا شب یازدهم که عباس شهیدشده بود، وضع بر عکس بود و ترس و بیم در دل کودکانِ اهل بیت خانه کرده بودعباس بن علی در شب عاشورا پیوسته به یاد خدا بود و تا صبح پاسداری می‏داد. کسی جرأت نداشت به خیمه‏های اهل‏بیت نزدیک شود. آن شب گذشت، شبی اندوهبار و پرهراس تا فردایی پرحماسه و صبحی خونین طلوع کند، تا شاهد وفای عباس و حماسه آفرینی یاران خالص و خدایی اباعبد الله (ع) باشد. روز خون، روز شهادتصبح عاشورا دو سپاه رو در روی هم قرار داشتند، سپاه نار و سپاه نور. حسین بن علی(ع) همان یاران اندک خویش را که به صد نفر نمی‏رسیدند سازماندهی کرد. «زهیر» را به فرماندهی جناح راست لشکر،«حبیب» را به فرماندهی جناح چپ سپاه خود گماشت. علم را به دست پر توانِ برادرش اباالفضل سپرد و خود و بنی‏هاشم در قلب سپاه قرار گرفتندعلمداری در میدانهای نبرد قدیم نقشی حسّاس داشت. پرچمدارانِ جنگ را از با صلابت‏ترین و مقاوم‏ترین نیروهای مؤمن انتخاب می‏کردند. امام از آن جهت علم را به عباس سپرد که قمر بنی‏هاشم، کفایت بیشتر و توان افزون‏تر برای حمل پرچم و مقاومت در میدان و استواری در رزم داشت و از دیگران شایسته‏تر بود.عاشورا صحنة رساندن پیام، اتمام حجّت، بیم دادن وانذار بود. چندین بار امام و یاران ویژه او، خطاب به سپاه دشمن سخن گفتند، شاید که بر اثر این خطابه‏ها و موعظه‏ها وجدانشان بیدار شود و خون پسر پیامبر را نریزند. امّا دلهای آنان سنگتر از آن بود که این موعظه‏ها و هشدارها در آن اثر کند.فاصله خیمه گاه تا میدان چند صد متر می‏شد. در یکی از مراحلی که امام به میدان رفت و خطاب به آن قوم سخنرانی کرد، حرفهای امام به خواهرش رسید. صدای گریه و شیون از زنان و کودکان برخاست. حضرت، عبّاس و علی اکبر را نزد آنان فرستاد که آنان را ساکت کنند، چرا که آنان از این پس گریه‏ها خواهند داشتآتش جنگ افروخته شد و ابتدا به صورت نبرد تن به تن. از طرفین، دلیر مردانی قدم در میدان میگذاشتند و می‏جنگیدند. سپاه اندک و پرتوان امام، چه در نبرد تن به تن و چه در هجوم دسته‏جمعی، با حمله‏های دلیرانة خویش دشمن را می‏پراکندند. زمین زیر گامهای استوارشان می‏لرزید. می‏رزمیدند، مجروح می‏شدند، بر زمین می غلتیدند، می‏کشتند و کشته می‏شدند و زیباترین حماسه‏های جاوید را می‏آفریدند.عباس بن علی همچنان علم بر دوش، هدایت و فرماندهی می‏کرد و از بامداد عاشورا تا لحظة شهادت، یک نفس آرام نداشت. گاهی به مدد مجروحی می‏شتافت، گاهی به یاری یک رزمنده و نجات او از محاصرة دشمن می‏پرداخت، گاهی به حمله‏های برق آسا در میدان می‏پرداخت و صفوف دشمن را از هم می‏درید و چون شیر می‏غرّید و می‏خروشید.در یک نوبت، چهار نفر از یاران امام که ازکوفه آمده و به او پیوسته بودند و اسب نافع بن هلال در اختیارشان بود در میدان می‏جنگیدند و در محاصرة سپاه کوفه قرار گرفتند. این چهار تن عبارت بودند از عمروبن خالد، سعد، مجمع بن عبدالله و جنادة بن حارث. شرایطی بحرانی پیش امده بود و موقعیت، بازوی اباالفضل را می‏طلبید. حسین بن علی(ع) برادرش عباس را صدا کرد و او را به یاری آنان فرستاد. حملة عباس، محاصره کنندگان را فراری داد و ان چهار نفر از صحنه نجات یافتند. آنان زخمی بودند. عباس می‏خواست آنان را به پشت خطّ حمله و نزد امام برگرداند. امّا گفتند: عباس، ما را کجا می‏بری؛ ما تصمیم به شهادت گرفته‏ایم، ما را واگذار. دوباره به جهاد پرداختند. آنان حمله می‏کردند و علمدار کربلا هم همراهی‏شان می‏کرد و نقش مدافع از آنان را داشت. آن‏قدر جنگیدند تا همه یکجا و کنار هم به شهادت رسیدندهجوم دشمن هر لحظه افزایش می‏یافت و تعداد شهیدان جبهة امام نیز بیشتر می‏شد. هرگاه که اوضاع نبرد تیره و تار می‏شد و هجوم سپاه کوفه شدید می‏شد عباس پا در رکاب می‏نهاد و با حملات خود کوفیان را تار و مار می‏کرد. مایة آرامش خاطر حسین بن علی(ع) بود. برادرانش را به جهاد تشویق می‏کرد. به سه برادر خویش گفت که به میدان روند و از امام دفاع کنند.برادرانش هر سه به فیض شهادت رسیدند. روز عاشورا از ظهر گذشته بود، نبرد ادامه داشت. یاران امام تعدادی در خاک و خون غلتیده بودند. نافع بن هلال، عابس شاکری، حبیب بن مظاهر، مسلم بن عوسجه، حرّ، جون، زهیر بن قین، حنظله، عمروبن جناده و خیلی‏های دیگر شهید شده بودند. تشنگی بر اردوگاه امام حاکم بود. نوبت به جوانان بنی هاشم رسیده بود. علی اکبر نخستین هاشمیی بود که شربت شهادت نوشید. دیگران هم در پی او رفتند. مظلومیت، تنهایی و تشنگی بی‏تاب کننده بود. امّا عباس، همچنان پرچم مبارزه را استوار در دست داشت و سایه وار در پی امام حسین بود وخود را سپر حفاظتی او ساخته بود. تشنگی بر حسین بن علی(ع) غلبه کرده بود. سوار بر اسب شد و به قصد فرات، بر بلندی مشرفِ بر آب بالا امد. می‏خواست خود را به آب فرات برساند و رفع عطش کند.عباس هم در برابر او بود و مراقب حضرت. فرمان به سپاه کوفه رسید که مانع ورود امام به فرات شوند، چون می‏دانستند اگرامام آب بنوشد و رمقی تازه کند، تلفاتشان بسیار خواهد بود. گروهی در برابر امام صف آرایی کردند و تیراندازی به سوی امام آغاز شد. پانصد نفر مأمور بر آب بودند و در آن هیاهو میان امام و عباس فاصله انداختند. گرد عباس را گرفتند و او را از حسین بن علی جدا کردند. امّا عباس به تنهایی با آنان درگیری شدیدی داشت و مجروح شد و خود را از آن جا به امام رساند. حماسة ساحل فرات برای دلاورِ غیوری همچون عباس، دشوارترین مسؤولیت، ماندن برای نوبت آخر است. برای او که جانی لبریز از ایمان و قلبی سرشار از شور و شهادت طلبی داشت، ماندن تا اخرین لحظات عاشورا و تحمّل آن همه داغِ برادران و یاران و غربت و مظلومیتِ سیدالشهدا بسیار سنگین بود، امّا تکلیفی بود که بر عهده داشت.نیروهای تحت فرمان عباس به شهادت رسیدند. او به‏عنوان فرمانده بی‏سپاه چه می‏توانست بکند؟ سردار تنها و بی‏لشکر، احساس تنهایی و دلتنگی کرد. وقتی دید که چه ستاره‏های درخشانی بر زمین کربلا افتاده و چه قهرمانان آزاده‏ای به خون غلتیده‏اند و برادرن و برادرزادگان و اصحابِ با وفا و مخلص امام بر ریگزار تفتیدة کربلا بر خاک آرمیده‏اند، شوق پیوستن به آنان در درونش التهابی عجیب پدید آوردواشتیاق زایدالوصفی به شهادت، او را به حضور امام‏حسین کشید تا اجازة میدان و رخصتِ نبرد نهایی را بگیرد.امّا امام اجازه نداد و فرمود: «انت صاحبُ لوائی؛ تو پرچمدار منی». یعنی اگر تو به میدان روی و کشته شوی، پرچم اردوی حسینی فرو خواهد افتاد. او به تنهایی برای امام حسین، مثل یک سپاه بود و حامی امام و مدافع خیمه‏ها و باز دارندة دشمنان از هجوم به زنان و کودکان.امّا بی تابی عباس برای جهاد و شهادت، بیش از آن بود که بتوان او را به درنگ وا داشت، با اصرار از امام رخصت میدان طلبید و گفت:از این منافقان دلم به تنگ آمده است، می‏خواهم انتقام خویش را از آنان بستانم درست است. داغ آن همه شهید بر دل عباس نشسته است. دشوار است که این شیر بیشة شجاعت و نمونة والای رشادت را نگه داشت. امّا کودکان هم تشنه بودند و صدای العطش آنان بلند بود. عباس هم منصب سقایی و آب‏رسانی به خیمه‏ها را داشت. عباس خود نیز تشنه بود، امّا وقتی نگاهش به بی‏تابی کودکان امام حسین(ع) و کاروان کربلا می‏افتاد و چهره‏های زرد و لبهای خشکیدة آنان و مشکهای خالی را می‏دید و ناله‏های «واعطشاه» را از آن خردسالانِ گریان می‏شنید، تشنگی خود را از یاد می‏برد.امام از عباس خواست که حال که می‏خواهی بروی، پس آبی برای این کودکان تشنه فراهم کن: یا از دشمن بخواه یا از فرات بیاور؛ آنگاه این تو و این میدان و این نبرد با این فرومایگان پست.اباالفضل به سوی سپاه کوفه رفت. آنان را موعظه کرد، از خشم خدا بیمشان داد و خطاب به ابن سعد گفت: «ای پسر سعد، اینک این حسین، پسر دختر پیامبر است. یاران و خاندانش را کشتید. خانواده و فرزندانش تشنه‏اند. آبی به آنان بدهید که عطش، دلهایشان را کباب کرده است و...«.سخن عباس آنان را به تکاپو وا داشت. همهمه‏ای میانشان افتاد. برخی دلشان به رحم آمد و اشک در چشمشان نشست، امّا از آن میان «شمر» فریاد زد: ای پسر علی، اگر روی زمین همه آب باشد و در اختیار ما، هرگز یک قطره از آن هم به شما نخواهیم داد، مگر آن که تن به بیعت با یزید بدهید.عباس در برابر این همه فرومایگی و پستی و خبث، چه می‏توانست بگوید یا چه کند؟ نزد برادرش برگشت و طغیان و سرکشی آنان را به عرض امام رسانید. در همین حال بود که صدای کودکان را شنید: العطش... العطش! آب... آب.عباس دید که آنان در آستان هلاکتند، با این لبان خشکیده و چهره‏های رنگ لاریده و چشمان بی فروغ. عباس زنده باشد و حال کودکان امام، این چنین؟... سوار بر اسب شد، مشکی به دوش انداخت و شمشیر برگرفت و به سمت فرات تاخت وچنان حمله کرد که حلقة محاصره را از هم درید و خود را به‏آب رساند. مشک را پر از آب کرد تا این مایة حیات و طراوت را به خیمه‏های بی آب و افسرده و لبهای خشکیده برساند.سینه‏اش از عطش می‏سوخت. آب سرد و گوارای فرات هم پیش چشمانش موج زنان میگذشت. دست عباس رفت تا کفی از آب بردارد و بنوشد، امّا موج تند یک احساس انسانی، موجی از وفا در ضمیرش جوشید، به یاد وصیت علی(ع) درشب شهادتش و به یاد لبهای تشنة امام حسین و کودکان عطشان افتاد. بنوشد یا ننوشد؟ این‏جا بود که صحنة ازمون وفا پیش آمده بود و جدالِ عقل و عشق:عقل گفتش تشنه کامی، نوش کنعشق گفتش بحر غیرت جوش کنآب گفتش بر صفای من نگرقلب گفتش در وفای من نگرعافیت گفتش کف ابی بنوش عاطفت گفتش که چشم از وی بپوشتشنگی گفتش تو را سازم هلاکرستگی گفتش که از مردن چه باکجان عباس با جان حسین پیوند داشت، یک روح در دوبدن بودند. عباسِ وفادار چگونه از شطّ فرات آب گوارا بنوشد، در حالی که لبهای حسین از تشنگی خشکیده است؟ هرگز، این رسم وفا به برادر نیست. به خود خطاب کرد:ای نفس، پس از حسین زنده نباشی! این حسین است که در آستانة مرگ و شهادت است و تو آب سرد می‏نوشی؟! به خدا سوگند، این هرگز رسم دینداری من نیست« و آب را بر فرات ریخت. به یاد عطش حسین، آب ننوشید تا خودش نیز همچون برادرش لب تشنه شهادت را استقبال کند و به این صورت، آموزگار راستین وفا باشد. آب می‏خواست ببوسد لبت، امّا هیهاتاین سبک مایه، کم از همّت و مقدار تو بود مشک را بر دوش افکند و راه خیمه‏ها را در پیش گرفت. امّا نگهبانان شطّ فرات، راه را بر او بستند. عباس چاره‏ای جز نبرد با آنان نداشت. جنگی سخت میان سقای کربلا و آن فرومایگان در گرفت. عباس بن علی گوشه‏ای از شجاعت خویش را نشان داد. هیچ کس به تنهایی جرأت رویارو شدن با او را نداشت، از این‏رو به صورت گروهی بر او می‏تاختند تا در محاصره‏اش قرار دهند. او نمی‏خواست با آنان رسماً جنگ کند. هدفش آن بود که آب را سالم به خیمه‏ها برساند. از هر طرف بر او حمله آوردند و عباس شمشیر می‏زد و راه میگشود و پیش می‏آمد. رجز می‏خواند و آنان را از دور و بر خود می‏پراکند. امّا در این گیر و دار، تیغی که بر دست او فرود آمد، دست راست او را قطع کرد. با از دست دادن یک دست، بی آن که روحیهء مقاومتش را از دست بدهد به نبرد ادامه می‏داد و این گونه رجز می‏خواند:«به خدا سوگند، اگر دست راستم را قطع کردید، من تا ابد از دینِ خود حمایت می‏کنم و از امام راستینی که یقینی صادق دارد و فرزند پیامبر پاک و امین است»دستان او در راه شرف و مردانگی قلم شد تا قلم تاریخ، این فضیلتها را برای او در ساحل رودِ همیشه جاری خوبی‏ها بنگارد. آن دستی که به حمایت از حق برافراشته شده و به یاری حسین بر خاسته بود و از آن دست، کرم و عطا و بزرگواری می‏تراوید و رفته بود تا برای خیمه‏ها آب بیاورد، قطع شد، ولی راه او قطع نشد؛ ایمانش استوار بود و هدفش باقی. عباس سوگند خورده بود که همواره از«دین» و از«امام» پشتیبانی کند، بگذار دست هم فدای آن هدف شود. آن قدر که به رساندن آب به خیمه گاه و سیراب کردن تشنگان علاقه و همّت داشت، برای حفظ جان خویش اندیشه نمی‏کرد.اباالفضل، گاهی نعره می‏زد و خروش بر می‏آورد تا در دل مهاجمان هراس افکند و گاهی رجز می‏خواند. خروشهای عباس در میدان نبرد، عصارة همة فریادهای درگلو بشکستة حق طلبان بود. عباس، درحالی که شمشیر را به دست چپ گرفته بود، به پیکار خویش ادامه داد.امّا یکی از نیروهای دشمن به نام حکیم بن طُفیل، که پشت درخت خرمایی کمین کرده بود، ضربتی بر دست چپ اباالفضل فرود آورد و آن دست هم از کار افتاد. امّا عباس نه از تکاپو افتاد و نه امیدش را از دست داد و این گونه رجز خواند:«ای نفس، از کافران نترس! تو را بشارت باد به رحمت پروردگار، همراه پیامبر برگزیدة خدا. اینان با ستم خویش دست چپم را قطع کردند. خدایا اتش دوزخ را به آنان بچشان«از آن پس، تیری هم به مشک خورد و آب مشک، همراه امید عباس بر خاک ریخت.چشمم از اشک پر و مشک من از آب، تهی استجگرم غرقه به خون و تنم از تاب، تهی استبه روی اسب، قیامم به روی خاک، سجود این نماز ره عشق است، از آداب، تهی استتیری بر سینة عباس فرود آمد. یک نفر هم از این فرصت استفاده کرده، گرزی آهنین بر سر ‎آن حضرت فرود آورد و لحظه‏ای بعد،عباس رشید از فراز اسب برزمین افتاد و در پی ضربات مهاجمان به شهادت رسید، درحالی که 34 سال از عمرش میگذشت.این گونه آن حیات نورانی به فرجام خونین شهادت انجامید وعباس، در کنار آب، پس از جهادی عظیم و نبردی حماسی جان باخت و پیکر خونین و فرق شکافته و دستان بریده‏اش در ساحل فرات، سندی برای وفای او شدند.وقتی حسین بن علی(ع) خود را به بالین عباس رساند و علمدار خویش را غرق درخون و کشته یافت، فرمود: اکنون کمرم شکست و چاره و تدبیرم گسست. پیکر عباس در میدان جنگ ماند و امام به خیمه‏ها بازگشت، با یک دنیا اندوه که از شهادت برادرش بر دل داشت. بازگشت تا خود را برای لحظة دیدار با خداوند آماده کند و با اهل‏بیت خویش، آخرین وداع را داشته باشد. اینک که از آن همه ایثار و ادب و دلاوری و وفا و حقگزاری، بیش از هزار و سیصد سال میگذرد، هنوز تاریخ، روشن از کرامتهای عباس بن علی(ع) است و نام او با وفا و ادب و مردانگی همراه است.آن سردار فداکار با لبی تشنه و جگری سوخته، پا به فرات گذاشت، امّا جوانمردی و وفایش نگذاشت که او آب بنوشد و امام و اهل‏بیت و کودکان تشنه کام باشند. لب تشنه از فرات بیرون آمد تا آب را به کودکان برساند. خود از آب ننوشید و فرات را تشنة لبهای خویش نهاد و برگشت و دستِ عطش فرات، دیگر هرگز به دامن وفای عباس نرسید. این ایثار را کجا می‏توان یافت و این همه فداکاری مگر در واژه میگنجد و با کلام قابل بیان است؟ دستان اباالفضل(ع) قلم شد و این دستها برای آزادگان جهان علم گشت و عباس آموزگار بی بدیل فتوّت و مردانگی در تاریخ شد. زیارتگاه عشقخورشید خونرنگ عاشورا غروب کرد. دو روز پس از آن حادثه، پیکر مطهّر شهید بزرگ و سالار سپاه حسین(ع)، سقّای کربلا،علمدار سیدالشهدا، عباس‏بن علی(ع) توسّط گروهی از طایفة بنی اسد درکنار نهرعلقمه به خاک سپرده شد. امام سجاد(ع) که خود را برای دفن پیکر شهدا به کربلا رسانده بود، نوبت دفن بدن امام حسین و عباس که شد، شخصاً وارد قبر شد و آن دو پیکر خونین را درون قبر گذاشت. مدفن مقدّس حضرت ابوالفضل(ع) درفاصله‏ای حدود سیصد متردرشرق قبرمطهّرامام حسین، دریک بلندی در سرراه غاضریه قرار دارد و مزار او جدا از مرقد سیدالشهد است تا مرکزیتی برای عاشقان معنویت باشد و قبله و بارگاه ملکوتی و با صفای او هم جایی باشد برای یاد خدا و دعا و نیایش تا دستهای پر نیاز و دعا خوان به درگاه پروردگار بلند شود و به نام اباالفضل، که باب الحوائج است، متوسّل گردد. مرقد حضرت عباس در کربلا همواره مورد توجّه شیفتگان حق بوده است و زائرانش با خضوع و خشوع و ادب، با چشمی اشگبار و با احترام به مقام والا و جایگاه رفیع این اسوة وفا و فتوّت، آن را زیارت می‏کرده و می‏کنند. و با ارج نهادن به وفا و فداکاری او، از زندگی و شهادت ان سرباز و سردار رشیدِ کربلا الهام میگیرند و درس غیرت می‏آموزند. این خط، همچنان در فرهنگ شیعی تداوم دارد.عباس در دل و جان زائران موقعیتی ویژه دارد. او را به‏عنوان باب الوائجی که در حرمش حاجت می‏دهد می‏شناسند. مهابت نام عباس در دل دوست و دشمن نهفته است، حتی دوستانش از قسم دروغ به نام او می‏ترسند و بدخواهان هم از بی احترامی به مزار و زائران و حرم اباالفضل هراس دارند و از قهر و غضب عباس حساب می‏برند. چه بسیار بزرگانی که با ادب در آستان اباالفضل به زیارت خاضعانه پرداخته‏اند وچه بسیارحاجتمندانی که با توسّل به او، حاجت خویش را از خدا گرفته‏اند. زیارت او مورد سفارش وتأکید پیشوایان دین بوده و برای آن، آداب و دستورهای خاصّی گفته‏اند که در کتابهای دعا و زیارت امده است. محبوبیت اباالفضل العباس در دل شیعیان از محبّت و احترام ائمّه به آن حضرت سرچشمه میگیرد. آنان که عاشقانه برای او نذر می‏کنند و اطعام می‏دهند، دلباختگان کرامت و جوانمردی و فتوّت اویند. حضرت زهرا عباس را همچون فرزند خود می‏داند و به او عنایت ویژه دارد.یکی از مؤمنانی که همه روزه حرم امام حسین(ع) را زیارت می‏کرده، امّا حرم حضرت عباس را هفته‏ای یک‏بار زیارت می‏کرده است، در خواب حضرت زهرا را می‏بیند. به آن حضرت سلام می‏دهد، امّا با بی‏اعتنایی آن بانوی پاک رو به رو می‏شود. میگوید: پدر و مادرم فدایت، چه کرده‏ام که از من اعراض می‏کنی؟! می فرماید: چون تو از زیارت فرزندم اعراض می‏کنی. میگوید: من فرزندت را هر روز زیارت می‏کنم. حضرت زهرا می‏فرماید: پسرم حسین را زیارت می‏کنی، امّا پسرم عباس را کم زیارت می‏کنی تعابیری که از امام سجاد، امام صادق و حضرت ولی عصر عجل الله فرجه در گذشته دربارة قمر بنی هاشم نقل کردیم، جایگاه رفیع او را نشان می‏دهد و ما را مشتاق زیارتش می‏سازد. امام صادق(ع) به سرزمین عراق رفت و پس از زیارت قبر حسین بن علی(ع) به سمت قبر عباس رفت، کنار آن مرقد ایستاد و زیارتنامه‏ای خطاب به او خواند تا برای ما نیز الگویی برای عرض ادب به ساحت قمر بنی‏هاشم باشد. این زیارتنامه، که به روایت ابوحمزة ثمالی، از زبان امام صادق(ع) نقل شده است و متنی برای زیارت قبر آن حضرت و ترسیمی از فضایل اخلاقی و جهادی علمدار کربلاست، مفاهیمی همچون تسلیم، تصدیق، وفا، خیرخواهی، جهاد، شهادت، استمرار راه شهدای بدر و... را مورد تأکید قرار داده است. دراین جا به ترجمة قسمتهایی از زیارتنامة آن حضرت اشاره می‏کنیم:«سلام خدا و رسولان و بندگان صالح خداوند و همة شهیدان و صدّیقان بر تو باد، ای فرزند امیرالمؤمنین! گواهی می‏دهم که تو نسبت به حسین بن علی(ع) آن امام مظلوم وجانشین پیامبر، تسلیم بودی و صدق و وفا داشتی.لعنت حق بر قاتلان تو باد، بر آنان که حق تو را نشناختند و حرمت تو را زیر پا گذاشتند و میان تو و آب فرات، فاصله افکندند. شهادت می‏دهم که تو مظلومانه شهید شدی...من تابع شمایم و نصرتم برای شما آماده است و دلم تسلیم شماست. سلام بر تو ای بندة صالح و شایسته و مطیع خدا و رسول و امیرالمؤمنین و امام حسن و امام حسین». گواهی می‏دهم که تو راهی را رفتی که شهدای بدر، آن را پیمودند و مجاهدان راه خدا در ان راه با دشمنان دین جنگیدند و از دوستان خدا حمایت و دفاع کردند. خداوند، بهترین و بیشترین و کامل‏ترین پاداش به تو دهد.گواهی می‏دهم که تو نهایت تلاش را در این راه کردی. خداوند تو را در زمرة شهیدان محشور سازد و با رستگاران قرار دهد و بهترین جایگاه را در بهشت به تو عطا کند.شهادت می‏دهم که تو نه سست شدی و نه کوتاهی کردی، بلکه با بصیرت در کار خود عمل کردی، به صالحان اقتدا و از آنان پیروی کردی. خداوند بین ما و بین شما و پیامبرش و اولیایش در منزلهای بهشتیان جمع کند و ما را با شما محشور گرداند.

دسته ها :

جمعه نهم 5 1388

بخش دوم زندگی نامه حضرت ابالفضل ع

در آیینه القابغیر از نام، که مشخّص کنندة هر فرد از دیگران است، صفات و ویژگی‏های اخلاقی و عملی اشخاص نیز آنان را از دیگران متمایز می‏کند و به خاطر آن خصوصیات بر آنها «لقب» نهاده می‏شود و با آن لقبها آنان را صدا می‏زنند یا از آنان یاد می‏کنند. وقتی به القاب زیبای حضرت عباس می‏نگریم، آنها را همچون آیینه‏ای می‏یابیم که هرکدام،جلوه‏ای از روح زیبا و فضایل حضرتِ ابوفضایل را نشان می‏دهد. القاب حضرت عباس، برخی در زمان حیاتش هم شهرت یافته بود، برخی بعدها بر او گفته شد و هر کدام مدال افتخار و عنوان فضیلتی است جاودانه.چه زیباست که اسم، با مسمّی و لقب، با صاحب لقب هماهنگ باشد و هرکس شایسته و درخور لقب و نام و عنوانی باشد که با آن خوانده و یاد می‏شود.نام این فرزند رشید امیرالمؤمنین «عباس» بود، چون شیرآسا حمله می‏کرد و دلیر بود و در میدانهای نبرد، همچون شیری خشمگین بود که ترس در دل دشمن می‏ریخت و فریادهای حماسی‏اش لرزه بر اندام حریفان می‏افکند.کُنیه‏اش «ابوالفضل» بود، پدر فضل؛ هم به این جهت که فضل، نام پسر او بود، هم به این جهت که در واقع نیز، پدر فضیلت بود و فضل و نیکی زادة او و مولود سرشت پاکش و پروردة دست کریمش بود.او را «ابوالقِربه» (پدر مشک) هم میگفتند به خاطر مشکِ آبی که به دوش میگرفت(1) و از کودکی میان بنی هاشم سقّایی می‏کرد(1»«سقّا» لقب دیگر این بزرگ مرد بود. آب آور تشنگان و طفلان، به خصوص درسفر کربلا، ساقی کاروانیان و آب آور لب تشنگان خیمه‏های ابا عبدالله(ع) بود و یکی از مسؤولیتهایش در کربلا تأمین آب برای خیمه‏های امام بود و وقتی از روز هفتم محرّم، آب را به روی یاران امام حسین(ع) بستند، یک بار به همراهی تنی چند از یاران، صف دشمن را شکافت و از فرات آب به خیمه‏ها آورد. عاقبت هم روز عاشورا در راه آب اوری برای کودکان تشنه به شهادت رسید(1) (که در آینده خواهد آمد). او از تبار هاشم و عبدالمطلب وابوطالب بود، که همه از ساقیانِ حجاج بودند.علی(ع) نیز ان همه چاه و قنات حفر کرد تا تشنگان را سیراب سازد. در روز صفّین هم سپاه علی(ع) پس از استیلا بر آب، سپاه معاویه را اجازه داد که از آن بنوشد تا شاهدی بر فتوّت جبهة علی(ع) باشد. عباس، تداوم آن خط و این مرام و استمرار این فرهنگ و فرزانگی است. درکربلا هم منصب سقّایی داشت تا پاسدار شرف باشد.لقب دیگرش «قمر بنی هاشم» بود. در میان بنی هاشم زیباترین و جذاب‏ترین چهره را داشت و چون ماه درخشان در شب تار می‏درخشید.او با عنوانِ «باب الحوائج» هم مشهور است. استان رفیعش قبله گاه حاجات است و توسّل به آن حضرت، برآورندة نیاز محتاجان و دردمندان است. هم در حال حیات درِ رحمت و بابِ حاجت و چشمة کرم بود و مردم حتی اگر با حسین(ع) کاری داشتند از راه عباس وارد می‏شدند، هم پس از شهادت به کسانی که به نام مبارکش متوسّل شوند، عنایت خاصّ دارد و خداوند به پاسِ ایمان و ایثار و شهادت او، حاجت حاجتمندان را بر می‏آورد. بسیارند آنان که با توسّل به استان فضل اباالفضل(ع) و روی آوردن به درگاه کرم و فتوّت او، شفا یافته‏اند یا مشکلاتشان برطرف شده و نیازشان بر آمده است. درکتابهای گوناگون، حکایات شگفت وخواندنی از کرامت حضرت اباالفضل(ع) نقل شده است خواندن و شنیدن این گونه کرامات (اگر صحیح و مستند باشد) بر ایمان وعقیده و محبّت انسان می‏افزایدیکی دیگر از لقبهای او «رئیس عسکر الحسین» است،(1) فرمانده سپاه حسین(ع) او به «علمدار» و «سپهدار» هم معروف است. این لقب در ارتباط با نقش پرچمداری عباس در کربلاست. وی فرمانده نظامی نیروهای حق در رکاب امام حسین(ع) بود و خود سیدالشهدا او را با عنوانِ «صاحب لواء» خطاب کرد که نشان‏دهندة نقش علمداری اوست «عبدصالح» (بندة شایسته) لقب دیگری است که در زیارتنامة او به چشم می‏خورد، زیارتنامه‏ای که امام صادق(ع) بیان فرموده است. این که یک حجّت معصوم الهی، عباسِ شهید را عبدصالح و مطیع خدا و رسول و امام معرفی کند، افتخار کوچکی نیست.یکی دیگر از لقبهایش «طیار» است، چون همانند عمویش جعفر طیار به جای دو دستی که از پیکرش جدا شد، دو بال به او داده شده تا در بهشت بال در بال فرشتگان پرواز کند. این بشارت را پدرش امیرالمؤمنین(ع) در کودکی عباس، آن هنگام که دستهای او را می‏بوسید و میگریست به اهل خانه داد تا تسِلای غم و اندوه آنان گردد«مواسی» از لقبهای دیگر اوست و اشاره به مواسات و ازخود گذشتگی و فدا شدن او در راه برادرش امام حسین(ع) داردبرای عباس بن علی(ع) شانزده لقب شمرده‏اند که هریک، جلوه‏ای از روح بلند و عظمت او را نشان می‏دهد. عباس در طول زندگی، پیوسته جانش را سپر حفاظت از امام زمان خویش ساخته بود و همراه امام حسین بود و از او جدا نمی‏شد و در راه حمایت از او می‏جنگید. سایه به سایة امام حرکت می‏کرد و خود، سایه‏ای از وجود سیدالشهدا بود. با آن که خود از نظر علم و تقوا و شجاعت و فضیلت، در درجة بالایی بود و الگویی مثال زدنی در این بزرگی‏ها و کرامتها محسوب می‏شد، امّا خود را یک شخصیت فانی در وجود برادرش و ذوب شده در سیدالشهدا و مطیع محض مولای خود ساخته بود و آن گونه عمل می‏کرد تا به دیگران درس «ولایت پذیری» و موالات و مواسات بیاموزد و شیوة صحیح ارتباط با ولی خدا را نشان دهد. شاید این نکتة لطیف که میلاد امام حسین در سوم شعبان و میلاد اباالفضل در چهارم شعبان است، رمز دیگری از وجودِ سایه‏ای آن حضرت نسبت به خورشید امامت باشد، که در تمام عمر و همهء زندگی، حتی در روز تولّد هم، یک روز پس از امام حسین است و شاهدی بر این پیروی و متابعت (البته با حدود بیست سال فاصله ) در حادثة عاشورا و در آن شب موعود و خدایی هم، محافظت و پاسداری از خیمه‏های حسینی را بر عهده داشت و نگهبان حریم و حرم امامت بود.این لقبهای معنی‏دار و گویا، هر یک تابلویی است که فضایل او را نشان می‏دهد و ما را به خلوتسرای روحِ بلند و قلبِ استوار و ایمان ژرف و جانِ نورانی او رهنمون می‏شود و محبّت آن سرباز فداکار قرآن و دین را در دلها افزون می‏سازد. اینک که سخن از کنیه‏ها و لقبهای اوست، همین جا به برخی تعابیر که ائمّه دربارة او دارند، اشاره می‏کنیم:در زیارتنامه‏ای که از قول امام صادق(ع) روایت شده است، خطاب به حضرت عباس(ع) چنین آمده است:«سلام بر تو، ای بندة صالح، فرمانبردار خدا و پیامبر و امیرمؤمنان و امام حسن و امام حسین. خدا را گواه میگیرم‏که تو بر همان راهی رفتی که مجاهدان و شهیدانِ «بدر» رفتند: راه مجاهدان راه خدا، خیرخواهان در جهاد با دشمنان خدا، یاوران راستین اولیای خدا و مدافعان از دوستان خدا»تعبیرات بلندی را که امام صادق(ع) دربارة او دارد در بخشهای پیشین نیز یاد کردیم در زیارت ناحیة مقدّسه نیز که از زبان امام زمان(ع) امده است، خطاب به او چنین دارد:»سلام بر ابوالفضل العباس فرزند امیرالمؤمنین، ان که‏جانش را فدای برادرش کرد، آن که از دیروزِ خود برای‏فردایش بهره گرفت، آن که خود را فدای حسین کردوخود را نگهبان او قرار داد، آن که دستانش قطع شد...» و چه زیبا این روح مواسات و ایثار، در اوج تشنگی در شطِّ فرات، در این شعرها ترسیم شده است:کربلا کعبة عشق است و من اندر احرام شد در این قبلهء عشّاق، دو تا تقصیرمدست من خورد به آبی که نصیب تو نشدچشم من داد از ان آبِ روان، تصویرمباید این دیده و این دست دهم قربانیتا که تکمیل شود حجّ من و تقدیرماز بزرگترین فضیلتها و عبادتهای وی، نصرت و یاری پسر پیامبر و حمایت ازفرزندان زهرای اطهر و سیراب کردن کودکان تشنة اباعبدالله الحسین(ع) بود و فدا کردنِ جانِ عزیز در این راه پاک. مظهر شجاعت و وفانه شجاعتِ دور از وفاداری ارزشمند است، نه از وفای بدون شجاعت کاری ساخته است. راه حق،انسان‏های مقاوم و نستوه و عهد شناس و وفادار می‏طلبد. میدانهای نبرد، سلحشوری و شجاعتِ آمیخته به وفاداری به راه حق و ارمان والا و رهبر معصوم لازم است و اینها همه دربالاترین حدّ در وجود فرزند علی(ع) جمع بود. عباس از طرف مادر از قبیلة شجاعان و رزم آوران بود، از طرف پدر هم روح علی را در کالبد خویش داشت. هم شجاعت ذاتی داشت، هم شهامتِ موروثی که معلول شرایط زندگی و محیط تربیت بود و بخشی هم زاییدة ایمان و عقیده به هدف بود که او را شجاع می‏ساخت.علی(ع) پدر عباس بود، بزرگ مردی که به شجاعت معنایی جدید بخشیده بود. ابوالفضل العباس فرزند این پدر و پروردة مکتبی بود که الگویش علی(ع) است. اینان دودمانی بودند سایه پروردِ شمشیر و بزرگ شدة میدانهای جهاد و خو گرفته به مبارزه و شهادت.صحنة عاشورا مناسب‏ترین میدانی بود که شجاعت و وفای عباس به نمایش گذاشته شود. وفای عباس در بالاترین حدّ ممکن و زیباترین شکل، تجلّی کرد. امّا بُعد شجاعتِ عباس، ان طور که بایسته و شایسته بود، مجال بروز نیافت و این به خاطر مسؤولیتهای مهمّی بود که در تدبیر امور و پرچمداری سپاه و آبرسانی به خیمه‏ها و حراست از کاروان شهادت بر دوش او بود و عباس نتوانست آن گونه که دوست داشت روح دریایی خود را در میدان کربلا در سرکوب آن عناصر کین‏توز و پست و بی‏وفا نشان دهد.در عین حال صحنه‏های اندکی که از حماسه‏های او در کربلا نقل شده نشانگر شجاعت بی‏نظیر اوست. امّا وفای عباس، چون در نهایت تشنگی و مظلومیت پدیدار می‏شد، زمینه یافت تا به بهترین صورت نمایان شود و حماسة وفا برامواج فرات و در نهر علقمه ثبت گردد.عباس در همة عمر، یک لحظه از برادرش و امامش و مولایش دست نکشید و از اطاعت و خدمت، کم نگذاشت. در تاریخ بشری، از گذشته تاکنون، هیچ برادری نسبت به برادرش مانند عباس نسبت به سیدالشهدا با صداقت و ایثارگر و فداکار و مطیع و خاضع نبوده است. وفا و بزرگواری و ادب او نسبت به امام به گونه‏ای بود که درتاریخ به صورت ضرب‏المثل درامده است. هرگز در برابر امام‏حسین(ع) آزروی ادب نمی‏نشست مگر با اجازه، مثل یک غلام. عباس‏برای حسین همانگونه بود که علی برای پیامبر. حسین‏بن‏علی(ع) را همواره با خطابِ «یا سیدی»، «یا ابا عبدالله»، «یابن رسول الله» صدا می‏کرد صحنه‏هایی که از وفا و شجاعت عباس ظاهر شده است، همان است که سالها پیش وقتی حضرت علی(ع) می‏خواست با امّ البنین (مادر عباس) ازدواج کند در نظر داشت و کربلا را می‏دید و نیاز حسین(ع) را به بازویی پرتوان، علمداری رشید، یاوری وفادار و سرداری فداکار و جانباز. عباس هم از کودکی در جریان کار قرار گرفته بود و می‏دانست که ذخیرة چه روزی است و فدایی چه کسی؛ از این رو از همان دورانِ خردسالی ارادت و عشقی عمیق به برادرش حسین داشت و افتخار می‏کرد که عاشقانه و از روی محبّت و صفا درخدمت برادر باشد و برادر را مولا و سرور خطاب کند و از این که درخدمتِ دو یادگار عزیزِ پیامبر خدا و فاطمة زهرا یعنی امام حسن و امام حسین« باشد، احساس مباهات و سربلندی کند. با آن که در قهرمانی و رشادت در حدّ اعلا بود امّا بی‏کمترین غرور، نسبت به برادرش ادب و اطاعت خاصّ داشت. عباس همة رشادت و مهابت و توان خویش را وقف برادر کرده بود. در دل دشمنان رعبی ایجاد کرده بود که از نامش هم به خود می‏لرزیدند. قهرمانی و شجاعت و رشادتش همه جا مطرح بود. وفایش به حسین و فتوّت و جوانمردی‏اش نیز سایة امن و اسوده‏ای بود که گرفتاران و خائفان در پناه آن اسوده می‏شدند و احساس امنیت می‏کردند.او هم جوانمرد بود و کاردان، هم شجاع بود و با وفا، هم مؤدّب بود و مطیع فرمان مولا، هم متعبّد بود و اهل تهجّد و عبادت و محو در شخصیت برجستة برادرش حسین بن علی(ع) اینها بود که او را به منصب فرماندهی و علمداری در کربلا رساند و توانست وفا و دلیری خود را در آن روز عظیم به‏ظهور برساند. به جلوه‏هایی از روح سلحشور او در ترسیم حوادث عاشورا خواهیم رسید، امّا چون این جا سخن از شجاعت اوست به این صحنه توجّه کنید:روز عاشورا «ماردبن صدیق» که از فرماندهان قوی هیکل و بلند قامت سپاه یزید بود و تنها با دلاورانی همسان و همشأن خود می جنگید، آمادة نبرد شده غرق در سلاح و سوار بر اسبی قرمز رنگ به جنگ عباس بن علی امد. پیش از پیکار، به خاطر این که برعباس ترحّم کرده باشد از او خواست که شمشیر برزمین افکند و تسلیم شود. رجزها خواند و غرّشها کرد. امّا عباس پاسخ او را در سخن و رجزخوانی داد و ملاحت و شجاعت خود را میراثی افتخارآفرین از خاندان نبوّت شمرد و از رشادتها و قهرمانی‏های خود در عرصه های رزم سخن گفت و از این که: باکی نداریم، پدرم علی بن ابی‏طالب همواره در میدانهای نبرد بود و هرگز پشت به دشمن نکرد، ما نیز توکّلمان بر خداست و... ناگهان در حمله‏ای غافلگیرانه خود را به «مارد» رساند و با تکانی شدید، نیزة او را از دستش گرفت و او را بر زمین افکند و با همان نیزه، ضربتی بر او وارد اورد. سپاه کوفه خواستند مداخله کرده، او را نجات دهند. عباس پیشدستی کرد و همچون عقابی سریع بر پشت اسبِ «مارد» نشست و غلامی را که به کمک «مارد» آمد بود به خاک افکند. شمر و عدّه‏ای از فرماندهان به قصد تلافی این شکست به‏سوی عباس حمله‏ور شدند تا «مارد» را از مهلکه بیرون برند. عباس بر سرعت خود افزود و پیش از آنان خود را به«مارد» رساند و او را به هلاکت رساند و در نبردی با یزیدیان مهاجم، تعدادی را کشت. رزم آوری و سرعت عمل و تحرّک بجا در میدان جنگ، سبب شد که عباس، دشمن و حریف را بشکند و خود پیروز شود.وجود اباالفضل(ع) در سپاه حسین بن علی(ع) هم مایة هراس دشمن بود، هم برای یاران امام و خانوادة او و کودکانی که در آن موقعیتِ سخت در محاصرة یک صحرا پر از دشمن قرار گرفته بودند، قوّت قلب و اطمینان خاطر بود. تا عباس بود کودکان و بانوان حریم امامت آسوده می‏خوابیدند و نگرانی نداشتند، چون نگهبانی مثل اباالفضل بیدار بود و پاسداری می‏داد.عباس(ع) در حماسة عاشوراچون می‏خواهیم عباس بن علی(ع) را در صحنة حماسة کربلا بشناسیم، ناچار به نقل حوادثی می‏پردازیم که اباالفضل در آنها نقش و حضور داشته است. بیان این صحنه‏ها و واقعه‏ها، هم ایمان عباس را نشان می‏دهد، هم وفا و اطاعتش را، هم سلحشوری و مردانگی‏اش را، هم تابش یقین و باور بر تیغهء شمشیر بلند عباس را، هم بصیرت در دین و ثبات در عقیده و پایمردی در راه مرام و انس به شهادتِ در راه خدا را. درجبهة کربلا مردی را می‏بینیم که در درگیری حق و باطل، بی‏طرف نمانده است و تا مرز جان به جانبداری از حق شتافته است. قامتش، قلّة نستوه و بلندِ رشادت؛ دلش، بیکران دریا؛ صدایش رعد آسا و با صلابت. با ان همه شکوه و شجاعت و قوّت قلب، یک «سرباز» و یک «جانباز» در اردوی ابا عبدالله الحسین.هفتم محرّم بود. کاروان شهادت چند روزی بود که در سرزمین کربلا فرود آمده بود. سپاه کوفه بر نهر فرات مسلّط بودند و آب را به روی حسین و یارانش بسته بودند. این فرمانی بود که از کوفه رسیده بود، می‏خواستند ناجوانمردانه با استفاده از اهرمِ فشارِ عطش، حسین را به تسلیم و سازش وادارند. شمربن ذی الجوشن که از هتّاک ترین و کین توزترین دشمنان اهل‏بیت بود، با طعنه و طنز، تشنگی امام را مطرح می‏کرد. پس از آن که آب را به روی فرزند زهرا بستند، شمر گفت: هرگز آب نخواهید نوشید تا هلاک شوید.عباس بن علی(ع) به سیدالشهدا گفت: ای ابا عبدالله، مگر نه این که ما برحقّیم؟فرمود: آری.پس از آن، اباالفضل بر آنان که مانع برداشتن آب شده بودند حمله آورد و آنان را از کنار آب پراکنده ساخت تا آن که همراهان امام آب برداشتند و سیراب شدندحلقة محاصرة فرات تنگتر و کنترل شدیدتر شد و برداشتن آب از فرات دشوار گشت. در نتیجه، تشنگی و کم آبی در خیمه‏های امام حسین(ع) آشکار شد و عطش بر کودکان بیشترین تأثیر را داشت. چشمها و دلها در پی عباس رشید بود تا برای این مشکل چاره‏ای بیندیشد و آبی به خیمه‏ها برساند.حسین بن علی(ع) برادر رشیدش عباس را مأمور کرد تا مسؤولیت تهیة آب را برای خیمه‏ها به عهده گیرد. او سقّایی‏تشنه کامان را عهده دار شد. همراه سی مرد سوار از بنی هاشم و دیگر یاران و بیست نفر پیاده، که تحت فرمانش بودند، به‏سوی فرات روان شد. پرچم این گروه را به«نافع بن هلال» سپرد. فرات در محاصرة نیروهای دشمن بود. برای برداشتن آب می‏بایست با عملیاتی قهرمانانه، ضمن درهم شکستن حلقة محاصره، مشکها را پر از آب کرده به اردوگاه باز آورند.گروه به شطّ رسیدند. مشکها را پر کرده بیرون آمدند. در برگشت از فرات بودند که نگهبانان فرات راه را بر آنان بستند تا مانع آبرسانی به خیمه‏ها شوند. ناچار درگیری پیش آمد. جمعی به نبرد پرداختند و مأموران فرات را مشغول ساختند و جمعی دیگر آب را به مقصد رساندند. عباس و نافع، در جمع گروهی بودند که نبرد می‏کردند، هم در مرحلة اوّل که می‏خواستند وارد فرات شوند، هم هنگام باز آوردن آب این نخستین برخورد نظامی بین گروهی از یاران امام حسین(ع) با سپاه کوفه در ساحل رود فرات بود. عباس دلاور خود را آماده ساخته بود که در هر جا و هر لحظه که نیاز به فداکاری باشد، از جان مایه بگذارد و در خدمت حسین بن علی(ع) و فرزندان پاک او باشد.

دسته ها :

جمعه نهم 5 1388

بخش اول زندگی نامه حضرت ابالفضل ع

میلاد با سعادت پرچمدار کربلا حضرت ابالفضل العباس علیه السلام بر شیفتگان ولایت مبارکبادچهارم شعبان مصادف است با سالروز ولادت حضرت ابوالفضل‌العباس، علمدار کربلا،
حضرت عباس(ع) که فرزند دیگری از نخستین امام شیعیان(ع) است، سال 26 هجری قمری به عرصه گیتی پانهاد. مادر گرامیشان فاطمه، دخت حزام‌ بن‌خالدبن ربیعه‌بن عامر کلبی و کنیه‌اش (ام‌البنین) بود.
حضرت امیرالمومنین علی(ع) چند سال پس از شهادت حضرت فاطمه(س) از برادرشان عقیل که به اصل و نسب قبایل آگاه بود، درخواست کرد زنی را از دودمانی شجاع برای او خواستگاری کند و عقیل، فاطمه کلابیه(ام‌البنین) را برای آن حضرت خواستگاری کرد و ازدواج صورت گرفت. امیرالمومنین(ع) از این بانوی گرامی، صاحب چهار پسر به نام‌های عباس، عثمان، جعفر و عبدالله شد. عباس (ع) از برادران دیگرش بزرگتر بود و هر چهار برادر به امام خویش، حسین(ع) وفادار بودند و در روز عاشورا در راه آن امام جان خود را نثار کردند. ارادت قلبی ام البنین(س) به خاندان پیامبر(ص) تا حدی بود که امام حسین(ع) را از فرزندان خود بیشتر دوست می‌داشت؛ به‌طوری که وقتی به این بانوی گرامی خبر شهادت چهار فرزندش را دادند فرمود؛ مرا از حال حسین(ع) باخبر سازید و چون خبر شهادت امام حسین(ع) به او داده شد، فرمود؛ رگ‌های قلبم گسسته شد، اولادم و هر چه زیر این آسمان کبود است، فدای امام حسین(ع(در روزهاى کودکی حضرت ابوالفضل‌العباس‌(ع)، پدر گرانقدرشان، امام علی(ع) چون آیینه معرفت، ایمان، دانایى و کمال در مقابل او قرار داشت و گفتار الهى و رفتار آسمانى‏اش بر وى تاثیر مى‏نهاد. او از دانش و بینش امیرالمومنین(ع) بهره مى‏برد. حضرت درباره تکامل و پویایى فرزندش فرمود: «ان ولدى العباس زق العلم زقا»؛ همانا فرزندم عباس در کودکى علم آموخت و به سان نوزاد کبوتر که از مادرش آب و غذا مى‏گیرد، از من معارف فرا گرفت.
پرورش در آغوش امامت و دامان عصمت، شالوده‌‏اى پاک و مبارک براى ایام نوجوانى و جوانى حضرت عباس(ع) فراهم کرد تا در آینده نخل بلند قامت استقامت و سنگربان حماسه و مردانگى باشد. گاه که على(ع) با نگاه بصیرت‏‌آمیز خود آینده عباس را نظاره مى‏کرد، با لبخندى رضایت‌‏آمیز، سرشک غم از دیدگان جارى مى‏کرد و چون همسر مهربانش از علت گریه مى‏پرسید، مى‏فرمودند: دستان عباس در راه یارى حسین(ع) قطع خواهد شد. همان‌گونه که در بسیاری از کتاب‌های دینی و تاریخ اسلام آمده است، محبت پدرى گاه على(ع) را بر آن مى‏داشت تا پاره پیکرش را ببوسد، ببوید و با آداب و اخلاق اسلامى آشنا سازد. از این رو لحظه‏اى عباس را از خود دور نمى‏ساخت. فرزند پاکدل على(ع) در مدت 14 سال و چهل و هفت روزی که با پدر زیست، همیشه در حرب و محراب، غربت و وطن در کنار او حضور داشت. در ایام دشوار خلافت، لحظه‌‏اى از وى جدا نشد و آن‌گاه که در سال ‏37 هجرى قمرى جنگ صفین پیش آمد، با آن که حدود دوازده سال داشت، حماسه‏اى جاوید آفرید. حضرت عباس(ع) در خانه‌ای زاده شد که جایگاه دانش و حکمت بود. ایشان از محضر امیر مومنان علی(ع)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع) کسب فیض کردند و از مقام والای علمی برخوردار شدند.علامه محقق، شیخ عبدالله ممقانی، در کتاب «تنقیح المقال» درباره مقام علمی و معنوی حضرت ابوالفضل‌العباس نوشته است: «آن جناب از فرزندان فقیه و دانشمندان ائمه(ع) و شخصیتی عادل، مورد اعتماد، با تقوا و پاک بود»حضرت عباس(ع) نزد ائمه اطهار(ع) از جایگاه و مقام والایی برخوردار بودند و همواره به حمایت و پشتیبانی امام حسین(ع) به ویژه در واقعه عاشورا که تأثیر به‌سزایی داشت، می‌پرداخت. با توجه به روایات متعددی که در شان حضرت عباس(ع) از ائمه علیهم‌السلام در تألیفات و کتاب‌های گوناگون دینی و مذهبی آمده است، همواره از ایثار و فداکاری ایشان در راه امام خویش تأکید شده است و به روشنی، فضیلت و مقام آن بزرگوار را آشکار می‌کند. فداکاری، ایثار و جانبازی در اسلام و مکتب اهل‌بیت علیهم السلام از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است؛ به طوری که امیر مومنان(ع) در جایی ایثار را برترین فضیلت اخلاقی می‌داند. حضرت عباس(ع) با کمال معرفت در راه دین و امام خویش جانبازی و مراحل کمال و تعالی را طی کرد. با توجه به اقدامات و خدمات گوناگون ایشان در راه زنده‌ نگاه‌داشتن دین مبین اسلام، همراهی‌ها و تلاش‌هایشان در واقعه کربلا، در کتاب‌ها القاب فراوانی برای ایشان ذکر شده است که از آن میان می‌توان به «قمر بنى‏هاشم» به دلیل بهره‏‌مندى بسیار ایشان از جمال، جلال، سیماى زیبا، سیرت سبز و نورانى اشاره کرد.القابی نظیر «باب الحوائج»، «طیار» که بیانگر مقام و عظمت‏ حضرت عباس(ع) در فضاى عالم قدس و بهشت جاودان است، «الشهید»، «سقا»، «عبد صالح»، «سپه‌سالار»؛ صاحب لواء یا سپه‌سالار (لقب بزرگترین شخصیت نظامى است و عباس(ع) در روز عاشورا این لقب را از آن خود ساخت)، «پرچمدار و علمدار»؛ یادآور دلاورى و حفظ لشکر در برابر دشمن، «ابوقربه(صاحب مشک)»، «عمید(یاور دین خدا)»، «سفیر (نماینده حجت ‏خدا)»، «صابر(شکیبا)»، «محتسب(به حساب خدا گذارنده تلاش‌ها)»، «مواسى(جانباز و مدافع حق)»، «مستعجل(تلاشگرى مهربان در برآوردن حاجات دیگران)» و ... از دیگر عناوین و القاب تداعی‌گر یاد و خاطره حضرت عباس(ع) به شمار می‌روند. زندگانی حضرت اباالفضل العباس علیه السلام پیشگفتار
در نگاه به قلّه ‏های رفیع ایمان و شجاعت و وفا، چشم ما به وارسته مردی بزرگ و بی‏ بدیل می‏افتد، به نام عبّاس فرزند رشید امیرالمؤمنین(ع) که در فضل و کمال و فتوّت و رادمردی، الگویی برجسته است. در اخلاص و استقامت و پایمردی، نمونه است و در هر خصلت نیک و صفت ارزشمندی، که کرامت یک انسان به آن بسته است، سرمشق است. ما پیوسته دین باوری و حقجویی و باطل ستیزی و جانبازی را از او آموخته‏ایم و نسل الله‏اکبرِ امروز، وامدار مکتب جهاد و شهادتی است که اباالفضل(ع) در آن مکتب، علمدار است و همچون خورشید، درخشان.اینک، گرچه از صحنه‏های آن همه ایثار و دلاوری و وفا که در عاشورا اتّفاق افتاد و آینه‏ای فضیلت نما پیش چشم جهانیان نهاد، بیش از هزار و سیصد سال میگذرد، امّا تاریخ، روشن از کرامتهای عباس بن علی(ع) است و نام ‏او با وفا، ادب، ایثار و جانبازی همراه است و گذشتِ این همه سال، کمترین غباری بر سیمای فتوّتی، که در رفتار آن حضرت جلوه‌گر شد، ننشانده است.عاشورا روز پر شکوه و الهام بخش و پر حماسه‏ای بود که انسانهایی والا و روح‏هایی بزرگ و اراده‏هایی عظیم، عظمت و والایی خود را به جهانیان نشان دادند و تاریخ از فداکاری عاشوراییان، روح و جان گرفت و زمان با نبض کربلاییانِ قهرمان و حماسه آفرین، تپید. کربلا مکتبی شد آموزنده و سازنده، که فارغ التحصیلان آن، در رشتهء ایمان و اخلاص و تعهّد و جهاد، مدرک و مدال گرفتند و ... عباس از زبده‏ترین معرفت آموختگان آن دانشگاه بود.هنوز هم این مکتبِ عالی باز است و دانشجو می‏پذیرد و یکی از استادان این دوره‏های آموزشِ وفا و مراحلِ کسبِ معرفت، علمدار کربلاست، ایستاده بر بلندای عشق و شهامت، که با دستان بریده‏اش معبرِ آزادگی را میگشاید و راه نور را نشان می‏دهد و این حقایق، همه در نام عبّاس نهفته است و همراه با این نام،عطر یک »فرهنگ« به مشام جان می‏رسد. عبّاس یعنی تا شهادت یکّه تازی عبّاس یعنی عشق، یعنی پاکبازی عبّاس یعنی با شهیدان همنوازی عبّاس یعنی یک نیستان تکنوازیما برای رسیدن به سرچشمة یقین و کوثر ایمان، نیازمند راهنماییم. جانمان تشنه است و دلهایمان مشتاق. اولیای دین و سرمشقهای پاکی و فضیلت می‏توانند راه را نشانمان دهند و از زمزم گوارایی که در اختیارشان است سیرابمان سازند.اگر در امتداد «اسوه‏ها» به عبّاس بن علی(ع) می‏رسیم برای روشنی چراغی است که پیش پای انسان‏ها افروخته است و از آن دور دستها ما را به این راه فرا می‏خواند. او الگو و سرمشق است، نه تنها در شجاعت و رزم آوری، بلکه در ایمان و معنویت هم؛ نه فقط در مقاومت و استواری، در عبادت و شب زنده داری هم؛ نه تنها در روحیة سلحشوری و حماسه، که در اخلاص و آگاهی و معرفت و وفا هم.آنچه می‏خوانید گوشه‏ای از شخصیت حضرت اباالفضل(ع) را ترسیم می‏کند، باشد که نام و یاد و زندگینامة آن شهید بزرگ و سردار رشید، چراغ یقین و شعلة ایمان را در ذهن و زندگی‏مان روشن سازد. میلاد فرزند شجاعتسالها از شهادت جانگداز دختر پیامبر، حضرت زهرا میگذشت. حضرت علی(ع) پس از فاطمه با امامه (دختر زادة پیامبر اکرم) ازدواج کرده بود. امّا با گذشت بیش از ده سال از آن داغ جانسوز، هنوز هم غم فراق زهرا در دل علی(ع) بود.برای خاندان پیامبر، سرنوشتی شگفت رقم زده شده بود. بنی هاشم، در اوج عزّت و بزرگواری، مظلومانه می‏زیستند. وقتی علی(ع) به فکر گرفتن همسر دیگری بود، عاشورا در برابر دیدگانش بود. برادرش «عقیل » را که در علم نسب‏شناسی وارد بود و قبایل و تیره‏های گوناگون و خصلتها و خصوصیتهای اخلاقی و روحی آنان را خوب می‏شناخت طلبید. از عقیل خواست که: برایم همسری پیدا کن شایسته و از قبیله‏ای که اجدادش از شجاعان و دلیر مردان باشند تا بانویی این چنین، برایم فرزندی آورد شجاع و تکسوار و رشید. پس از مدّتی، عقیل زنی از طایفة کلاب را خدمت امیرالمؤمنین(ع) معرفی کرد که آن ویژگی ها را داشت. نامش «فاطمه»، دختر حزام بن خالد بود و نیاکانش همه از دلیرمردان بودند. از طرف مادر نیز دارای نجابت خانوادگی و اصالت و عظمت بود. او را فاطمة کلابیه می گفتند و بعدها به «امّ‏البنین» شهرت یافت، یعنی مادرِ پسران، چهار پسری که به‏دنیا آورد و عبّاس یکی از آنان بود.عقیل برای خواستگاری او نزد پدرش رفت. وی از این موضوع استقبال کرد و با کمال افتخار، پاسخ آری گفت. حضرت علی(ع) با آن زن شریف ازدواج کرد. فاطمة کلابیه سراسر نجابت و پاکی و خلوص بود. در آغاز ازدواج، وقتی وارد خانة علی(ع) شد، حسن و حسین « بیمار بودند. او آنان را پرستاری کرد و ملاطفت بسیار به آنان نشان دادگویند: وقتی او را فاطمه صدا کردند گفت: مرا فاطمه خطاب نکنید تا یاد غمهای مادرتان فاطمه زنده نشود، مرا خادم خود بدانید.ثمرة ازدواج حضرت علی با او، چهار پسر رشید بود به نامهای: عبّاس، عبدالله، جعفر و عثمان، که هر چهار تن سالها بعد در حادثة کربلا به شهادت رسیدند. عباس، قهرمانی که در این کتاب از او و خوبی‏ها و فضیلتهایش سخن میگوییم، نخستین ثمرة این ازدواج پر برکت و بزرگترین پسر امّ البنین بود.فاطمة کلابیه (امّ البنین) زنی دارای فضل و کمال و محبّت به خاندان پیامبر بود و برای این دودمانِ پاک، احترام ویژه‏ای قائل بود. این محبت و مودّت و احترام، عمل به فرمان قرآن بود که اجر رسالت پیامبر را «مودّت اهل بیت» دانسته است. او برای حسن، حسین، زینب و امّ کلثوم، یادگاران عزیز حضرت زهرا، مادری می‏کرد و خود را خدمتکار آنان می‏دانست. وفایش نیز به امیرالمؤمنین شدید بود. پس از شهادت علی(ع) به احترام ان حضرت و برای حفظ حرمت او، شوهر دیگری اختیار نکرد، با آن که مدّتی نسبتاً طولانی (بیش از بیست سال) پس از آن حضرت زنده بودایمان والای امّ البنین و محبتش به فرزندان رسول خدا چنان بود که آنان را بیشتر از فرزندان خود، دوست می‏داشت. وقتی حادثة کربلا پیش آمد، پیگیر خبرهایی بود که از کوفه و کربلا می‏رسید. هرکس خبر از شهادت فرزندانش می‏داد، او ابتدا از حال حسین(ع) جویا می‏شد و برایش مهمتر بود.عبّاس بن علی(ع) فرزند چنین بانوی حق شناس و بامعرفتی بود و پدری چون علی بن ابی طالب(ع) داشت و دست تقدیر نیز برای او آینده‏ای آمیخته به عطر وفا و گوهر ایمان و پاکی رقم زده بود.ولادت نخستین فرزند امّ البنین، در روز چهارم شعبان سال 26 هجری در مدینه بود تولّد عباس، خانة علی و دل مولا را روشن و سرشار از امید ساخت، چون حضرت می‏دید در کربلایی که در پیش است، این فرزند، پرچمدار و جان نثار آن فرزندش خواهد بود وعباسِ علی، فدای حسینِ فاطمه خواهد گشت.وقتی به دنیا آمد حضرت علی(ع) در گوش او اذان و اقامه گفت، نام خدا و رسول را بر گوش او خواند و او را با توحید و رسالت و دین، پیوند داد و نام او را عباس نهاد. در روز هفتم تولّدش طبق رسم و سنّت اسلامی گوسفندی را به عنوانِ عقیقه ذبح کردند و گوشت آن را به فقرا صدقه دادندآن حضرت، گاهی قنداقة عبّاس خردسال را در آغوش میگرفت و آستینِ دستهای کوچک او را بالا می‏زد و بر بازوان او بوسه می‏زد و اشک می‏ریخت. روزی مادرش امّ البنین که شاهد این صحنه بود، سبب گریة امام را پرسید. حضرت فرمود: این دستها در راه کمک و نصرت برادرش حسین، قطع خواهد شد؛ گریهء من برای آن روز استبا تولّد عبّاس، خانة علی(ع) آمیخته‏ای از غم و شادی شد: شادی برای این مولود خجسته، و غم و اشک برای آینده‏ای که برای این فرزند و دستان او در کربلا خواهد بود.عبّاس در خانة علی(ع) و در دامان مادرِ با ایمان و وفادارش و در کنار حسن و حسین « رشد کرد و از این دودمان پاک و عترتِ رسول، درسهای بزرگ انسانیت و صداقت و اخلاق را فرا گرفت. تربیت خاصّ امام علی(ع) بی‏شک، در شکل دادن به شخصیت فکری و روحی بارز و برجستهء این نوجوان، سهم عمده‏ای داشت و درک بالای او ریشه در همین تربیتهای والا داشت.روزی حضرت امیر(ع) عبّاسِ خردسال را در کنار خود نشانده بود، حضرت زینب هم حضور داشت. امام به این کودک عزیز گفت: بگو یک. عبّاس گفت: یک. فرمود: بگو دو. عباس از گفتن خودداری کرد و گفت: شرم می‏کنم با زبانی که خدا را به یگانگی خوانده‏ام دو بگویم. حضرت از معرفت این فرزند خشنود شد و پیشانی عبّاس را بوسیداستعداد ذاتی و تربیت خانوادگی او سبب شد که در کمالات اخلاقی و معنوی، پا به پای رشد جسمی و نیرومندی عضلانی، پیش برود و جوانی کامل، ممتاز و شایسته گردد. نه‏تنها در قامت رشید بود، بلکه در خِرد، برتر و درجلوه‏های انسانی هم رشید بود. او می‏دانست که برای چه روزی عظیم، ذخیره شده است تا در یاری حجّت خدا جان نثاری کند. او برای عاشورا به دنیا آمده بود.این حقیقت، موردتوجّه علی(ع) بود، آنگاه که می‏خواست با امّ البنین ازدواج کند. وقتی هم که حضرت امیر در بستر شهادت افتاده بود، این «راز خون» را به یاد عبّاس آورد و در گوش او زمزمه کرد.شب 21 رمضان سال 41 هجری بود. علی(ع) در آخرین ساعات عمر خویش،عبّاس را به آغوش گرفت و به سینه چسبانید و به این نوجوان دلسوخته، که شاهد خاموش شدن شمع وجود علی بود، فرمود: پسرم، به زودی در روز عاشورا، چشمانم به وسیلة تو روشن میگردد؛ پسرم، هرگاه روز عاشورا فرا رسید و بر شریعة فرات وارد شدی، مبادا آب بنوشی در حالی که برادرت حسین(ع) تشنه است این نخستین درس عاشورا بود که در شب شهادت علی(ع) آموخت و تا عاشورا پیوسته در گوش داشت.شاید در همان لحظات آخر عمر علی(ع) که فرزندانش دور بستر او حلقه زده بودند و نگران آینده بودند، حضرت به فراخور هر یک، توصیه‏هایی داشته است. بعید نیست که دست عبّاس را در دست حسین(ع) گذاشته باشد و عبّاس را سفارش کرده باشد که: عباسم، جان تو و جان حسینم در کربلا! مبادا از او جدا شوی و تنهایش گذاری! عبّاس، نجابت و شرافت خانوادگی داشت و از نفسهای پاک و عنایتهای ویژة علی(ع) و مادرش امّ البنین برخوردار شده بود. امّ البنین هم نجابت و معرفت و محبّت به خاندان پیامبر را یکجا داشت و در ولا و دوستی آنان، مخلص و شیفته بود. از آن سو نزد اهل بیت هم وجهه و موقعیت ممتاز و مورد احترامی داشت. این که زینب کبری پس از عاشورا و بازگشت به مدینه به خانة او رفت و شهادت عبّاس و برادرانش را به این مادرِ داغدار تسلیت گفت و پیوسته به خانة او رفت و آمد می‏کرد و شریک غمهایش بود، نشانِ احترام و جایگاه شایستة او در نظر اهل‏بیت بود. فصل جوانیاز روزی که عبّاس، چشم به جهان گشوده بود امیرالمؤمنین و امام حسن و امام حسین را در کنار خود دیده بود و از سایة مهر و عطوفت آنان و از چشمة دانش و فضیلتشان برخوردار و سیراب شده بود. چهارده سال از عمر عبّاس در کنار علی(ع) گذشت، دورانی که علی(ع) با دشمنان درگیر بود. گفته‏اند عبّاس در برخی از آن جنگها شرکت داشت، در حالی که نوجوانی در حدود دوازده ساله بود، رشید و پرشور و قهرمان که در همان سنّ و سال حریف قهرمانان و جنگاوران بود. علی(ع) به او اجازة پیکار نمی‏داد به امام حسن و امام حسین هم چندان میدانِ شجاعت نمایی نمی‏داد. اینان ذخیره‏های خدا برای روزهای آیندة اسلام بودند و عبّاس می‏بایست جان و توان و شجاعتش را برای کربلای حسین نگه دارد و علمدار سپاه سیدالشهدا باشد.برخی جلوه‏هایی از دلاوری این نوجوان را در جبهة صفّین نگاشته‏اند. اگر این نقل درست باشد، میزان رزم آوری او را در سنین نوجوانی و دوازده سالگی نشان می‏دهد. مگر برادرزاده‏اش حضرت قاسم سیزده ساله نبود که آن حماسه را در رکاب عمویش آفرید و تحسین همگان را برانگیخت؟ مگر پدرش علی بن ابی طالب(ع) در جوانی با قهرمانان نام آور عرب، همچون «مرحب» در جنگ خیبر و «عمروبن عبدودّ» در جنگ خندق درگیر نشد و آنان را به هلاکت نرساند؟ مگر عباس، برادر امام حسن و امام حسین ومحمد حنفیه و زینب و کلثوم نبود؟ مگر نیاکانش ازناحیة مادر در قبیلة «کلاب» همه از سلحشوران و تکسواران عرصه‏های رزم وشجاعت و شمشیرزنی و نیزه افکنی نبودند؟ عباس، محلّ تلاقی دو رگ و ریشة شجاعت بود، هم از سوی پدر که علی(ع) بود و هم از طرف مادر. و امّا آن حماسه آفرینی در سنّ نوجوانی:در یکی از روزهای نبرد صفّین، نوجوانی از سپاه علی(ع) بیرون آمد که نقاب بر چهره داشت و از حرکات او نشانه‏های شجاعت و هیبت و قدرت هویدا بود. از سپاه شام کسی جرأت نکرد به میدان آید. همه ترسان و نگران، شاهد صحنه بودند. معاویه یکی از مردان سپاه خود را به نام «ابن شعثاء»که دلیرمردی برابر با هزاران نفر بود صدا کرد و گفت: به جنگ این جوان برو. آن شخص گفت: ای امیر، مردم مرا با ده هزار نفر برابر می‏دانند، چگونه فرمان می‏دهی که به جنگ این نوجوان بروم؟ معاویه گفت: پس چه کنیم؟ ابن شعثاء گفت: من هفت پسر دارم، یکی از آنان را می‏فرستم تا او را بکشد. گفت: باشد. یکی از پسرانش را فرستاد، به دست این جوان کشته شد. دیگری را فرستاد، او هم کشته شد. همهء پسرانش یک به یک به نبرد این شیر سپاه علی(ع) آمدند و او همه را از دم تیغ گذراند.خود ابن شعثاء به میدان آمد، در حالی که میگفت: ای جوان، همهء پسرانم را کشتی، به خدا پدر و مادرت را به عزایت خواهم نشاند. حمله کرد و نبرد آغاز شد و ضرباتی میان آنان ردّ و بدل گشت. با یک ضربت کاری جوان، ابن‏شعثاء به خاک افتاد و به پسرانش پیوست. همهء حاضران شگفت زده شدند. امیرالمؤمنین او را نزد خود فراخواند، نقاب از چهره‏اش کنار زد و پیشانی او را بوسه زد. دیدند که او قمر بنی هاشم عباس بن علی(ع) است.(1)نیز آورده‏اند در جنگ صفین، در مقطعی که سپاه معاویه بر آب مسلّط شد و تشنگی، یاران علی(ع) را تهدید می‏کرد، فرمانی که حضرت به یاران خود داد و جمعی را در رکاب حسین(ع) برای گشودن شریعه و باز پس گرفتن آب فرستاد، عباس بن علی هم در کنار برادرش و یار و همرزم او حضور داشته است.اینها گذشت و سال چهلم هجری رسید و فاجعهء خونین محراب کوفه اتّفاق افتاد. وقتی علی(ع) به شهادت رسید، عباس بن علی چهارده ساله بود و غمگنانه شاهد دفن شبانه و پنهانی امیرالمؤمنین(ع) بود. بی شک این اندوه بزرگ، روح حسّاس او را به سختی آزرد. امّا پس از پدر، تکیه گاهی چون حسنین « داشت و در سایة عزّت و شوکت آنان بود. هرگز توصیه‏ای را که پدرش در شب 21 رمضان درآستانة شهادت به عباس داشت از یاد نبرد. از او خواست که در عاشورا و کربلا حسین را تنها نگذارد. می‏دانست که روزهای تلخی در پیش دارد و باید کمر همّت و شجاعت ببندد و قربانی بزرگ منای عشق درکربلا شود تا به ابدیت برسد.ده سال تلخ را هم پشت سر گذاشت. سالهایی که برادرش امام حسن مجتبی(ع) به امامت رسید، حیله گری‏های معاویه، آن حضرت را به صلح تحمیلی وا داشت. ستمهای امویان اوج گرفته بود. حجربن عدی و یارانش شهید شدند؛ عمروبن حمق خزاعی شهید شد، سختگیری به ال علی ادامه داشت. در منبرها وعّاظ و خطبای وابسته به دربارِ معاویه، پدرش علی(ع) را ناسزا میگفتند. عباس بن علی شاهد این روزهای جانگزای بود تا آن که امام حسن به شهادت رسید. وقتی امام مجتبی، مسموم و شهید شد، عباس بن علی 24 سال داشت. باز هم غمی دیگر برجانش نشست.پس از آن که امام مجتبی(ع) بنی هاشم را در سوگ شهادت خویش، گریان نهاد و به ملکوت اعلا شتافت، بستگان آن حضرت، بار دیگر تجربة رحلت رسول خدا و فاطمة زهرا وعلی مرتضی را تکرار کردند و غمهایشان تجدید شد. خانة امام مجتبی پر از شیون و اشک شد. عباس بن علی نیز ازجمله کسانی بود که با گریه و اندوه برای برادرش مرثیه خواند و خاک عزا بر سر و روی خود افکند و از جان صیحه کشید امّا چاره‏ای نبود، می‏بایست این کوه غم را تحمل کند و دل به قضای الهی بسپارد و خود را برای روزهای تلخ‏تری آماده سازد. امام حسن مجتبی(ع) را غسل دادند و کفن کردند. عبّاس در مراسم غسل پیکر مطهّر امام حسن(ع) با برادران دیگرش (امام حسین و محمد حنفیه) همکاری و همراهی داشت و شاهد غمبارترین وتلخ‏ترین صحنهء مظلومیت اهل‏بیت بود. آنگاه که تابوت امام مجتبی را وارد حرم پیامبر کردند تا تجدید دیداری با آن حضرت کنند، مروانیان پنداشتند که می‏خواهند آن جا دفن کنند و جلوگیری کردند و تابوت امام حسن(ع) را تیرباران نمودند.در این صحنه‏ها بود که خشم جوانان غیرتمند بنی هاشم برانگیخته شد و اگر سید الشهدا(ع) آنان را به خویشتن‏داری و صبر دعوت نکرده بود، دستهایی که به قبضه‏های شمشیر رفته بود زمین را از خون دشمنانِ بدخواه سیراب می‏کرد. عباس رشید نیز در جمع جوانان هاشمی، جرعه جرعه غصه می‏خورد و بنابه تکلیف، صبر می‏کرد. می‏خواست که شمشیر برکشد و حمله کند، امّا حسین بن علی نگذاشت و او را به بردباری و خویشتن‏داری دعوت کرد و وصیت امام مجتبی(ع) را یادآور شد که گفته بود خونی ریخته نشوداین سالها نیز گذشت. عباس بن علی(ع) زیر سایة برادر بزرگوارش سیدالشهدا(ع) و در کنار جوانان دیگری از عترت پیامبر خدا می‏زیست و شاهد فراز و نشیبهای روزگار بود. عباس چند سال پس از شهادت پدر در سنّ هجده سالگی در اوائل امامت امام مجتبی با لُبابه، دخترعبدالله بن عباس ازدواج کرده بود. ابن عباس راوی حدیث و مفسّر قرآن و شاگرد لایق و برجستة علی(ع) بود. شخصیت معنوی و فکری این بانو نیز در خانة این مفسّر امّت شکل گرفته و به علم و ادب آراسته بود. از این ازدواج دو فرزند به نامهای «عبیدالله» و «فضل» پدید آمد که هر دو بعدها از عالمان بزرگ دین و مروّجان قرآن گشتند. از نوادگان حضرت اباالفضل(ع) نیز کسانی بودند که در شمار راویان احادیث و عالمان دین در عصر امامان دیگر بودند و این نور علوی که در وجود عباس تجلّی داشت، در نسلهای بعد نیز تداوم یافت و پاسدارانی برای دین خدا تقدیم کرد که همه از عالمان و عابدان و فصیحان و ادیبان بودندآن حضرت، در مدینه و در جمع بنی هاشم می‏زیست و زمان همچنان میگذشت تا آن که سال شصت هجری رسید و حادثة کربلا و نقش عظیمی که وی در آن حماسه افرید. با این بخش از زندگی الهام بخش او در آینده آشنا خواهیم شد. عباس درهمة دوران حیات، همراه برادرش حسین(ع) بود و فصل جوانی‏اش در خدمت آن امام گذشت. میان جوانان بنی‏هاشم شکوه و عزّتی داشت و آنان برگرد شمع وجود عباس، حلقه‏ای از عشق و وفا به وجود آورده بودند و این جمعِ حدوداً سی نفری، در خدمت و رکاب امام حسن و امام‏حسین همواره آماده دفاع بودند و در مجالس و محافل، از شکوه این جوانان، به ویژه از صولت و غیرت و حمیت عباس سخن بود.آن روز هم که پس از مرگ معاویه، حاکم مدینه می‏خواست درخواست و نامة یزید را دربارة بیعت با امام حسین(ع) مطرح کند و دیداری میان ولید و امام در دارالاماره انجام گرفت، سی نفر از جوانان هاشمی به فرماندهی عباس‏بن علی(ع) با شمشیرهای برهنه، آماده و گوش به فرمان، بیرون خانة ولید و پشت در ایستاده بودند و منتظر اشارة امام بودند که اگر نیازی شد به درون آیند و مانع بروز حادثه‏ای شوند. کسانی هم که از مدینه به مکه و از آن‏جا به کربلا حرکت کردند، تحت فرمان اباالفضل(ع) بودنداینها، گوشه‏هایی از رخدادهای زندگی عباس در دوران جوانی بود تا آن که حماسة عاشورا پیش آمد و عباس، وجود خود را پروانه‏وار به آتشِ عشقِ حسین زد و سراپا سوخت و جاودانه شد درود خدا و همهء پاکان بر او باد. سیمای اباالفضل(ع)هم چهرة عباس زیبا بود، هم اخلاق و روحیاتش. ظاهر و باطن عباس نورانی بود و چشمگیر و پرجاذبه. ظاهرش هم آیینة باطنش بود. سیمای پر فروغ و تابنده‏اش او را همچون ماه، درخشان نشان می‏داد و در میان بنی هاشم، که همه ستارگانِ کمال و جمال بودند، اباالفضل همچون ماه بود؛ از این رو او را «قمر بنی هاشم» میگفتند.در ترسیم سیمای او، تنها نباید به اندام قوی و قامت رشید و ابروان کشیده و صورت همچون ماهش بسنده کرد؛ فضیلتهای او نیز، که درخشان بود، جزئی از سیمای اباالفضل را تشکیل می‏داد. از سویی نیروی تقوا، دیانت و تعهّدش بسیار بود و از سویی هم از قهرمانان بزرگ اسلام به‏شمار می‏آمد. زیبایی صورت و سیرت را یکجا داشت. قامتی رشید و بر افراشته، عضلاتی قوی‏و بازوانی ستبر وتوانا و چهره‏ای نمکین و دوست داشتنی داشت. هم وجیه بود، هم ملیح. آنچه خوبان همه داشتند، او به تنهایی داشت.وقتی سوار بر اسب می‏شد، به خاطر قامت کشیده‏اش پاهایش به زمین می‏رسید و چون پای در رکاب اسب می‏نهاد، زانوانش به گوشهای اسب می‏رسید شجاعت و سلحشوری را از پدر به ارث برده بود و در کرامت و بزرگواری و عزّت نفس و جاذبة سیما و رفتار، یادگاری از همة عظمتها و جاذبه‏های بنی‏هاشم بود. بر پیشانی‏اش علامت سجود نمایان بود و از تهجّد و عبادت و خضوع و خاکساری در برابر «اللّه» حکایت می‏کرد. مبارزی بود خدا دوست و سلحشوری آشنا با راز و نیازهای شبانه. قلبش محکم و استوار بود همچون پارة آهن. فکرش روشن و عقیده‏اش استوار و ایمانش ریشه‏دار بود. توحید و محبّت خدا در عمق جانش ریشه داشت. عبادت و خداپرستی او آن چنان بود که به تعبیر شیخ صدوق: نشان سجود در پیشانی و سیمای او دیده می‏شد. ایمان و بصیرت و وفای عباس، آن چنان مشهور و زبانزد بود که امامان شیعه پیوسته از آن یاد می‏کردند و او را به عنوان یک انسان والا و الگو می‏ستودند. امام سجاد(ع) روزی به چهرة «عبیدالله» فرزند حضرت اباالفضل(ع) نگاه کرد و گریست. آنگاه با یاد کردی از صحنة نبرد اُحد و صحنة کربلا از عموی پیامبر (حمزة سیدالشهدا) و عموی خودش (عباس‏بن علی) چنین یاد کرد«: هیچ روزی برای پیامبر خدا سخت‏تر از روز «اُحد» نگذشت. در آن روز، عمویش حضرت حمزه که شیر دلاور خدا و رسول بود به شهادت رسید. بر حسین بن علی(ع) هم روزی سخت‏تر از عاشورا نگذشت که در محاصرة سی‏هزار سپاه دشمن قرار گرفته بود و آنان می‏پنداشتند که با کشتن فرزند رسول خدا به خداوند نزدیک می‏شوند و سرانجام، بی‏آن‏که به نصایح و خیرخواهی‏های سیدالشهدا گوش دهند، او را به شهادت رساندند«. آنگاه در یاداوری فداکاری و عظمت روحی عباس(ع) فرمود:خداوند،عمویم عباس را رحمت کند که در راه برادرش ایثار و فداکاری کرد و از جان خود گذشت، چنان فداکاری کرد که دو دستش قلم شد. خداوند نیز به او همانند جعفربن ابی‏طالب در مقابل آن دو دستِ قطع شده دو بال عطا کرد که با آنها در بهشت با فرشتگان پرواز می‏کند.عباس نزد خداوند، مقام و منزلتی دارد بس بزرگ، که همة شهیدان در قیامت به مقام والای او غبطه می‏خورند و رشک می‏برند« آن ایثار و جانبازی عظیم اباالفضل، پیوسته الهام بخش فداکاری‏های بزرگ در راه عقیده و دین بوده است و جانبازان بسیاری اگر دستی در راه دوست فدا کرده‏اند، خود را رهپوی آن الگوی فداکاری می‏دانند و اسوة ایثارشان جعفر طیار و عباس بن علی بوده است:چون اقتدا به جعفر طیار کرده‏ایم پرواز ماست با پرِ جان در فضای دوستدر پیروی ز خطّ علمدار کربلاستدستی که داده‏ایم به راه رضای دوستبصیرت و شناخت عمیق و پایبندی استوار به حق و ولایت و راه خدا از ویژگی های آن حضرت بود. در ستایشی که امام صادق(ع) از او کرده است بر این اوصاف او انگشت نهاده و به‏عنوان ارزش‏های متبلور در وجود عبّاس، یاد کرده است:«کانگ عگمُّنا العبّاسُ نافذگ البصیرةِ صُلبگ الایمانِ، جلااهگد معگ ابی‏عبدالله(ع) وگاگبْلی’ بلاءاً حسگناً ومضی شهیداً عموی ما عباس، دارای بصیرتی نافذ و ایمانی استوار بود، همراه اباعبدالله جهاد کرد و آزمایش خوبی داد و به شهادت رسید«.و در یکی از زیارتنامه‏های آن حضرت نیز بر این «بصیرت» و اقتدا به شایستگان اشاره شده است «شهادت می‏دهم که تو با بصیرت در کار و راه خویش رفتی و شهید شدی و به صالحان اقتدا کردی» بصیرت و بینش نافذ و قوی که امام در وصف او به کار برده است، سندی افتخار آفرین برای اوست. این ویژگی‏های والاست که سیمای عباس بن علی را درخشان و جاودان ساخته است. وی تنها به عنوان یک قهرمانِ رشید و علمدارِ شجاع مطرح نبود، فضایل علمی و تقوایی او و سطح رفیع دانش او که از خردسالی از سرچشمة علوم الهی سیراب و اشباع شده بود، نیز درخور توجّه است. تعبیر »زُقّگ العِلْمگ زگقّاً« که در برخی نقلها آمده است، اشاره به این حقیقت دارد که تغذیه علمی او از همان کودکی بوده است. مقام فقاهتی او بالا بود و نزد راویان، مورد وثوق به شمار می‏رفت و دارای پارسایی فوق العاده‏ای بود. تعبیر برخی بزرگان دربارة او چنین است:»عباس از فقیهان و دین شناسانِ اولاد ائمّه بود و عادل، ثقه، با تقوا و پاک بود«. و به تعبیر مرحوم قاینی: »عباس از بزرگان و فاضلانِ فقهای اهل بیت بود، بلکه او دانای استاد ندیده بود«.این سردار رشید و شهید، علاوه بر آن که خود به لحاظ قرب و منزلتی که نزد پروردگار دارد در قیامت از مقام شفاعت برخوردار است، وسیلة شفاعت حضرت زهرا نیز خواهد بود. در روایت است:در روز رستاخیز، آنگاه که کار سخت و دشوار گردد، پیامبر خدا، حضرت علی را نزد فاطمه خواهد فرستاد تا درجایگاه شفاعت حاضر شود. امیرمؤمنان به فاطمه میگوید: از اسباب شفاعت چه نزد خود داری و برای امروز که روز بی‏تابی و نیازمندی است چه ذخیره کرده‏ای؟ فاطمة زهرا میگوید: یا علی، برای این جایگاه، دستهای بریدة فرزندم عباس بس است افتخار بزرگ عباس بن علی این بود که در همة عمر، در خدمتِ امامت و ولایت و اهل‏بیت عصمت بود، بخصوص نسبت به اباعبدالله الحسین(ع) نقش حمایتی ویژه ای داشت و بازو و پشتوانه و تکیه گاه برادرش سیدالشهدا بود و نسبت به آن حضرت، همان جایگاه را داشت که حضرت امیر نسبت به پیامبر خدا داشت. در این زمینه به مقایسة یکی از نویسندگان دربارة این پدر و پسر توجه کنید:«حضرت عباس در بسیاری از امور اجتماعی مانند پدر قدمردانگی برافراخت و ابراز فعالیت و شجاعت نمود. عباس، پشت و پناه حسین بود مانند پدرش که پشت و پناه حضرت رسول الله بود. عباس در جنگها همان استقامت، پافشاری، شجاعت، قوّت بازو، ایمان و اراده، پشت نکردن به دشمن، فریب دادن و بیم نداشتن از عظمت حریف و انبوهی دشمن را که پدرش درجنگهای اُحد، بدر، خندق، خیبر و غیره نشان داد، در کربلا ابراز داشت.عباس، همانطور که علی(ع) همیان نان و خرما به دوش میگرفت و برای ایتام و مساکین می‏برد، او به اتفاق و امر برادر، بسیاری از گرسنگان مکّه و مدینه را به همین ترتیب اطعام می‏نمود. عباس، مانند علی(ع) که باب حوایج دربار پیغمبر بود و هرکس روی به ساحت او می‏کرد، اوّل علی را می‏خواند، باب حوایج در استان امام حسین بود و هرکس برای رفع حوایج به دربار حسین (ع) می‏شتافت، عباس را می‏خواند.عباس مانند پدر که در بستر پیغمبر خوابید و فداکاری کرد در راه پیغمبر، در روز عاشورا برای اطفال و آب اوردن فداکاری کرد. عباس مانند پدر که در حضور پیغمبر شمشیر می‏زد، در حضور برادر شمشیر زد تا از پای در آمد. عباس، همان‏طور که پدرش به تنهایی به دعوت دشمن رفت، به‏تنهایی برای مهلت به طرف خیل دشمن حرکت فرموده و مهلت گرفت.

دسته ها :

جمعه نهم 5 1388

سرود های ولادت آقا امام حسین ع

اشعار ولادت حضرت ابا عبدالله عصبا شبنم به سیمای سه اختر می زند امشببه درب شادی دلها فلق در می زند امشبسحر مُهر اناالمستی به دفتر می زند امشبستاره با شفق حرف سه دلبر می زند امشبکبوترهای دل یارب کجا پر می زند امشبدم از عشق سه نوزاد و سه مادر می زند امشبسه مادر بهر ما دلداده ها سه دلبر آورده           یکی مینا یکی جام و یکی هم ساغر آوردهبگو امشب چه رخ داده بگو ایدل کجا بودیچرا تنها سفر کردی چرا از ما جدا بودیمدینه بودی ایدل یا نجف یا کربلا بودیکنار علقمه یادر بقیع با صفا بودیتو هم قنداقه بوس دسته گلهای ولا بودیخوشا بر حال تو ایدل که امشب هر کجا بودیبگو ایدل کدامین مادر امشب گوهر آوردهکه در سینه دل هر عاشقی سوی مدینه پر درآورده تو را دیدم که دور مهد سه نوزاد می گشتیچو پروانه به دور سه گل شمشاد می گشتیعجب آزاد ای دل در علی آباد می گشتیبنازم من بتو ایدل که تو آزاد می گشتیگهی خندان گهی گریان وگاهی شاد می گشتیبه دور مهد عباس و حسین و حضرت سجاد می گشتی بگرد ایدل که سه مادر بدنیااختر آورده سه شب سه دسته گل بهر علی سه مادر آورده هوای شهر ما امشب صفای دیگری دارددل دلبر پرست ما هوای دیگری دارد به سینه قلب ما امشب صدای دیگری داردمتاع عشق ما امشب بهای دیگری دارد نوای شعر ما امشب نوای دیگری دارد دل دلخستگان امشب دوای دیگری دارد به هر دل بنگری شور ونوایی خوش برآورده زده کف بر کف از شادی که کوثر کوثر آوردهعلی با دسته گلهایش، گلستان کرده شعبان راسه مادر با سه دسته گل ، گل افشان کرده شعبان راسه مادر با سه اختر، نور بار ان کرده شعبان رانوای گرم سه بلبل ، بهاران کرده شعبان راسه یوسف طلعت گلچهره ، کنعان کرده شعبان راسه تا ماه و سه مهپاره ، چراغان کرده شعبان را سه تا مادر سه تا مولودِ از گل بهتر آورده یکی یاس و یکی سوسن ، یکی نیلوفر آورده یکی را می کند نازش علی بر دامن مادر یکی چون شهد می نوشد لب شیرین پیغمبر یکی مینای لبهایش شده پیمانة کوثریکی را در بغل زینب یکی را ساقی کوثر یکی را شهربانو می زند بوسه به دست وسریکی دلداده آورده یکی آورده یک دلبریکی پیغمبر آورده یکی یک حیدر آورده یکی را حضرت ام البنین و آن یکی را کوثر آورده چرا زینب دل از بوسیدن دست برادر بر نمی داردچرا لب از لبِ عباس ، خــــــواهر بر نمی دارددل از بوسیدن عبـــــــــاس حیدر بر نمی داردبه رخسارش نهاده چهره مـــــــادر بر نمی داردبرادر دل زدیـــــدار برادر بر نمی داردخــــــدایا از چه رو جبریل شهپر بر نمی دارد مگر امشب برای هدیه عباس بال و شهپر آورده برای دیدن عباس حوران بهشتی را بهمره یکسر آورده خوشا بر حال نوزادی که دارای دو مادر شدبه روی قلب دو مادر دو جبهه مهر پرور شد به دامان دو مادر چهرة او سایه گستر شد دو تا دستش همیشه بوسه گاه دو برادر شد همیشه دلنواز او دو تا دست دو خواهر شد خوشا بر حال نوزادی که با قنداقه محور شد خدایا این چه مولودیست که اشک علی راهم در آوردهبه طفلی همرهش ای(قطره) گویا که دوتا چشم تر آورده**        **        **        **        **           مه منور شعبان مه رسول خداست مه منور میلاد سیدالشهداست به رهرولان هدایت زحق رسیده خبر که روی دست محمدعیان چراغ هداست تمام دین به روی دستهای ختم رسل ویا کتاب خدا روی سینه زهراست به عدل وعزت وآزادی وکما ل وشرف خلایقند همه تشنه ، فیض او دریاستملک به حسن تماشائیش شده مبهوت که این امام حسین است یا رسول خداست نسیم خلد برین می وزد زاطرافش که بوی عطر خدا درمشام باد صباستاگر تمام ملائک زگاهواره او پر دو باره چو فطرس طلب کنند رواست نبی به طلعت زیباش خنده کرد وگریست خدا به یمن قدومش بهشت را آراست زگاهواره به گودال خون نگاهی کرد به خویش گفت که میلاد ما شهادت ماست تمام خلقت یک لحظه بی حسین مباد که بی حسین زمین بی کس وزمان تنهاست به حلق تشنه ولبهای خشک او سوگند که خون او به گلستان وحی آب بقاستگرفت جام بلا را زدست حضرت دوست از آن تمام بلا ها به چشم او زیباست مگو چرا زهمه هست خود گذشت حسین خدای داد به او هست وهست اورا خواست اگر زبار غمش آسمان خمید چه باک که گشت قامت اسلام با قیامش راست وضو گرفت زخون ÷یش تیر قامت بست که تا قیام قیامت از او نماز بپاست همیشه حج به وجود حسین می بالد که کربلاش صفا بود ومروه شام بلاست نماز وروزه وحج وجهاد میگویند حیات ما همه مرهون سیدالشهداست به پور هند جگر خواره چون گشاید دست کسی که رشد ونموش به دامن زهراست زهی جلال که درروی خون گرفته اوبه چشم اهل نظر صورت خدا پیداست مگر نه خوردن خاک آمده به شرع حرام چه حکمتی است چراتربت حسین شفاست به تحت قبه او کن بلند دست نیاز بگیر حاجت خودرا که مستجاب دعاستهمه به حشر صدا می زنند یا زهرا ولی زفاطمه آید ندا حسین کجاست اگر چه سوم شعبان جمال خویبش گشودبدان ولادت او ظهر روز عاشوراست قسم به ذات خداوند قادر بی چون که خونبهاش خداوند گار بیب همتاست تمام اهل قیامت به چشم می بینندحسین با تن بی سر شفیع روز جزاست هنوز نغمه قرآن او بلند زنی هنوز نعره هیهات او به اوج سماست هنوز خنجر قاتل زخون اوست خجل هنوز از عطشش شعله در دل دریاست هنوز ناله هل من معین اوست بلند هنوز رأس منیرش به نیزه راهنماست هنوز پرچم گلگون او قله عرش هنوز پیکر صد چاک او به دوش شماست حسین رهبر آزادگان به عصری است حسین راه نمای تمام نهضت هاستحسین مشعل تابنده هدایت خلق حسین مصحف نور است و آیت عظماستحسین جان دعا جان ذکر جان نماز حسین روح حرم روح مروه روح صفاست گواه زنده من ارجعی الی ربک که بر حسین همانا خدا مدیحه سراست حسین سوره فجر وحسین آیه نور حسین نجم فروزان حسین شمس وضحاست حسین زنده حق و حسین گشته حق حسین بر همه باطل ستیز ها مولاست به وصف او که خدایش ثناکند میثم قصیده تو بود نارسا اگر چه رساست **       **       **       **جهان گردیده دریای کــــرامتشب جشن است یا صبح قیامتتو گوئی ملک نامحـدود هستیچراغانی است ازنور امـــامت ملک ؛ جن؛ آدمی بستند امشبسراسر بر نماز شکـــــر قامتبهشت وحی ؛ آباد حسیـن استمبارکبـاد میــــــلاد حسین استــــــــــــــــــعروج کل هستی تا حسین استمحمد گرم شادی با حسیـن است تمــــــام آرزوهـــــــــــای محمدتمام هستی زهــــرا حسین استنماز شکـــــر خلقت شادمـــا نیدعای آفـــرینش یا حسیـن استمحـــمد در بغـــل آئیــــــنه داردعلی قرآن به روی سیــــنه داردــــــــــــــــــسلام الله بر قدر وجلالشخدارا چشم بر ماه جمالش پر جبریل می سوزد به برقی کند گر قصد معراج کمالش زمان تا حشر با مهرش هم آغوش قیامت هم بود صبح وصالش لبش سر چشمه نور محمد عروجش بر سر دوش محمدــــــــــــــــــلبش با دوست در راز ونیاز است ولای او قبولی نماز است میان انبیا تا صبح محشر محمد زین ولادت سر فراز است زکوی او همه درهای رحمت به روی انس وجن پیوسته باز استقیامت , در قیامت بنده ی اوستشفاعت لاله زار خنده اوستـــــــــــــــــــبه شعبان المعظم ماه دادند بشر را رهبری آگاه دادند به جسم آفرینش جان تازه به چشم دل چراغ راه دادندبه ثارالله ثارالله دیگر به وجه الله وجه الله دادندمحمد نقش لبخند ت مبارکعلی میلاد فرزندت مبارک ــــــــــــــــــــــدل عالم گرفتار حسین است محمد محو دیدار حسین است به بازار محبت صحنه صحنه دوصد یوسف خریدار حسین است خدا با دست قدرت تا قیامت علم گیر وعلمدار حسین است دو عالم سایه ای از پرچم اوست محرم نه زمان ماه غم اوست ـــــــــــــــــــــــــتو خون در جسم تو حید آفریدی تو بانک ارجعی از حق شنیدیتو قرآن را زنوک نیزه خواندی تو مقتل را به مهد ناز دیدیتو عزّت را شرف را روح دادیتو ذلّت را سر از پیکر بریدیتو وقتی بر شهادت خنده کردی تمام انبیا را زنده کردی ــــــــــــــــــشهادت بوسه زد بر پیکر تو ولادت یافت خون از حنجر تو چهل منزل ب] دنبال خدا رفت به نوک نیزۀ دشمن سر تو به حلق تشنه ات قرآن هماره خورد آب حیات از ساغر توشهادت میدهم نزد خدایتتو خون دادی خدا شد خونبهایت ـــــــــــــــــتوخود احیا گر اسلام نابی درون تیرگی ها آفتابی تو در رگهای قرآن خون پاکی تو بر گلزار سبز وحی آبی تو در هر فصل ایمان را بهاری تو در هر نسل روح انقلابی تو با هر زخم فریاد خدائی تو روی نیزه هم یاد خدائیـــــــــــــــــــــــــشهادت خط سرخ خامه ماست خط تو مشی تو بر نامه ماست پس از هیهات من الذل] تو کفن پیراهن وخون جامه ماست هزار ونهصد وپنجاه زخمت به موج خون زیارت نامه ماست تو حجی تو صلاتی تو زکاتی تو اسلام محمد را حیاتی خوشا آنانکه در خون پا فشردندن به عشقت از دل وجان سر سپردند به دین زنده ما مرده آن است که گوید کشتگان عشق مردندهمیشه میوه های نخل میثم زخون عاشقانت آب خوردند ویبقی وجه ربک دولت توست تمام آفرینش ملت توست**       **       **       **ای اتصال نوری ما تا خدا حسین بی تو نبود خلقت ما کیمیا حسین ای نور تو امانت اصلاب شامخه گشتی شهود خلق وعیان شدخدا حسین دنیا و آخرت به جمالت جلا گرفت عالم حجاب محض و تو بدر الدجا حسین روشن تر از درخشش خورشید مشرقین در جان ماست نور جمال شما حسین تسلیم عشق هول قیامت نمی چشد ای سایه ی ولای تو تایید ما حسین بی تو بشر قابل ذکر و ثنا نبود تو آمدی و شد گل ما بر ملا حسین خیل ملک به طینت ما سجده کرد وگفت مسجود ماست آیه ای از هل اتا حسین هر جا که هست نور خدا سجده واجب است آری به پیشگاه خدا سجده واجب است بی تو اله نور پرستش نمی شود رب جلی بدون تو کرنش نمی شود ای باطن حقایق واسرار لو کشف در ذات دین بجز تو سفارش نمی شود دستی نمی رسد به تو الا المطهرون بی دست تو تکامل و جوشش نمی شود عشق حقیقی دل مومن ولای تست با تو خیال عشق مشوش نمی شود ای صورت گذشته و آینده دست تو بی پاسخت ز نزد تو پرسش نمی شود هرگز پیمبری به مقام پیمبری بی اشک روضه ی تو پذیرش نمی شود ای ساقی سبوی شهادت اراده کن جان را اراده کن که به کوشش نمی شود آن ساغری که پرده ی پندار می درد ما را ز خویش تا به سر دار می برد دل را شعاع جلوه ی جانان عوض کند غم را نگاه مست طبیبان عوض کند مستی کجا و باده ی هجده عیار عشق جان را پی امام شهیدان عوض کند عشقت چو پیش دوزخیان عرضه میشود صدها زهیر خیمه به رضوان عوض کند ای از نسیم یکدم تو نو بهار ها نامت مسیر گردش طوفان عوض کندما از ره تراجمه الوحی می رویم دل را صدای ناطق قرآن عوض کند آن را که از مسیر تو بیرون نهد قدم هر روز رنگ چهره ی ایمان عوض کند باور نمی کنیم به جز بِر والدین نیکی به تو مسیر گناهان عوض کند رفتار تو معلم رفتار انبیاست گفتار تو ملین دلهای اولیاست ای گاهواره ی تو همان کشتی نجات ما را رسان به ساحل سرخابی فرات جبریل در ترنم لالایی تو دید مادر گرفته بود به نجوای کربلات قامت بلند از چه به کوته ترین زمان طاقت نداشتی به رحم مادرت فدات از بس نوای العطش تو بلند بود خشکیده شیر مادر مظلومه ات برات گفتا مرا به تشنه جگر حاجتی نبود گفتند این گلوست همان چشمه ی حیات گفتا مگر که گریه کنی دارد این پسر گفتند تا قیام قیامت چو امهات گویا ز راز سینه ی مادر شنیده ای سازم نثار، کودک شش ماهه ای به پات مهدی بیاید و تو خطاب از حرم کنی رجعت بیاید و تو علی را علم کنی ای خوی تو به نرمی احساس فاطمه وی لهجه ات ز گرمی انفاس فاطمه ای وارث شجاعت وجود پیمبری دست کرامتت گل احساس فاطمه آن صورتت که صورت تمثیلی خداست یک جلوه است از دل حساس فاطمهای سرو ناز باغ علی زودتر ببال شاید کمک شوی تو به دستاس فاطمه چندان مجال نیست به این روز های خوش وای از هجوم دشمن خناس فاطمه بعد از عروج فاطمه نیلی شوند باز باغ شکوفه های گل یاس فاطمه روز ی که خون زاده ای ام البنین چکد عباس اوست حضرت عباس فاطمه با عاشقان سخن زجدایی ملال نیست تا عصر کوفه فاصله بیش از هلال نیست **       **       ***   ***دهید مژده عاشقان که شب اسیر نور شد اختر و ماه ومهر را طلیعة ظـــــــهور شد شراب شادی و شعف به ساغر سرورشد ساقی حق پرست ما مست می طهور شد دیدة شیعه روشن و دیدة خصم کور شد ز جلوة جمال حق مدینه رشک طور شد که زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی           سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی ص گفت به ختم الانبیا حـامل وحی ذوالمَنَنکه داده حق به فاطمه زنســل پاک بوالحسن زینت دامنی بتو محرم وهمــــدمی به منجذبة دیگری به جان نشـات تازه ای به تنبه خلق حجتی دگر بعد عـــلی بت شکن فطرس پر شکسته هم مژده دهد به مرد و زن که زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی      سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی (ص)قدم به ســـــاحت جهان زدند بهر حفظ دین سه هم قسم، سه هم قدم، سه هم سخن، سه هم نشینسه همسفر، سه هم هدف، سه هم نظر، سه بی قــرینسه دلربا، سه جان به کف، سه هم نــدا، سه نازنین یکی پدر ، یکی پسر ، یکی عــــموی نازنینحسینیان عشق را بگو به صــــوت دلنشینکه زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی    سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی (ص) به پاس نهضت آمده به امر حـی داوریسه سید و سه سرور وسه سینه چاک دلبریسه عاشق و سه حافظ سه حامی برابـریسه عامل وسه فاضل وسه دشمن ستــمگریشمس یکی ، قمر یکی ، یکی به زهد مشتریمدینه گشته مامن حور وفرشته و پــریکه زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی           سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی (ص)سه جان ثار راه حق شــاد و مصمم آمدند حسین با برادر و پسر به عالـم آمدندمژده بده به شیعیان که هر سه با هم آمدندبه پیشواز نهضت ماه محـرم آمدندنوح نبی و موسی و عیــسی و آدم و خلیلبرای عرض تهنیت در بر خــاتم آمدندکه زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی          سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی (ص)آمده اند این سه تن که یاری خدا کنندخدای را زخوردن جام بلا رضـا کنند فطرس پر شکسته را بال پــری عطا کنند مشت یزید سفله را به نام عـــشق وا کنندجان گران بها ی خود به راه حق فدا کنندزجلوة قیام خود قیامتی بپا کنند که زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی              سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی (ص**     **     **     **امشب همه عالم پر از شور حسین است چشم ملائک روشن از نور حسین است سینای دل یک شعله از طور حسین استخورشید ثارالهیان امشب در خشید چشم همه آزادگان را نور بخشید امشب عجب شوری دل دیوانه دارد امشب یم رحمت به کف دردانه دارد امشب محمّد در بغلریحانه دارد امشب علی قرآن بروی شانه دارد امشب به هم واشد گل لبخند زهرا آمد بدنیا نازنین فرزند زهرااین مشرق الانوار رب المشرقین است این جان عالم این امام العالمین است این عین حق یعنی علی را نور عین است این شمع جمع آل پیغمبر حسین است دیدار روی خالق سرمد مبارکقرآن بروی سینه احمد مبارکاین است مصباح الهدی فلک نجات است شوینده لوح تمام سیّأ ت استاین کام خشکش خضر را آب حیات است این هستی ما در حیات ودر ممات است دار وندار انبیا هست خداوند چشم خدا روی خدا دست خدا وند چشم نبی محو تماشای حسین استکوثر گریبان چاک لبهای حسین است خورشید محشر روی زیبای حسین استکلّ قیامت قدّ وبالای حسین است عشّاق او در حشر روی باز دارند با دیدن رویش به جنّت ناز دارند خورشید حسن ابتدا بادا مبارک آزادگان را مقتدا بادا مبارک بر جسم دین خون خدا بادامبارک میلاد مصباح الهدی بالدا مبارکبیت الحرام دل رواق منظر او روح تمام انبیا در پیکر او ایمان بدون مهر او کفر تمام است جنّت به غیر دوستان او حرام است دوزخ بیاد روی او بر دا سلام استقرآن سوای مکتب او نا تمام است رخسار او قرآن منشور است مارا هرزخم او یک آیه نور است مارا نام حسین اول به قلب ما نوشتند آنگه گل مارا به مهر او سرشتند آنانکه بذر حبّ او در سینه کشتند نه عاشق حور ونه دنبال بهشتند فردای محشر چشمشان سوی حسین استحور وقصور وخلدشان روی حسین است ای روح پاک انبیا ء پروانه تو قلب همه خوبان عالم خانه تو کوه غم خلق جهان بر شانه تو عقل وخرد دیوانه دیوانه تو بگذار تا آشفته موی تو باشم دیوانه زنجیری کوی تو باشماز کودکی گویا در آغوش تو بودم با هر هلال غم سیه پوش تو بودم در زمره عشّاق خود جوش تو بودم در هر نفس گویا وخاموش تو بودم در خانه از تو بوده یک عکس خیالی با یک نگه کردی مرا حالی به حالی از پاره های دل به خاکت گل نشاندم سرمایه ام اشکی که بر پایت فشاندم خود را زهر صسو بر سر کویت کشاندم بالله قسم بی مهر تو قرآن نخواندم صوم وصلوة وعشق وایمانم توئی توگلواژه های صوت قرآنم توئی تو هر چند قابل نیستم تا با تو باشم بگذار در دنیا وعقبی با تو باشم در مرگ وقبر وحشر تنها با تو باشم در خلوت ودر انجمنها با تو با شمعشقم کتابم دین وایمانم توئی تو هم کعبه ام هم قبله جانم توئی تواین جرم های بیشمارم یابن زهرا این چشمهای اشکبارم یابن زهرا بر درگهت امیید وارم یابن زهرا تنها توئی دار وندارم یابن زهرا من هرچه هستم میثم کوی شمایم آلوده ام امّا ثنا گوی شمایم***     ***      *** بیا تا گویمت وصف سه شمع روشن محفلیکی قائد، یکی عابد، یکی حلّال هر مشکلیکی درُّ و یکی گهر یکی جــانباز نام آوریکی دارد به دل منزل یکی دریا یکی ساحل علی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه مولود جهان آرا سه مسعود قمر سیما یکی سرور یکی سقا یکی سجاد حق واصلیکی پروردة زهرا یکی پروردة مولا یکی شهزاده و گردید واز دامان گل حاصلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه دردانه سه فرزانه سه پروانه به یک خانهیکی مجذوب یکی محبوب یکی منصوب جان ودل یکی بوده سلامش حق یکی بوده مرامش حق یکی باشد پیامش حق دعایش کی شود زائلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه آزاده سه دلداده سه نوشیده به یک بادهیکی ساقی یکی ساغر یکی سیمین بر کامل یکی بر دوش پیغمبر یکی بر زانوی حیدر یکی در سجدة داور به لطف حق شده نائل علی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه حیدر کر سه جعفر فر سه اژدر درسه حق باور یکی فتاح یکی فاتح یکی مفتاح رسد عاجلیکی از عرش آغازش یکی از فرش پروازشیکی را عرش همرازش وجودش را بود شامل علی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه روح هستی خلقت سه نوح کشتی وحدت یکی رهبر یکی سرور یکی شمشیر بر با طلیکی در دین عماد آمد یکی زین العباد آمد یکی باب المراد آمد شهنشاهان بر او سائلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه تن سرمایة عزت سه تن در جامة عترتیکی مولا یکی آقا یکی با اذن حق داخلیکی از نور پیدا شد یکی نورالسجایا شدیکی را نور سیما شد ازل را تا ابد راحلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه تن تابنده بر عالم     سه تن زیبنده برآدمیکی مهرو یکی عطرو یکی بر خلق آب و گلیکی حبل المتین باشد یکی عین الیقین باشد یکی هم آن واین باشد   به فتوا قاضی العادل علی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه تن در روز عاشورا سه تن دلدادة زهرا یکی عاشق یکی صادق یکی قاصد به دین عامل یکی در قتلگه قربان یکی در علقمه عطشانیکی در خیمه گه گریان سه تن در دست یک قاتلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه تن مظلوم سه تن معصوم سه تن مشهور آزادییکی بیسر یکی بی دست یکی بیدل به یک منزل یکی یحیی دشت زر یکی طیار چون جعفریکی سجاد دین پرور به تقدیر از ازل مایلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضل سه تن همراه با زینب سه روز و شب به تاب و تب یکی بر نی یکی چون وی یکی در پی سیه محــــمل یکی در حشر قائم شد یکی شافع به نادم شـــــــد یکی لطفش مداوم شد به ( مشمولی) ناقــابل علی بن الحسین است و حسین است وابو فاضل***             ***             *** ***      ***      ***سرود ولادتماه شعبان المعظّم ـ ماه شادی ماه میلاداومده حسین وعبّاس ـ اومده امام سجّاداز قدوم هر سه شون مدینه با صفا شدهخونه حسین وحیدر جنّت العلا شده اومدن سه نازنیتن سه چراغ راه دین هم حسین اومد وهم عبّاس وزین العابدینتهنیت یابن الحسن (2)سوّم شعبان که اومد ـ فاطمه دخت پیمبر بهترین زنهای عالم ـ باردوّم گشته مادر پسر دوّ م زهرا کیه مصباح الهدی استهم سفینة النجاة وهم امام الشهداست اومدن سه نازنین ـ سه چراغ راه دین ـهم حسین اومد وهم عبّاس وزین العابدینتهنیت یابن الحسن (2)چارم شعبان که اومد ـ عید خیرالناس آمدثانی حیدر کرّار حضرت عبّاس آمداومده فدائی وامیر لشگر حسین نور دیدگان حیدر وبرادر حسین اومدن سه نازنین ـ سه چراغ راه دین هم حسین اومد وهم عبّاس وزین العابدینتهنینت یابن الحسن (2)شده در پنجم شعبان ـ دل حضرت حسین شاد که به او خدای منّان ـ علی ی دوّمشُ داددوّمین علی که می باشد امام چارمین لقبش سیّد سجّاد است وزین العابدین اومدن سه نازنین ـ سه چراغ راه دینهم حسین اومد وهم عبّاس وزین العابدینتهنیت یابن الحسن(2)به حسین وشهربانو ـ حضرت حق یه پسر دادشهربانو شده مادر ـ مادر امام سجّاد جشن میلاد علی بن حسین بن علی است چارمین حجّت بر حقّ خدای ازلی استاومدن سه نازنین ـ سه چراغ راه دینهم حسین اومد وهم عبّاس وزین العابدین تهنیت یابن الحسن(2)چه صفائی داره امشب ـ ای خدا شهرمدینه نذار آرزوش بمونه ـ بارالها توی سینه مدینه وکربلا قسمت ما کن ای خدا نکنه که آرزوش بمونه توی دل مااومدن سه نازنین ـ سه چراغ راه دین هم حسین اومد وهم عبّاس وزین العابدینتهنیت یابن الحسن(2)**       **       **       **سرود ولادتارباب اومد ـ ترباب اومد ـ نوکرا خوشحالی کنیدتا می تونید ـ شادی کنید ـ عقده هارو خالی کنیدمهر منوّر اومده ـسیّد وسرور اومده ـروشنی چشم همه ـ سبط پیمبر اومدهفروغ منجلی آمد خوش آمدحسن ابن علی آمد خوش آمدگل بریزید ـ گل بپاشید ـ گوهر نایاب اومده نوکرای ـ آقا بیا ین ـ بیاین که ارباب اومده یار اومده یار اومده ـ دلبر ئدلدار اومده اسوه خلقت اومده ـ معنی ایثار اومده فروغ منجلی آمد خوش آمد حسین ابن علی آمد خوش آمدمظهر حسن ازلی ـ روح مجرّ د اومده نور خدا ـ خون خدا ـ جان محمّد اومدهاومده آمال همه ـ دولت اقبال همهمجد وکمال وشرف و ـ شوکت جلال همه فروغ منجلی آمد خوش آمدحسین ابن علی آمد خوش آمدهرکی حسین ـ اربابشه ـ هیچّی دیگه کم ندارهنوکر این ـ اربابمون ـ غصّه تو عالم ندارهموجب عزّت اومده ـ مایه رفعت اومده نور دل فاطمه آن ـ رکن شفاعت اومدهفروغ منجلی آمد خوش آمد حسین ابن علی آمد خوش آمدمهر اومده ـ ماه اومده ـ چلچراغ راه اومده اهل ولا مژده بدید ـ دلبر دلخواه اومده گل اومده گل اومده لاله وسنبل اومده هرکی گرفتار بیاد ـ روح توّسل اومده فروغ منجلی آمد خوش آمدحسین ابن علی آمد خوش آمد**       **       **       **سرود ولادتهر کسی دوست داره امشب ـ توی صحن آقا باشهباید امشب گل بیاره ـ گل بریزه گل بپاشه گل بیاره بریزه زیر قدمهای حسینصورتش رو بزاره زیر کف پای حسین گل زهرا اومده ـ ماه طاها اومده نور چشم فاطمه رهبر دلها اومده (2)شب میلاد حسینه ـ شب شادی ّ وسرورهخونه ی فاطمه امشب ـ از قدومش کوه طورهتموم مدینه ـ نه ـ عالم هستی منجلی استگل زهرا اومده ـ ماه طااها اومده نور چشم فاطمه رهبر دلها اومدهآی گنه کارا بدونید ـ این شفیع عالمینه این سفینة النجا ة   ـ آره والله حسینه اومده سفینة النجات ومح هد اچلچراغی برای نشونی راه خداگل زهرا اومده ـ ماه طاها اومده نورچشم فاطمه رهبر دلها اومدههرکی این حسینو داره ـ دیگه هیچّی کم نداره اگه با حسین بمونه هر دو عالم غم نداره غم مال اونائیه که از حسین جدا می شنبا اجانب همه جا همدل وهمصدا می شن گل زهرا اومده ـ ماه طاها اومده نورچشم فاطمه رهبر دلها اومدههمه مانند گداها ـ خونه ای رو بزنیم درکه بود صاحب خونه ـ یکی زهرا یکی حیدربگیم امشب صدقه ی سر حسین میخوایم همه دست مارا بگیرید یا مرتضی یا فاطمهگل زهرا اومده ـ ماه طاها اومده نور چشم فاطمه رهبر دلها اومده**       **       **       **  سرود کوتاه حنجره‌ی بلبل نغمه‌ی گل داره
از آسمون امشب ستاره می‌باره
دل هر عاشقیه به شور شین (2)
چون به دنیا اومده آقام حسین
یا حسین خوش آمدی ـ خوش آمدی (3)
عطر یه لبخندش، ماهِ غزل‌باره
دو صد جهان شادی تو یک نگاش داره
سمتِ چشماش تو مسیرِ آسمون
چی بگم از رخِ ناز و مهربون
یا حسین خوش آمدی ـ خوش آمدی (3)
رسولِ آزادی، نورِ شبِ تاره
یه کهکشون احساس رویِ لبش داره
روی لب‌هاش خطی از عبادته
کنج لبهاش باغی از صداقته
یا حسین خوش آمدی ـ خوش آمدی (3)**       **       **       **سرود ولادتاین شبا دل تو سینه نیست پر زده دور عالمین
ذکر همه لبا شده   سجاد و عباس و حسین
ماشاء الله ... سه یار دارم عشقِ جهانند
ماشاء الله ... هرسه رئوف و مهربانند
عاشق هر سه مهتابم ... تا قیامت (3)
غلام هر سه اربابم ... تا قیامت (3)
مولانا مدد مولانا (3(
*            *            *یکی از اون سه دلبرم   که تربتش عین طلاست
حسین زهرا و علی، که پادشاه کربلاست
یا ثارالله ... عاشق اون کرب و بلاتم
یا ثارالله ... دیوونه‌ی گریه براتم
گنبد زیبایی داره .... آره والله(3)
صحن تماشایی داره ... آره والله (3)
مولانا مدد مولانا (3(
*            *            *
یه دلبر دیگه‌ی من   بهش می‌گن نور دو عین
زینت عابد پیشه‌هاست     آقام علی بن حسین
ای مولایم ... دست منو عنایت تو
ای مولایم ... دیدنیه عبادت تو
دلم پر از ارادته ... آقا جونم (3)
بقیع تو یه حاجته ... آقا جونم (3)
مولانا مدد مولانا (3)*            *            *
یار دیگه از قدمش سینه پر از بوی یاسه
شاه وقار و هیبته اسم قشنگش عباسه
یا ابالفضل ... ورد لبِ پیر و جووناست
یا ابالفضل ... ذکر تمومِ پهلووناست
با عشق تو پیر نمی‌شم ... یا ابالفضل (3)
پیر و زمین گیر نمی‌شم ... یا ابالفضل (3)
مولانا مدد مولانا (3)**    **    **    **    سرود ولادتصلی الله علیک ـ یا حسین ثارالله (4)
آمده دلبری          از تبارِ علی
تا کند یاری          دین پیغمبری
صلی الله علیک ـ یا حسین ثارالله (4)
مستم از روی او      حیرانِ موی او
گره خورده دلم      کنج ابروی او
صلی الله علیک ـ یا حسین ثارالله (4)
فرزند حیدر است    حاصل کوثر است
وقت روزِ جزا         شافع محشر است
ای شمس عالمیّن   ای نور هر دو عین
ای شاه کربلا         عشق زینب حسین
صلی الله علیک ـ یا حسین ثارالله (4)
قربانِ حرمتش       کربلا تربتش
گشته آلامِ ما         غصه‌ی غربتش
دل بعد از ابتلا       بر گرفته ، جلا
می‌گوید تا ابد       یا حسین کربلا
صلی الله علیک ـ یا حسین ثارالله(4)

دسته ها :

جمعه نهم 5 1388

اشعار ولادت امام حسین ع

اشعار ولادت حضرت ابا عبدالله ع

صبا شبنم به سیمای سه اختر می زند امشب

به درب شادی دلها فلق در می زند امشبسحر مُهر اناالمستی به دفتر می زند امشبستاره با شفق حرف سه دلبر می زند امشبکبوترهای دل یارب کجا پر می زند امشبدم از عشق سه نوزاد و سه مادر می زند امشبسه مادر بهر ما دلداده ها سه دلبر آورده یکی مینا یکی جام و یکی هم ساغر آوردهبگو امشب چه رخ داده بگو ایدل کجا بودیچرا تنها سفر کردی چرا از ما جدا بودیمدینه بودی ایدل یا نجف یا کربلا بودیکنار علقمه یادر بقیع با صفا بودیتو هم قنداقه بوس دسته گلهای ولا بودیخوشا بر حال تو ایدل که امشب هر کجا بودیبگو ایدل کدامین مادر امشب گوهر آوردهکه در سینه دل هر عاشقی سوی مدینه پر درآورده تو را دیدم که دور مهد سه نوزاد می گشتیچو پروانه به دور سه گل شمشاد می گشتیعجب آزاد ای دل در علی آباد می گشتیبنازم من بتو ایدل که تو آزاد می گشتیگهی خندان گهی گریان وگاهی شاد می گشتیبه دور مهد عباس و حسین و حضرت سجاد می گشتی بگرد ایدل که سه مادر بدنیااختر آورده سه شب سه دسته گل بهر علی سه مادر آورده هوای شهر ما امشب صفای دیگری دارددل دلبر پرست ما هوای دیگری دارد به سینه قلب ما امشب صدای دیگری داردمتاع عشق ما امشب بهای دیگری دارد نوای شعر ما امشب نوای دیگری دارد دل دلخستگان امشب دوای دیگری دارد به هر دل بنگری شور ونوایی خوش برآورده زده کف بر کف از شادی که کوثر کوثر آوردهعلی با دسته گلهایش، گلستان کرده شعبان راسه مادر با سه دسته گل ، گل افشان کرده شعبان راسه مادر با سه اختر، نور بار ان کرده شعبان رانوای گرم سه بلبل ، بهاران کرده شعبان راسه یوسف طلعت گلچهره ، کنعان کرده شعبان راسه تا ماه و سه مهپاره ، چراغان کرده شعبان را سه تا مادر سه تا مولودِ از گل بهتر آورده یکی یاس و یکی سوسن ، یکی نیلوفر آورده یکی را می کند نازش علی بر دامن مادر یکی چون شهد می نوشد لب شیرین پیغمبر یکی مینای لبهایش شده پیمانة کوثریکی را در بغل زینب یکی را ساقی کوثر یکی را شهربانو می زند بوسه به دست وسریکی دلداده آورده یکی آورده یک دلبریکی پیغمبر آورده یکی یک حیدر آورده یکی را حضرت ام البنین و آن یکی را کوثر آورده چرا زینب دل از بوسیدن دست برادر بر نمی داردچرا لب از لبِ عباس ، خــــــواهر بر نمی دارددل از بوسیدن عبـــــــــاس حیدر بر نمی داردبه رخسارش نهاده چهره مـــــــادر بر نمی داردبرادر دل زدیـــــدار برادر بر نمی داردخــــــدایا از چه رو جبریل شهپر بر نمی دارد مگر امشب برای هدیه عباس بال و شهپر آورده برای دیدن عباس حوران بهشتی را بهمره یکسر آورده خوشا بر حال نوزادی که دارای دو مادر شدبه روی قلب دو مادر دو جبهه مهر پرور شد به دامان دو مادر چهرة او سایه گستر شد دو تا دستش همیشه بوسه گاه دو برادر شد همیشه دلنواز او دو تا دست دو خواهر شد خوشا بر حال نوزادی که با قنداقه محور شد خدایا این چه مولودیست که اشک علی راهم در آوردهبه طفلی همرهش ای(قطره) گویا که دوتا چشم تر آورده** ** ** ** ** مه منور شعبان مه رسول خداست مه منور میلاد سیدالشهداست به رهرولان هدایت زحق رسیده خبر که روی دست محمدعیان چراغ هداست تمام دین به روی دستهای ختم رسل ویا کتاب خدا روی سینه زهراست به عدل وعزت وآزادی وکما ل وشرف خلایقند همه تشنه ، فیض او دریاستملک به حسن تماشائیش شده مبهوت که این امام حسین است یا رسول خداست نسیم خلد برین می وزد زاطرافش که بوی عطر خدا درمشام باد صباستاگر تمام ملائک زگاهواره او پر دو باره چو فطرس طلب کنند رواست نبی به طلعت زیباش خنده کرد وگریست خدا به یمن قدومش بهشت را آراست زگاهواره به گودال خون نگاهی کرد به خویش گفت که میلاد ما شهادت ماست تمام خلقت یک لحظه بی حسین مباد که بی حسین زمین بی کس وزمان تنهاست به حلق تشنه ولبهای خشک او سوگند که خون او به گلستان وحی آب بقاستگرفت جام بلا را زدست حضرت دوست از آن تمام بلا ها به چشم او زیباست مگو چرا زهمه هست خود گذشت حسین خدای داد به او هست وهست اورا خواست اگر زبار غمش آسمان خمید چه باک که گشت قامت اسلام با قیامش راست وضو گرفت زخون ÷یش تیر قامت بست که تا قیام قیامت از او نماز بپاست همیشه حج به وجود حسین می بالد که کربلاش صفا بود ومروه شام بلاست نماز وروزه وحج وجهاد میگویند حیات ما همه مرهون سیدالشهداست به پور هند جگر خواره چون گشاید دست کسی که رشد ونموش به دامن زهراست زهی جلال که درروی خون گرفته اوبه چشم اهل نظر صورت خدا پیداست مگر نه خوردن خاک آمده به شرع حرام چه حکمتی است چراتربت حسین شفاست به تحت قبه او کن بلند دست نیاز بگیر حاجت خودرا که مستجاب دعاستهمه به حشر صدا می زنند یا زهرا ولی زفاطمه آید ندا حسین کجاست اگر چه سوم شعبان جمال خویبش گشودبدان ولادت او ظهر روز عاشوراست قسم به ذات خداوند قادر بی چون که خونبهاش خداوند گار بیب همتاست تمام اهل قیامت به چشم می بینندحسین با تن بی سر شفیع روز جزاست هنوز نغمه قرآن او بلند زنی هنوز نعره هیهات او به اوج سماست هنوز خنجر قاتل زخون اوست خجل هنوز از عطشش شعله در دل دریاست هنوز ناله هل من معین اوست بلند هنوز رأس منیرش به نیزه راهنماست هنوز پرچم گلگون او قله عرش هنوز پیکر صد چاک او به دوش شماست حسین رهبر آزادگان به عصری است حسین راه نمای تمام نهضت هاستحسین مشعل تابنده هدایت خلق حسین مصحف نور است و آیت عظماستحسین جان دعا جان ذکر جان نماز حسین روح حرم روح مروه روح صفاست گواه زنده من ارجعی الی ربک که بر حسین همانا خدا مدیحه سراست حسین سوره فجر وحسین آیه نور حسین نجم فروزان حسین شمس وضحاست حسین زنده حق و حسین گشته حق حسین بر همه باطل ستیز ها مولاست به وصف او که خدایش ثناکند میثم قصیده تو بود نارسا اگر چه رساست ** ** ** **جهان گردیده دریای کــــرامتشب جشن است یا صبح قیامتتو گوئی ملک نامحـدود هستیچراغانی است ازنور امـــامت ملک ؛ جن؛ آدمی بستند امشبسراسر بر نماز شکـــــر قامتبهشت وحی ؛ آباد حسیـن استمبارکبـاد میــــــلاد حسین استــــــــــــــــــعروج کل هستی تا حسین استمحمد گرم شادی با حسیـن است تمــــــام آرزوهـــــــــــای محمدتمام هستی زهــــرا حسین استنماز شکـــــر خلقت شادمـــا نیدعای آفـــرینش یا حسیـن استمحـــمد در بغـــل آئیــــــنه داردعلی قرآن به روی سیــــنه داردــــــــــــــــــسلام الله بر قدر وجلالشخدارا چشم بر ماه جمالش پر جبریل می سوزد به برقی کند گر قصد معراج کمالش زمان تا حشر با مهرش هم آغوش قیامت هم بود صبح وصالش لبش سر چشمه نور محمد عروجش بر سر دوش محمدــــــــــــــــــلبش با دوست در راز ونیاز است ولای او قبولی نماز است میان انبیا تا صبح محشر محمد زین ولادت سر فراز است زکوی او همه درهای رحمت به روی انس وجن پیوسته باز استقیامت , در قیامت بنده ی اوستشفاعت لاله زار خنده اوستـــــــــــــــــــبه شعبان المعظم ماه دادند بشر را رهبری آگاه دادند به جسم آفرینش جان تازه به چشم دل چراغ راه دادندبه ثارالله ثارالله دیگر به وجه الله وجه الله دادندمحمد نقش لبخند ت مبارکعلی میلاد فرزندت مبارک ــــــــــــــــــــــدل عالم گرفتار حسین است محمد محو دیدار حسین است به بازار محبت صحنه صحنه دوصد یوسف خریدار حسین است خدا با دست قدرت تا قیامت علم گیر وعلمدار حسین است دو عالم سایه ای از پرچم اوست محرم نه زمان ماه غم اوست ـــــــــــــــــــــــــتو خون در جسم تو حید آفریدی تو بانک ارجعی از حق شنیدیتو قرآن را زنوک نیزه خواندی تو مقتل را به مهد ناز دیدیتو عزّت را شرف را روح دادیتو ذلّت را سر از پیکر بریدیتو وقتی بر شهادت خنده کردی تمام انبیا را زنده کردی ــــــــــــــــــشهادت بوسه زد بر پیکر تو ولادت یافت خون از حنجر تو چهل منزل ب] دنبال خدا رفت به نوک نیزۀ دشمن سر تو به حلق تشنه ات قرآن هماره خورد آب حیات از ساغر توشهادت میدهم نزد خدایتتو خون دادی خدا شد خونبهایت ـــــــــــــــــتوخود احیا گر اسلام نابی درون تیرگی ها آفتابی تو در رگهای قرآن خون پاکی تو بر گلزار سبز وحی آبی تو در هر فصل ایمان را بهاری تو در هر نسل روح انقلابی تو با هر زخم فریاد خدائی تو روی نیزه هم یاد خدائیـــــــــــــــــــــــــشهادت خط سرخ خامه ماست خط تو مشی تو بر نامه ماست پس از هیهات من الذل] تو کفن پیراهن وخون جامه ماست هزار ونهصد وپنجاه زخمت به موج خون زیارت نامه ماست تو حجی تو صلاتی تو زکاتی تو اسلام محمد را حیاتی خوشا آنانکه در خون پا فشردندن به عشقت از دل وجان سر سپردند به دین زنده ما مرده آن است که گوید کشتگان عشق مردندهمیشه میوه های نخل میثم زخون عاشقانت آب خوردند ویبقی وجه ربک دولت توست تمام آفرینش ملت توست** ** ** **ای اتصال نوری ما تا خدا حسین بی تو نبود خلقت ما کیمیا حسین ای نور تو امانت اصلاب شامخه گشتی شهود خلق وعیان شدخدا حسین دنیا و آخرت به جمالت جلا گرفت عالم حجاب محض و تو بدر الدجا حسین روشن تر از درخشش خورشید مشرقین در جان ماست نور جمال شما حسین تسلیم عشق هول قیامت نمی چشد ای سایه ی ولای تو تایید ما حسین بی تو بشر قابل ذکر و ثنا نبود تو آمدی و شد گل ما بر ملا حسین خیل ملک به طینت ما سجده کرد وگفت مسجود ماست آیه ای از هل اتا حسین هر جا که هست نور خدا سجده واجب است آری به پیشگاه خدا سجده واجب است بی تو اله نور پرستش نمی شود رب جلی بدون تو کرنش نمی شود ای باطن حقایق واسرار لو کشف در ذات دین بجز تو سفارش نمی شود دستی نمی رسد به تو الا المطهرون بی دست تو تکامل و جوشش نمی شود عشق حقیقی دل مومن ولای تست با تو خیال عشق مشوش نمی شود ای صورت گذشته و آینده دست تو بی پاسخت ز نزد تو پرسش نمی شود هرگز پیمبری به مقام پیمبری بی اشک روضه ی تو پذیرش نمی شود ای ساقی سبوی شهادت اراده کن جان را اراده کن که به کوشش نمی شود آن ساغری که پرده ی پندار می درد ما را ز خویش تا به سر دار می برد دل را شعاع جلوه ی جانان عوض کند غم را نگاه مست طبیبان عوض کند مستی کجا و باده ی هجده عیار عشق جان را پی امام شهیدان عوض کند عشقت چو پیش دوزخیان عرضه میشود صدها زهیر خیمه به رضوان عوض کند ای از نسیم یکدم تو نو بهار ها نامت مسیر گردش طوفان عوض کندما از ره تراجمه الوحی می رویم دل را صدای ناطق قرآن عوض کند آن را که از مسیر تو بیرون نهد قدم هر روز رنگ چهره ی ایمان عوض کند باور نمی کنیم به جز بِر والدین نیکی به تو مسیر گناهان عوض کند رفتار تو معلم رفتار انبیاست گفتار تو ملین دلهای اولیاست ای گاهواره ی تو همان کشتی نجات ما را رسان به ساحل سرخابی فرات جبریل در ترنم لالایی تو دید مادر گرفته بود به نجوای کربلات قامت بلند از چه به کوته ترین زمان طاقت نداشتی به رحم مادرت فدات از بس نوای العطش تو بلند بود خشکیده شیر مادر مظلومه ات برات گفتا مرا به تشنه جگر حاجتی نبود گفتند این گلوست همان چشمه ی حیات گفتا مگر که گریه کنی دارد این پسر گفتند تا قیام قیامت چو امهات گویا ز راز سینه ی مادر شنیده ای سازم نثار، کودک شش ماهه ای به پات مهدی بیاید و تو خطاب از حرم کنی رجعت بیاید و تو علی را علم کنی ای خوی تو به نرمی احساس فاطمه وی لهجه ات ز گرمی انفاس فاطمه ای وارث شجاعت وجود پیمبری دست کرامتت گل احساس فاطمه آن صورتت که صورت تمثیلی خداست یک جلوه است از دل حساس فاطمهای سرو ناز باغ علی زودتر ببال شاید کمک شوی تو به دستاس فاطمه چندان مجال نیست به این روز های خوش وای از هجوم دشمن خناس فاطمه بعد از عروج فاطمه نیلی شوند باز باغ شکوفه های گل یاس فاطمه روز ی که خون زاده ای ام البنین چکد عباس اوست حضرت عباس فاطمه با عاشقان سخن زجدایی ملال نیست تا عصر کوفه فاصله بیش از هلال نیست ** ** *** ***دهید مژده عاشقان که شب اسیر نور شد اختر و ماه ومهر را طلیعة ظـــــــهور شد شراب شادی و شعف به ساغر سرورشد ساقی حق پرست ما مست می طهور شد دیدة شیعه روشن و دیدة خصم کور شد ز جلوة جمال حق مدینه رشک طور شد که زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی ص گفت به ختم الانبیا حـامل وحی ذوالمَنَنکه داده حق به فاطمه زنســل پاک بوالحسن زینت دامنی بتو محرم وهمــــدمی به منجذبة دیگری به جان نشـات تازه ای به تنبه خلق حجتی دگر بعد عـــلی بت شکن فطرس پر شکسته هم مژده دهد به مرد و زن که زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی (ص)قدم به ســـــاحت جهان زدند بهر حفظ دین سه هم قسم، سه هم قدم، سه هم سخن، سه هم نشینسه همسفر، سه هم هدف، سه هم نظر، سه بی قــرینسه دلربا، سه جان به کف، سه هم نــدا، سه نازنین یکی پدر ، یکی پسر ، یکی عــــموی نازنینحسینیان عشق را بگو به صــــوت دلنشینکه زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی (ص) به پاس نهضت آمده به امر حـی داوریسه سید و سه سرور وسه سینه چاک دلبریسه عاشق و سه حافظ سه حامی برابـریسه عامل وسه فاضل وسه دشمن ستــمگریشمس یکی ، قمر یکی ، یکی به زهد مشتریمدینه گشته مامن حور وفرشته و پــریکه زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی (ص)سه جان ثار راه حق شــاد و مصمم آمدند حسین با برادر و پسر به عالـم آمدندمژده بده به شیعیان که هر سه با هم آمدندبه پیشواز نهضت ماه محـرم آمدندنوح نبی و موسی و عیــسی و آدم و خلیلبرای عرض تهنیت در بر خــاتم آمدندکه زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی (ص)آمده اند این سه تن که یاری خدا کنندخدای را زخوردن جام بلا رضـا کنند فطرس پر شکسته را بال پــری عطا کنند مشت یزید سفله را به نام عـــشق وا کنندجان گران بها ی خود به راه حق فدا کنندزجلوة قیام خود قیامتی بپا کنند که زد قدم در این جهان به امر حی سرمدی سه دسته گل زگلشن رسالت محمدی (ص** ** ** **امشب همه عالم پر از شور حسین است چشم ملائک روشن از نور حسین است سینای دل یک شعله از طور حسین استخورشید ثارالهیان امشب در خشید چشم همه آزادگان را نور بخشید امشب عجب شوری دل دیوانه دارد امشب یم رحمت به کف دردانه دارد امشب محمّد در بغلریحانه دارد امشب علی قرآن بروی شانه دارد امشب به هم واشد گل لبخند زهرا آمد بدنیا نازنین فرزند زهرااین مشرق الانوار رب المشرقین است این جان عالم این امام العالمین است این عین حق یعنی علی را نور عین است این شمع جمع آل پیغمبر حسین است دیدار روی خالق سرمد مبارکقرآن بروی سینه احمد مبارکاین است مصباح الهدی فلک نجات است شوینده لوح تمام سیّأ ت استاین کام خشکش خضر را آب حیات است این هستی ما در حیات ودر ممات است دار وندار انبیا هست خداوند چشم خدا روی خدا دست خدا وند چشم نبی محو تماشای حسین استکوثر گریبان چاک لبهای حسین است خورشید محشر روی زیبای حسین استکلّ قیامت قدّ وبالای حسین است عشّاق او در حشر روی باز دارند با دیدن رویش به جنّت ناز دارند خورشید حسن ابتدا بادا مبارک آزادگان را مقتدا بادا مبارک بر جسم دین خون خدا بادامبارک میلاد مصباح الهدی بالدا مبارکبیت الحرام دل رواق منظر او روح تمام انبیا در پیکر او ایمان بدون مهر او کفر تمام است جنّت به غیر دوستان او حرام است دوزخ بیاد روی او بر دا سلام استقرآن سوای مکتب او نا تمام است رخسار او قرآن منشور است مارا هرزخم او یک آیه نور است مارا نام حسین اول به قلب ما نوشتند آنگه گل مارا به مهر او سرشتند آنانکه بذر حبّ او در سینه کشتند نه عاشق حور ونه دنبال بهشتند فردای محشر چشمشان سوی حسین استحور وقصور وخلدشان روی حسین است ای روح پاک انبیا ء پروانه تو قلب همه خوبان عالم خانه تو کوه غم خلق جهان بر شانه تو عقل وخرد دیوانه دیوانه تو بگذار تا آشفته موی تو باشم دیوانه زنجیری کوی تو باشماز کودکی گویا در آغوش تو بودم با هر هلال غم سیه پوش تو بودم در زمره عشّاق خود جوش تو بودم در هر نفس گویا وخاموش تو بودم در خانه از تو بوده یک عکس خیالی با یک نگه کردی مرا حالی به حالی از پاره های دل به خاکت گل نشاندم سرمایه ام اشکی که بر پایت فشاندم خود را زهر صسو بر سر کویت کشاندم بالله قسم بی مهر تو قرآن نخواندم صوم وصلوة وعشق وایمانم توئی توگلواژه های صوت قرآنم توئی تو هر چند قابل نیستم تا با تو باشم بگذار در دنیا وعقبی با تو باشم در مرگ وقبر وحشر تنها با تو باشم در خلوت ودر انجمنها با تو با شمعشقم کتابم دین وایمانم توئی تو هم کعبه ام هم قبله جانم توئی تواین جرم های بیشمارم یابن زهرا این چشمهای اشکبارم یابن زهرا بر درگهت امیید وارم یابن زهرا تنها توئی دار وندارم یابن زهرا من هرچه هستم میثم کوی شمایم آلوده ام امّا ثنا گوی شمایم*** *** *** بیا تا گویمت وصف سه شمع روشن محفلیکی قائد، یکی عابد، یکی حلّال هر مشکلیکی درُّ و یکی گهر یکی جــانباز نام آوریکی دارد به دل منزل یکی دریا یکی ساحل علی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه مولود جهان آرا سه مسعود قمر سیما یکی سرور یکی سقا یکی سجاد حق واصلیکی پروردة زهرا یکی پروردة مولا یکی شهزاده و گردید واز دامان گل حاصلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه دردانه سه فرزانه سه پروانه به یک خانهیکی مجذوب یکی محبوب یکی منصوب جان ودل یکی بوده سلامش حق یکی بوده مرامش حق یکی باشد پیامش حق دعایش کی شود زائلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه آزاده سه دلداده سه نوشیده به یک بادهیکی ساقی یکی ساغر یکی سیمین بر کامل یکی بر دوش پیغمبر یکی بر زانوی حیدر یکی در سجدة داور به لطف حق شده نائل علی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه حیدر کر سه جعفر فر سه اژدر درسه حق باور یکی فتاح یکی فاتح یکی مفتاح رسد عاجلیکی از عرش آغازش یکی از فرش پروازشیکی را عرش همرازش وجودش را بود شامل علی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه روح هستی خلقت سه نوح کشتی وحدت یکی رهبر یکی سرور یکی شمشیر بر با طلیکی در دین عماد آمد یکی زین العباد آمد یکی باب المراد آمد شهنشاهان بر او سائلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه تن سرمایة عزت سه تن در جامة عترتیکی مولا یکی آقا یکی با اذن حق داخلیکی از نور پیدا شد یکی نورالسجایا شدیکی را نور سیما شد ازل را تا ابد راحلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه تن تابنده بر عالم سه تن زیبنده برآدمیکی مهرو یکی عطرو یکی بر خلق آب و گلیکی حبل المتین باشد یکی عین الیقین باشد یکی هم آن واین باشد به فتوا قاضی العادل علی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه تن در روز عاشورا سه تن دلدادة زهرا یکی عاشق یکی صادق یکی قاصد به دین عامل یکی در قتلگه قربان یکی در علقمه عطشانیکی در خیمه گه گریان سه تن در دست یک قاتلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضلسه تن مظلوم سه تن معصوم سه تن مشهور آزادییکی بیسر یکی بی دست یکی بیدل به یک منزل یکی یحیی دشت زر یکی طیار چون جعفریکی سجاد دین پرور به تقدیر از ازل مایلعلی بن الحسین است و حسین است وابو فاضل سه تن همراه با زینب سه روز و شب به تاب و تب یکی بر نی یکی چون وی یکی در پی سیه محــــمل یکی در حشر قائم شد یکی شافع به نادم شـــــــد یکی لطفش مداوم شد به ( مشمولی) ناقــابل علی بن الحسین است و حسین است وابو فاضل*** *** ***

دسته ها :

جمعه نهم 5 1388

عید میلاد حضرت اباعبدالله ع مبارکباد

ولادت موفور السرور حضرت ابیعبدالله الحسین علیه السلام مبارکباداشعه آفتاب وجود مبارک «با سوابقی که جبرئیل به پیغمبر خدا از مولود او خبر داده بود» روز پنج شنبه سوم شعبان سال چهارم هجرت در مدینه از مشرق دامان فاطمه زهرا (س) در خانه امیرالمؤمنین (ع) پرتو افکن گردید. او دومین ثمره پیوند فرخنده علی (ع) و حضرت فاطمه (س) بود.حسین بن علی (ع) در دوران خود به شجاعت و آزادگی و ایستادگی در برابر ستم شهرت داشت‌. میلادش مانند زندگانی و شهادتش شگفت‌انگیز است‌. حضرت در مدت زندگی خود در کنار جدش رسول خدا (ص) با آن حضرت مأنوس بوده و حتی وقت نماز از آن حضرت جدا نمی‌شد. رسول خدا (ص) سخت به او و برادرش اظهار علاقه کرده و با جملاتی که درباره آنها فرمودند، گوشه‌ای از فضایل آنها را برای اصحاب بازگو کردند. اکنون در آثار حدیثی‌، شمار زیادی فضیلت برای امام حسین (ع) نقل شده که بسیاری از آنها نظیر حدیث «الحسن و الحسین سیدا شباب أهل الجنه‌» متواتر بوده و یا فراوان نقل شده است‌.بعد از تولد حسین (ع)، بی‌درنگ او را که شش ماهه به دنیا آمده بود، به حضور پیغمبر خدا (ص) بردند. به اتفاق تمام مورخان رسول خدا کام کودک را با آب دهان خود برداشت و زبان در دهان او گذاشت و او را از شیره جان خود سیراب کرد و فرمود: «حسین منی و انا من حسین‌» و آن طور که میل داشت حسین را پرورش داد و تربیت کرد تا بزرگ شد. ابن اثیر می‌نویسد: در زمان تولد امام حسین (ع)، رسول خدا (ص) در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفت و اسراری را به گوش او خواند و اماناتی به او تحویل داد. حسین هم اسرار و امانت جدش را بهتر از هر کس حفظ کرد و به عمل گذاشت‌.در مسیر تاریخ سه نفر شش ماهه به دنیا آمدند.آنچه از تاریخ به دست می‌آید، سه نفر شش ماهه به دنیا آمده‌اند:یحیی بن زکریا، عیسی بن مریم و حسین بن علی (ع)عالمان طبیعی اروپا از روی موازین علمی تکامل ثابت کرده‌اند که جنین آدمی شش ماهه کامل نمی‌شود و زیست نمی‌کند. هر مولود شش ماهه ناقص الخلقه می‌شود؛زیرا مقدار تکامل سلول‌های او به حد زیست نرسیده و می‌گویند هر مولودی باید کمتر از 2500 گرم وزن نداشته باشد و حد کمال جنینی او در نه ماهگی است و حال آن که حسین شش ماهه به دنیا امد و این قول مورد انفاق فریقین است و از نظر صورت و سیرت هم زیباترین و کامل‌ترین افراد بشر بود. نه تنها نقصی در او دیده نشد بلکه به کمال جسمانی و رشد کامل روحانی خود رسید. قیام عاقلانه و حکیمانه او مثل اعلای کیاست و سیاست و نشانه جرئت بود. نباید حساب زندگانی ابی عبدالله را با سایر مردم عادی مقایسه نمود.حسین مرد آسمانی بود و از آب و خاک‌ِ دیگر عجین شده و نشو و نما یافته و سیر فکری اوباعث نجات بشر از نابخردی است‌.ابن شهر آشوب می‌نویسد: پس از تولد حسین‌، فاطمه مریض شد و رسول خدا (ص) دایه خواست‌. حسین از پستان احدی شیر نخورد مگر آن که چهل شبانه روز از انگشت و زبان پیغمبر (ص) تغذیه کرد تا بزرگ شد.برداشت از کتابخانه اینترنتی امام حسین(سفینة النجاة)( بررسی زندگی امام حسین از ولادت تا شهادت)دوران کودکی سیدالشهداء امام حسین (ع) تا هفت سالگی زیر نظر مقام نبوت و رسالت سایه‌وار حرکت می‌کرد و در کنار مهد عصمت و طهارت بود. تا سی و هفت سالگی در حجر ولایت مطلقه الهیه پدرش و تا چهل و هشت سالگی در کنار مهر و عاطفه امامت برادرش‌، حضرت مجتبی عمر گذرانیده و یازده سال هم دوره امامت و ولایت مطللقه خود او بود. بنابراین دوران‌ِ کودکی و جوانی‌، کمال و امامت او در مهبط نزول وحی و مهد عصمت و دامان ولایت و ساحل امامت و مکتب ولایت ادامه داشته تا عاشورا که سن او پنجاه و هفت سال سال وهفت ماه بود. در تربیت حسین اسرار شرافت‌، پاکیزگی‌، فضیلت‌، سعادت‌، سیادت‌، شهامت‌،شجاعت‌، استقامت و پافشاری در راه دین‌، عزت و حمیت‌، حفظ ناموس و حقوق دیگران‌،دستگیری از بینوایان‌، احقاق حق مستمندان‌، تسلیم نشدن و زیر بار زور نرفتن‌،طرفداری از حق و حقیقت‌، نهفته است‌. سجایایی که حسین از جد و پدر و مادرش به ارث برد برای احدی امکان‌پذیر نبود.در پرورشگاه محمدی شخصیت حسین عامل مؤثری در احیاء شریعت اسلام بود و مثل اعلای درس فضیلت و اخلاق گردید.دوستی حسین برای پیغمبر نه تنها از راه عاطفه فرزندی بود، بلکه برای سفارشاتی بود که از زبان وحی گرفته و حسین را سبب‌ِ جاودانگی و استمرار رسالت و نبوت خود شناخت‌.حسین‌، احیاگرِ مجد و عظمت اسلام و سبب ابقاء حیات اجتماعی مسلمین برای همیشه گردیده و نقش او فراموش شدنی نیست‌.حسین و نسب‌ امام حسین از حیث نسب ممتازترین انسان است‌؛ زیرا جدش رسول خدا (ص)،مادرش فاطمه زهرا، پدرش علی مرتضی‌، برادرش حسن مجتبی‌، خواهرش زینب کبری و همسرش دختر یزدگرد پادشاه ساسانی است و این نسب برای احدی نیست‌.حسین و صورت و سیرت‌ خواند میر از شواهد النبوه نقل می‌کند که امام حسین (ع) صورتی زیبا و جمالی منور داشت که چون در خانه تاریک می‌نشست از سفیدی رخسار مبارکش محیط اطراف روشن می‌شد و همه می‌دانستند امام حسین (ع) است‌.حسین بن علی شخصاً داری مزایایی بود که دیگران فاقد آن بودند و سرتاسر زندگیش عجیب بود؛ یکی آن که شش ماهه به دنیا آمد و دیگر آن که شهادتش بی‌نظیر بود. در قیام خونین او بسیاری از کلمات عملاً ترجمه شد که اگر حسین (ع) نبود این کلمات معنا نمی‌شد: عشق و اراده و صبر و فداکاری از جمله آن موارد است‌. سالار شهیدان در حسن خلق‌، تواضع‌، ادب‌، بخشش‌، صله رحم‌، راستی‌، درستی‌، عبادت‌،فراست و ذکاوت‌، شجاعت و شهامت‌، آزادی و سعادت‌، فداکاری و گذشت‌، امیدواری و آرزو، شرافت و عشق‌، مرام و مسلک‌، صبر و بردباری‌، سیاست ملی و مظلومیت اجتماعی دارای نبوغ فکری بود. این کلمات را چنان معنا کرد که تاکنون کسی چنین معنا نکرده است‌.امام حسین (ع) سرباز با شخصیت و فداکار اسلام است که درس آزادی و فداکاری و مجد و عظمت را به مسلمین آموخت و در صورت و سیرت بی‌نظیر و ممتاز بود.حسین بر دوش پیغمبر شیبانی از عبدا.. بن شداد روایت می‌کند که پدرش گفته در یکی از اوقات نمازهای جماعت خدمت پیغمبر بودم ایشان حسن و حسین را بر دوش خود سوار کرده بود و چون نزدیک شد، آنها را بر زمین گذاشت‌. آن گاه برای نماز جماعت تکبیر گفت‌. هنگام سجود خیلی طول کشید. من سر خود را بلند کردم‌، دیدم حسین بر پشت پیغمبر (ص) سوار شده‌.من دوباره به سجده رفتم‌. چون نماز تمام شد، بعضی گفتند: یا رسول الله میان دو سجده آنقدر طول دادی که ما گمان کردیم امری حادث شده و یا وحی بر تو نازل شده‌، فرمود: هیچ کدام از آنها نبود، فقط پسرم حسین سوارم شده بود و من نخواستم او را پایین آورم صبر کردم تا خود فرود آید.ابوسعید خدری روایت کرده که حسین را دیدم دوان دوان نزد پیغمبر آمد. رسول خدا نماز می‌خواند و حسین به گردنش آویخت و پیغمبر با دست او را گرفت و تا به رکوع رفت‌، او را نگاه داشت‌.بخاری از ابوهریره نقل می‌کند که حسین و حسن نزد پیغمبر (ص) و در دامان مهر و عطوفت او بودند که هوا تاریک شد. پیغمبر (ص) فرمود بروید به حجره مادرتان‌. گفتند تاریک است ما می‌ترسیم‌. ناگاه نوری ظاهر شد یا برقی زد و فضا را روشن کرد. حسنین به خانه مادر رفتند.ابو عمر بن عبدالله قرطبی نقل می‌کند که با چشم خود دیدم پیغمبر (ص) حسین را صدا می‌کرد و او از دامان رسول الله بالا می‌رفت‌. آن گاه دهان حسین را می‌بوسید و می‌گفت‌: خدایا من حسین را دوست دارم تو نیز او را دوست دار.حسین و فدایی شدن ابراهیم‌ در ترجمه المستقصی نقل کرده‌اند که پیغمبر (ص) امام حسین را بر زانوی راست و ابراهیم را بر زانوی چپ خود نشانیده بود که جبرئیل نازل شد و گفت‌: خدایت سلام می‌رساند و می‌فرماید این دو فرزند را برای تو جمع نخواهد کرد و یکی را از تو باز خواهد گرفت‌، اینک بیندیش و هر کدام را خواهی اختیار کن‌. پیغمبر (ص) بر چهره حسین و ابراهیم نگریست و فرمود: اگر حسین وفات کند از مفارقت او دل من و علی و فاطمه هر سه خواهد سوخت‌، ولی اگر ابراهیم وفات یافت اکثردرد و حزن نصیب من خواهد شد و انتقال ابراهیم را قبول نمود و او را فدای حسین کرد و پس از سه روز ابراهیم مریض شد و وفات یافت‌.حسین و لباس‌های مختلف‌ لباس‌، معرف فرد و اجتماع است و با لباس می‌توان افراد و قبایل و ملل را از هم تشخیص داد. سادگی و بی‌آلایشی لباس نمونه سادگی و بی‌آلایشی روح است‌.در روایتی مجلسی نقل می‌کند که در روز عید حسنین لباس رنگارنگ‌، تن کودکان مردم دیدند و از جدشان لباس خواستند، جبرئیل لباس حریر سفید آورد و آن گاه آنان لباس رنگین خواستند. طشتی آوردند جبرئیل آب ریخت و لباس حسن سبز و لباس حسین سرخ شد در این موقع حسین پنج ساله بود.حسین (ع) دارای لباس‌های بهشتی بود؛ یعنی لباس مخصوص پیغمبر از تافته‌های نرم بود که فاطمه (س) تهیه کرده بود و بر او می‌پوشانید و می‌فرمود لباس‌بهشتی است‌.حسین در بزرگی لباسش همانند لباس پیغمبر و پدرش علی بوده‌. عمامه تیره‌رنگ‌، پیراهن سفید، نعلین یمانی‌، انگشتر عقیق در دست داشت و ابن زیاد برای وارد شدن به کوفه همین حیله را کرد که لباسی مانند لباس حسین پوشید و نقاب بر او انداخت تا کسی او را نشناسد و آن گاه وارد دارالاماره شد.چند روایت در مورد حسنین‌ «سئل رسول الله (ص) ایما اهل بیتک احب الیک قال (ص) الحسن و الحسین‌»از پیغمبر (ص) پرسیدند کدام یک از اهل بیت خود را بیشتر دوست داری‌، فرمود:حسن و حسین را.شیخ طوسی از حدیفه نقل می‌کند که پیغمبر (ص) فرمود: فرشته‌ای بر من نازل شد که تا آن وقت به زمین نیامده بود. سلام کرد «و ابشرنی ان ابنتی فاطمه سیدة نساء اهل‌الجنه و ان الحسن و الحسین سیدا شباب اهل الجنة‌».شیخ طبرسی نقل می‌کند که پیغمبر (ص) فرمود: روز قیامت عرش خدا را به نور حق زینت می‌کنند. حسن طرف راست و حسین طرف چپ عرش قرار خواهند گرفت‌.و در روایتی دیگر درباره علی‌، فاطمه و حسن و حسین‌: فرمود: هر کس با آنان جنگ آورد، من با او به جنگ می‌خیزم و هر آن که تسلیم آنها شود، من با او سر آشتی‌دارم‌.رسول خدا (ص) دست حسنین را گرفت و فرمود: هر که من و این دو پسر و پدر آنها را دوست دارد، روز قیامت در صف من قرار خواهد گرفت‌.عایشه روایت کرده‌، یک روز صبح حسن و حسین و فاطمه و علی (ع) در زیر عبای پیغمبر (ص) جمع شدند. آن گاه رسول خدا (ص) فرمود: (انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیراً).علاقه رسول خدا به این دو فرزند، بر همه اصحاب آشکار بوده و همانطور که درباره امام حسین (ع) گذشت‌، پیامبر (ص) می‌کوشید تا مردم را از علاقه خود به این دو امام آگاه کرده و حتی می‌فرمود: خدایا دوست بدار کسی که آنها را دوست بدارد: «من احبنی فلیحب هذین‌»، و فرمود: «من أحب الحسن والحسین فقد أحبنی‌، و من أبغضهما فقد ابغضنی‌» آن حضرت درباره این دو برادر فرمود: هما ریحانی من الدنیا»، درباره امام‌حسین (ع) فضایل اختصاصی نیز آمده است که یکی از مشهورترین آنها، روایت «حسین منی و أنا من حسین‌» است‌.یحیی ابن سالم موصلی که از غلامان امام حسین (ع) بود، می‌گوید: با امام در حرکت بودیم‌. به خانه رسیدند و آب طلبیدند. کنیزی با قدحی پر از آب بیرون آمد. امام‌پیش از خوردن آب «فضه‌ای‌» را درآورده به او دادند و فرمودند: این را به اهلت بسیار، آن‌گاه به نوشیدن آب پرداختند.از امام باقر (ع) روایت شده است که امام حسین (ع) در سفر حج پیاده حرکت می‌کرد، در حالی که چهار پایان او پشت سر او حرکت می‌کردند.نقل یک روایت هم در اخلاق امام حسین (ع) مناسب می‌نماید. ابن ابی الدنیا نقل کرده است که امام حسین (ع) بر گروهی از فقیران عبور می‌کرد که سفره شان پهن بود و غذایی فقیرانه داشتند. وقتی امام را دیدند، حضرت را دعوت کردند. آن حضرت پیاده شد و فرمود: (ان الله لا یحب المستکبرین‌) آن گاه نشست و با آنها غذا خورد. پس از آن فرمود: شما دعوت کردید، من پیرفتم‌. اکنون من شما را دعوت می‌کنم‌، باید بپذیرید. پس از آن به رباب گفت‌: تا هر چه آماده کرده بیاورد تا با هم بخورند.اشتغال حسن و حسین (ع) در حضور پیغمبر (ص) به بازی‌های کشتی‌، خط نویسی‌،و «لعب المداحی‌» چاله بازی با ریگ و گودال و خاک و مسابقه اسب سواری و تیر اندازی و سبقت در نماز و وضو و غیره بوده است‌.سلمان فارسی روایت می‌کند که دیدم حسین در دامان پیغمبر (ص) بود و می‌فرمود: تو سید فرزند سیدی و پدر ساداتی‌، تو امام‌، فرزند امام و پدر ائمه هستی‌، تو حجت‌، فرزند حجت و پدر حجج خدایی‌، نُه تن از نسل تو حجت خدا هستند و نهمین آنها قائم ایشان است‌.خصال و مکارم اخلاق سیدالشهداء از زبان رسالت‌ شیخ صدوق در امالی از حدیفه الیمان روایت می‌کند که دیدم رسول خدا دست حسین را گرفته و فرمود: یا ایها الناس هذا الحسین بن علی فاعرفوه فوالذی نفسی بیده‌انه لفی الجنة و محبیه فی الجنه و محبی محبیه فی الجنة‌».ای گروه مردم‌، این است حسین پسر علی بن ابیطالب‌، او را بشناسید. قسم به خدایی که جان من بدست اوست‌، حسین در بهشت است‌، دوستان حسین در بهشت اند و دوستان‌ِ دوستان او نیز در بهشت خواهند بود.حسین و حج خانه خدا مورد اتفاق مورخان است که حضرت حسین (ع) بیست و پنج سفر پیاده از مدینه به‌مکه برای حج رفته است‌؛ یعنی در مدت عمر، که بیشتر سنوات آخر زندگی آن حضرت بوده‌، بیست و پنج بار به خانه خدا رفته است‌.حسین و کمک به مستمندان و صفات ممتاز ایشان‌ باری‌، حسین بن علی (ع) ظروف چوبی و قدح از پوست کدو داشته‌اند که در آن غذامی‌خوردند.آن حضرت دارای این صفات ممتاز بوده‌: مهمان را گرامی می‌داشت‌، سائل را محروم نمی‌کرد و آنقدر می‌داد که بی‌نیاز می‌شد. صله ارحام می‌نموده و به تمام ارحام مقرری می‌داد تا بی‌نیاز گردند. با فقرا مجالست و معاشرت داشت و به درد دل آنها می‌رسید. پیاده‌ها را سوار می‌کرد. ارباب حوائج را به حاجت خود می‌رسانید. برهنه‌ها را می‌پوشانید. گرسنه‌ها را سیر می‌کرد. قرض مقروضین را ادا می‌نمود. پشتیبان ضعفا بود.دوست و شفیق ایتام بود. محتاجان را ضمانت و اعانت می‌کرد. هر مالی که برای او می‌رسید یک جا به سائل می‌داد تا دیگر گدایی نکند.امام حسین (ع) به سائلی که از راه دور سراغ خانه کریم آمده بود، از پشت در چهار هزار درهم یا دینار داد و از این که اندک است‌، عذر خواست‌. با این اخلاق و بخشش حسین (ع) تمام فامیل و اقارب و عشیره و همسایگان و اهل مدینه و قبایل بدوی و ارباب حوائج دور دست را فریفته ملکات اخلاقی خود نمود.در زیر آسمان مردی شجاع‌تر از حسین نبود، زیرا شرایط ابراز شجاعت در مواقع ابراز شجاعت‌ِ پیغمبر (ص) و علی (ع) چنان نبود که در جنگ حسین (ع) موجود بود.حسین و صبر و شکیبایی‌ صبر وحوصله حسین به قدری بود که جبرئیل درباره صبر و عطش او گفت : آسمان‌از صبرش انگشت حیرت به دندان می‌گزد او آنقدر صبر می‌کند که پوست بدن اطفالش از تشنگی به هم جمع می‌شود و لب هایش از رطوبت خالی و خشک می‌گردد و باز هم به دشمن نفرین نمی‌کند، بلکه آنان را به دعا هدایت می‌فرماید و می‌گوید: خداوندا این قوم را هدایت فرما. «صغیرهم یمیته العطش و کبیرهم جلده منکمش‌».مورخان نوشته‌اند: به قدری صبر حسین در مصیبت با اهمیت و با عظمت بود که در روی کره زمین مصیبتی چون مصیبت او رخ نداده و بزرگ‌ترین آثار مصیبت او صبر حسین است‌.مراحل زندگی حسین بن علی‌ حسین بن علی (ع) مدت شش سال از دوران کودکی خود را در زمان جد بزرگوارخود سپری کرد و پس از رحلت آن حضرت‌، مدت سی سال در کنار پدرش امیرالمؤمنین (ع) زندگی کرد و در حوادث مهم دوران خلافت ایشان به صورت فعال شرکت داشت‌. امام حسین (ع) در جنگ‌های جمل‌، صفین و نهروان حضور داشت و درکنار پدر به جنگ با پیمان شکنان و ظالمان پرداخت‌. از آن حضرت خطبه‌ای از جنگ صفین نقل شده است که ضمن آن مردم را به جنگ ترغیب می‌کردند.امام حسین (ع) در مراحل مقدماتی صفین در گرفتن مسیر آب از دست شامیان نقش داشت‌. امام علی (ع) پس از آن پیروزی فرمود: «هذا اول فتح ببرکة الحسین (ع)».زمانی عبیدالله بن عمر در صفین امام را صدا کرد و گفت که پدر تو قریش را چنین و چنان کرده است‌. امام او را متهم به پیروی از قاسطین کرده و فرمودند که اینان به زوراسلام را قبول کرده‌اند، اما در اصل مسلمان نشده‌اند.پس از شهادت امیرمؤمنان (ع) (در سال چهلم هجری‌) مدت ده سال در صحنه‌سیاسی و اجتماعی در کنار برادر بزرگ خود حسن بن علی (ع) قرار داشت و پس ازشهادت امام حسن (ع) (در سال پنجاه هجری‌) به مدت ده سال‌، در اوج قدرت معاویة بن ابی سفیان‌، بارها با وی پنجه در افکند و پس از مرگ وی نیز در برابر حکومت پسرش یزید قیام کرد و در محرم سال 61 هجری در کربلا به شهادت رسید.امام حسین (ع) در دوره امامت برادرش‌، از سیاست وی دفاع می‌کرد. آن حضرت‌در برابر درخواست‌های مکرر مردم عراق‌، برای آمدن آن حضرت به کوفه‌، حتی پس ازشهادت برادرش‌، حاضر به قبول رأی آنها نشده و فرمودند: تاوقتی معاویه زنده است‌، نباید دست به اقدامی زد. معنای این سخن آن بود که امام در فاصله ده سال به اجبار حکومت معاویه را تحمل کردند. این نکته مهمی در مواضع سیاسی امام حسین (ع) است که کمتر مورد توجه قرار گرفته است‌، دلیلش نیز آن است که ما، امام حسین (ع) را بیشتر از زاویه اقدام انقلابی‌اش در کربلا می‌شناسیم‌. مناسبات امام و معاویه و گفتگوهایی که در مواقع مختلف صورت گرفته‌، نشان از تسلیم ناپذیری امام از لحاظ سیاسی در برابر پذیرش مشروعیت قطعی معاویه است‌.یکی از مهمترین دلایل‌، نامه مفصل امام به معاویه است که ضمن آن به حقایق زیادی درباره جنایات معاویه در حق شیعیان امام علی (ع) اشاره شده است‌. امام در این نامه به معاویه نوشتند: من قصد جنگ و مخالفت با تو ندارم و...در جای دیگری نیز بلاذری خلاصه نامه را ذکر کرده که یک جمله اضافه دارد. در آنجا آورده که امام به معاویه نوشتند: «و ما أعلم فتنه أعظم من ولایتک هذه الامة‌».یعنی من فتنه‌ای سهمگین‌تر از حکومت تو بر این امت سراغ ندارم‌.بعدها، وقتی معاویه رو در رو با حسین بن علی (ع) قرار گرفت‌، به او گفت‌: آیا شنیدی ما بر سر حجر و اصحاب و شیعیان پدرت چه آوردیم‌؟ امام فرمود چه کردید؟ معاویه گفت آنها را کشتیم‌، کفن کردیم‌، نماز بر آنان خواندیم و دفن کردیم‌. امام فرمود: اما اگر ما یاران تو را بکشیم‌، نه آنها را کفن می‌کنیم و نه بر آنها نماز می‌خوانیم و نه دفن می‌کنیم‌.آخرین بخش زندگانی امام حسین‌، یعنی دوران امامت آن حضرت‌، مهمترین بخش زندگی او به شمار می‌رود.مبارزات حسین بن علی در دوران قبل از امامت‌ حسین بن علی (ع) از دوران نوجوانی که شاهد انحراف دستگاه حکومت اسلامی از مسیر اصلی خود بود، از موضعگیری‌های سیاسی پدر خود پیروی و حمایت می‌کرد؛چنان که در زمان خلافت عمر بن خطاب‌، روزی وارد مسجد شد و دید عمر بر فراز منبر نشسته است‌. با دیدن این صحنه‌، بالای منبر رفت و به عمر گفت‌: از منبر پدرم پایین بیا و بالای منبر پدرت برو! عمر که قافیه را باخته بود، گفت پدرم منبر نداشت‌! آن گاه او را در کنار خود نشانید و پس از آن که از منبر پایین آمد، او را به منزل خود برد و پرسید: این سخن را چه کسی به تو یاد داده است‌؟ او پاسخ داد: هیچ کس‌!در جبهه‌های نبرد با ناکثین و قاسطین‌ حسین بن علی (ع) در دوران خلافت پدرش‌، امیر مؤمنان (ع)، در صحنه‌های سیاسی و نظامی در کنار آن حضرت قرار داشت‌. او در هر سه جنگی که در این دوران برای پدر ارجمندش پیش آمد، شرکت فعال داشت‌.در جنگ جمل فرماندهی جناح چپ سپاه امیرمؤمنان (ع) به عهده وی بود و در جنگ صفین‌، چه از راه سخنرانی‌های پرشور و تشویق یاران علی (ع) برای شرکت در جنگ و چه از رهگذر پیکار با قاسطین‌، نقشی فعال داشت‌. در جریان حکمیت نیز یکی از شهود این ماجرا، از طرف علی (ع) بود.حسین بن علی (ع) پس از شهادت علی (ع) در کنار برادر خویش‌، رهبر و پیشوای وقت‌، حسن بن علی (ع) قرار گرفت‌، و هنگام حرکت نیروهای امام مجتبی (ع) به سمت شام‌، همراه آن حضرت در صحنه‌های نظامی و پیشروی به سوی سپاه شام حضور داشت‌،و هنگامی که معاویه به امام حسن (ع) پیشنهاد صلح کرد، امام حسن‌، او و عبدالله بن‌جعفر را فرا خواند و درباره این پیشنهاد، با آن دو به گفتگو پرداخت و بالاخره پس از متارکه جنگ و انعقاد پیمان صلح‌، همراه برادرش به شهر مدینه بازگشت و همانجا اقامت‌گزید.اوضاع سیاسی و اجتماعی دوران امامت حسین‌ در زمان امام حسین (ع) انحراف از اصول و موازین اسلامی‌، که از «سقیفه‌» شروع شده و در زمان عثمان گسترش یافته بود، به اوج خود رسیده بود، در آن زمان معاویه که سالها از سوی خلیفه دوم و سوم بعنوان استاندار در منطقه شام حکومت کرده و موقعیت خود را کاملاً تثبیت کرده بود، به نام خلیفه مسلمین سرنوشت و مقدرات کشور اسلامی رادر دست گرفته حزب ضد اسلامی اموی را بر امت اسلام مسلط ساخته بود و به کمک عمال ستمگر و یغماگر خود مانند: زیاد بن ابیه‌، عمرو بن عاص و... حکومت سلطنتی استبدادی تشکیل داده و چهره اسلام را وارونه ساخته بود.معاویه از یک سو، سیاست فشار سیاسی و اقتصادی را در مورد مسلمانان آزاده و راستین اعمال می‌کرد و با کشتار، قتل‌، شکنجه و آزار و تحمیل فقر و گرسنگی بر آنان از هرگونه اعتراض و جنبش و مخالفت جلوگیری می‌کرد و از سوی دیگر، با احیای تبعیض‌های نژادی و رقابت‌های قبیله‌ای در میان قبائل‌، آنان را به جان هم می‌انداخت و از این رهگذر نیروی آنان را تضعیف می‌کرد تا خطری از ناحیه آنان متوجه حکومت وی نگردد، و از سوی سوم‌، به کمک عوامل مزدور خود با جعل حدیث و تفسیر و تأویل آیات قرآن به نفع خود، افکار عمومی را تخدیر کرده‌، و به حکومت خودش وجهه مشروع و مقبول می‌بخشید. این سیاست ضد اسلامی‌، به اضافه عوامل دیگری همچون ترویج فرقه‌های باطل نظیر: جبریه و مرجئه که از نظر عقیدتی با سیاست معاویه همسو بودند،آثار شوم و مرگباری در جامعه بوجود آورده و سکوت تلخ و ذلت باری را بر جامعه حکمفرما ساخته بود.حسین و وفاداری در پیمان معاویه‌ حسین (ع) مثل اعلای فضیلت و کمال و ارشاد و هدایت بود. او در همه حال مصالح عمومی را بر منافع شخصی ترجیح می‌داد و دل نگران جامعه بود و در فکر استفاده شخصی نبود، بلکه همواره برای ملت اسلام و برای واژگون کردن نظام امویان تلاش کرد.حسین با معاویه در صلح امام حسن پیمان بست که قیام نکند و با آنکه معاویه به شرایط صلح عمل نکرد، حسین بن علی (ع) راضی نشد شخصیت خود را با نقض عهد و پیمان شکنی مانند معاویه خدشه‌دار نماید، لذا در پیمان با معاویه پایدار بود. هیچ کس ننوشته حسین در تمام عمرش یک دفعه پیمان شکنی کرده باشد.شیخ مفید می‌نویسد: وقتی امام حسن (ع) درگذشت‌، مردم کوفه و شیعیان علی (ع) از اطراف نامه نوشتند که حاضرند معاویه را خلع کرده و با او بیعت کنند ولی حسین بن علی (ع) قبول نکرد و فرمودند: «میان من و معاویه عهدیست که وجدان من اجازه نمی‌دهد، نقض عهد کنم‌. بنابراین تا معاویه زنده است من بر عهد خود پایدارم و چون او در گذرد من درباره تصمیم خود تجدید نظر خواهم نمود.»حسین و وفاداری در پیمان معاویه‌ حسین (ع) مثل اعلای فضیلت و کمال و ارشاد و هدایت بود. او در همه حال مصالح عمومی را بر منافع شخصی ترجیح می‌داد و دل نگران جامعه بود و در فکر استفاده شخصی نبود، بلکه همواره برای ملت اسلام و برای واژگون کردن نظام امویان تلاش کرد.حسین با معاویه در صلح امام حسن پیمان بست که قیام نکند و با آنکه معاویه به شرایط صلح عمل نکرد، حسین بن علی (ع) راضی نشد شخصیت خود را با نقض عهد و پیمان شکنی مانند معاویه خدشه‌دار نماید، لذا در پیمان با معاویه پایدار بود. هیچ کس ننوشته حسین در تمام عمرش یک دفعه پیمان شکنی کرده باشد.شیخ مفید می‌نویسد: وقتی امام حسن (ع) درگذشت‌، مردم کوفه و شیعیان علی (ع) از اطراف نامه نوشتند که حاضرند معاویه را خلع کرده و با او بیعت کنند ولی حسین بن علی (ع) قبول نکرد و فرمودند: «میان من و معاویه عهدیست که وجدان من اجازه نمی‌دهد، نقض عهد کنم‌. بنابراین تا معاویه زنده است من بر عهد خود پایدارم و چون او در گذرد من درباره تصمیم خود تجدید نظر خواهم نمود.»مخالفت حسین با معاویه در بیعت یزید ابن کثیر شامی می‌نویسد: معاویه در سال پنجاه و سه هجری از مردم برای یزید بیعت گرفت‌. حسین (ع) از کسانی بود که با او مخالفت کرد و حاضر به بیعت نشد و اهل کوفه در این امر برای حسین (ع) نامه نوشته‌، کسب تکلیف نمودند و اصرار داشتند که حسین به کوفه رود تا با او بیعت کنند و به معاویه بفهمانند که حاضر به قبول خلافت یزید نخواهند بود و جمعی بسیار هم برای این کار به مدینه آمدند که شاید حسین را به بیعت راضی کنند که اقلا پس از معاویه قبول زمامداری کند. چنانکه پدرش پس از عثمان تقاضای مردم را قبول کرد.ولی ابی عبدالله به آنان جواب منفی داد؛ زیرا نمی‌خواست نقض عهد کند و تا معاویه زنده است اختلاف و اغتشاش بر پا سازد. محمد حنفیه و ابو سعید خدری و مسیب بن نجیبه فرازی نیز اصرار داشتند ولی امام حسین (ع) آنها را قانع به صبر و بردباری کرد و فرمود در انتظار آینده باشید.امام حسین (ع) در تحولات اجتماعی و دعوت‌های متوالی در این ده سال‌، بسیار سیاست روشنی را تعقیب کرد و با مردم با کمال تدبیر عمل نموده و همه را به آینده‌ای پرغوغا توجه داد.دربار یزید مرکز انواع فساد و گناه شده بود و بی‌دینی دربار او در جامعه چنان گسترش یافته بود که در دوران حکومت کوتاهش‌، حتی محیط مقدسی همچون «مکه‌» و«مدینه‌» نیز آلوده شده بود.یزیدسرانجام جان خود را در راه هوسرانی از دست داد و افراط در شرابخواری سبب مسمومیت و مرگ وی گردید.او بیش از چهار سال پس از فاجعه عاشورا زنده نماند، اما این ننگ و رسوایی را برای ابد برای خاندان بنی امیه به ارث گذاشت‌. به طوری که هر یک از خلفای اموی اندکی عقل و درایت داشتند از تکرار کارهای یزید پرهیز می‌کردند.شواهد و مدارک فساد و آلودگی یزید و زندگی ننگین و حکومت پلید وی به قدری زیاد است که طرح آنها از حدود این بحث فشرده خارج است‌.پیام آوران قیام کربلا هر قیام و نهضتی از دو بخش «خون‌» و «پیام‌» تشکیل می‌گردد. مقصود از بخش خون‌، مبارزات خونین و قیام مسلحانه است که مسلتزم کشتن و کشته شدن و جانبازی در راه آرمان مقدس است‌. مقصود از بخش پیام نیز، رساندن و ابلاغ پیام انقلاب و بیان آرمان‌ها و اهداف آن است‌. در پیروزی یک انقلاب اهمیت بخش دوم کمتر از بخش اول نیست‌، زیرا اگر اهداف و آرمان‌های یک انقلاب در سطح جامعه تبیین نشود، انقلاب از حمایت و پشتیبانی مردم برخوردار نمی‌گردد و کانون اصلی بدست فراموشی سپرده می‌شود، و چه بسا گرفتار تحریف‌ها و دگرگونی‌ها می‌شود.با بررسی قیام مقدس امام حسین (ع) این دو بخش کاملاً در آن به چشم می‌خورد؛زیرا انقلاب امام حسین (ع) تا عصر عاشورا مظهر بخش اول‌؛ یعنی بخش خون و شهادت و ایثار خون بود و رهبر وپرچمدار آن نیز خود حسین (ع) بود در حالی که بخش دوم آن ازعصرعاشورا آغاز گردید و پرچمدار آن امام زین العابدین و زینب کبری (س) بودند که پیام انقلاب و شهادت سرخ آن حضرت و یارانش را با سخنان آتشین خود به اطلاع افکار عمومی رساندند و طبل رسوایی حکومت پلید اموی را به صدا درآوردند. با توجه به تبلیغات بسیار گسترده و دامنه داری که حکومت اموی از زمان معاویه به بعد بر ضد اهل بیت (به ویژه در منطقه شام‌) در راه انداخته بود، بی‌شک اگر بازماندگان حسین (ع) به افشاگری و بیدارسازی نمی‌پرداختند، دشمنان اسلام و مزدوران قدرت‌های وقت‌، قیام و نهضت بزرگ و جاویدان آن حضرت را در طول تاریخ لوث می‌کردند و چهره آن را وارونه نشان می‌دادند.آثار سیاسی رخداد کربلا در شیعه‌ واقعه کربلا از حوادث تعیین کننده در جریان تکوین شیعه در تاریخ است‌.می‌دانیم که مبانی تشیع‌، به ویژه اساسی‌ترین آنها در اصل آن‌، یعنی امامت در قرآن و سنت یافت می‌شود. اما جدایی تاریخی شیعه از دیگر گروه‌های موجود در جامعه‌، به تدریج صورت گرفته است‌. سنت و اندیشه‌ای که از دوره خلافت امام علی (ع) به یادگارماند، تا حدودی به شیعه از لحاظ فکری انسجام بخشید. حمایت امویان از اسلام ساخته خودشان که سیاست گزاری‌های معاویه اجازه نداده بود، ماهیت و فاصله آن با اسلام‌واقعی آشکار شود، در جریان به خلافت رسیدن یزید وضوح بیشتری یافت‌. در حادثه کربلا جدایی تاریخ شیعه از سایر گروه‌هایی که تحت تأثیر اسلام مورد حمایت امویان بودند. قطعی شد. از آن پس تشخیص و تشخص شیعه از دیگر گروه‌ها ـ گروهی که از سنت و سیره علی و جانشیان او پیروی می‌کردند ـ کاملاً ممکن بود.در میان شیعیان گروهی از هر حیث تابع ائمه بوده و آنها را وصی پیامبر (ص) و منتخب او می‌دانستند. از سوی دیگر گروه‌هایی از مردم عراق و بعضی مناطق دیگر تنها برتری علویان را بر امویان در نظر داشته و تشیع آنها در همین حد بود. افرادی که در کربلا در کنار امام حسین (ع) در شهادت رسیدند، از شیعیانی بودند که امامت را تنها حق علی (ع) و فرزندانش می‌دانستند. خود امام (ع) در موارد متعددی از مردم خواست تا حق را به اهلش بسپارند و او را یاری کنند، زیرا امویان غاصب این حق هستند.حکمت شهادت امام حسین‌ جنبش کربلا به عنوان یک نهضت مقدس مذهبی و یک حرکت سیاسی از نوع انقلابی آن‌، پایدارترین جنبش در فرهنگ سیاسی شیعه است‌. این جنبش‌، نهضتی برای احیای احکام دین‌، زدودن انحرافات دینی و سیاسی و جایگزین کردن حکومتی علوی به جای نظام اموی بوده است‌. جنبش کربلا از زاویه دستیابی به اهداف خود حاوی نوعی شکست و نوعی پیروزی بود. شکست سیاسی با توجه به پذیرفتن این که هدف سرنگونی حکومت اموی و ایجاد دولتی علوی بوده است‌. پیروزی معنوی به دلیل تحکیم آرمان‌های معنوی اصیل و دینی در جامعه اسلامی‌. اگر کسی سرنگونی حکومت اموی رادر شمار اهداف امام حسین (ع) نیاورد، شاید شکست سیاسی را هم نپذیرد. حقیقت آن است که جنبش کربلا را باید آخرین تلاش سیاسی ممکن برای بازگرداندن حکومت به آل علی (ع) تلقی کرد. کوچکترین تردیدی وجود ندارد که امام علی (ع) حق خویش را پس از رسول خدا(ص) از دست رفته می‌دید، اما به دلایلی سکوت کرد. پس از عمر، انتظار آن را داشت تا حق به حق‌دار بازگردد. در این باره خود و شیعیانش نظیر مقداد و عمار تلاش کردند، اما این تلاش‌ها به جایی نرسید. پس از آن دردوره عثمان‌، امام چنین احساس کرد که در شرایط جدید، رهبری جامعه چشم اندازموفقی ندارد، با این حال اصرار مردم او را امیدوار کرد. این امید در طی چهارسال و نه ماه اقدامات سخت‌ِ امام برای رهبری صحیح بر باد رفت‌. تلاش محدود و نومیدانه امام‌حسن (ع) هم به سرعت در هم شکسته شد. اکنون باید انتظار بیست ساله‌ای تا مرگ معاویه مطرح می‌شد. امام حسین (ع) این مدت را صبر کرد، گرچه در این مدت اعتراضاتی بر معاویه در زمینه‌های سیاسی به ویژه قتل برخی شیعیان داشت‌. در سالهای آخر حیات ننگین معاویه سخن از ولایت عهدی یزید به میان آمد،امام حسین (ع) مخالفت کرد، اما چندن امیدی نبود. با این حال امام در مقام امامت نمی‌توانست تحمل کند. با روی کار آمدن یزید، امام از روی اعتراض به مکه آمد. اینجا بود که روزنه امیدی از سمت شرق گشوده شد. عراق چند بار تجربه نامیمونی را پشت سر گذاشته بود، اما چه می‌شد کرد. اگر قرار بود اقدامی صورت گیرد، نه در شام و حجاز بلکه فقط در عراق ممکن بود. آیا ممکن بود که یک بار دیگر به کمک مسلمانان عراق که شیعیان در آن بودند،حکومت اموی را سرنگون کرد و دولت علوی را برپا نمود؟ ظاهر امر، یعنی حمایت‌های گسترده‌ای که خبر آنها به امام رسید، این امر را تا اندازه‌ای تأیید می‌کرد. امام فرصت را از دست نداد اما وقتی به کوفه نزدیک شد، اوضاع دگرگون شده بود. او در برابر سپاه ابن زیاد قرار گرفت‌. سخن از تسلیم شدن و بیعت با یزید بود. امام نپذیرفت‌. نتیجه آن شد که همراه یاران محدودش در کربلا به شهادت رسید. علامه مجلسی می‌نویسد: و باید دانست که مذلت‌های دنیا موجب مزید عزت ایشان است و دوست خدا به اینها ذلیل نمی‌گردد. آنها که خواستند ایشان را ذلیل گردانند، اکنون نام ایشان به غیر از لعن و نفرین در زمین مذکور نمی‌شود و نسل‌های ایشان منقرض شدند و نشانی از قبرهای ایشان نیست و حق تعالی نام آن بزرگواران را بلند گردانیده و علوم و کمالات ایشان عالم را فرا گرفته و دوست و دشمن بر ایشان در نماز و غیر نماز صلوات می‌فرستند و به شفاعت ایشان دردرگاه خدا حاجت می‌طلبند، و رئوس منابر و مناره‌ها را و وجوه دنانیر و دراهم را به نام نامی ایشان مزین می‌گردانند، و پادشاهان روی زمین وسلاطین باتمکین به طوع و رغبت از روی اخلاص روی بر خاک آستان ایشان می‌مالند، و هر روز چندین هزار کس به برکت زیارت ایشان مغفور می‌گردند، چندین هزار کس به برکت لعنت بر دشمنان ایشان مستحق بهشت می‌گردند، و چندین هزار کس از برکت گریستن بر ایشان و محزون گردیدن از مصائب ایشان صحیفه سیئات خود را از لوث گناه‌می‌شویند، و چندین هزار کس به برکت اخبار و نشر آثار ایشان به سعادات ابدی فایز می‌گردند، و چندین هزار کس به برکت احادیث ایشان به درجه معرفت و یقین می‌رسند، و چندین هزار کس به متابعت آثار ایشان و اقتدای به سنت ایشان به مکارم اخلاق و محاسن آداب محلی می‌گردند، و چندین هزار کور ظاهر و باطن در روضات مقدسات ایشان شفا می‌یابند و آلاف و الوف از مبتلای به بلاهای جسمانی و روحانی از دارالشفای بیوت رفیعه و علوم منیعه ایشان صحت می‌یابند.سخن آخر زندگانی پنجاه وهفت ساله حسین (ع) قدم به قدم اعجاز انگیز بوده‌. از مولود و میلاد، از شیرخوارگی و کودکی‌، از شباب و جوانی‌، از شجاعت و شهامت‌، از جود و بخشش‌،از وفا و صداقت‌، از حفظ ناموس و احترام قانون‌، از حمایت مظلوم و خصم ظالم‌، از عبادت و فضیلت‌، از مسافرت و معاشرت و حتی شهادتش همه حیرت‌آور است‌.راستی این چه رازی است که پاکان تاریخ‌، عموماً مظلومان تاریخ هستند؟ گویا این یک سنت تاریخی است که مظلومان تلخی ستم را بر خود هموار کنند، و آوارگی را بپذیرند، تا بتوانند مظلومان را نصرت و آوارگان بشری را به سامان برسانند.نتیجه گیری‌ حسین بن علی از جهات فضیلت و کمال اخلاقی بر همه کس برتری داشته است‌.حسین (ع) از جهت امامت و ولایت با پدر و برادرش در یک سطح قرار داشته‌اند و سایر ائمه هدی هم در همان صف بوده‌اند، ولی هر یک از آنها در بروز خصال و مکارم‌شخصی یک اهمیت و مزیت خاصی داشته‌اند و از میان همه آنها حسین ویژگی خاصی‌دارد، زیرا او مکتب تربیتی خاصی گشود و در مکتب عملی خود درس فضیلت و اخلاق داد و روش اخلاقی او و پرورش تربیتی او چنان بود که پیغمبر (ص) و علی (ع) و خلفا و اصحاب‌همه در اکرام و احترام او تأکید و مبالغه داشتند و حتی معاویه که رقیب سرسخت او و پدرش برادرش بود در حضور و غیاب به حسین نهایت احترام را می‌کرد و اعتراف به مقام و فضیلت او می‌نمود.امام حسین سرباز با شخصیت و فداکار اسلام بودکه درس آزادی و فداکاری و مجدو عظمت به مسلمین آموخت و درصورت و سیرت بی‌نظیر و ممتاز بود، و باید همه‌، زندگانی امام حسین را همچون مشعل فروزان‌، الگو و پیشرو همه جانبه راه زندگانی خود قرار دهند.چکیده‌ اِن‌َّ الحُسین‌َ مِصْباح‌ُ هدی و سَفینَة‌ُ نَجاة‌ِتاریخ گذشته‌، تومار بازی است در برابر تومار بسته آینده‌. به وسیله این تومار باز،باید بخش بسته را گشود و خطوط حرکت آینده را ترسیم کرد، و از زندگانی گذشتگان درس‌هایی فراوان آموخت‌.این مقاله براساس سرگذشت و زندگانی مقدس سرور و سالار شهیدان امام‌حسین (ع) تنظیم گردیده‌، و هدف از نوشتن این مقاله یادآوری و الگو قراردادن زندگانی مبارک ایشان‌، همانند مشعل فروزان‌، در مسیر زندگی همه می‌باشد.امام حسین (ع) از جهات فضیلت و کمال اخلاقی بر همه کس برتری و رجحان داشته است‌. عشق و اراده‌، صبر و فداکاری‌، حسن خلق‌، تواضع‌، ادب‌، بخشش‌، صله رحم‌،راستی‌، درستی‌، عبادت‌، فراست و ذکاوت‌، شجاعت و شهامت‌، آزادی و سعادت‌، فداکاری و گذشت‌، امیدواری و آرزو، شرافت و عشق‌، مرام و مسلک‌، سیاست ملی و مظلومیت اجتماعی‌، بر همه کس صراحت دارد که اگر حسین (ع) نبود این کلمات معنا نمی‌شد.حسین (ع) از جهت امامت و ولایت با پدر و برادرش در یک سطح قرار داشته‌اند و سایر ائمه هدی هم در همان صف بوده‌اند ولی هر یک از آنها در بروز خصال و مکارم شخصی یک اهمیت و مزیت خاصی داشته‌اند و از میان همه آنها حسین (ع) ویژگی خاصی دارد، زیرا او مکتب تربیتی خاصی گشود و در مکتب عملی خود درس فضیلت و اخلاق داد و روش اخلاقی او و پرورش تربیتی او چنان بود که پیغمبر (ص) و علی (ع) و خلفا و اصحاب همه‌، در اکرام و احترام او تأکید و مبالغه داشتند و حتی معاویه که رقیب‌سرسخت او، پدرش و برادرش بود حضوراً و غیاباً نسبت به حسین نهایت احترام می‌کرد و اعتراف به مقام و فضیلت او می‌نمود.

دسته ها :

جمعه نهم 5 1388

صفحه بعدی

X