بر طبق روایاتی که در ادبیات ایران باستان آمده است، مراسم جشن نوروز و تحویل سال
توسط نوای دف همراهی می شده است. دف در ایران ساسانی* همراه با سرودهای خسروانی
و به طور گروه نوازی مورد استفاده قرار می گرفته است. هم چنین تصاویری از نوازندگان
دف بر روی سفالها و نقاشیهای بناهای باقیمانده پیش از میلاد مسیح بدست آمده است که
گواهی بر قدمت، اصالت و دست نخوردگی این ساز دارد.
امروزه در ایران به شکل شگفت انگیزی علاقه مندی مردم به نواختن دف رواج پیدا کرده
است که دست کم در صد سال گذشته بی سابقه بوده است.
دف بویژه بیشتر در کردستان، کرمانشاهان، کرمان و یزد نواخته می شود .
مشخصات دف :
کمانه : حلقه چوبی مدور به عرض 5 تا 7 و قطر دایره 48 تا 53 سانتی متر که دهانه
کاملا مدور موجب یک نواختی صدا می گردد.
شستی : فرورفتگی منحنی شکل . محل استقرار انگشت شست دست چپ بر روی لبه
پشتی کمانه .
پوست : پوست کهنه بز با ضخامت یکسان و به رنگ یکسان ( تگرکی با دانه و آهکی
نباشد ) پوستی مناسب است البته پوست آهو – میش – بزکوهی و ماهی نیز مرسوم بوده
است .
گل میخ : برای حفظ پوست دف . پونز هایی از برنج - مس یا آهن در جداره بیرونی کمانه
روی پوست کوبیده میشود.
قلاب : از آهن یا مس در جداره داخلی کمانه استفاده می شود که حلقه ها روی قلاب نصب
می شوند و فاصله هر قلاب از پوست 3.5 و از قلاب مجاور 3 سانتیمتر می باشد.حلقه : از برنج - مس و گاهی آهن به قلاب های دیواره داخلی متصل است .4 حلقه آویزه به
یک قلاب و قطر حلقه ها 1.5 سانتیمتر است .
تسمه چرمی : برای جلوگیری از خستگی مچ نوازنده برای دف نوازی های طولانی در قسمت
داخلی کمانه نصب میشود استفاده می کنند .