در مجالس بچه‌ها را هم با خودتان ببرید. حدیث داریم که وقتی امام باقر(ع) می‌خواست دعا کند، به کوچولوها می‌گفت: بیایید. من دعا می‌کنم شما آمین بگویید. چون بچه بی‌گناه است. یعنی در دعاها بچه‌ها را هم شرکت بدهید. منتهی نه طولانی! طولانی نباشد. گاهی وقت‌ها ما یک کارهایی می‌کنیم، باید حساب بچه را هم بکنیم. مثلاً بچه‌های 7 ساله را به جمکران می‌آورند. «قَلْبِی مَحْجُوبٌ وَ نَفْسِی مَعْیُوبٌ» (بحارالانوار/ج84/ص339) دعای عارفان! گفتم: بابا این نفس ندارد. ولش کن برود بازی کند. (خنده‌ی حضار) یعنی گاهی وقت‌ها که می‌خواهیم بچه را تربیت کنیم ما اصلاً نمی‌فهمیم که چطور تربیت کنیم؟ ببین ما گاهی هم می‌خواهیم تربیت کنیم، نمی‌دانیم چطور تربیت کنیم. فکر می‌کنیم اگر بزنیم خوب می‌شود. فکر می‌کنیم اگر همه‌ی دعا را بخوانیم... دعا را که نگفته همه را بخوان. آن مقداری که حال داری بخوان. اگر می‌بینی مثلاً این دعای کمیل 40 دقیقه طول می‌کشد، یک ربعش را حال داری، یک ربعش را بخوان. قرآن از کسانی که با کسالت نماز می‌خوانند انتقاد می‌کند. می‌گوید: چرا اینها نمازشان با بی‌حالی است؟ نشاط در دعا یک ارزش است. حالا! در مجالس بچه‌ها را هم ببرید.