دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 77617
تعداد نوشته ها : 18
تعداد نظرات : 13
Rss
طراح قالب
وحيد اسدي
به نام حضرت دوست که هر چه داریم از اوست
با سلام به همه دوستان گرامی . بالاخره دارم بعد از مدتهای زیادی دوباره توی وبلاگ خودم چیز می نویسم .
این مطلب باز هم مربوط به تاریخ می شود . چیزی که از آن درسهای زیادی می شود گرفت .
موقع چوب خوردن باید چوب خورد و موقع غذا خوردن باید غذا خورد .
در کتاب گفتنی های تاریخ تالیف علی سپهری اردکانی آمده است : در سال 1323 به واسطه جنگ بین روس و ژاپن در ایران قند کمیاب شد و به همین دلیل قیمت آن در کشور بسیار زیاد شد . علاء الدوله حاکم تهران ( از خانهای بزرگ آن زمان ) چند تن از تجار تهران را به جرم گرانفروشی به فلک بست و چوب زد .
در آن هنگام حاج هاشم پیرمرد که عمری را به نیکوکاری گذرانده بود را به نزد علاء الدوله بردند . علاء الدوله به او گفت : چرا قند را گران کردید ؟ سید پاسخ داد به واسطه جنگ بین روسیه و ژاپن قند کمتری به ایران وارد می شود . علاءالدوله گفت باید تضمین کنید که قند موجود را به قیمت سابق می فروشید . وگرنه شما را فلک می کنم .سید گفت : من قند را به همین قیمت می خرم و به همین قیمت هم می فروشم . ارزان تر فروختن آن امکان ندارد . در این صورت ضرر زیادی می کنم . پس من نمی توانم تضمین کنم . اما صد صندوق قند برای من مانده است که اگر اجازه بدهید همه را تقدیم جنابعالی کنم و دست از تجارت بردارم .
علاء الدوله بسیار عصبانی شد . دستور فلک سید را داد . در این هنگام پسر این سید نیز داخل شد . خود را روی پدرش انداخت و گفت من را فلک کنید نه پدرم را . پس حاکم تهران دستور داد هر دو را فلک کردند . فراشان چوب زیادی به پاهای این دو نفر زدند .
در این هنگام برای علاءالدوله غذا آوردند . حاکم تهران بر سر سفره نشست . دستور داد پاهای سید را باز کردند و به سید دستور داد که بر سر سفره بیاید و به او گفت : وقت چوب خوردن باید چوب خورد و وقت غذا خوردن باید غذا خورد .
به نام حضرت دوست که هر چه داریم از اوست
سلام به همه دوستان عزیز و گرامی .
در پست قبلی گفتیم بیایم یک جمع وبلاگی در خارج از تبیان داشته باشیم . چند نفر برای این کار اعلام آمادگی کردند .
من خودم همین الان دارم توی وبلاگ شیراز کلیک که از آن دارنده وبلاگ بزرگترین وبگاه ایرانیان توی همین تبیان است به صورت مشترک می نویسم .
هنوز منتظر سایر دوستان هستیم . باور کنید اگر به صورت گروهی کار کنیم خیلی راحت تر هستش .
شاید هم شما ها من رو قابل نمی دونید . ب
رای یه تعداد از دوستانی که در تبیان می شناختم توی وبلاگشون نظر گذاشتم . اما جوابی ندادند و هنوز کار شکل جدی نگرفته .
همیشه شاد و پیروز باشید .
آیا کسی ازصحبت گل سیر خواهد شد ؟
آیا کسی در صحبت گل پیر خواهد شد ؟
*صد کوه اگر غم داری و یک جو اگر شادی
این را نگهدارش و آن را به قعر دریای بسپاردش
*دنیا گذرگاهی است آغاز و پایانی
راهی نه هموار
یکبار از آن خواهی گذشتن
آه یکبار ... یکبار ... یکبار ... !
*یک روز می بینی ترا نازک تر از گل زاد
با خون دل پرورد
روز دیگر پژمرد و پرپر کرد
آنگاه خاکت را به دست باد صحرا داد !
*دنیا گذرگاهی ست
صد سال اگر جان را بفرسایی
صد قرن اگر آنرا بپیمایی
راز وجودش را ندانی چیست ؟
تاریک و روشن
زشت و زیبا
تلخ و شیرین
آمیزه ای از اشک و لبخند
دینم این است
من دل به زیبایی ، به خوبی می سپارم دینم این است
من مهربانی را ستایش می کنم آئینم این است
من رنجها را با صبوری می پذیرم دردم این است
من زندگی را دوست می دارم آرزویم همه این است
انسان و باران و چمن را می ستایم
قهر
نگه دار به سوی من چه می کنی ؟
چو در بر رقیب من نشسته ای
به حیرتم که بعد از آن فریبها
تو هم پی فریب من نشسته ای
به چشم خویش دیدم آن شب ای خدا
که جام خود به جام دیگری زدی
چو فال حافظ آن میانه باز شد
تو فال خود به نام دیگری زدی
برو برو به سوی او مرا چه غم
تو آفتابی او زمین من آسمان
بر او بتاب ز آن که من نشسته ام
به ناز روی شانه ستارگان
برو بتاب ز آنکه گریه می کند
در این میانه قلب من به حال او
اگر به سویت این چنین دویده ام
به عشق عاشقم نه بر وصال تو
به ظلمت شبان بی فروغ من
خیال عشق خوشتر از خیال تو
کنون که در کنار او نشسته ای
تو و شراب و دولت وصال او
گذشته رفت و آن فسانه کهنه شد
تن تو ماند و عشق بی زوال تو
در این گذرگاه
بگذار خود را گم کنم در عشق در عشق
بگذار از این دم هم بگذرم با دوست با دوست
ای بهترین گلهای عالم !
ای خوشترین لبخند هستی !
ای مهر و ماه من در این گذرگاه
