تابستان است و هواگرم

واين گرما نمي دانم چرا برايم طاقت فرسا شده

هرسال تابستان مي آمد و ميرفت ولي اين قدر برايم سخت نبود

البته تفاوت اين تابستان با تابستانهاي قبل اين است كه من امسال

روزانه وشبانه شايد مدتي پشت اين مانيتور هستم وحس مي كنم

اين مورد بر گرمازدگي ام مي افزايد

شايد اين افراط و تفريط است كه انسان را و جسم انسان را وبالاتر ازآن

روح اورا از تعادل خارج مي كند روزانه چشمهاي ما گوشهاي ما

چقدر چيز هاي نا موزون  وناهماهنگ  مي بينند و مي شنوند

وروح وسيستم فكر ما بهم مي ريزد

بياييد كمي بيشتر به خود بينديشيم و كمي بيشتر بر خود رحم كنيم

عمر مان كوتاه است و فرصت كم  وقت آزمون و خطا نداريم

بايد حركت كنيم ..............

دردم از يار است و درمان نيز هم                        

دل فداي او شد و جان نيز هم

راست گفته هركسي كه گفته:  درد روح از درد جسم مي كاهد.

... شايد هر انساني بتواند اين را تجربه كند

فر خنده ميلاد بانوي عالميان حضرت زهرا (س)

مبارك روزي است فردا

يا فاطمه فردا بر اين زمين خاكي قدم مي گذاري

و نمي دانم چه وجدي دارد اين خاك كه تو مي خواهي

پا بر روي آن بگذاري.

چه شوري دارد اين عالم........................

تو خودت ياريمان ده كه اينجارا چگونه آذين كنيم

براي ورود قدمهايت.....

و جان خود را چگونه بياراييم كه پذيراي وجود تو باشد.

يا فاطمه شوري شعف عالم را در بر دارد.........

طلوع صبح است صبحي  صادق

سر بر آسمان دارم

گذر ابرها.......

و من ناگهان

دلم مي لرزد

در دلم مي گويم  نكند ايام بگذرد

و نتوانم به آنچه كه مي خواهم

به آنچه كه اميدش را در جان مي پرورم

دست  يابم

خدايا.....

خدايا غايت  من تويي

دستم گير

يا امام رضا

وداع

خداوندا وداع از محبوب ترين هايت سخت است اما اين سختي نمي دانم چطور مرا مهذب مي كند.

نمي خواهم اين حضور, اين زيباييها فراموشم شود و دچار روزمرگيها شوم ,

روزمرگيهايي كه همواره فرار از آن دغدغه چند ساله ام بوده

خدايا مي ترسم از فراموشي از غفلت از بي خبري ....

خدايا به حق تمام زيباييها  مارا به حال خود وا مگذار.

يا امامم تو را وداع مي گويم

وداعي ديگر و نمي دانم آيا تا سلامي ديگر وامدار زيباييهايي كه حس كردم و فهميدم در مجاورت تو, هستم يا نه.

      يادداشت هايي ازمشهد                

يا امام رضا 

واقعا چند روزي مجاورت حرم امام رضا بودن براي من تجربه اي شيرين است

با اينكه بارها به اين سفر آمده ام اما حس مي كنم شايد هر بار متفاوت ترم  و

باور دارم كه انسان در مسير اين تفاوتها است كه ظهور مي كند.

مي خواستم بازگشتم را ازاين بارگاه مقدس توصيف كنم. ولي چگونه؟

در حالي كه توصيفي براي آمدنم ندارم....

زبان قاصري دارم در اين احوالات....

راستي چقدر در اين چند روز زيبايي ديدم از لحظه ي ورود تا وقتي كه خارج مي شوي ازحرم

پر از زيبايي است از صحن ها و رواق ها گرفته تا انسانهاي زيباتر كه هريك به دنبال خواسته اي

يا نشانه اي با امام خود نجوا مي كنند.

معماري حرم بسيار با توجه و زيباست . ايوان مقصوره را كه ديده ايد چقدر با شكوه است

يادم مي آيد چند سال پيش كه بادوستان دانشكده آمده بوديم مشهد يك شب بعد از زيارت  تا سحر

سرهايمان بالا بود و معماري اينجا را رصد مي كرديم و صحبت مي كرديم و لذت مي برديم....

در ميان اين صحن ها صحن قدس را كه حتما ديده ايد نمي دانم چرا من حس خاصي نسبت به اين صحن دارم

حس غريبي است و شايد آشنا,  برايم معما شده است احساسش توام با ترس است ترسي كه اگر زياد

كنكاشش كنم ته دلم خالي مي شود از عظمتش.

در اين چند روز كه اينجا بودم بيشتر اذان ها متعلق به موذن زاده اردبيلي بود و چقدر دلنشين

است اين صدا...