7. تدریس

یکى از سنت هاى حوزه که با شیوع نوار و استفاده ى غیرحضورى از درس ها، بسیار کم بها شده، تدریس است.

تدریس از مهم ترین مراحل تحصیل است که نقشى به سزا در پیشرفت و رشد طلبه دارد.

در تدریس دو مرحله ى عمده وجود دارد.

أ. مطالعه

ب.ارایه ى مطلب

در مرحله ى مطالعه، طلبه - که اینک مدرّس شده است - باید هم متن اصلى را خوب مطالعه کند و هم کتاب هاى مربوط به بحث را و هم یادداشت هاى دوران تحصیل خود را.

علاوه بر مطالعه باید در دو موضوع و دو زمینه کاملاً بیاندیشد و فکر کند: در مطالب درس، در نوع عرضه ى آن.

هر استادى در هنگام ارایه ى مطلب باید قبلاً خوب فکر کند و مطلب را بفهمد؛ چرا که اگر خود وى، مطلب را نفهمیده باشد، هرگز نمى تواند به مخاطب تفهیم نماید.

از طرف دیگر بر اثر فکر و برنامه ریزى ممکن است انسان روش هاى جدیدى را براى تدریس پیدا کند که استاد او از آن روش استفاده نکرده باشد.

مثلاً متوجه شود که اگر دو مقدمه را قبل از درس بیان کند، اصل درس ساده تر در ذهن شاگردان خواهد نشست؛ در حالى که بدون این دو مقدمه تفهیم با مشکل مواجه مى شود.

تدریس در تعمیق مطالب نقشى اساسى دارد به گونه اى که ممکن است انسان در هنگام تدریس متوجه شود از اصل درس و در مراحل مختلف بیش از هفتاد درصد از مطلب را بیشتر درنیافته بوده است.

چرا که نگاه استاد به درس با نگاه شاگرد تفاوت اساسى دارد.

طلبه در هنگام تدریس نکاتى را مى بیند که در هنگام شاگردى، آنها را نیافته است.

در این مقام یادداشت کردن اشکالات باقیمانده در دوران تحصیل - که در مرحله ى ششم بر آن تکیه شد - بسیار مفید است، زیرا بسیار مى شود که در هنگام تدریس، آن مسایل حل شده و مطالب بکر و نویى از آن استخراج مى گردد.