به نیکى دستور بده تا از اهل نیکى باشى و با دست و زبانت زشتى را طرد کن(33) .
امام در این فراز یکى از مهم ترین و تعیین کننده ترین وظایف اجتماعى جوان را بیان مى کند(34)، امر به معروف و دستور به رفتار نیک و مورد قبول دین و جامعه.
امر به معروف یکى از تکالیف اجتماعى، جدى، مشکل و حیاتى جوان است که باید آن را دقیق فرابگیرد و جامه ى عمل بپوشاند.
امر به معروف مورد مشابهى دارد که نزدیک به آن است اما امر به معروف نیست و مشکلات آن را هم ندارد و آن ارشاد جاهل است.
ارشاد جاهل این است که شخصى با اصل معروف بیگانه است، واجب و حرام را نمى شناسد، خوب و بد را نمى داند.
به چنین فردى باید همه ى اینها را آموخت، نمى داند دروغ حرام است باید به او گفت: دروغ گویى در دین نهى شده است، نمى داند روزه واجب است باید به او گفت: روزه با این شرایط بر تو لازم است و... این ها ارشاد جاهل است.
اما امر به معروف جایى است که فرد مى داند حرام و واجب چیست و چه کارى حرام و چه کارى واجب است اما با این آگاهى خلاف آن را عمل مى کند.
مى داند دست اندازى به ناموس دیگران منکر است اما به آن مبادرت مى کند، مى داند رعایت اموال افراد واجب است اما دست درازى مى کندو... در اینجا تکلیف امر به معروف و نهى از منکر مسلمانان را وارد میدان مى کند تا از اعمال خلاف اینان جلوگیرى کنند.