درک مقام حسین علیه السلام بسته به علم است

و اما مطلب دوم یعنى مقام حضرت سیدالشهداء علیه السّلام در برزخ - چنانچه گذشت - انسان تا در دنیا و با بدن مادى و اسیر طبیعت است جز اوضاع و گزارشات دنیوى را ادراک نمى تواند نماید تا جایى که اگر در دوستى دنیا فرو رود عوالم بالا و ماوراى طبیعت یعنى برزخ و قیامت را منکر مىشود بلکه گزارشات آن عوالم را مسخره مىنماید.

در برابرش کسى که ازعلاقه مندى به دنیا خلاص گردد و از عوالم معرفت و محبت الهى بهره مند شود زندگى دنیوى را ناچیز و لهو و لعب مىبیند و چون کمال سعادت خود را در شهود آن عوالم مىبیند مشتاق مرگ مىشود و خلاصى از این عالم را خواهان مىگردد.

از جمله گزارشات برزخ و قیامت، ظهور مقام حضرت سیدالشهداء علیه السّلام است یعنى سعه وجودى و احاطه علمى و نفوذ مشیت و سلطنت الهى آن حضرت را تا کسى به آن عالم وارد نگردد حقیقتش را نمى تواند درک نماید و فعلاً جز تصدیق اجمالى و دانستن عجز خود از ادراک آن راهى نیست.

به این مناسبت جمله اى از فرمایشات حضرت صادق علیه السّلام در محل و مقام برزخى حضرت سیدالشهداء علیه السّلام نقل مىگردد.

در نفس المهموم به سند صحیح از امام صادق علیه السّلام روایت کرده که فرمود: «حسین علیه السّلام با پدر و مادر و برادرش در منزل رسول خدا صلّى الله علیه وآله است و با آن حضرت روزى (مناسب آن عالم و آن مقام) به ایشان مىرسد و مورد نعمت و کرامت خداوندند و به درستى که حسین علیه السّلام در سمت راست عرش است و مىگوید: پروردگارا! عطا فرما به من آنچه وعده دادى (شفاعت) و نظر مىکند به سوى زیارت کنندگان قبرش پس به آنها و به نامهایشان و نامهاى پدرانشان و آنچه با آنهاست شناساتر است از شناسایى یکى از آنان به فرزندش و نظر مىفرماید به سوى کسى که بر او گریان است پس برایش طلب آمرزش مىفرماید و از پدرش مىخواهد که براى او آمرزش جوید و مىفرماید اى گریه کننده بر من! اگر پاداشى را که خداوند برایت آماده فرموده بدانى شادیت بیش از اندوه و غصه ات مىشد و برایش آمرزش مىجوید از هر خطا و گناهى»(83).