اعجاز آمیزترین جنبه قرآن
در باب اثبات اعجاز قرآن تحقیقاتی که در قرون مختلف توسط دانشمندان مسلمان و غیر مسلمان انجام شده در موضوعات زیر بوده است و همان گونه که اشاره شد همواره منتج به حقانیت قرآن گردیده است.
1ـ امی بودن پیامبر اسلام یعنی آنکه حضرت محمد(ص) درس نخوانده بوده و با خواندن و نوشتن آشنایی نداشته است .
2ـ عجز مخاطبین قرآن از آوردن شبیه و مثل قرآن .
3ـ ارائه اخبار غیبی و خبر دادن از نیت ها وفکرها قبل از حادث شدن و بر ملاء شدن آن ها در بین مخاطبین .
4 ـ بیان علوم مختلفی که نه تنها در زمان نزول قرآن در هیچ نقطه از جهان آشنایی با آن وجود نداشت بلکه تا قرن ها پس از ظهور اسلام نیز هنوز علوم تجربی به آنها دست نیافته بود.
5 ـ فصاحت و جذابیت کلامی و معنوی قرآن.
6ـ عدم تناقض و تضاد در بین آیات قرآن.
7ـ فطری بودن قوانین و آئین ارائه شده در آن.
8 ـ عدم تحریف قرآن .
موارد فوق در تمامی تحقیقات گسترده مورخین و محققین جهت شناخت قرآن مورد بحث و بررسی قرار گرفته و با اذعان بر وجود تمامی آن ها در طی قرون و اعصار مختلف مهر اعجاز بر پیکره قرآن همواره نقش بسته است و خود این امر نیز یکی از اعجاز آمیزترین موضوعات مختص به قرآن است یعنی استعداد پایان ناپذیر قرآن، برای تحقیق و کشف و استنباط .
هر کتاب بشری، هر چند شاهکار باشد، استعداد محدود و پایان پذیری برای تحقیق و مطالعه دارد و اگر چند متخصص در مدت زمانی بر روی آن کار کنند، تمام نکات آن را روشن خواهند ساخت. اما قرآن در طول پانزده قرن با آن که همواره تعداد زیادی محقق و متخصص در هر یک از بخش‌های مختلف آن کار می‌کرده اند، نشان داده است که از نظر تحقیق و اجتهاد، استعداد پایان ناپذیری دارد.
قرآن از این نظر مانند طبیعت است که هر چه بینش ها وسیع تر و عمیق تر می گردد و تحقیقات و مطالعات بیشتری صورت می گیرد راز جدیدتری از آن بدست می‌آید و شاید بهتر باشد که بگوئیم قرآن از طبیعت نیز ژرف تر و عمیق‌تر است چرا که هم مباحث طبیعی را در خود گنجانده و هم مباحث مربوط به ماوراء طبیعت در آن وجود دارد.
نزول و جمع آوری قرآن
اعتقاد بر اینست که قرآن موجود امروزی، همان قرآنی است که در ماه رمضانی قبل از بعثت یک بار به صورت دفعی و کامل همچون یک روح بر حضرت محمد (ص) نازل شد و پس از آن از زمان بعثت ایشان که در ماه رجب و در غار حرا صورت گرفته آیات آن در طی 23 سال در زمان ها و مکان های مختلف و لازم تدریجــاً نـزول یافتـه اسـت. بر خلاف تمامی نظرات و روایـات و نوشته جاتی که جانبداری از جمع آوری آیات و سور و نام گذاری و ترتیب سور پس از فوت پیامبر(ص) می‌کنند، اعتقاد اکثریت قریب به اتفاق دانشمندان و علمای مسلمان از فرقه‌های مختلف مذهبی، آنست که قرآن در زمان پیامبر اسلام جمع آوری گردیده و محل درج آیات و سور آن از جانب خداوند مشخص شده و به دستور پیامبر در همان موضع قرار گرفته است.
نوشتن و خواندن در صدر اسلام معمول بوده است. [همانگونه که قبلاً نیز گفته شد اعراب ، اشعار زیبای خود را می‌نوشتند و به کعبه آویزان می نمودند.] البته آشنایی با نوشتن در بین اعراب کم بوده اما وجود داشته است پس نوشتن آیات قرآن با چنین زیبایی و تأثیرش در آن دوره نه فقط ازطریق دوستداران آن بلکه از طرف مخالفین نیز امری غریب و عجیب نمی‌آید و حال آن که تشویق و ترغیبی که پیغمبر و خود قرآن به علم و سواد و خط و کتابت می‌کردند و حتی نخستین آیات نازله ( پنج آیة اول سوره اقرأ) در همین موضوع بود مسلمان ها را واداشت که به زودی خط و سواد آموختند و قرآن را علاوه بر حفظ کردن می‌نوشتند و حتی از میان مسلمانان تعدادی از افراد با سواد به طور رسمی انتخاب شدند و به عنوان افتخارآمیز «کاتبان وحی» موصوف گردیدند که مقدم بر همه آن ها هم از حیث زمان و هم از جهت رتبه و مقام علی بن ابی طالب(ع) بود و این بزرگوار به تصدیق عموم آشنایان به تاریخ اسلام اعم از فرقه های اسلامی و غیر اسلامی از آغاز نزول قرآن خط و سواد داشته و اولین کاتب وحی بوده است.
به موازات پیشرفت اسلام و افزایش مسلمانان، و همچنین نزول بیشتر آیات و سور قرآن نیاز به کتابت آن ها بیش از پیش به چشم می‌خورد و بر همین اساس نیز پیامبر اسلام (ص)از هر طریق درپی آن بود که کاتبان بیشتری را به استخدام در آورد و از این جهت حتی یکی از وثیقه های آزادی اسرا را در جنگ آموختن سواد به مسلمانان اعلام کرده بود.
در حین پیشرفت نه تنها لزوم مکتوب نمودن آیات قرآن از جهت ارائه این معجزه به آنانی که می بایست به اسلام دعوت شوند کاملاً مشهود بود، بلـکه جمیع امور زندگی و شئون حیات اجتماعی از معاملات، ازدواج و طلاق، قضا و شهادات ، اقتصاد و سیاست، جنگ و صلح و اخلاق و هر چه که اسلام برای آن آمده بود می‌بایست از طریق قرآن به جامعة تازه مسلمانان تزریق گردد. پس چگونه ممکن است این مهم یعنی مکتوب نمودن آیات و سور قرآن درزمان پیامبر (ص)انجام نگرفته باشد.
نوشته: محسن سید اسماعیلی
بخوانید :
درکتاب « بنیان بی بها و قرآن» که در سال 1885 در لندن به چاپ رسیده است ، آربوتنت ( ARBOTHNOT ) می‌گوید:
«از نقطه نظر ادبی، قرآن به عنوان نمونه فصیح‌ترین عربی که در سبکی بین نثر و شعر در آمده است، ملاحظه می‌شود. تعجب دراین است که با آن که قرآن از نظر لغات و طرز گرامری و جمله بندی عیناً طبق قواعد دستوری عربی است، با وجود این، تمام همتی که دیگران به خرج داده‌اند که به ظرافت و بلاغت قرآن چیزی بنویسند تاکنون موفق نشده‌اند. به علاوه از جهت فوق آخرین و کامل ترین متن قرآن در بین بیست سال پس از مرگ پیغمبر( 632م) تدوین شده است و عیناً همان متن تاکنون باقی مانده است. بدون آن که هیچ گونه تحریفی و تصرفی از طرف هواداران قرآن یا مترجمین و مفسرین در آن به عمل آمده باشد. متأسفانه چنین ادعایی درباره هیچ‌یک از کتب عهد قدیم و جدید نمی‌توان کرد».
در کتاب «پیشرفت سریع اسلام» خانم دکتر «لورا واکسیا والگیری» استاد دانشگاه ناپل چنین می‌نویسد:
« کتاب آسمانی اسلام، نمونه ای از اعجاز است ... قرآن کتابی است که نمی‌توان از آن تقلید کرد، نمونه سبک و اسلوب قرآن در ادبیات سابقه ندارد، تأثیری که این سبک در روح انسان ایجاد می‌کند ناشی از امتیازات و برتری‌های آن است ... چه طور ممکن است این کتاب اعجاز آمیز ساخته محمد باشد در صورتی‌که او یک نفر عرب درس نخوانده ای بود ... ما در این کتاب گنجینه‌ها و ذخائری از علوم می‌بینیم که فوق استعداد و ظرفیت با هوش‌ترین اشخاص و بزرگ ترین فیلسوفان و قوی ترین رجال سیاست و قانون است. به دلیل این جهات است که قرآن نمی‌تواند کار یک مرد حتی تحصیل کرده و دانشمند هم باشد».
در این سیر به مطلبی هم از « جیمز میچز» نویسنده مقاله «اسلام مذهبی که درست شناخته نشده »چاپ شده در مجله پر خواننده «ریدرز دایجست» در سال 1955 می‌پردازیم. او می‌گوید:
«قرآن محتملاً بیش از همة کتابها در دنیا خواننده دارد، مطمئناً بیش از همة کتاب ها حفظ می‌شود و ممکن است از همة کتاب ها در زندگی روزمره پیروانش بیشتر تأثیر و نفوذ داشته باشد، قرآن مثل انجیل نیست بلکه در سبک قابل ستایشی نوشته شده است. نه شعر است و نه نثر معمولی و هنوز آن قابلیت را دارد که شنوندگان را به لذت و وجد ایمان بر انگیزاند».
این تعداد نظرات که به آن ها اشاره شد چند برگی بود از بسیار صفحاتی که در طی دوران ظهور قرآن تا نیم قرن اخیر در خصوص این کتاب توسط محققین غیر مسلمان به جامعه بشریت ارائه گردیده و در سال های اخیر نیز که ارتباطات کامپیوتری و بین المللی راه تحقیق را به مراتب سهل‌تر از گذشته نموده است. روزی نیست که تحقیق و مقاله ای در بزرگی و عظمت قرآن به انسانیت ارائه نشود.
لازم به ذکر است که خواننده دراین مقاله با نظرات متعددی از محققین غیر مسلمان روبرو گردیده و شاید این سؤال مطرح شود که چرا از نظرات بزرگان اسلام از دانشمندان و پژوهشگران مسلمان که تحقیقات ارزشمندی در این ارتباط نموده‌اند ذکری به میان نیامده است. این خلاصه در پی آنست که به خواننده تفهیم نماید که:
عظمت اسلام و قرآن توسط محققین و اندیشمندان غیر متعصب به اسلام نیزتأیید و تصدیق گردیده و این امر اشاره به واقعیت و حقیقت قرآن دارد .
پس غرض از نقل سخن این پژوهشگران، استشهاد به کلامشان نیست، بلکه سعی بر آنست تا برای آن دسته از خوانندگان که خود توانایی شناخت معجزه بودن ادبی قرآن را ندارند اثبات شود که اگر کوچک ترین خدشه‌ای در این ادعای قرآن وجود داشت از نظر مورخان کنجکاو و منتقد غیر مسلمان پنهان نمی‌ماند.
البته با ادب اسلامی زحمات تمامی این پژوهشگران منصف را که دراین راه فعالیت‌های گسترده‌ای را به انجام رسانده اند، تاجایی که در برخی موارد فعالیت آنها آدمی را به حیرت می‌اندازد، قدر می دانیم و خوشحالیم که عظمت قرآن و اسلام باعث گردیده تا این محققین پس از این همة زحمت و تلاش در نهایت، بیاناتی داشته‌اند که باعث افتخار و سرافرازی مسلمانان گردیده است.
هر چند مبارزه طلبی قرآن از همان شروع نزول آیات آغاز گردیده وتاریخ به خوبی و روشنی بیانگر شکست آنانی است که در صدر اسلام در مبارزه و تحدی با قرآن قرار گرفته‌اند ولی مبارزه طلبی قرآن منحصر به زمان ومکان خاصی نمی‌باشد و آن چنان که خود را معجزه جاودان و آئین جاودان معرفی می‌نماید دامنه و وسعت این میدان مبارزه را نیز به گونه‌ای جاوید می‌دانسته و تمام انسان ها و جهانیان و مراکز علمی و ادبی را در هر دوره و زمان به چنین هماوردی خوانده است.
تاریخ نیز خود گواه آنست که در هر عصری، چه از طرف مخالفان اسلام و چه از طرف علاقمندان به آن فعالیت های گسترده ای در شناخت قرآن انجام پذیرفته است.
«ابوالعلاء معری» از ادیبان بزرگی بوده که در اواخر قرن دهم و اوایل قرن یازدهم میلادی می‌زیسته است. وی متهم است که بخش عمده‌ای از زندگی خود را صرف آن نموده که آیاتی شبیه آیات قرآن بسازد و دراین مدت هر چند موفّق به چنین کاری نشد ولی این امر باعث شد تا چند کتاب زیبا از وی بیادگار بماند.
او می‌گوید: «این سخن در میان همه مردم اعم از مسلمان و غیر مسلمان مورد اتفاق است که کتابی که محمد(ص) آورده است، عقل ها را دربرابر خود مغلوب ساخت و تاکنون کسی نتوانسته است مانند آن را بیاورد ، سبک این کتاب با هیچ‌یک از سبک های معمول میان عرب اعم از خطابه ، رجز ، شعر و سجع کاهنان شباهت ندارد . امتیاز و جاذبه این کتاب به قدری است که اگر یک آیه از آن در میان کلمات دیگران قرار گیرد همچون ستاره ای فروزان درشب تاریک می درخشد».
در ادامه سیر تاریخی شناخت قرآن با اعترافات جالبی از طرف محققان ادبی برخورد می‌کنیم.
«گوتــه» شاعر و دانشمند بزرگ آلمانی که در بین قرن هجدهم و نوزدهم میلادی می‌زیسته و نامش با ادبیــات اروپا عجین گردیده چنین می‌نویسد: « سالیان درازی کشیشان از خدا بی خبر، ما را از پی بردن به حقایق قرآن مقدّس و عظمت آورنده آن محمد دور نگاه داشته‌اند اما هرقدر که ما قدم در جاده علم و دانش گذارده‌ایم پرده‌های جــهل و تعصب نا بـه جا از بـین می‌رود، و به زودی این کتاب توصیف ناپذیر قرآن، عالم را به خود جلب نموده و تأثیر عمیقی در علم و دانش جهان کرده، عاقبت محور افکار مردم جهان می‌گردد».
او اضافه می‌کند که: « ما در ابتدا از قرآن رو گردان بودیم اما طولی نکشید که این کتاب توجه ما را به خود جلب نمود و ما را دچار حیرت ساخت تا آن جا که در برابر اصول و قوانین علمی و بزرگ آن سر تسلیم فرود آوردیم». این بررسی و سپس تکریم و تعظیم و تسلیم در طی قرون و تا امروز ادامه داشته و دارد. درقرن اخیر نیز ضمن گسترش ارتباطـات و حساسیت بیش از پیش دنیای یهودی و مسیحی به گسترش اسلام، حرکت‌های تحقیقی و دانشگاهی گسترده‌ای برای پاسخگویی به سؤالات مطروحه در این ارتباط انجام گرفته است ولی نتیجه همان تکریم و تعظیم و تسلیم در مقابل قرآن بوده است .
نوشته محسن سید اسماعیلی
قرآن، برای تحریک مخالفان خود جهت ورود به مبارزه با آن سنگ تمام گذاشته تا جای هیچ گونه بهانه‌ای برای مخاطبین خود نماند. مسلم است که مخالفین پیامبر در آن زمان این مبارزه را تنها یک مبارزه ادبی یا مذهبی نمی‌دانستند، بلکه یک مبارزه سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و مبارزه‌ای می‌دانستند که موجودیت آن ها در گرو آن قرارداشت و به عبارت دیگر مسیر سرنوشت زندگی آنها را روشن می‌ساخت که اگر پیروز می‌شدند همه چیز داشتند و اگر مغلوب می‌شدند باید از همه چیز خود دست بشــویند.
شاید این سؤال مطرح شود که از کجا بدانیم که آن ها مثل قرآن را نیاورده اند؟ نظری به تاریخ اسلام که توسط مسلمانان و غیرمسلمانان مکتوب گردیده پاسخ این سؤال را خواهد داد.
در زمان حیات پیامبر اسلام در مکه و مدینه مسیحیان و یهودیان سرسخت و متعصبی می‌زیستند که برای تضعیف اسلام از هر فرصتی استفاده می‌کردند . همچنین گروهی در بین مسلمانان نیز به عنوان منافقین وجود داشتند که به عنوان ستون پنجم دشمن عمل می‌نمودند و تاریخ، نقش جاسوسی آن ها را برای امپراطوری روم، ضبط نموده است. مسلماً این دسته از منافقان و آن عده « اهل کتاب» متعصب و سر سخت که به دقت، مراقب اوضاع مسلمین بودند و از هر جریانی که به زیان مسلمانان بود استقبال می‌کردند در صورت دسترسی به چنین کتابتی که توانسته باشد اعجاز قرآن را در هم شکند، مطمئناً تا آن جا که می‌توانستند می‌کوشیدند تا آن را به تمام عالم معرفی نمایند و تا امروز نیز از حفظ و نگهداری آن کوتاهی نمی‌نمودند .
تاریخ در این ارتباط چنان ریز بینانه عمل کرده که حتی اگر بویی از تحدی و مقابله نمودن با قرآن نیز از طرف فردی به مشام می‌رسیده است، از نام بردن آن کوتاهی نکرده، هر چند که خود آن فرد نیز اصلاً چنین داعیه‌ای ننموده باشد. نام شخصی به نام« مسیلمة کذاب» که از مردم یمامه بود در تاریخ، به عنوان کسی که به مبارزة با قرآن برخاسته ثبت شده است. وی ادعای پیغمبری نمود و به اصطلاح آیاتی نیز در معارضه با قرآن از خود ساخت که، البته آیات ساختگی وی اولین دلیل بر رد رسالتش در همان سال ها گردید و اکنون نیز هر کسی آن ها را می‌خواند و با آیات الهی و نورانی قرآن مقایسه می‌کند تأثیری جز لبخندی مسخره آمیز بر مخاطب نخواهد داشت.
به نمونه ای از این آیات ساختگی که برای مبارزه با قرآن آورده توجه کنید:
1ـ « والمبذرات بذراً ، والحاصدات حصداً ، والذاریات قمحاً ، والطاحنات طحناً ، والعاجنات عجناً ، والخابزات خبزاً ، والثاردات ثرداً ، والاقمات لقماً ، اهالة و سمناً »، قسم به دهقانان و کشاورزان، قسم به درو کنندگان، قسم به جداکنندگان گندم از کاه، قسم به خمیر کنندگان، قسم به نان پزندگان، قسم به ترید کنندگان، قسم به افرادی که لقمه های چرب و نرم بر می‌دارند.
2ـ « یا ضفدع بنت ضفدعین، نقی ما تنقین، نصفک فی الماء و نصفک فی الطین ، لاالماء تکدرین و لاالشارب تمنعین » ،ای قورباغه دختر قورباغه، آنچه می‌خواهی صدا کن، نیمی از تو در آب و نیم دیگر در گِل است ، نه آب را گل آلوده می‌کنی، و نه کسی را از آب خوردن جلوگیری می‌نمائی.
در دوره‌ای که عرب ها در اوج بحث های ادبی و شعری قرار داشتند و با تحریکاتی که خود قرآن در این امر می‌نمود و یا با تشویق‌هایی که بزرگان بت پرست قریش افراد را می‌نمودند و جوایز مختلف که می‌دادند عده زیادی از شعرا و سخنوران را واداشته بود تا هر یک در این مبارزه وارد شوند ولی هر چه این شعرا و سخنوران بزرگ تر بودند زودتر متوجه می‌شدند که دراین میدان با وارد شدنشان «عرض خود می‌برند و زحمت هم به خود می‌دهند » و هرچه سریع تر از این مبارزه خارج می‌شدند و هم چنین که گفته شد صاحبان سخنور «معلقات سبعه» نه تنها نتوانستند در این تحدی و مبارزه مقاومت کنند بلکه مجبور شدند که اشعار خود را که با آب طلا نوشته شده و از دیوار کعبــه آویـزان بود هر چه سریع تــر بردارند. در این ارتباط بیـان مطلبـی از « ولیدبن مغیره» که از دشمنان بزرگ پیامبر اسلام در دوران حیاتش بود حرف آخر را خواهد زد.
« ولید بن مغیره مخزومی» مردی بود که به حسن تدبیر و فکر صائب شهرت داشت و برای حل مشکلات اجتماعی از مکر و تدبیر او در زمان جاهلیت استفاده می‌کردند. به همین جهت او را «گل سر سبد قریش » می‌نامیدند، پس از این که چند آیه از اول سورة « غافر» از پیغمبر شنید به محفلی از طائفة بنی مخزوم حاضر شد و چنین گفت :
« به خدا سوگند از محمد سخنی شنیدم که نه شباهت به گفتار انسان ها دارد و نه پریان . گفتار او شیرینی خاص و زیبائی مخصوصی دارد . بالای آن همچون شاخه های درختان برومند پر ثمر و پائین آن مانند ریشه‌های درختان کهن پرمایه است. گفتاری است که بر هر چیز پیروز می شود و چیزی بر آن پیروز نخواهد شد».
ادامه در معجزه جاویدان (4)
نوشته محسن سید اسماعیلی
بخوانید
پیامبر اسلام از همان ابتدای نزول آیات قرآن در مکه اقدام به تحدی نمود و از مشرکین و اعراب خواست تا اگر می توانند همانند آن را بیاورند. این تحدی جزئی از خود قرآن بوده و تا امروز نیز وجود دارد. قرآن با آیات ذیل به گونه جاوید خواسته تا اگر هر کس می‌تواند نمونه ای از آیاتش را ارائه نماید:
1ـ سوره هود آیات 13 و 14 :
« می‌گویند این آیات را به خدا بسته ( ساختگی است ) بگو اگر راست می‌گوئید شما هم ده سوره ساختگی مانند آن بیاورید. و غیر از خدا هر کسی را می‌توانید به کمک خود دعوت کنید، و اگر این دعوت را اجابت نکردند، بدانید این آیات از طرف خداست ».
2ـ سوره یونس آیة 38 :
«می گویند بر خدا افترا بسته، بگو سوره‌ای همانند آن بیاورید و هر کس غیر خداوند را می‌توانید به یاری طلبید اگر راست می‌گوئید».
3ـ سوره بقره آیات 23 و 24 :
« اگر دربارة آنچه بر بندة خود نازل کرده ایم شک و تردید دارید (لااقل) یک سوره همانند آن بیاورید، و گواهان خود را غیر از خدا بر این کار دعوت کنید. اگر راست می‌گوئید. اگر این کار را نکردید و هر گز نخواهید کرد، از آتش بترسید که هیزم آن بدن های مردم ( گنه کار) و سنگ هاست، که برای کافران مهیا شده است».
قرآن با صراحت و قاطعیت دعوت به مبارزه و تحدی کرده است و میزان قاطعیت همواره نشانه‌ای از ایمان به هدف بوده و هر چند این ایمان بیشتر باشد ، قاطعیت نیز بیشتر خواهد بود. در آیات فوق هم مخالفان دعوت به مبارزه گردیده‌اند و هم مورد تحریک واقع شده اند.
عرب آن زمان به شعر و سخنوری نظر ویژه‌ای داشت و وقتی شاعری در یکی از مسابقات شعرگفتن که گاه و بی گاه در بین قبایل صورت می‌گرفت جایزه ای می‌برد این امر مایة افتخار قبیله وی می‌شد. اگر در بین قبایل اختلافاتی به وجود می‌آمد اول شعرای هر قبیله بودند که در مقابل یکدیگر صف آرایی می‌کردند و شروع به سرودن اشعاری می‌نمودند که هر یک قبیلة دیگری را مورد شتم و ناسزا قرار دهند و چه بسیار جنگ و خونریزی که در میان اعراب و قبایل آن ها به دلیل اشعار گفته شده علیه همدیگر به وجود آمده است. هیچ ملتی به اندازه عرب عصر بعثت شیفته سخن نبوده و به آن توجه فوق العاده نداشته است. نامی که این قوم برای خود انتخاب کرده است به خوبی این توجه و اهمیت را می‌رساند.
این ها خودشان را عرب و دیگران را عجم نامیده‌اند و مقصودشان از این نامگذاری این بوده است که در میان جمیع ملل و اقوام فقط آن ها می‌توانند مقاصد شان را با گیرایی و شیوائی و روشنی بیان کنند و تنها زبان عربی است که هر معنی و منظوری را به سهولت توسط آن می‌توان فهمانید و دیگر اقوام از ترک و فارس و اروپایی و غیره زبانشان مبهم و نارسا و پیچیده و گنگ است. چون معنی اعراب و تعریب، فصاحت و روشنی سخن و تهذیب گفتار از غلط و زیبایی و نیکوئی بیان است و به همین نظر حرکات و سکناتی را که تلفظ صحیح حروف و الفاظ را روشن می کنند، اعراب می‌نامند و لفظ اعجام ضد اعراب است از عجم به معنی لکنت و ابهام و گرفتگی در سخن و اعجم به انسان گنگ و حیوانات زبان بسته گفته می‌شود.
حال در چنین محیطی و با چنین فرهنگی، معجزه جاوید پیامبراسلام یعنی قرآن این اعراب را به مبارزة ادبی می‌خواند.
درجلد دوم کتاب حیات القلوب اسامی هفت تن از بزرگترین شاعران عرب به چشم می خورد که آنان مقارن با ظهور اسلام بوده اند و به دلیل پیروزی‌های مکررشان در مسابقات شعری، اشعاری از آن ها با آب طلا نوشته و به دیوار کعبه آویخته شده بود.
این هفت اثر زیبا به معلقات سبعه شهرت داشتند. این شعرای بزرگ پس از شنیدن آیاتی از قرآن نه تنها اقدام به تحدی با قرآن ننمودند بلکه در اولین فرصت اشعار خود را از دیوار خانه کعبه کندند چرا که از بودن آن درمقابل قرآن خجالت می‌کشیدند.
نوشته محسن سید اسماعیلی
بخوانید :
گفتیم که پیامبران برای اثبات ادعای خود یعنی آن که از جانب خدا آمده‌اند و آئینی که آورده اند الهی است، لازم داشته‌اند تا با ارائة امور و انجام اعمالی که خارج از توان انسان‌های مخاطبشان می‌باشد نبوت خویش را به اثبات رسانند. یعنی معجزه آورند و اقدام به تحدی نمایند.
گلستان شدن آتش، ید بیضاء ، اژدها شدن عصا ، خشک شدن رود نیل، ناقة صالح، شفای بیماران نا علاج، زنده کردن مردگان، سخن گفتن نوزاد در گاهواره و غیره از معجزاتی بود که پیامبران قبل از رسول اسلام (ص) به امت‌های خویش ارائه نمودند. همگی این امور دارای جنبة جسمی بود و هر چند این نوع معجزات تأثیر آنی و به سزایی داشت ولی نوعیت آن ها نیاز به حضور نبی و مخاطب، به طور هم زمان داشت.
پیامبران پیشین می‌بایست همراه معجزات خود باشند و برای اثبات اعجاز آن ها مخالفان را دعوت به مقابله به مثل کنند چرا که معجزات آن ها از نوعی نبود که خود بتواند خود را عرضه نموده و مخاطب را به تحدی بخواند.
این گفته در مورد معجزات دیگر پیامبر اسلام غیر از قرآن نیز صادق است. این گونه معجزات روی نوار معینی از زمان و در نقطة مشخصی از مکان و در برابر عدة خاصی صورت گرفته است. گلستان شدن آتش، اژدها شدن عصا، سخن گفتن نوزاد مریم (ع) و شق القمر و مانند آن ها در زمان و مکان و در مقابل اشخاص معینی بوده و چنان که می‌دانیم اموری که رنگ زمان و مکان به خود بگـیرد، به همان نسبت که از آن ها دورتر شویم، حقیقت آن ها کم رنگ‌تر جلوه می‌کند و کهنه می گردد. این از خواص حوادث زمانی است.
ولی قرآن بستگی به زمان و مکان ندارد. مرز زمان و مکان را در هم شکسته و مافوق زمان و مکان قرار گرفته است.
قرآن یک معجزة گویاست نیاز به معرفی دیگری ندارد. خودش به سوی خود دعوت می‌کند. مخالفان را به مبارزه مـی‌خواند. محکوم مـی‌سازد و از میـدان مبارزه پیروز بیرون می‌آید. لذا پس از وفات پیامبر اسلام نیز همانند حیات او به دعوت خود ادامه می‌دهد، هم دین است و هم معجزه است برای اثبات آن، هم قانون است و هم سند صحت قانون و به طور کلی یک سند جاودان و جامع جهانی برای یک دین جاودان و جهانی است.
ادامه در معجزه جاویدان (2)
نوشته : محسن سید اسماعیلی
همچنین بخوانید:
« جان دیون پورت » نویسندة مسیحی کتاب « عذر تقصیر به پیشگاه محمد و قرآن » کتاب خود را چنین آغاز می‌نماید:
«این نکته مسلم و محقق است که درمیان همة مقننین و فاتحین معروف جهان تاریخ زندگی هیچ یک مشروح تر و معتبرتر از تـاریخ زندگی محــمد (ص) نوشته نشده است ». حتی قوم عرب و سرزمین عربستان نیز به برکت وجودش مورد دقت و بررسی غنی واقع شده است .
«ژول لابوم فرانسوی» در مقدمة فهرستی که برای قرآن نوشته است، اوضاع و احوال جمیع ممالک و سرزمین هائی را که در عصر بعثت پیامبر اسلام نام و نشانی داشته‌اند وصف و تشریح نموده است تا چه رسد به مهد نبوت و کشورهای مجاور و غیر مجاوری‌که پیغمبر با آن ها سرو کار داشته است. چنین تحقیقات گسترده‌ای باعث گردیده تا تمام زوایا و جوانب مربوط به حیات پیامبر و دین اسلام بطور وضوح در مقابل محقق قرار گیرد.
در زمان ظهور اسلام در شمال عربستان ادیان یهودی و مسیحی، در شرق آن دین زرتشت و در جنوب و بخشی از یثرب نیز یهودیان زندگی می‌کردند. در بقیة نقاط این شبه جزیره نیز آئین‌های بت پرستی با تفاوت‌های خاص خود موجود بود . زبان رسمی عربستان « عربی » و در مناطق اطراف آن زبان‌های محلی مثلاً در حبشه ومصر و مناطقی که امروزه به سومالی و اردن مشهور است « عبری »، در مناطقی که امروزه لبنان و سوریه قرار دارد زبان « فنیقی» و در بقیة مناطق زبان‌های کلدانی و آشوری رایج بوده است . تمامی این زبان‌ها از شاخة زبان‌های سامی بوده است که چه از نظر خط و چه از نظر کلمات به هم بسیار نزدیک بوده‌اند.
«جرجی زیدان» در کتاب تاریخ تمدن خود چنین اظهار می‌کند که: در آن موقع اگر از مردم عربستان کسی به حبشه می‌رفت و یا اگر از مردم سرزمین اردن یا سرزمین لبنان کسی به حجاز می‌آمد خود را چندان غریبه احساس نمی‌کرد و به تعبیر او بدون مترجم می‌توانستند زبان یکدیگر را متوجه شوند. این تجمع ادیان در اطراف عربستان و همچنین هم زبانی در میان منطقه‌های بزرگ از جهان آن روز و رشد و تکامل خط و زبان که تا آن زمان سابقه نداشت فرصت بسیار مناسبی را جهت ظهور دین خاتم بوجود می‌آورد.
عامل تجمع پیروان ادیان یهودی و مسیحی در اطراف مکه و در گوشه و کنار عربستان در آن دوران توسط خیلی از محققین و پژوهشگران تاریخی ، انتظار پیامبر خاتم بوده که در کتب این ادیان به ظهورش در شبه جزیرة عربستان تأکید شده بود.
ویل دورانت در جلد 11 تاریخ تمدن خویش می‌نویسد: « کلمة محمد که مشتق از حمد و به معنی « بسیار ستوده» است سبب شده که بعضی عبارات تورات را بشارت از ظهور وی تلقی کرد».
البته توراتی که مد نظر ویل دورانت بوده تورات فعلی است که علم به تحریف آن قطعی می‌باشد و مطمئناً در سالیان مربوط به ظهور پیامبر اسلام این تحریف کمتر بوده است. همچنین با توجه به بشارت هایی که در ارتباط با پیامبر اسلام در انجیل مسیحیان آمده بود، مسیحیان بی‌شماری نیز منتظر ظهور پیامبری به نام «احمد» بودند. هر چند کلیسای مسیحی از حدود یک قرن قبل از تاریخ ظهور پیامبر اسلام سعی بسیاری نموده بود تا انجیل های تحریف نشده از جمله انجیل «برنابا» را از میان مسیحیان جمع نماید اما این کار تا آن زمان به صورت کامل انجام نشده بود و حتی در میان انجیل‌های اربعه رسمی نیز با تمام تحریفی که صورت گرفته بود باز این اصل انتظار به چشم می‌خورد.
به هر حال در سال 570 میلادی محمدبن عبدالله(ص) در مکه چشم به جهان گشود و چهل سال بعد، پس از آن که شخصیت روحانی وی گسترش لازم را یافــت او از جانـب خداوند در 27 رجـب در غـاری به نـام «حرا » در کوه های اطراف مکه به راهنمایی انسان ها انتخاب ومبعوث گردید و اولین آیات از معجزة جاودانه اش « قرآن» در همین روز بر وی نازل شد. دعوت او به توحید و یگانه پرستی بود و ضمن قبول پیامبران الهی قبل، خود را خاتم الانبیاء و آخرین پیامبر الهی که در کتب راستین آن انبیاء به ظهورش بشارت داده شده معرفی نمود.
ادامه در معجزه جاویدان 1
 |
اثبات نبوت نه تنها امری ضروری جهت قبول دین است، بلکه لازمة ایمان و اعتقاد به سیره و روش پیامبر خواهدبود. چرا که سنت و اعمال نبی به عنوان یک الگو برای پیروان آن دین می‌باشد. در چنین حالتی محقق و دین پژوه حق دارد تا هر چند در زمان نبی و رسول نبوده اما با استناد به مدارک و اسناد تاریخی شخصیت و اعمال نبی را بیابد و با بررسی این اسناد و مدارک به یقین برسد. محققینی که در ارتباط با زندگی دو پیامبر بزرگ یعنی موسی(ع) و عیسی(ع) که در فاصلة کمتری به ظهور اسلام واقع هستند بررسی نموده‌اند با مشکلات و سختی‌های فراوانی روبه رو هستند .
از لحاظ بررسی‌های تاریخی این دو پیغمبر بزرگ که دارای شهرت جهانی و پیروانی فراون می‌باشند، نه تنها تاریخ مشروح و معتبری ندارند بلکه با توجه به اصول تاریخ نگاری و اثبات وقایع تاریخی وجودشان مورد بحث و گفتگو است و این سؤال در محافل علمی تاریخی غرب وجود دارد که آیا آنها واقعاً مردانی حقیقی و تاریخی بوده‌اند یا اسطوره‌هایی پنداری و افسانه‌ای؟
ویل دورانت دانشمند مسیحی در جلد نهم کتاب تاریخ تمدن خود، درفصل مربوط به مسیح چنین می‌نویسد: «آیا عیسی وجود داشته است ؟ آیا تاریخ بنیادگذار مسیحیت حاصل غم و اندوه، تخــیل و امید مردم، افسانه‌ای مانند افسانه‌های کریشنا، اوزیرس، آتیس و غیره بوده است؟ » وی در ادامه، این تشکیک را به نحوة تولد مسیح و نسب عیسی و نهایتاً اناجیل نیز تسری داده و صفحاتی را به عقاید موافق و مخالف این تشکیک اختصاص می‌دهد. چنین شک و ابهامی که در بین صاحب نظران و مورخان مسیحی و بتبع آن پیروان این مکتب وجود دارد عامل مؤثری در صوری بودن دینداری وعدم تأثیرات لازم آئین و دستورات دینی در بین پیروان خواهد داشت و چه بسا بی دینی بهتر باشد از دینداری بی ریشه. حال با توجه به این که زندگانی حضرت مسیح (ع) که تا ظهور اسلام فقط شش قرن فاصله دارد ، چنین مشکوک و مغشوش باشد، تکلیف سایر انبیاء سلف و تاریخ زندگی آن ها و کتب منصوب به آن ها معلوم خواهد بود.
در میان جمیع انبیاء فقط زندگانی پیامبر اسلام به طور مشروح و مستند، مدون و مضبوط می‌باشد.
تمام دوران زندگیش از شیرخوارگی در نزد حلیمة سعدیه و دوران کودکیش تحت سرپرستی مادر در مکه و سپس زمانی که توسط جدش عبدالمطلب تحت تکفل قرار گرفت و پس از آن دورانی که تحت تکفل عمویش ابیطالب قرارداشت تا زمانی که با خدیجه ازدواج نمود و همچنین مسافرتها و اقداماتی که وی تا زمان بعثت انجام داد همگی معلوم است و از بعثت تا رحلت آن بزرگوار حتی جزئی ترین حوادث و وقایع مربوط به وی از کیفیت نزول وحی، رفتار قریش با وی، هجرت از مکه به مدینه، اخلاق و رفتارش، غزوات، لشکرکشی‌ها و جمیع حرکات و سکناتش در میان خانه با زن ها و در خارج با اصحاب و دوستان و با دشمنان در میدان‌های جنگ و در هنگام صلح، قیافه و سیمایش، حالت خشم و خشنودیش ، طرز حرف زدنش، تبسمش، راه رفتنش و همة خصوصیاتش چنان با دقت ثبت و ضبط و وصف و تشریح شده است که در تاریخ بشری نظیر ندارد و در هر عصر و زمانی ، محقق را در مقابل و حضور وی قرار داده و مخاطب وحی و دستورات وی می‌گرداند.
آن چه به وی تعلق و ارتباط داشته از جمله پدر، مادر و نیاکانش، همسران و فرزندانش، قبیله و اقوامش، همگی مورد بحث و تحقیق قرار گرفته‌اند.
ادامه مطلب در محمد (ص) و اسلام (2)
نوشته: محسن سید اسماعیلی
 |
پیشرفت های سریع و عجیبی که در قرون اخیر از حیث صنعت نصیب انسان گردید تا حدودی او را مغرور ساخت و پنداشت که با مَرکب عقل، به تنهایی و بدون مساعدت دین، می‌تواند به تمام آرزوهایش برسد و این وصول نیز عین رسیدن به کامیابی و سعادت خواهد بود ولی بسیار زود متوجه شد که سعادت تنها رسیدن به آرزوها نمی باشد.
رکن مهمّ تر سعادت و نیکبختی آن است که انسان بیابد که چه چیزی را باید بخواهد و آرزو کند. آن گاه اگر به چنین خواسته و آرزویی رسید سعادتمند و کامیاب گردیده است. ولی اگر مصلحت خود را تشخیص نداد و بر نفس تسلط نداشت و اراده‌اش تحت اختیارش نبود چه بسا که چیزهایی را آرزو کند که زیان آور یا خطرناک باشد.
تفکر منطقی، تعقل آموزش دیده از مافوق و اراده اجرایی تقویت شده، عامل اصلی رسیدن به کامیابی و سعادت خواهد بود.
این امر باعث گردید تا بسیاری از دانشمندان و متخصصان علوم تجربی در رشته‌های مختلف، بی پروا گرایش خود را به دین و دین باوری طی کتب و مقالات و سخنرانی های مختلف در سال های اخیر به جامعة بشری اعلام دارند. هر چند این امر باعث شعف و خوشحالی است اما با کمال تأسف هنوز بسیاری از این حق طلبان نمی‌دانند کدام دین است که می‌تواند بشریت را به سر منزل رستگاری و نیک بختی هدایت نماید. این سرگردانی در بین این محققین از آن روست که بیشترین تحقیق خود را بر آثار موجود دینی یهودیان و مسیحیان و یا کتب هندی و اوستایی که در اختیارشان بوده قرار داده اند . همان کتاب ها و نوشته‌هایی که به بخشی از آن ها به طور خلاصه اشاره شد.
مجموعه‌ای از تواریخ، مواعظ، فلسفه‌ها، اساطیر، خرافات، احکام، تفسیرها، عادات سایر امم و همچنین شرایع و قوانین مخصوص زمانی و قومی که حتی به شرط عدم تحریف نیز زمانشان سپری شده و فاقد توانایی رهبری در سایر زمان ها و عموم بشر می‌باشند .
غریزة اکتشاف حقایق درانسان به خواب نرفته است بلکه فعّال و در جستجوست. قوای تعقلی انسان امروز با توانایی بیشتر از قبل به طور شدیدی در پی یافتن آگاهی‌های ماورای طبیعی است و امروز بیش از پیش خود را نیازمند دین می‌یابد. اما باید شرط قبول دین برای پژوهندگان آن عملی گردد یعنی رسولی را با تمام ابعاد زندگیش شناسایی نمایند و معجزه‌ای را از او ببینند که با تمام قوای علمی شان در مقابل آن به عجز در آیند واین عجز به قبول آن رسول و ایمان به آئین او بیانجامد و در همین مسیر نیز دین بتواند از عدم تحریف خود دفاع نماید. اگر چنین شود عقلای زمان همگی سر تعظیم در مقابل چنین دین و آورنده‌اش فرود خواهند آورد.
ادامه مطلب در محمد(ص) و اسلام (1)
نوشته : محسن سیداسماعیلی
 | بخوانیداسناد جاویدان (1) |
با برداشتی از مباحث ارائه شده در قبل خواهیم یافت که انسان در ارتباط با پاسخ گویی به غریزة اکتشاف و همچنین شناخت و برخورد با طبیعت ضمن دارا بودن قوای عقلانی و ابزار مربوط به آن، از نعمت آموزش از جانب خالق نیز همواره برخوردار گردیده است در این مسیر پیامبران و ادیان متعددی در تاریخ بشریت ثبت و مضبوط گردیده است که، هریک دوره‌ای از حیات بشری را منور نموده و البته پس از سپری شدن مرحلة مقتضی دین و روبه رو شدن انسان با مرحله‌ای دیگر که تکامل وی را به دنبال داشته نیاز به پیامبران تازه و ادیان تکامل یافته‌تر بوجود آمده که خالق و ربّ انسان به این نیاز پاسخ مقتضی داده است. واسطه و پل این انتقال آموزش ، نبی و پیامبر است که اصالت دین و عیارش آن زمان قابل بررسی است که قبل از آن اصالت آورندة دین مورد اثبات واقع شده باشد.
منصب نبوت منصبی است که بر جان و دل انسان ها حکومت خواهد کرد پس به همان نسبت که ارزش و مقبولیت را داراست، مدعیان کاذب و انسان هایی شیاد نیز در پی انتصاب این مقام بخود در جهت سوء استفاده خواهند بود.
در این جا می‌بایست یا ادّعای هر مدعی نبوت را پذیرفت و یا دعوت همگی آن ها را رد نمود، اگر همه را پذیرا باشیم، پیداست چه هرج و مرجی به وجود آمده و دین خدا به چه صورت جلوه گرخواهد شد، و اگر هیچ کدام را نپذیریم، آن هم نتیجه اش گمراهی و عقب ماندگی است و انسان از تکامل باز خواهد ماند.
بنابراین همان دلیلی که اصل بعثت پیامبران را الزامی می‌نماید، اذعان خواهد داشت که پیامبران راستین باید نشانه‌ای به همراه داشته باشند تا علامت امتیاز آنان از مدعیان دروغین و سند حقانیت آنها باشد. پس لازم است هر پیغمبری معجزه‌ای بیاورد که گواه صدق رسالتش باشد و همانگونه که از لفظ معجزه پیداست باید پیامبر چیزی را به عنوان نشانه، به انسان های زمان خویش ارائه نماید که، آن ها در مقابل دست یابی به چنین نشانه ای با قوای طبیعی و ابزارهای حسی عاجز باشند و البته این عجز نیز به آن ها مفهوم گردد که در این راستا همواره عمل «تحدی» از طرف رسول صورت گرفته یعنی آن که پیامبر در مقابل معجزة خود ، مردم را به مقابله به مثل دعوت نموده است.
در طی تاریخ حیات بشری این اصل وجود داشته و بر همین اساس نیز ادیان واقعی و پیامبران آن ها از طرف انسان های حقیقت جو شناسایی شده‌اند اما در ادامه بحث در پی آن خواهیم بود که بیابیم آیا اکنون نیازی به دین هست؟ و یا اصولاً درسراسر دنیا دینی وجود دارد یا خیر؟
بیان این مطلب که علم در دامان دین پرورش یافته و اکنون بالغ شده و خود توانایی سرپرستی خویش را دارد و اکنون دیگر نیازی به دین، موجود نمی‌باشد دقیقاً صحنه‌ای را می‌ماند که شخصی نشسته بر شاخ درخت، اقدام به بریدن شاخه از بدنة درخت می‌نماید. کاری که حاصل انجامش تنها سقوط فرد وصدمه دیدنش بدست خود او خواهد بود.
ادامه مطلب در کدام دین (2)....
نوشته : محسن سیداسماعیلی
 |
|
ادامه از اسناد جاویدان (8)....
موارد ذکر شده تعداد معدودی از آن اطلاعاتی است که خود اناجیل و منابع مسیحی در ارتباط با شخص پطرس و دیگر شاگردان مسیح ذکر می کند. همان‌هایی که دانشمندان مسیحی تا حد رسول و نبی آنان را بالا می‌برند.
در خصوص مرقس، لوقا ، یعقوب و پولس نیز منابع مسیحی اطلاعات کافی در جهت ایجاد عدم اطمینان لازم به شخصیت هر یک از آن ها ارائه می‌نماید و کفایت مطلب آن که در انجیل متی باب 5 بند 17 و 18 گفتار مسیح چنین آمده است:
«گمان مبرید که آمده‌ام تا تورات یا صحف انبیاء را باطل سازم، نیامده‌ام تا باطل نمایم، بلکه تا تمام کنم، زیرا هر آینه به شما می‌گویم: تا آسمان و زمین زائل نشود ، همزه یا نقطه‌ای از تورات هر گز زائل نخواهد شد تا همه واقع شود».
علیرغم این گفته که در یکی از اناجیل اربعه می‌باشد همین شاگردان مسیح بخش عـمده ای از احکام تورات را منسوخ نمودند که ماجرای آن را می‌توان در اعمال رسولان باب 15 بند 1 تا 28 مطالعه نمود و البته جالب‌تر از همة این رسولان شخصیت «پولس» می‌باشد.
او بنا به گزارش تاریخ تعداد بی‌شماری از مسیحیان را تحت شکنجه به قتل رسانید و سپس در یک چرخش اسرار آمیز! از دین یهود خارج شد و مسیحی گشت و آن هم از سران مسیحیت! آن گونه که در اسناد مسیحیت و کتب تاریخ بیان شد و قبلاً نیز ذکر گردید، تعداد کتاب های نوشته شده توسط شاگردان و حواریّون مسیح و تابعان آن ها بیشتر از چهار جلد بوده است که البته توسط کلیسا،آن کتاب ها جمع آوری گردیده و غیر قانونی اعلام شده است.
البته تا سال ها پس از این اقدام کلیسا، نسخه‌هایی از دیگر انجیل‌ها و یا نوشته‌های شاگردان مسیح در دست مسیحیان وجود داشته است. از جمله این کتاب ها و یا اناجیل می‌توان به «انجیل برنابای رسول» اشاره کرد وی که عموزادة مرقس و یکی از شاگران مسیح بوده در انجیل خویش، خود را یکی از حواریّون دوازده گانة مسیح می‌داند ( باب 14 آیه 13 ) و در بسیاری موارد خود را یکی از نزدیک‌ترین یاران آن حضـرت قلـمداد می‌کند و می‌گوید که مسیح به او فرموده است تا زندگیش را بنویسد( باب 221 ). او در اول و آخر انجیلش اظهار می‌دارد که با پولس مخالف است و تعالیم او را شیطانی می‌داند.
دایرة المعارف انگلیسی (چاپ‌سیزدهم) جلد دوم صفحات 179 و 180 در مادة «اپوکریفال لیترچر»تعداد زیادی از کتاب‌های مقدس صدر مسیحیت را که اکنون متروک مانده را نام می‌برد و پنج تای آن ها را که عبارتند از: انجیل اندریو ، انجیل برنابا ، انجیل برتلما ، انجیل جیمس ( یعقوب ) و انجیل تدایوس را جداگانه نام می‌برد و می‌گوید این پنج انجیل از طرف پاپ جلاسیوس اوّل ممنوع اعلام شد و پاپ مذکور دستور مخصوصی در این باره صادر کرده است چرا که علیرغم این احکام صادره باز هم مردم به اناجیل ممنوعه روی می‌آورده‌اند باید به این نکته توجه داشت که پاپ جلاسیوس اوّل از سال 492 تا سال 496 میلادی یعنی حدود یکصد سال قبل از بعثت پیامبر اسلام (ص)دارای منصب پاپ بوده است.
البته قابل توجه محققین و پژوهندگان خواهد بود که بدانند این موضوع از چاپ‌های اخیر دایرة المعارف انگلیسی حذف شده است و درصورت نیاز به رجوع به این بحث می‌توانند به چاپ سیزدهم و قبل از آن در کتابخانه‌ها مراجعه نمایند.
تحقیقات بر روی منابع مسیحی و تاریخی نشانگر آنست که « انجیل برنابا» تا اواخر قرن نهم میلادی ( قرن سوم هجری ) متداول بوده است تا این که اسقف فوتیوس که از سال 858 تا 886 میلادی اسقفی استانبول را داشت، مجدداً این انجیل را تحریم نمود. سالیان سال گذشت و این انجیل در کتابخانه‌های سری کلیسا نگهداری شد ولی طی یک رخداد تصادفی در اختیار کشیشی قرار گرفت و اکنون نیز ترجمه‌های مختلفی از آن در اختیار می‌باشد. داستان چگونگی به دست آمدن آن و اطلاعات تاریخی و اثبات سندیت آن در مقدمة« ترجمة انجیل برنابا» به فارسی و همچنین در مقدمة کتاب زن زیادی اثر جلال آل احمد بسیار خواندنی است. این انجیل نه تنها از داستانها و اساطیر و افسانه‌های غیر واقعی که در اناجیل دیگر به وفور یافت می شود، خالی است بلکه کلام عرفانی مسیح را به نحو احسن به خواننده منتقل می‌نماید و این در حالی است که بارها از زبان مسیح به ظهور پیامبر اسلام (ص)نیز مژده می‌دهد و خصـوصیات وی را از زبان مسیـح(ع) اعلام می‌دارد و احتمال قریب به یقین می‌رود که عامل مترود نمودن این انجیل و برخی دیگر از نوشته‌ها و اناجیل ممنوع شده توسط کلیسا همین اذعان به ظهور پیامبر اسلام (ص) بوده باشد .
ادامه در مطلب کدام دین؟(1)
 |