معرفی وبلاگ
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 4538851
تعداد نوشته ها : 10297
تعداد نظرات : 320
Rss
طراح قالب
مهدي يوسفي
به گفته یک متخصص ، بروز صرع در 66 درصد موارد ، بدون علت خاص (ایدیوپاتیک) است. شیوع صرع در جوامع مختلف بین 5/0 الی یک درصد جمعیت آن جامعه گزارش شده است.
دکتر پروین پورطاهریان در مقاله‌ای از انجمن صرع ایران آورده است: علل بروز صرع در 11 درصد عروقی ، 8 درصد مادرزادی ، 6 درصد ضربه‌های مغزی ، 4 درصد تومورهای مغزی ، 3 درصد بیماری‌های تحلیل برنده یا دژنراتیو مغزی مانند آلزایمر و 2 درصد عفونت‌های مغزی عنوان شده است.
صرع یک بیماری مزمن است که در آن هر از چند گاه حملات غیر قابل پیش‌بینی به شکل یا اشکال خاصی ایجاد می‌شود.
صرع انواع مختلفی دارد که برحسب چگونگی خصوصیات آن از لحاظ بالینی و یا الکتروفیزیولوژیک (که در نوار مغزی نشان داده می‌شود) طبقه‌بندی می‌شود.
به طور کلی صرع به دو دسته کلی منتشر و موضعی طبقه‌بندی می‌شود. در هر دسته نیز انواعی از صرع گنجانیده می‌شوند که صرع گراندمال (صرع بزرگ)، پتی مال (صرع کوچک)، میوکلونیک و آتونیک، انواع صرع‌های منتشر (کلی) یا ژنرالیزه هستند.
وجه مشترک صرع‌های منتشر علیرغم علائم بالینی متفاوت، تخلیه الکتریکی غیرطبیعی از کل قشر مغز در حین حمله می‌باشد که در آنها هوشیاری فرد مختل می‌شود.
صرع‌های موضعی انواع بسیار متنوع و زیادی دارند. همان گونه که از نام آنها برمی‌آید، تخلیه الکتریکی غیرطبیعی از یک قسمت خاص قشر مغز می‌باشد، در این نوع صرع‌ها بیمار هوشیاری خود را از دست نمی‌دهد اما در نوع خاصی از صرع موضعی، که صرع موضعی مرکب خوانده می‌شود، هوشیاری نیز به طور گذرا اختلال پیدا می‌کند و در آن فرد، علائم پیچیده خاصی به نام اتوماتیسم را از خود نشان می‌دهد.
شیوع صرع در جوامع مختلف بین 5/0 الی یک درصد جمعیت آن جامعه گزارش شده است. صرع در کودکان و کهنسالان بیشتر است و در زنان و مردان تقریباً به یک نسبت دیده می‌شود.
شیوع علل بروز صرع در سنین مختلف، متفاوت است. مثلاً در سنین کودکی، علل ایدیوپاتیک، مادرزادی و عفونت‌ها بسیار شایع‌تر از علل عروقی مغزی هستند. در صورتی که در کهنسالی شایعترین علت بروز صرع، علل عروقی (سکته مغزی) و سپس بیماری‌های تحلیل برنده مغزی هستند. عفونت‌ها و ضربه‌های مغزی از علل شایع صرع هستند.
همان گونه که از علل صرع برمی‌آید با برطرف کردن علت زمینه‌ای، درصد قابل توجهی از موارد صرع را می‌توان درمان کرد یا نیاز به داروهای ضد صرع را کم کرد. ولی در کل می‌توان گفت که درمان اصلی صرع (بویژه در انواع ایدیوپاتیک) دارویی است.
انواع زیادی از داروهای ضد صرع وجود دارند و برحسب نوع حملات صرع، سن، جنس، معاینه بالینی و پاراکلینیک، هزینه دارو و شرایط خاص فردی، پزشک نوع داروی مناسب برای فرد را انتخاب و تجویز می‌نماید.
طول مدت درمان حداقل دو الی سه سال می‌باشد. نوع و علت صرع، معاینه بالینی و یافته‌های پاراکلینیک، تعیین کننده مدت زمان درمان می‌باشند و گاهی سالیان سال و حتی تا آخر عمر نیاز به دارودرمانی وجود دارد. صرع در 25 الی 30 درصد موارد، مقاوم به درمان دارویی است که در این موارد روش‌های غیردارویی (جراحی،VNS و...) بکار‌گرفته می‌شود.
وقتی با بیمار حین حمله تشنج مواجه می‌شوید، چهار نکته اصلی ذیل را بخاطر بسپارید:
- خونسردی خود را حفظ و زمان تشنج را اندازه‌گیری کنید. اگر تشنج بیشتر از 5 دقیقه طول کشید با اورژانس تماس بگیرید و از شلوغ شدن اطراف بیمار جلوگیری کنید.
- تمام وسایل خطرناک همانند میز و صندلی را از اطراف وی دور و یقه او را شل کنید. هیچ چیزی حتی هر نوع دارویی را در دهان وی نریزید.
- تا زمان اتمام تشنج در کنار فرد بمانید و سعی در متوقف کردن تشنج نداشته باشید.
- به محض اتمام تشنج فرد را به پهلو بخوابانید و زیر سر وی متکا یا چیزی نرم قرار دهید. وقتی فرد هوشیاری خود را بدست آورد به وی اطمینان خاطر دهید.
دکتر پروین پورطاهریان در مقاله‌ای از انجمن صرع ایران آورده است: علل بروز صرع در 11 درصد عروقی ، 8 درصد مادرزادی ، 6 درصد ضربه‌های مغزی ، 4 درصد تومورهای مغزی ، 3 درصد بیماری‌های تحلیل برنده یا دژنراتیو مغزی مانند آلزایمر و 2 درصد عفونت‌های مغزی عنوان شده است.
صرع یک بیماری مزمن است که در آن هر از چند گاه حملات غیر قابل پیش‌بینی به شکل یا اشکال خاصی ایجاد می‌شود.
صرع انواع مختلفی دارد که برحسب چگونگی خصوصیات آن از لحاظ بالینی و یا الکتروفیزیولوژیک (که در نوار مغزی نشان داده می‌شود) طبقه‌بندی می‌شود.
به طور کلی صرع به دو دسته کلی منتشر و موضعی طبقه‌بندی می‌شود. در هر دسته نیز انواعی از صرع گنجانیده می‌شوند که صرع گراندمال (صرع بزرگ)، پتی مال (صرع کوچک)، میوکلونیک و آتونیک، انواع صرع‌های منتشر (کلی) یا ژنرالیزه هستند.
وجه مشترک صرع‌های منتشر علیرغم علائم بالینی متفاوت، تخلیه الکتریکی غیرطبیعی از کل قشر مغز در حین حمله می‌باشد که در آنها هوشیاری فرد مختل می‌شود.
صرع‌های موضعی انواع بسیار متنوع و زیادی دارند. همان گونه که از نام آنها برمی‌آید، تخلیه الکتریکی غیرطبیعی از یک قسمت خاص قشر مغز می‌باشد، در این نوع صرع‌ها بیمار هوشیاری خود را از دست نمی‌دهد اما در نوع خاصی از صرع موضعی، که صرع موضعی مرکب خوانده می‌شود، هوشیاری نیز به طور گذرا اختلال پیدا می‌کند و در آن فرد، علائم پیچیده خاصی به نام اتوماتیسم را از خود نشان می‌دهد.
شیوع صرع در جوامع مختلف بین 5/0 الی یک درصد جمعیت آن جامعه گزارش شده است. صرع در کودکان و کهنسالان بیشتر است و در زنان و مردان تقریباً به یک نسبت دیده می‌شود.
شیوع علل بروز صرع در سنین مختلف، متفاوت است. مثلاً در سنین کودکی، علل ایدیوپاتیک، مادرزادی و عفونت‌ها بسیار شایع‌تر از علل عروقی مغزی هستند. در صورتی که در کهنسالی شایعترین علت بروز صرع، علل عروقی (سکته مغزی) و سپس بیماری‌های تحلیل برنده مغزی هستند. عفونت‌ها و ضربه‌های مغزی از علل شایع صرع هستند.
همان گونه که از علل صرع برمی‌آید با برطرف کردن علت زمینه‌ای، درصد قابل توجهی از موارد صرع را می‌توان درمان کرد یا نیاز به داروهای ضد صرع را کم کرد. ولی در کل می‌توان گفت که درمان اصلی صرع (بویژه در انواع ایدیوپاتیک) دارویی است.
انواع زیادی از داروهای ضد صرع وجود دارند و برحسب نوع حملات صرع، سن، جنس، معاینه بالینی و پاراکلینیک، هزینه دارو و شرایط خاص فردی، پزشک نوع داروی مناسب برای فرد را انتخاب و تجویز می‌نماید.
طول مدت درمان حداقل دو الی سه سال می‌باشد. نوع و علت صرع، معاینه بالینی و یافته‌های پاراکلینیک، تعیین کننده مدت زمان درمان می‌باشند و گاهی سالیان سال و حتی تا آخر عمر نیاز به دارودرمانی وجود دارد. صرع در 25 الی 30 درصد موارد، مقاوم به درمان دارویی است که در این موارد روش‌های غیردارویی (جراحی،VNS و...) بکار‌گرفته می‌شود.
وقتی با بیمار حین حمله تشنج مواجه می‌شوید، چهار نکته اصلی ذیل را بخاطر بسپارید:
- خونسردی خود را حفظ و زمان تشنج را اندازه‌گیری کنید. اگر تشنج بیشتر از 5 دقیقه طول کشید با اورژانس تماس بگیرید و از شلوغ شدن اطراف بیمار جلوگیری کنید.
- تمام وسایل خطرناک همانند میز و صندلی را از اطراف وی دور و یقه او را شل کنید. هیچ چیزی حتی هر نوع دارویی را در دهان وی نریزید.
- تا زمان اتمام تشنج در کنار فرد بمانید و سعی در متوقف کردن تشنج نداشته باشید.
- به محض اتمام تشنج فرد را به پهلو بخوابانید و زیر سر وی متکا یا چیزی نرم قرار دهید. وقتی فرد هوشیاری خود را بدست آورد به وی اطمینان خاطر دهید.