امام باقر علیه السلام می فرماید:
«یا ابا حَمزة! لا یَقومُ القائمُ الاّ عَلی خَوفٍ و زِلزالٍ و فِتنةٍ و بَلاءٍ یُصیبُ النّاسَ، و طاعُونٍ قَبلَ ذلکَ و سَیفٍ قاطعٍ بَینَ العرَب، واختلافٍ شدیدٍ بینَ النّاسِ و تَشتیتٍ و تشتّتٍ فی دینهم و تَغَیُّرٍ مِن حالِهم، حَتّی یَتَمنّ المُتَمنّی المَوتَ صباحاً و مَساءً مِن عِظمِ ما یَری مِن کأبِ النّاسِ وَ اَکلِ بَعضهم بَعضاً و خُروجُهُ اذا خرجَ، عندَ الیَأسِ والقُنوط . فیا طوبی لِمَن اَدرَکهُ و کانَ مِن اَنصارهِ والوَیلُ کلُّ الوَیلِ لِمَن خالَفَهُ اَمرَهُ و کانَ مِن اَعدائهِ.»
«ای اباحمزه! قائم ما (عجل الله فرجه) قیام نمی‌کند مگر پس از ترس شدید، اضطراب‌ها، نگرانی‌ها، فتنه‌ها و بلاهائی که بر مردم وارد شود. و پیش از آن فتنه‌ها، طاعون شایع شود و شمشیر در میان عرب‌ها حاکم گردد و اختلاف و پراکندگی در دین و دگرگونی در اوضاع پدید آید. انسان به قدری شاهد گرفتاری مردم می‌شود که هر صبح و شام از خدا مرگ خویش را درخواست و آرزو می‌کند. پس از یک چنین یأس و نومیدی امام عصر ظاهر می‌شود . خوشا به حال کسی که او را درک کند و به یاری او برخیزد. وای به حال کسی که با او مخالفت کند، اوامر او را نپذیرد و با او به دشمنی برخیزد.»
منبع: بشارة الاسلام، سید مصطفی آل سید حیدر کاظمی، ص 105.