سلطان منی ، سلطان منی

     اندر دل و جان ایـــــمان منــی

در من بدمی من زنده شوم

     یک جان چه بود صد جان منی

نان بی تو من را زهر است نه نان

     هم آب مــــنی هــم دان منی

زهر است و مرا پا زهر شود

     قــنـــــد و شـــــکر ارزان منی

باغ و چمن و فردس منی

     ســــرو و سمن خنـــدان منی

هم شاه منی هم ماه منی

     هم لعل منی هــــم کان منی

خاموش شدم ، شرحش تو بگو

     زیرا به ســــخن ، برهان منی

خوشا چشمی که دیدار تو بیند
                           خوشـــا دردی که درمــــان تو بیــند
خوشــــا آن بلبل و آن باغــبــانی
                           که باشـــــد همنشــــین حور نامی
خوشــــا آن دم که آیی در کــنارم
                          نشــــــــینم در برت گـویــــم نــگارم
خوشا حال مرا با چون تو حوری
                            ز دوری تـــو نـتــــوانــم صــبــــوری
خوشا آن دلـــبر و دلــدار و دل را

                            که از عــــادل ربوده عقــــل و دل را

تقدیم به او ............

شاعر : عادل مینایی