شتابان می روی
چشم به هر سو می گردانی
پای در هر راه می نهی
تا کورسوی امیدی از اعماق کویر وحشت زندگیت بیابی
نوری که شوق حضور آفتاب را در دلت جوانه زند
در جستجوی قطره ای می گردی تا آتش عطشت را فرو بنشاند
با جان و دلی بر کف نهاده به جستجویش می روی
دل به قافله سالار می سپاری و آسوده از فرجام رؤیایی کویر
چشمانت را بر هم می نهی تا چشم در نگاه آسمانی آفتاب بگشایی
اما ...
هر چه می بینی تنها کویر است و سکوت و تاریکی
کویر و سکوت و تاریکی
حضور آفتاب هر چند از پس ابر ، کویرت را نورانی می کند
اما ...
تا چشم می بندد نگاه هرزه ی چراغها تنت را می سوزاند
آه خدایا ...
بگذار افسار دلم را بگشایم
بگذار آه دلم را فریاد کنم
بگذار بسرایم که خسته از این کویرم
بگذار بگویم که دیگر رمقی به تن و چشمانم نمانده تا سرابی دیگر را به امید رفع عطش جستجو کنم
دیگر نوری در چشمانم نمانده تا در انتظار طلوع ، به آسمان بدوزم
دیگر حتی تک درختی نمی یابم تا دمی تن خسته ام را امان دهد
خدایا ... به کجا می رود این راه پر از سنگلاخ زندگیم ؟
دیگر به کدام روزنه چشم بدوزم و در پی کدامین ستاره روانه شوم ؟
به کدام سپیده دل خوش کنم تا قطره ای نور بر کویرم بچکاند ؟
اینجا که تا چشم کار می کند سیاهی است و سیاهی و سیاهی
نمی دانم چشمانم از سیل اشک بی نور گشته اند یا آفتاب دیگر بر کویرم نمی تابد ؟
چه بیهوده است تلاش رسیدن به قله
وقتی آفتاب نگاهت نمی کند
چه جانگداز است تمام رسیدن ها
وقتی شوق وصال آفتاب تنت را گرما نبخشد
کاش هیچ کدام اینها نبود
قله ای نبود ، راهی نبود ، نوری نبود ، چشمه ای نبود ، درختی نبود ...
اما آفتاب می تابید
هر لحظه بیشتر و باشکوهتر
حتی فقط برای خودش
اما محکم و بزرگ و باشکوه
آنقدر که هیچ کوهی را توان ایستادن در برابر انوارش نباشد
آه ...
آه که چه آرزوی جانفرسایی بود
و این آرزو دلم را پیر و قلبم را نالان کرد
خسته ام ...
خسته از چشم براهی
خسته از امید بی حاصل
خسته از جور زمانه
خسته از تاریکی و سرمای این کویر
خدایا ... از این شبها می ترسم
سرمای این کویر استخوانم را می سوزاند
دگر توان حرکت به جانم نمانده
حتی توان امید حرکت
از این شبها می ترسم
در این شبها خواهم مرد
نمی دانم به عقوبت کدامین بی راه ، اشکهای شبانه ام اینچنین جاری اند ؟
آه ...
بار خدایا ... یاری ام کن
قلبم را یارای تپیدن بخش تا آفتاب ، امید تابش بیابد
دلم را از عشقش سرشار گردان تا انتظار در این کویر ممکن شود
تمام ستاره ها و چراغها را در این کویر خاموش گردان
مرا به هیچ نوری نیازی نیست
بگذار تنها نور امید حضور آفتاب دلم را روشن سازد
بگذار در امید و انتظار آفتاب بمانم و بمیرم
که جان در ره عشق سپردن شیرین ترین آرزوی دل است
به من نگو كه بعد تو زندگي از سر بگيرم
نگو كه از درخت تو جاي ديگه پر بگيرم
به من نگو كه اسمتو پاك كنم از توي دلم
نگو كه از كنار تو جاي ديگه بايد برم
نگاه تو يه دسته گل از طرف خدا بوده
به اين دل شكسته كه بدون تو فنا بوده
به من نگو نگاهتو ديگه تو چشمام ندارم
نگو كه گلدون تو رو ديگه رو تاقچه نذارم
مثل صداقت تو رو ديگه تو دنيا نديدم
آبي چشماي تو رو تو موج دريا نديدم
به من نگو كه مثل تو جاي ديگه پيدا كنم
نگو كه اين دلو بازم جاي ديگه شيدا كنم
فقط گل نگاه تو تو قلب من ريشه زده
ببين حالا دوري تو به اين درخت تيشه زده
به من نگو كه حرفامو بگم واسه يكي ديگه
خيال نكن كه قلب من بدون تو قصه مي گه
اگه نتابه آفتاب چشماي تو به باغ دل
درخت احساس ديگه نمي گيره سراغ دل
حالا كه قلب من شده با زنجير چشات اسير
فقط اينو ازت مي خوام : نگاهتو ازم نگير
« يلدا »
پر از عشق و پر از احساسم امشب
پر از بال و پر پروازم امشب
تو را اي آشناي آسماني
سرودم در غم آوازم امشب
نميدانم چه احساسي ست در دل
كه با شوري چنين ، دمسازم امشب
تو اميدي براي قلب خسته
كه من بر عشق تو مي نازم امشب
تو روحت آنقدر والاست ، يارا
كه من از وسعتش در رازم امشب
بيا دستم بگير و ياريم كن
كه من در نقطه ي آغازم امشب
ولي با قدرت عشق تو ديگر
براي خود پلي مي سازم امشب
اگر چون كوه پشت من نباشي
در اين دنياي غم مي بازم امشب
اگر باشي تو اي خورشيد يلدا
پر از بال و پر پروازم امشب
« يلدا »
امشب به ياد چشم تو من گريه مي کنم
با سيل اشک ياد تو را زنده مي کنم
دوري ز من وليک براي دو چشم تو
از باغ سينه گل ياسمن دسته مي کنم
بي تو و چشم مست تو من به كجا سفر كنم ؟
بي تو چگونه نازنين ستاره را خبر كنم ؟
شهر نگاه من ببين يخ زده و بدون نور
نگو كه بي نگاه تو شب دلم سحر كنم
پر از صداي تو شده تمام لحظه هاي من
چگونه بعد تو از آن خاطره ها گذر كنم ؟
درون شعر زندگي قافيه نام تو شده
نمي شود به زندگي بدون تو نظر كنم
اگر تمام قلب من بسوزد از فراق باز
محال باشد اين كه من ز عاشقي حذر كنم
تمام هر چه هست و نيست به اسم تو نوشته ام
براي من همين كه با خيال تو سفر كنم
« يلدا »
تو وقتي گريه مي کني خيلي قشنگترن چشات
مثل يه آسموني که داره ازش بارون مياد
مثل همون آسمونم وقتي که اشکات مي ميرن
تو عمق پر راز چشات نور رنگين کمون مياد
« يلدا »
وقتي نباشي آسمان از نور خالي ست
اشکم ز ديده بي امان چون سيل جاري ست
وقتي نباشي در دلم غوغاست يارا
بي دستهايت زنده ماندن احتمالي ست
با تو هميشه زندگي لبريز عشق است
بي تو تمام نيک بختي ها خيالي ست
اي کاش ميديدي که بي تو باغ قلبم
چون روزگار تلخ و داغ خشکسالي ست
تا بودي اينجا زندگي شيرين ترين بود
اکنون تمام دلخوشيها چون سرابي ست
دلتنگ صحبتهاي شيرين تو هستم
زيرا تمام حرفهاي تو خدايي ست
وقتي نباشي هيچ اميدي به دل نيست
حتي اميد زنده بودن هم خيالي ست
بي تو چگونه سر دهم آواز از دل ؟
تا تو نباشي شوق دل حس محالي ست
امشب دوباره در دلم شور تو برپاست
احساس تو تنها دليل عشق بازي ست
امشب براي تو سرودم تا بداني
در دل هميشه نازنين اين شعر جاريست :
وقتي نباشي آسمان از نور خالي ست
اشکم ز ديده بي امان چون سيل جاري ست
وقتي تو باشي اي اميد بال پرواز
يلدا تمام آسمانش آفتابي ست
« يلدا »
نگاه كن چه بي صدا درون خود شكسته ام
نگاه كن كه بعد تو من از همه گسسته ام
نگاه كن دل مرا كه مي تپد براي تو
نگاه كن گل غزل شكفته در هواي تو
نگاه كن عزيز دل كه خانه ام قفس شده
ببين تو قلب عاشقي كه با تو هم نفس شده
نگاه كن مرا ببين كه مانده ام درين خزان
به خاطر دلي كه شد فقط براي تو ، بمان
« يلدا »
چشماي تو واسه ي من شده خورشيد طلايي
که تا وقتي باز بمونن نمي ياد شب جدايي
چشماي تو واسه ي من يه سبد پر از ستاره
که تا وقتي که مي خندن ، آسمون غمي نداره
مثل اون چشاي زيبا ديدم تو هيچ سرايي
مثل اون چشا که مي دن بوي قدرت خدايي
دل من تو باغ چشمات گلي ديده مثل نرگس
که ديگه مثل اونو باز هيچ جايي نديده هرگز
دل من اسير تو شد ، اسير برق نگاهت
ولي تو رفتي و اونو تنها کردي با فراقت
خورشيدم بي نور چشمات ديگه سرد و بي فروغه
نگو که شعر تو و اين عشق رؤياييت دروغه
بعد تو تو باغ هستي چشمايي فريبا ديدم
ولي به خدا که ديگه چشمي آشنا نديدم
چشماي تو با دل من شده مثل يک گل ناز
که بجز روي درختش کجا غنچه مي کنه باز ؟
چشماي تو پر رازه ، رازي که به من نگفته
مثل دريا که تو عمقش چند تايي صدف نهفته
منو راه بده تو باغ اون چشاي ناب زيبا
چون پرنده ي اسيرت مي ميره بي باغ رؤيا
« يلدا »
اي ستاره چرا نمي خوابي ؟
منتظر براي چه مي ماني ؟
رفته اي در اوج و باز امشب
دل من با نگاه مي کاوي
مگر از راز دل خبر داري ؟
مگر اين حديث مي داني ؟
که در آسمان تو هم هر شب
با من از سپيده مي خواني ؟
در عجب مانده ام از اين دنيا
که تو در اوج آسمان ديدي
گريه هاي شبانه ام را با
درد دلهاي سينه بشنيدي
ليک اين يار نازنين نشنيد
ناله هاي دلِ جگر سوزم
در تمام عمر خود حتي
نشنود شعر ناب امروزم
شايد اينها فقط خيال من است
کاو يکي آدمي به مثل ماست
شايد او ستاره اي باشد
مثل تو در اوج اين شبهاست
نه ، اگر ستاره هم مي بود
مي شنيد نواي غمناکم
مثل تو که مي پرسي
حال چشم نمناکم
او بسي ز من دور است
دورتر ز تو ستاره ي من
عشق او وليک اينجاست
در درون دل شکسته ي من
گريه نکن ستاره ، بس است
تو در اين آسمان مينايي
مذهب عاشقان همين باشد
سوختن در اوج تنهايي
« يلدا »