گل با صفاست اما ، بی تو صفا ندارد

گر بر رخت نخندد ، در باغ جا ندارد

پیش تو ماه باید رخ بر زمین بساید

بی پرده گر بر آید ، شرم و حیا ندارد

ای وصل تو شکیبم ، ای چشم تو طبیبم

باز آ که درد هجران بی تو دوا ندارد

فریاد بی صدایم در سینه حبس گشته

از بسکه ناله کردم آهم صدا ندارد

جان جهان چه قابل بر رونمای رویت

بی رونما نما رو ، گل رونما ندارد

بار فراق بردم خون ازدودیده خوردم

باز آی تا نمردم ، دنیا وفا ندارد

هرگز کسی نگوید بالای چشمت ابرو

تیغ از تو گردن از من ، چون و چرا ندارد

کعبه تویی نه کعبه زمزم تویی نه زمزم

سعی وصفا و مروه بی تو صفا ندارد