گروه سیاسی جام جم : در آستانه انتخابات شنیدن اظهارات کاندیداهای ریاست جمهوری و تطابق نداشتن آنها با یکدیگر بیش از هر زمانی ضرورت برگزاری مناظره میان چهره های سیاسی را نمایان می کند .اگر به صحبت هایی که این روز ها از سوی چهره های مطرح داوطلب انتخابات ریاست جمهوری بیان می شود نگاهی بیاندازید و میان گزارش های ارائه شده از سوی کاندیداهای منتقد دولت و آمار و ارقام ارائه شده از سوی دولت مقایسه ای به عمل آورید مشاهده خواهید کرد که قضاوت میان دو طرف کاری مشکل است.
به عنوان مثال برخی کاندیداها با اشاره به درآمد های بی سابقه ی نفتی در دولت نهم و برداشت زیاد از حساب ذخیره ی ارزی عملکرد دولت را زیر سوال می برند اما در سوی دیگر مسئولان دولت با ارائه آماری از پروژه های عمرانی در دولت نهم عملکرد خود را قابل قبول و بهتر از دولت های گذشته می دانند. یا شاهد بودیم که بعد از کنفرانس دوربان در حالی که حامیان دولت حضور رئیس جمهور را در این کنفرانس باعث افزایش اقتدار بین المللی ایران عنوان می کردند مخالفان دولت این مساله را زیر سوال می برند .همچنین می توان به انتقاد هایی اشاره کرد که نسبت به برخی تندروها در دوره اصلاحات مطرح می شود که با وجود این انتقادها آنها عملکرد خود را قابل دفاع می دانند.
البته مسلما شخصیت های سیاسی که خود را برای ریاست جمهوری کاندیدا کرده اند نسبت به وضع موجود انتقاد دارند و معتقدند با برنامه خود می توانند وضعیت کشور را ارتقا دهند و از همین رو طبیعی است که در صحبت های انتخاباتی نقد از جایگاه خاصی برخوردار است.اما برای مردمی که می خواهند از میان وضعیت فعلی و منتقدان آن که با برنامه های خود که به میدان آمده اند دست به انتخاب بزنند باید شرایطی فراهم شود که در فضایی عقلانی و به دور از احساس تصمیم گیری کنند.در اظهارات یکطرفه هر یک از شخصیت ها تلاش می کند با دست گذاشتن روی نقاط ضعف طرف مقابل و برجسته کردن نقاط مثبت خود شرکت کنندگان در انتخابات را متقاعد کند که به او رای بدهند.اما در جلسات منظره که با پرسش و پاسخ میان دو طرف شرکت کننده در جلسه برگزار می شود هر یک از شرکت کنندگان می کوشند تا با استدلال های خود رقیب را متقاعد کند و ماحصل آن می تواند به مردم در انتخاب اصلح یاری رساند.