الغنی فی الغربه وطن، الفقر فی الوطن غربه.
توانگری در غربت، هم چون در وطن بودن است و فقر در وطن، در غربت زیستن.
یعنی مردم به ناروا گرد توانگر اجتماع میکنند و به او روی میآورند. گویی که یکی از آنها است. و از فقیر دوری میکنند گویی که هیچ نسبتی با او ندارند. این رسم روزگار است که امام علی، علیهالسلام، به زبان ملامت از آن سخن میگوید.