امید که همواره دوستت بدارند

امید که پیوسته شادمان باشی ، آسوده خاطر و آرام

به قاموس دنیایی که گاه

به ادراک تو ، تسلیم نمیشود

و دردی که بر جانت نشسته است ، یا نبردی که پس پشت نهاده ای

ترا در گذر زندگی ، به قله های پر شکوه قدرت رهنمون شود

تا که با شهامت و نیک بینی ، هر لحظه ی نوین را پذیرا شوی .

هشدار ، در زندگانی تو ، همواره انسانهایی زیست میکنند

لبریز عشق و درک .

هر گاه که دست برآری ،

حتی به سردی آنروز که خویشتن را تنها ترین بیایی

و امید که در وجود دیگران ، زیبایی بجویی

آن پایه که به دنیایی آرام و دلپذیر ایمان بیاوری .

آنگاه که گردباد بی پایان بتوفد خورشید را بیاد آر .

به آنان که نفرت را میشناسند عشق بیاموز

تا جهانی که در آن زیست میکنی ، آیینه عشق شود

و گرم در آغوشت گیرد .

و باز امید ، آموزش آن کسان که می ستایی و تحسین می کنی

بر دلت نشیند و در جانت آمیزد

چنانکه یک روز همانند آنان شوی

بالا و ژرف .

به خاطر داشته باش ، تمامی آنان پاره ای از وجود تواند ؛

آنهایی که به گونه ای از تو تاثیر پذیرفته اند

یا که بر تو اثر گذاشته اند

حتی اگر آمیزش ، کمتر از آنی بوده است که در خیال پرورده ای

که در آشنایی و آمیختن ، اعتبار به محتوی است نه به ترکیب

امید که داشتن را به معیار داد و ستد های رایج معنی نکنی

و زییابیهای قلب خود را ، اعتباری بی قیاس دهی .

در امتداد هر روز ، فرصتی را بجوی

که در آن شاهد زیبایی و عشق و جهان باشی که تو را در بر دارد .

در هر انسان توانی نهفته است ، شگرف و بی انتها

اما ، هشدار !

که هر یک از ما به شیوه ی خویش قدم در راه می نهد .

آنچه از دریچه ی یک نگاه کوچک نماید

از روزن دیگر شاید که بایسته ای باشد بیش از آنچه باید

آنچه امروز ضعف است

شاید که فردا پایگاه قدرت شود .

امید که جام فرداهایت لبریز پیمان باشد و امکان .

بیاموز که هر حادثه را ژرف بنگری

و تجربه ای ارزشمند بینگاری .

امید که در درون ، توانی یابی ،

تا نیک به سنجه ی ارزش خویش نشینی

و از داوری دیگران به دستاوردهای خود چشم فرو بندی

امید که همواره دوستت بدارند .