پرسش

با سلام
چگونه می توان به عالم غیب باور داشت

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
ایمان به عالم غیبت و جهان ماوراء طبیعت، نخستین نقطه ای است كه مؤمنان را از غیر آنان جدا می سازد. خداوند متعال در آیات آغازین سوره بقره، نخستین ویژگی پرهیزكاران را ایمان به غیب ذكر كرده است.«الذین یؤمنون بالغیب» یعنی پرهیزكاران آنانی هستند كه به غیب ـ یعنی آنچه از حس پوشیده و پنهان است ـ ایمان می آورند.(بقره/3)
مراد ادیان از ایمان به غیب، ایمان به خداوند متعال، ایمان به وحدانیت و قدرت الهی، ایمان به قیامت و بهشت و دوزخ، ایمان به رسالت انبیاء، امامت و مهدی موعود(عج) و... است.
بارور شدن ایمان و به حد بلوغ رسیدن آن، همانند هر چیز دیگر، نیازمند تمرین و حراست است.
برای رسیدن به شناخت حقیقی دو راه وجود دارد:
الف) شناخت حصولی، كه این مهم از راه حس وعقل، یعنی تجربه و اندیشه، تحصیل می شود.
بزرگان دین براساس آیات و روایات برای رسیدن به یقین و ثبات ایمان و درك عالم غیب، اموری را دستور داده اند:
1. تفكر و تدبر در نظام آفرینش و مطالعه در عالم خلقت، كه قرآن كریم این حقیقت را در جاهای مختلف بیان كرده است. ما در زندگی خود، به طور ناخودآگاه به بسیاری از مغیبات ایمان داریم. این ایمان لازمه زندگی ما است. مثلا، كدام ما نیروی جاذبه را دیده است؟! این هم به نوعی غیب است؛ با این وجود، به سبب نشانه های آن به آن اعتقاد و ایمان داریم. و یا مثلا، ما كجا وجود رابطه علیت را دیده ایم؟!، ولی برای توجیه عالم راهی جز ایمان به آن سراغ داریم؟!
سیر در آفاق خلقت به ما می فهماند كه در این عالم مغیباتی هست كه باید با نشانه ها پی به وجود آنان برد.
علاوه بر سیر در آفاق، سیر در أنفس هم در این راستا بسیار مهم، و شاید مهمتر از اولی، باشد. انسان از تجربه دیگران بی نیاز نیست. در این عالم، بسیارند كسانی كه غیب را تجربه كرده اند، و ما با آشنایی با آنان می توانیم از شهود و باور آنان بهره مند شویم. معجزات و كراماتی كه در زندگی بسیاری از مردم رخ داده، و در آن از طریق اولیای الهی با عالم ماوراء طبیعت مرتبط شده اند، انسان را متحول می كند. برق راستی و صداقت آن چنان از این چشمان شاهد می درخشد كه جای تردید برای هیچكس نمی گذارد. البته در این راه رهزنانی هم هستند كه باید مواظب بود و فریب آنان را نخورد.
2. تفكر و تدبر در آیات الهی و درس گرفتن از قرآن، كتاب جاودانه پروردگار. آیات قرآن نیز، دائما، با تذكر داستانهایی از امم گذشته و تذكر اموری كه جز با ایمان به غیب قابل توجیه نیستند ـ مثل نظم بی مثال عالم ـ ما را به فكر فرومی برد كه راستی آیا می توان عالمی بدون خدا و غیب را باور داشت؟!
ب) شناخت حضوری، كه خود دو گونه است:
1. درك فطری كه آن یك علم حضوری غیراكتسابی در نهاد انسان بوده، و با تلاش می توان آن را از استعداد به فعلیت رساند.
2. علم حضوری اكتسابی كه یك علم حضوری روشن و آگاهانه است، كه انسان با ریاضت و پس از پیمودن مراحلی از تكامل، این شایستگی را می یابد كه خداوند آن را به او افاضه نماید.
این شهود لزوما یك معجزه بزرگ و اعجاب آور و قابل نقل و بیان هم نیست، بلكه یك باور است كه گاه پس از تكرار یك ذكر و یا در نیمه های شب در حال عبادت دست می دهد. گاه یك خواب است، كه با تمام وجود بر صدق آن باور پیدا می كنید. باوری كه با هزار استدلال برابری می كند.
به هر حال باید دانست كه:
"هر كسی اندازه روشندلی
غیب را بیند به قدر صیقلی"
"هر كه صیقل بیش كرد، او بیش دید
بیشتر آمد بر او صورت پدید"
(مثنوی/4/2909)
مطالعه كتاب مقالات آقای محمد شجاعی، كه در سه جلد از سوی انتشارات سروش به چاپ رسیده است، در این رابطه مفید می باشد.
موفق باشید.
مشاوره مذهبی ـ قم.